Jan Geerts

Opstaan om 4 uur, even na 5 uur op weg naar Schiphol. Alles verliep voorspoedig en na de uitgebreide veiligheidschecks konden we een tijd wachten op het instappen in het vliegtuig. Nog een Dalens gezin bleek dezelfde reis als wij te hebben geboekt. Zelfde vliegtuig, hotel en camper, op dezelfde dag terug. Zij volgen andere route dan wij.
We waren na de vliegreis al om half drie in het hotel, dus energiek hebben we de shuttle en de trein gepakt naar het centrum van Chicago. Leuk. Geen shop till you drop, want M kreeg last van de benen, dus op tijd terug. Donderdagmorgen vertrokken we om half zeven met de bus naar de camperfabriek. Bus zat vol Nederlanders en Duitsers. Dat zijn de mensen die op koopjes jagen. Na een busrit van drie uren kwamen we aan in Middlebury. Snel trui uit, want het was hartstikke warm. We werden verdeeld in twee groepen, Engelssprekend en Duitssprekend. Wij spraken Engels en kregen eerst belangrijke informatie over verzekeringen, verkeersregels en koffie. Daarna werden we in nog kleinere groepjes verdeeld. Ik zat in een groep van 3, vrouwen mochten niet mee, want dan werd de groep te groot voor de uitlegger. De uitlegger heeft alles van de camper uitgelegd. We begrepen het goed en konden het nalezen in de handleiding. Er waren drie typen campers: groot (4 personen), groter (6/7 personen) en heel groot (voetbalteam). Die van ons is groter. Volgens M te groot. Hij is ruim 8 meter lang, heeft een V10 motor, 6,8 liter en we rijden van pomp naar pomp. Het rijdt heel fijn. Hij is idd echt wel groot.
De eerste dagen hebben we ongeveer 400 kilometer per dag gereden. Vanaf St. Louis volgen we de route 66. Af en toe stoppen we onderweg voor een bezienswaardigheid, al valt dat in dit deel van het land wel mee. Het midwesten is niet spectaculair. We zitten nu vlak bij Texas en zien de eerste ja-knikkers verschijnen en dat geeft een vertrouwd gevoel.
Vrijdag was het weer heel spectaculair. We hadden een cd’tje op en ineens kwam de radio er doorheen met een thunderstormwaarschuwing. We zagen de lucht ook erg donker worden en de bliksemflitsen waren goed te zijn. We zijn gestopt bij een Walmart. Veel regen en hagel. Toen we een kwartier onderweg waren, kregen we via de radio een waarschuwing voor een tornado. Spannend, want we hadden thuis al eens op het journaal gezien hoe dat kan uitpakken. Volgens onze berekening zou de tornado vlak achter ons langs gaan als we zouden doorjakkeren. De berekening klopte.
We zijn vooral op KOA campings. Alle campings hebben WiFi. Via de iPad blijven we dus op de hoogte van de gebeurtenissen in Nederland en Facebook geeft ook veel informatie. We jakkeren nog even door om bij de grote nationale parken wat langer te blijven. We zijn erg blij met de airco in de camper, want het is echt warm. Vandaag was het 28 graden en wolkenloze hemel, de verwachtingen voor de komende dagen zijn hetzelfde. Morgen zonnebrandolie kopen met hoge beschermfactor. We denken geregeld aan thuis. Gelukkig is het in Nederland ook hartstikke mooi weer.

Vertrek: woensdag 21 maart a.s.

http://www.youtube.com/watch?v=fJCqzjqzJtU

http://www.youtube.com/watch?v=FdwifeValOA

http://www.youtube.com/watch?v=ZrAA9tuA4y0

Terug: zaterdag 14 april a.s.

De zondag begon met zon.

Lekkere temperatuur.

De tussenseizoenjas aangedaan.

Fijn om naar het bos te gaan.

Iedere zondagmorgen wandelen Nilsson en ik in het bos.

Toen wij 100 meter hadden gelopen, kwamen wij een mevrouw
met een herdershond tegen.

Ik heb het niet op herdershonden.

Vaak onbetrouwbaar.

Agressief.

Nilsson denkt er ook zo over.

Denk ik.

Nilsson bleef staan, de herdershond kwam naar hem toe.

De mevrouw wandelde er achteraan.

De herdershond legde zijn kop op de rug van Nilsson en wou
op hem springen.

Nilsson liep weg en gromde.

De herdershond beet gelijk.

Nilsson op de grond, de herdershond bijtend op hem.

Ik schopte de herdershond van Nilsson af.

Ik schreeuwde naar de mevrouw van de hond dat zij hem moest
vastmaken.

Nilsson mankte, had last van zijn poot.

De reactie van de herdershondmevrouw was typisch.

U moet niet tegen mij schreeuwen, zei ze.

Ik vroeg of ze niet zag wat er gebeurde.

Ze wou er niets over zeggen, want ik had geschreeuwd.

Ik vond nog heel veel meer dingen.

Heb ik niet gezegd.

Althans niet allemaal.

Zo gaat dat dus.

Een agressieve hond valt mijn hond aan.

Ik spring er tussen en de eigenaar van de hond verwijt mij
de toon van de communicatie.

Ik had heel veel adrenaline.

Heul heul veul.

Ik ben doorgelopen.

Tegen domheid valt niet te praten.

Nilsson heeft de hele route licht gehinkt.

Onderzoek thuis maakte duidelijk dat hij een beste wond
heeft aan zijn poot.

Hij ligt zielig op de bank.

Dat mag.

De kernvraag blijft natuurlijk of het de schuld is van de
hond of van de baas.

Het woordje kloten moet dus gezet worden voor herdershond of
voor herdershondbaas.

Het valt niet mee om rustig te reageren.

En om ouder en wijzer te worden.

Voor een wandeling was het slecht weer.

Maar we hadden het afgesproken.

Dan moet je het ook doen.

Jaarlijks wandelen we op de eerste woensdagmiddag van maart.

Met het personeel.

En oud personeel.

Van de bwbschool.

Het was koud en het regende.

Dat hebben we niet gemerkt.

We praatten veel.

De route was uitbedacht.

Na 1 kilometer waren we de weg kwijt.

Trekkers hadden diepe voren getrokken in het pad.

Daar worstelden wij ons doorheen.

Het heeft de pret niet gedrukt.

Wij vonden het heel leuk.

Na de wandeling hebben we opgestoken.

In het Oelnbret.

En veel gepraat.

Heel leuk.

Volgend jaar weer.

Op 6 maart om half twee verzamelen bij de molen.

Staat genoteerd.

Forever young.

Ik ken het liedje, ik kan me de wens voorstellen.

De werkelijkheid is anders.

Ik kan dat weten.

Ik word ouder en ik geef dat niet graag toe.

Toen ik in het begin van de jaren 60 de muziek ontdekte,
ging een hele nieuwe wereld open.

Ik luisterde naar radio Luxemburg.

Ik kocht mijn eerste
LP: The Golden Earrings. Tweedehands, want hij was erg duur.

Daarna platen van Beatles, Stones.

Er waren muziekblaadjes, ook met posters.

Die heb ik niet opgehangen.

Anderen deden dat wel.

Vooral meisjes hadden veel posters in hun kamer hangen.

Als je ouder werd, deed je dat niet meer.

Posters ophangen.

Wel muziek luisteren. Platen kopen. Naar optredens gaan.

Na de platen kwamen cassettebandjes, daarna cd’s. Nu de ipod.

Goede muziek wordt nog steeds gemaakt.

Shitmuziek ook trouwens, maar dat is van alle tijden.

Ik ga graag naar een optreden. In een kleine zaal.

HMH kan ik nog aan, Ahoy wordt al moeilijker en stadions
zijn veel te groot voor mij.

M. gaat wel naar stadions.

Als The Boss optreedt.

Zij is daar grote fan van.

Net als haar zus.

Ze hebben kaarten gekocht voor het concert in Keulen.

Nu treedt Bruce ook op tijdens Pinkpop.

Kosten noch moeite hebben ze gespaard om aan kaarten te
komen.

Zaterdag jl. kon vanaf 10 uur besteld worden.

Via de website.

Tot voor kort kon je bij het postkantoor kaarten kopen.

M. ging dan met haar zus ’s nachts om drie uur van huis om
in de rij te wachten, totdat ze kaarten hadden.

Nu dus via de website.

Voor de zekerheid hadden ze enkele fans bijeengeroepen voor
steun.

Zo zaten zaterdagmorgen om 10 uur medewerkers van M. achter
6 computers en werd simultaan geprobeerd via de telefoon kaarten te
bemachtigen.

Om half een bleek het tevergeefs.

Alle kaarten waren uitverkocht.

M. en zus diep teleurgesteld.

Zaterdagavond laat heeft M. het via een Duitse website
geprobeerd.

Bingo.

Ze heeft kaarten.

Grote opluchting. Bij M. en zus.

Ik maak mij wat zorgen.

M. en haar zus zijn samen ruim meer dan een eeuw oud.

Gaan naar twee concerten.

In Duitsland en naar Pinkpop.

M. hangt posters op.

In de bijkeuken.

Moet ik mij zorgen maken?

Forever young?

Vorige week rook ik het voor het eerst.

Reuk is een belangrijke indicator.

Ik was er toen niet op voorbereid.

Toen ik buiten kwam, viel het me gelijk op.

Die lucht.

Die kun je niet namaken.

Als je het ruikt, herken je het direct.

Vorige week dus voor het eerst.

Het hielp natuurlijk dat de zon scheen.

De lucht van het voorjaar.

Onmiskenbaar.

Vanmorgen zag ik in een weiland twee staan.

Een lag.

Bij de moeder.

Lammetjes.

De kippen zijn volop aan de leg.

De snottenbellen komen aan de bomen.

De mollen zijn actief.

Overal in de weilanden komen molshopen.

De eenden kwaken.

De zon schijnt.

M. wil de ramen wassen.

M. wil de zomervakantie boeken.

Het wordt lente!!

Alles te weten maakt niet gelukkig.

Mijn vader liep op hogere leeftijd moeizaam.

Hij liep met een stok, had later een rollator en een
scootmobiel.

Onderzoek wees uit dat hij hmsn had.

Een erfelijke afwijking waarbij de spieren in de voeten en handen
kracht verliezen.

Meerdere broers en zussen van hem bleken dit ook te hebben.

Net als zijn moeder en zijn opa.

De kans dat de kinderen van mijn vader het krijgen, is 50 %.

Mijn zus wou lang geleden graag weten of zij het ook in de
genen had.

Mijn vader wou niet meewerken aan onderzoek, dus zij weet
het niet.

Ik wou het niet weten.

Nu ik wat ouder lijk te worden, blijk ik het ook te hebben.

In lichte mate.

Onschuldig.

Stelt niks voor.

Soms wat last met het evenwicht doordat de voetspieren
verzwakken.

Ik hoef me nergens zorgen over te maken, zei de neuroloog.

Zijn onderzoekjes wezen uit dat ik tot de hmsn-club hoor.

Nader onderzoek was niet nodig.

Het is ongeveer als volgt, zei hij:

“Het staat in een weiland, het eet gras, geeft melk, is
zwartbont en zegt boe.

De kans dat het een koe is, is erg groot.

Het kan natuurlijk een gemuteerde dalmatiër zijn, maar die
kans is niet zo groot.”

Ik hoef dus geen verder onderzoek.

En ik maak me niet druk.

Ik heb twee dochters.

Die kunnen het ook hebben.

Onze M. wil graag weten of zij het ook krijgt.

Zij werkt in het Radboudziekenhuis in Nijmegen.

Voor het onderzoek in haar genen was ik nodig.

Ze gingen mij dan ook gelijk goed onderzoeken.

Ik moest deze week ’s morgens al om acht uur in Nijmegen
zijn.

Het zou druk zijn in de buurt van Nijmegen, dus ik moest al
vroeg weg.

Opstaan om half vijf. Douchen, eten, hond uitlaten.

Voor half zes reed ik al weg.

Ik was om 7 uur in het ziekenhuis.

Het was er zeer rustig.

Om acht uur werd ik in een klein kamertje gezet met voeten
en handen in een bak warm water.

Met warme voeten en handen kunnen ze de geleiding van
zenuwen beter meten.

Ik moest daar een half uur blijven zitten.

Ik had geen horloge, er was geen klok.

Het duurde lang.

Daarna het onderzoek.

Met plakkertjes en stroomgeleiding maten ze de doorstroming.

Naar gevoel.

Na ruim een uur testen mocht ik naar de neuroloog.

Die deed ook weer testen.

Ik heb het in lichte mate volgens de neuroloogprofessor.

Dus als ik zwalkend loop, komt het hierdoor.

Niet van iets anders.

Toen nog bloed afnemen.

En nu afwachten.

Vooral voor M.

Zij wil het tenslotte weten.

Schaatsen dus.

Maandagmorgen heb ik geoefend op onze schaatsbaan.

Na 5 rondjes durfde ik pootje over in de bocht.

Je hebt vaak bochten op de schaatsbaan, dus dat was heel
mooi.

Het schaatsen ging steeds lekkerder.

De slag kwam er weer mooi in.

Woensdag heb ik de Belter Wiede Tocht gereden.

Prachtig.

Wel druk.

Op de meren eerst tegenwind, maar op de terugtocht de
beloning voor de inspanningen: wind mee.

Dan ga je hard.

Het was niet koud.

Komt ook door het harde werken, want schaatsen gaat bij mij
niet vanzelf.

Donderdag de Weerribbentocht.

Heel mooie rit door ons nationale park.

Goed ijs.

Het was heel erg druk.

Schaatsers uit Brabant, Twente, Gelderland.

Ze werden zelfs met de bus aangevoerd.

Er waren nogal wat bruggetjes op de route.

Sommigen durfden daar onderdoor te schaatsen, anderen
kluunden.

Ik kluunde.

Ik zag meerdere schaatsers onderuit gaan onder bruggetjes.

Soms hadden ze dan een nat pak.

Op de kluunplaatsen zat de stemming er goed in.

Schaatsers zijn dan leuk:

Wat vindt u meneer,
wat een klotenijs.

Is hierachter de
Bonkevaart?

Je had twee routes: een rode en een groene.

Voor mij is dat een lichtere en een donkere route.

Ik heb even nagevraagd wat licht en donker was.

Ik reed de goede route.

Bijna iedereen reed goed.

En in file.

Soms kwamen mensen de andere kant op geschaatst.

Dat is heel gevaarlijk, want velen kijken naar het ijs om
buiten de scheuren te blijven.

Er wordt dan veel geschreeuwd. En geremd.

Misschien waren de schaatsers die tegen de routes in
schaatsten, de goede kleur kwijt.

Kan ik me voorstellen.

Het waren trouwens wel vrouwen die verkeerd reden.

Reden waarschijnlijk met een groepje.

Zonder man.

Dan krijg je dat.

Het schaatsen was erg leuk.

Ben niet gevallen.

Heb wel weer medailles en dikke knieën.

En mooie foto’s.

De winter is geslaagd.

Thuis is het ook mooi.

In het weiland bij ons huis staan schapen.

Soms staan ze in onze tuin.

Ze laten zich gemakkelijk terugsturen.

Makke schapen dus.

Was iedereen maar zo gemakkelijk.