Jan Geerts

Wandeling op zondagochtend

Al heel lang wandel ik iedere zondagochtend ongeveer twee uren in het bos bij Gees met de honden.

Andersson, onze oudste hond die ruim 10 jaren telt, kent de route uitstekend en dat mag ook wel na zoveel jaren. Hij is een kruising tussen een Ierse setter en een Schotse  collie. Hij heeft het gedrag van een collie, is heel waakzaam, alert, gehoorzaam en slim.

Oliver, onze jongste die bijna een jaar is, kent weinig regels, volgt Andersson en luistert als hij zin heeft. Hij beschouwt zijn oren nog als ornamenten. De lessen van de puppy-cursus past hij nog niet allemaal toe.

Afgelopen zondag was het weer uitstekend. Als de honden uit de auto gaan, Andersson springt en Oliver, in het normale leven Olle genoemd, til ik eruit. 

Dat wordt wel steeds lastiger, want hij weegt ruim 32 kilo. 

Het is de vaste gewoonte van Andersson om eerst luid blaffend het eerste pad over te rennen, weer terug te komen en nog een keer blaffend het pad en voor de zekerheid de zijpaden over te rennen. Een soort “Kilroy is here” zeg maar.

Olle heeft tijd nodig. Uitgebreid snuffelen, plas hier, plas daar, poepen ook. Daarna huppelt hij voor mij uit en volgt Andersson.

Ik loop een vaste route waarbij ik paden met andere wandelaars probeer te mijden.

We komen ook langs paden waar altijd wandelaars met loslopende honden lopen.

Hoewel ik Olle probeer tijdig aan de lijn te doen voordat hij naar andere honden rent, mislukte dat deze zondag. Ineens stormde hij weg, sloeg een pad in en in de verte, hij was zeker 200 meter weg, hoorde ik luid geblaf. Hij had een  andere hond gevonden. Andersson liep bij mij en samen gingen wij zo snel mogelijk Olle zoeken.

Hij was makkelijk te vinden, want hij speelde uitvoerig met een hond. Hij kwam niet bij mij.

Toen er meer honden bij kwamen, verlegde Olle zijn aandacht naar de nieuwkomers. Met hulp van een hondenbaasje kon ik Olle aan de lijn krijgen en meenemen. Hij vond het heel jammer dat hij niet meer mocht spelen en de andere honden zo te zien ook, want Olle kan heel enthousiast zijn en gaat goed met iedereen overweg. 

Andersson was steeds bij mij gebleven. Hij vindt sommige andere honden, liefst vrouwtjes, wel leuk, maar speelt weinig, hij is solitair. Hij speelt wel met Olle, maar na 10 minuten heeft hij er genoeg van en reageert hij niet meer op de pogingen van Olle om te spelen. 

Thuis gaat Andersson dan liggen en Olle gaat op strooptocht in het kippenhok om een eitje te scoren. Hij eet ze rauw, maar heeft nog wat moeite om het goede ei uit te zoeken tussen de kunsteieren. Overal in de tuin vind ik kunsteieren.

Toen wij doorliepen in het bos, beide honden scoorden nog even een smerige sloot, zagen wij een rijtuigje met twee paarden ervoor aankomen. Ik deed beide honden aan de lijn en ging naast het pad staan. Andersson kent dit fenomeen goed en blijft altijd rustig. Olle vindt het uiterst interessant en ik moest de lijn kort houden, want hij was duidelijk opgewonden van zulke bijzondere dieren. Toen ze voorbij waren, trok Olle mij omver, hij wilde achter de paarden aan. Ik viel, maar hield hem goed vast. Niks gebroken, gescheurd of bebloed, maar het leidde wel tot een pedagogisch gesprekje met Olle. Ik denk niet dat hij het begreep.

Terug naar de auto. Andersson gaat met de voorpoten op de bumper staan en ik til hem aan de achterpoten in de achterbak. Olle heeft deze truc nog niet door. Het blijft nog een worsteling om hem in de auto te krijgen en het komt erop neer dat ik hem in de auto til. Ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.

Ook deze wandeling duurde twee uur. 

Fijne wandeling, lieve honden, mooie zondagochtend.

Liever geef ik mijn mening niet in de openbaarheid.

Ik maak mij echter zorgen.

Over hoe we met elkaar omgaan in onze samenleving.

Over het populisme, dat gemakkelijke oplossingen suggereert voor moeilijke vraagstukken.

Het uitsluiten van mensen.

Lelijk doen tegen elkaar.

Mijn uitgangspunten zijn anders.

Ik vind dat we moeten zorgen voor de zwaksten in onze samenleving.

Tolerant zijn voor minderheden.

Er moeten grenzen zijn aan wat mensen verdienen.

We moeten zuinig zijn op onze natuur.

Lief zijn voor de dieren.

Aardig doen tegen elkaar, tegen onze omgeving en onszelf.

En ik vind nog wel veel meer.

Maar bovenaan staat dat we samen onze samenleving maken.

Iedereen telt mee.

Zo, dat ben ik kwijt.

Goede traditie is geworden om begin mei naar Zwitserland te gaan. We kamperen met de caravan en al vele jaren doen wij dat op camping Grassi in Frutigen.

Rustige camping, ruime plekken, weinig voorzieningen dus onze leeftijdsgroep is goed vertegenwoordigd op de camping, ook omdat wij buiten de schoolvakanties gaan. 

Het valt ons wel op dat wij met de caravan in de minderheid zijn op de camping, want ook hier heeft de meerderheid van de kampeerders een camper. Gelukkig zijn er ook nog enkele tentkampeerders, dat doet ons goed.

Het was dit jaar de eerste keer dat Oliver erbij was.

Met twee honden in de caravan is te doen, maar dan moet er wel een ruime voortent bij en die hebben wij gelukkig.

Onze Andersson is een ervaren kampeerder, maar voor Oliver was alles nieuw. 

Hij schikte zich goed, Andersson deed heel aardig tegen hem en ook ‘s nachts ging het prima, ieder in een eigen mand. De honden dan. Wij lagen in ons eigen bed.

Het wandelen ging uitstekend, al had Oliver wel geregeld bananen in zijn oren als hij moest komen. Hij begroet mensen en andere honden altijd heel enthousiast, maar niet iedereen vindt hem leuk en dat begrijpt hij niet.

De doorloopsnelheid van het eten ligt hoog bij Oliver. Hij poept vaak en dat is lastig.

Als we gaan wandelen vanaf de camping, is het een race om hem pas na het verlaten van het campingterrein te laten ontlasten en dat lukt geregeld niet. 

Ik heb altijd een poepschepje en poepzakjes bij me en die gebruik ik intensief.

Op een dag kregen beide honden last van diarree en dat werd wel een uitdaging. Bij de lokale dierenarts heb ik wat stopmiddelen opgehaald en dat had wel enig effect. 

Het water heeft een grote aantrekkingskracht op beide honden. Ze gaan er graag in, maar liefst tot buikhoogte en ze drinken veel van het zuivere koude water. 

Bij de caravan kan Andersson los lopen, die blijft altijd bij onze plek. Dat is bij Oliver anders. Hij moest echt aan een lange lijn en ook alleen in de voortent kon hij niet, want hij ontdekte meerdere ontsnappingsmogelijkheden.

We hebben lekker gewandeld, hadden prima weer en kijken terug op een mooie vakantie.

Oliver is geslaagd.

Hij heeft de puppycursus volledig doorlopen.

Met heel veel plezier.

Hij was gek met alle andere hondjes.

Wilde het liefst alleen maar spelen.

Maar dat mocht niet van de cursusleidster.

Hij was in het begin nogal afgeleid.

Aan het eind van de cursus trouwens ook, maar wel minder.

Volgens de leidster.

Hij keek bij het uitleggen van de oefeningen vaak naar het naastgelegen terrein, waar een cursus voor gevorderden werd gegeven.

De oefeningen deed hij in de loop van de 10 cursusavonden steeds beter.

Als ik hem roep, komt hij.

Behalve als hij afgeleid is.

Hij wordt afgeleid door mensen, honden, katten, kippen, takken, lekkere luchten en vogels.

Hij is heel lief.

Hij was de meest relaxte hond van het nest, volgens de fokker

Dat zien wij.

Hij maakt zich niet druk en bij het wandelen in het bos doet hij geruime tijd over de eerste 300 meter.

Snuffelen, plasje hier, plasje daar en poepen in een droge greppel.

Rustig aan.

Andersson is een voorloper, Oliver een achterloper.

Hij hobbelt meest achter mij aan.

Komt geregeld even bij mij aan voor een brokje.

Aan het eind van de wandeling wil hij altijd spelen met Andersson.

Dat wil Andersson meestal ook.

Dan wordt er vijf minuten gerend en gespeeld.

Daarna is het weer over.

Oliver krijgt gezonde (dure) brokken te eten.

Hij zorgt voor aanvulling van vitaminen en mineralen en zo.

Die haalt hij uit kippenstront, uitwerpselen van paarden, takjes, grassen, kattenbrokken, kippenvoer en eigenlijk alles waar hij bij kan.

Hij is groot geworden, is nu bijna net zo groot als Andersson.

Hij kan veel van het aanrecht afhalen.

Dat doet hij.

Brood, messen, lepels, rijst, macaroni, halfvolle blikjes, opscheplepels, spatels, kattenmelk.

Hij is niet kieskeurig.

Oliver is gek op poes Ko.

Ko ook op Oliver.

Als hij rustig doet.

Dat is meestal de eerste 20 seconden dat ze elkaar zien.

Dan daagt hij Ko uit om te spelen.

Dat gaat Ko te ver. 

Hij dreigt eerst met een poot in de lucht.

Daarna komt de klap, met de nagels eruit.

Oliver heeft al enkele keren bloed op de neus gehad.

Maar hij houdt vol.

Wij houden van Oliver.

Een lieve, aanhankelijke, zachtaardige, fijne hond.

Fijn dat hij bij ons is.

Als kool.

Ruim een kilo per week. 

Inmiddels 12 kilo puppy.

Oliver ligt graag op schoot en valt zo goed in slaap.

Meestal.

Soms bijt hij liefdevol.

Dat denk ik dan maar, want het voelt anders.

Ieder morgen gaan we, samen met Andersson, onze oudere hond, uit.

Oprit af, weg over en het weiland en de akker over. 

Dat is een uitdaging. 

De oprit is honderd meter lang en Oliver ziet onderweg veel.

He, een grasspriet.

Een takje. 

Even huppelen.

Nog een takje.

Een graspol.

Huppelen.

Happen in de riem van Andersson.

Een boom, even ruiken.

Hoor ik daar een trekker?

Huppelen.

En iedere dag vindt hij onderweg iets nieuws.

ADHD denken wij.

Of gewoon enthousiast.

In het weiland en op de akker gaat steeds beter.

Hij wil nu niet meer stukken gedragen worden.

Probeert Andersson in te halen.

Dreigt in de sloot te vallen.

Komt als ik hem fluit.

Of niet.

Er gaat een kapitaal aan beloningshapjes door.

Hij weet bijv. dat hij niet op de bank mag. 

Als wij dat zeggen, gaat hij er vanaf.

En gaat zitten om zijn beloning in ontvangst te nemen.

Ik denk dat hij expres op de bank springt.

Maar goed, in het weiland en op de akker gaat het prima. 

Hij loopt nu ongeveer twee kilometer in 40 minuten.

Inclusief snuffelpauzes.

Als hij onderweg wat goeds doet, krijgt hij een beloning.

‘s Middags gaan wij naar het bos.

Vindt hij ook leuk.

Weer ongeveer 40 minuten rennen, snuffelen, spelen.

Daarna thuis slapen. 

Diep slapen.

Totdat hij hoort dat er brokjes in zijn bak worden gedaan.

Dan is de slaap over.

Hij is geweldig enthousiast als hij mag eten.

Dat zijn wij niet gewend.

Onze honden deden tot nu toe altijd rustig aan met eten.

Dat doet Oliver anders.

Maar het is wel erg leuk.

Wij zijn blij met hem.

Oliver is al niet meer weg te denken.

Daar zorgt hij zelf wel voor.

Iedere dag ruim een ons meer.

Hij is er.

Oliver.

Zaterdag 14/12 hebben wij hem opgehaald.

De lange autorit ging voorbeeldig, Oliver deed alsof hij dit al veel vaker had gedaan.

Thuis maakte onze oude hond Andersson hem duidelijk dat niet alles kan en mag.

Andersson hanteert strakke regels.

Gisteren hebben ze even samen gespeeld en gerend, dat ging Oliver aanvankelijk wat snel, maar beide honden vonden het leuk.

Oliver, in het gebruik verkort tot Olle, eet, drinkt, plast en poept goed.

Hij speelt enthousiast met alle hondenspeeltjes en wat verder voor zijn snuit komt, zoals kranten, tijdschriften, boeken, kussens, stroomdraden, kleedjes, gordijnen en zo.

Weer even wennen om het huis puppyproof te maken.

Slapen gaat goed. Ik heb op de bank geslapen de afgelopen nachten en Oliver sliep bij de bench in een mand op de grond. Onze kleinzoon slaapt nu ook zo.

Afgelopen nacht heeft hij geslapen van 12 uur tot half negen, om half vijf heeft hij even een ontlasting gehad, buiten nog wel!

Dat lukt overdag niet steeds, ondanks veel naar buiten sjouwen.

Komt nog wel.

Oliver heeft buiten kennis gemaakt met de kippen. 

Hij was niet onder de indruk, keek eerst even wat dat voor beesten waren en liep er rustig naartoe.

Hij is lief, aandoenlijk aanhankelijk en eigenwijs.

Hij past bij ons.

Zoals ze bij ons zeggen:

“Bliede da’j dr bent Olle!”

Wij wonen op een prachtige plek in een mooi huis.

De schuur is ook fijn en een prima plek om in te klussen.

Dat doe ik graag en de ordening van al mijn spullen is mijn ordening.

Ik kan het meeste blindelings pakken.

Komt door ervaring en steeds op dezelfde plek terug leggen.  

Onze dochter die in het tuinhuis woont, heeft een nieuwe opleiding gevolgd.

Ze is landmeter en mag zich nu ook meubelmaker noemen. 

Het is nog hobbymatig, maar lijkt steeds meer professioneel.

Ze heeft al heel veel gereedschappen en machines gekocht.

Een cirkelzaag, vandiktebank, figuurzaag, kolomboor en nog veel meer.

Zij kan er mee werken.

Ik niet, ben er ook een beetje bang voor.

Ze heeft zelf een werkbank en kastjes gemaakt.

En ze gaat komend weekend op de kerstmarkt in Coevorden staan.

Ze heeft veel kerstspullen gemaakt.

Ziet er heel goed uit, ze kan veel.

Al haar spullen staan nu ook in de schuur.

Mijn ruime werkplek is gehalveerd.

Geeft niks.

Een gedeelde werkplek is dubbele vreugd.

Denk ik.

Haar ordening is anders dan de mijne.

Maar dat kan nog wel anders worden.

Ze is tenslotte mijn dochter.

Het is al bijna 5 jaar geleden dat onze Nilsson is overleden. Hij is bijna 13 jaar geworden.
Hij was een heel lieve, aanhankelijke, trouwe, sociale Engelse setter. Vijf jaar was hij samen met onze Andersson. Deze naam, zo was onze grap, had Nilsson bedacht, want Andersson was geen volbloed setter, hij was 3/4 Ierse setter en 1/4 Schotse collie. En dus zei Nilsson dat hij anders was, vandaar zijn naam.

Inmiddels is Andersson bijna 10 jaar en ik vind het erg fijn om er weer een hond bij te hebben. Een Engelse setter. Ik vraag dat al enkele jaren voor mijn verjaardag en voor Sinterklaas, maar tot nu toe was M. onverbiddelijk. Zij vindt dat wij geen jonge hond meer moeten nemen. Wij moeten rekening houden met onze leeftijd, is haar belangrijkste argument.

Maar nu is ze om. Niet plotseling, want er zijn jaren overheen gegaan voor ze haar mening veranderde, maar ze vindt het nu goed!

Dankzij de goede zoekkunsten van onze oudste dochter hebben wij een nestje gevonden.

Wel een heel eind weg, in Milheeze. Dat is 205 kilometer ver weg in Brabant. Wij hebben twee weken geleden voor het eerst gekeken en vandaag weer en een keuze gemaakt. Een prachtig reutje, drie-kleur, vooral wit met rode en zwarte vlekken.

Over twee weken gaan wij hem ophalen.

Ik ben heel blij.

Met heel veel dank aan M.!