Jan Geerts

Om de paar jaar moet ik nadenken.

Uitzoeken.

Het is een innerlijke drang.

Niet aan te ontkomen.

Eindeloos zoeken op internet.

Bezoeken afleggen.

Vergelijken.

Testen.

Mijn auto moet ingeruild worden.

Hij heeft best veel gelopen.

En dan gaat het op enig moment kriebelen.

Ik heb nog nooit een auto zo lang gehad als de huidige
Volvo.

Al bijna vier jaar.

Dat is lang voor mij.

Ik heb de inruildrift dus lang tegen gehouden.

Nu moet het echter gebeuren.

Denk ik.

Ik heb ook aan een ander merk gedacht.

Niet zo lang.

Nog geen uur.

Het moet toch echt Zweeds zijn.

Saab kan helaas niet meer.

Dus de zoektocht naar een mooie jonge Volvo is gestart.

Zoeken naar een nieuwe auto is het leukste wat er is.

M. gaat mee.

Zij is de waakhond.

Ik ben geneigd om op schoonheid en emotie af te gaan.

Is volgens M. niet goed.

Zij is van de praktisch kant.

Trekhaak, hondenrek, kleur, bekleding.

De laatste twee zijn het belangrijkste voor M.

En dat hij veilig is en betrouwbaar.

Geen pech onderweg, zeg maar.

Bij Volvo zit ik goed.

Vrijdag gaan we samen een proefrit maken.

Ik rijd en M. zit bij.

Ze kijkt altijd als eerste naar het spiegeltje in de
zonneklep.

En dan of ze wegglijdt van de zitting.

Als alles goed is, gaan we onderhandelen.

Eerst met elkaar, daarna met de verkoper.

Dat mag ik doen.

Daar is M. niet goed in.

Ik ook niet.

Dat wordt het moeilijkste deel van het kopen van de auto.

Als het lukt, hoef ik jaren niet na te denken.

Scheelt een hoop tijd.

De Amerikanen die wij ontmoet hebben, waren zeer
vriendelijk.

Uiterst behulpzaam.

Dat is heel prettig als je staat te stuntelen.

We moesten kaartjes kopen voor de trein.

De informatiemeneer zei dat we gewoon twee kaartjes van 8,50
moesten kopen in het apparaat.

Daar stonden we dan met z’n tweeën.

Te stuntelen hoe dat moest.

Gelukkig kwam een Amerikaan ons helpen.

Gaf ons goede tips en even later hadden wij twee kaartjes.

We dachten dat deze kaartjes ook in de tram geldig waren.

We lieten professioneel ons ticket zien.

Het was heel druk.

De tickets waren niet geldig.

We moesten met gepast geld betalen.

Laat maar, zei de tramconducteur.

We hebben dus zwart gereden met de tram in San Francisco.

In winkels is het personeel ook zeer gedienstig.

Ik moest een spijkerbroek kopen.

Een Levi’s.

Ik houd niet van kleding kopen. En passen.

Ook niet in Amerika.

Om de vijf meter kwam een andere bediende vragen of hij kon
helpen.

Ik werd vaak gevraagd en er waren veel bediendes.

Ik zag er denk ik hulpeloos uit.

Ik vond het steeds vervelender worden.

Normaal loop ik dan gewoon de winkel uit.

Maar ik moest van M. een Levi’s.

Ik heb iets te duidelijk gezegd dat ik geen hulp meer wou.

Nou moet ook vermeld worden dat mijn Engels niet perfect is.

Ik spreek Engels met een Duits accent.

In de Levi’s-winkel kwam het hoofd van de verkoop
geschrokken naar M. toe en vroeg of het wel goed ging met mij.

En of we uit Duitsland kwamen.

M. is goed in sussen.

Ik heb dus een Levi’s spijkerbroek.

Op de vlucht van San Francisco naar Chicago zaten wij in een
rijtje van drie.

Er waren alleen rijtjes stoelen van drie in het vliegtuig.

Ik zat in het midden naast M. aan de ene kant en een jongere
tengere Amerikaanse vrouw aan de andere kant.

De Amerikaanse vrouw moest naar Cleveland in Ohio.

Ik had de krant goed gelezen.

Ik had gelezen dat in Cleveland de oudste schildpad ter
wereld was overleden.

De schildpad heette Tim.

Ik maakte een grapje naar de Amerikaanse vrouw.

Of ze naar de funeral van Tim ging.

Ze wist niet wie Tim was.

Ze ging naar de funeral van haar father-in-law.

Ze kon er wel om lachen.

Ik ook toen we in het volgende vliegtuig zaten.

We hebben veel gas nodig.
De RV (recreational vehicle, camper) gebruikt nogal wat gas, dat is benzine.
Nogal veel.
Gelukkig kan er 200 liter in de tank.
Dat tanken gaat niet altijd soepel.
Bij de meeste tanks moet je je creditcard ergens instoppen en hem er vlug uithalen.
Dat lukt altijd goed.
Dat erin stoppen en vlug eruit halen.
Daarna kun je soms tanken.
Of niet.
Meestal niet.
Als dat nog niet kan, moet je eerst je ZIPcode intoetsen.
Vijf tekens. De postcode, zeg maar.
Wij hebben geen ZIPcode in de USA.
De volgende stap is naar het kantoortje.
Daar zijn altijd hulpvaardige mensen die je willen helpen.
Soms zeggen ze Sorry, we don’t accept creditcards.
Then I count to ten and go.
Meestal nemen ze je creditcard in en kun je tanken.
Geregeld vragen ze om een ID.
Dan is het eerst teruglopen naar de RV, want M. bewaakt onze ID’s.
Bij de tweede keer vragen naar mijn ID kreeg ik een geweldige ingeving.
Ik heb nl. in mijn portemonnee nog een card zitten met mijn rijbewijs van de Cook Islands.
Die moest ik in 2010 ophalen op het gemeentehuis van Rarotonga op de Cook Islands.
Anders mocht ik geen auto besturen.
Dit rijbewijs is geldig tot 19 oktober 2012.
Ik hoop in Nederland altijd dat ik dit een keer kan laten zien als een politieagent mij naar mijn rijbewijs vraagt.
Is nog niet gebeurd.
Nu zag ik mijn kans schoon.
Op de vraag naar mijn ID gaf ik het rijbewijs van de Cook Islands.
Ik kon zien dat de kassamevrouw nog nooit zo’n rijbewijs had gezien.
Maar alles stond er wel op.
En werd geaccepteerd.
Nu geef ik dus steeds mijn Cook Islands-rijbewijs als ID.
Voelt lekker.
En je krijgt er gas door.
Veel gas.
Moet ik wel zelf betalen met mijn creditcard.

We slept in the desert!
Joshua Tree Park.
Bekend park. Berucht ook.
Gram Parsons, (Flying Burrito Brothers, Byrds, Emmylou) stierf hier, vorig jaar stierven hier twee Nederlanders (013). Park van U2.
We herkenden delen waar we eerder waren geweest. Vreemd afgeronde en op elkaar gestapelde bleekroze rotsen, geliefd bij klimmers. De karakteristieke Joshua Tree met zijn grillige takken, de yucca’s. Cactussen, sommige bloeiend. De uitgestrekte dorre zandige vlakte en de bergen, begroeid met struiken en planten.
Van dichtbij is de desert niet dood, maar zie je bescheiden bloeiende plantjes.
Het hele park is zeker zo groot als Drenthe en Groningen samen. Je bent zo een paar uur onderweg van het ene naar het andere deel. Het zijn twee woestijnen die elkaar daar ontmoeten: de Mojave desert en de Colorado desert.
Het was een warme dag, maar nog lang niet zo heet als het in de zomer kan zijn. Dan is de woestijn dodelijk voor wie verdwaalt of zonder water komt te zitten. Je kunt je gemakkelijk verkijken op de gevaren en er wordt door de rangers veel gewaarschuwd.
We sliepen op een campground. Keken vanuit de camper de woestijn in. Prachtig!
’s Morgens nog een fikse wandeling gemaakt in de desert. Heel indrukwekkend. Als je op de aangegeven paden blijft, is het goed te doen. Wijk je af, dan kom je onherroepelijk in de problemen, want alles lijkt op elkaar en je verdwaalt licht.
Joshua Tree Park: we slept there.

We blijven langer op deze plek dan gedacht.
Het bevalt prima. We gaan woensdag vertrekken naar Blythe.

Gisteren auto gehuurd om tocht naar Grand Canyon te maken.
Dat rijdt gemakkelijker met een kleine auto dan met een camper.

Jongen van verhuurder haalde ons ’s morgens op en de volgende dag bracht hij mij terug.

Apart volk.

Jongen gaf aan dat het vrijheidsgevoel bij de Amerikanen diep zit.

Hij wilde geen ziektekostenverzekering.
Kon het ook niet betalen, zei hij. Hij kon het niet missen van zijn salaris.
Hij zou bij een ziekenhuisopname in de problemen raken, want alles moest dan door hem zelf betaald worden.

Vrijheidsgevoel.

Hij zei dat iedereen in Arizona een wapen mag kopen en bij zich mag hebben.

Je moet alleen 21 jaar zijn.

Of ouder.

Dat vrijheidsgevoel komt nog van vroeger, uit het wilde westen.

Er zijn ook bijna nooit incidenten.

Het was volgens hem best veilig.

Vanmorgen gelezen wat er op een universiteit in Oakland is gebeurd.

Veel doden en gewonden.

Vrijheidsgevoel.

Daar staat tegenover dat ze als de dood zijn dat iemand ze aanklaagt voor nalatigheid.

In de bouwmarkt liep een man met vlaggetjes voor een heftruck uit.

Overal staan bordjes met waarschuwingen (buckle up, wet floor, er staat zelfs een bordje met Exit op de deur van onze camper).

Op veel campings mogen honden komen, maar de rassen pitbull, dobermannpinscher, shepherd en zo zijn verboden.

In onze camper zitten een rookmelder en een CO-melder.

Bij de eerste keer brood roosteren ging gelijk de rookmelder af.

Hard geluid.

Heel hard.

Duurde lang voordat ik hem uit had.

Batterij eruit gehaald.

Nu geen last meer.

Wij hebben zo ons eigen vrijheidsgevoel.

Wat een onmeunig groot land!
Vooral de stukken in Oklahoma, Texas, New Mexico en Arizona zijn schier eindeloos. Veel woestijn, dor land, soms koeien en jongvee, struikjes en oneindige vlakten.
We zijn twee dagen in Santa Fe gebleven. Ligt in New Mexico. Alles gebouwd in Adobe-stijl. Veel kunst, mooie kerken, leuk centrum (plaza), veel Mexicanen met kunstnijverheid of wat daar voor doorgaat. Museum Georgia O’Keeffe geweest. Mooi om een dagje rustig aan te doen.
De campings zijn prima. We nemen steeds hook up. Dat betekent water, elektriciteit en riolering aansluiten en klaar. In de camper is verder alles aanwezig en je hoeft dus eigenlijk er niet meer uit: koken, douchen, toilet, slapen.
Bij het maken van de camper is niet gekeken naar lichte materialen: alles van planken, grote koelkast, generator. Dat is in het verbruik zichtbaar: ongeveer 1 op 3 à 4. Tja.
Het rijden op de I’s (interstates) gaat goed. De cruise control wordt veel gebruikt.
Er zijn, net als in Nederland, veel vrachtwagens op de weg. Die mogen hier net zo hard rijden als de personenauto’s, dat is meestal 75 mijl (120km). Dat is hard en ze zijn ook heel groot en lang.
We zijn vandaag van Santa Fe naar Sedona gereden. Van Flagstaff naar Sedona was een bergachtige weg, volgens M haast te spannend. In de buurt van Sedona lagen nog sneeuwresten, maar in de plaats is het warm en druk. De camping was zelfs vol! We zijn doorgereden naar een klein plaatsje onder Sedona (Cornville) en staan op een prachtige camping en hebben een schitterende plek, zeer rustig en aan het water. We blijven hier drie dagen en gaan van hieruit tochten maken. De camping heeft internet, maar er is geen bereik op onze mobieltjes. We zijn dus via internet te bereiken.
We gaan vanuit de Oak Creek Canyon de Red Rocks bekijken!

Opstaan om 4 uur, even na 5 uur op weg naar Schiphol. Alles verliep voorspoedig en na de uitgebreide veiligheidschecks konden we een tijd wachten op het instappen in het vliegtuig. Nog een Dalens gezin bleek dezelfde reis als wij te hebben geboekt. Zelfde vliegtuig, hotel en camper, op dezelfde dag terug. Zij volgen andere route dan wij.
We waren na de vliegreis al om half drie in het hotel, dus energiek hebben we de shuttle en de trein gepakt naar het centrum van Chicago. Leuk. Geen shop till you drop, want M kreeg last van de benen, dus op tijd terug. Donderdagmorgen vertrokken we om half zeven met de bus naar de camperfabriek. Bus zat vol Nederlanders en Duitsers. Dat zijn de mensen die op koopjes jagen. Na een busrit van drie uren kwamen we aan in Middlebury. Snel trui uit, want het was hartstikke warm. We werden verdeeld in twee groepen, Engelssprekend en Duitssprekend. Wij spraken Engels en kregen eerst belangrijke informatie over verzekeringen, verkeersregels en koffie. Daarna werden we in nog kleinere groepjes verdeeld. Ik zat in een groep van 3, vrouwen mochten niet mee, want dan werd de groep te groot voor de uitlegger. De uitlegger heeft alles van de camper uitgelegd. We begrepen het goed en konden het nalezen in de handleiding. Er waren drie typen campers: groot (4 personen), groter (6/7 personen) en heel groot (voetbalteam). Die van ons is groter. Volgens M te groot. Hij is ruim 8 meter lang, heeft een V10 motor, 6,8 liter en we rijden van pomp naar pomp. Het rijdt heel fijn. Hij is idd echt wel groot.
De eerste dagen hebben we ongeveer 400 kilometer per dag gereden. Vanaf St. Louis volgen we de route 66. Af en toe stoppen we onderweg voor een bezienswaardigheid, al valt dat in dit deel van het land wel mee. Het midwesten is niet spectaculair. We zitten nu vlak bij Texas en zien de eerste ja-knikkers verschijnen en dat geeft een vertrouwd gevoel.
Vrijdag was het weer heel spectaculair. We hadden een cd’tje op en ineens kwam de radio er doorheen met een thunderstormwaarschuwing. We zagen de lucht ook erg donker worden en de bliksemflitsen waren goed te zijn. We zijn gestopt bij een Walmart. Veel regen en hagel. Toen we een kwartier onderweg waren, kregen we via de radio een waarschuwing voor een tornado. Spannend, want we hadden thuis al eens op het journaal gezien hoe dat kan uitpakken. Volgens onze berekening zou de tornado vlak achter ons langs gaan als we zouden doorjakkeren. De berekening klopte.
We zijn vooral op KOA campings. Alle campings hebben WiFi. Via de iPad blijven we dus op de hoogte van de gebeurtenissen in Nederland en Facebook geeft ook veel informatie. We jakkeren nog even door om bij de grote nationale parken wat langer te blijven. We zijn erg blij met de airco in de camper, want het is echt warm. Vandaag was het 28 graden en wolkenloze hemel, de verwachtingen voor de komende dagen zijn hetzelfde. Morgen zonnebrandolie kopen met hoge beschermfactor. We denken geregeld aan thuis. Gelukkig is het in Nederland ook hartstikke mooi weer.

Vertrek: woensdag 21 maart a.s.

http://www.youtube.com/watch?v=fJCqzjqzJtU

http://www.youtube.com/watch?v=FdwifeValOA

http://www.youtube.com/watch?v=ZrAA9tuA4y0

Terug: zaterdag 14 april a.s.