Jan Geerts

We slept in the desert!
Joshua Tree Park.
Bekend park. Berucht ook.
Gram Parsons, (Flying Burrito Brothers, Byrds, Emmylou) stierf hier, vorig jaar stierven hier twee Nederlanders (013). Park van U2.
We herkenden delen waar we eerder waren geweest. Vreemd afgeronde en op elkaar gestapelde bleekroze rotsen, geliefd bij klimmers. De karakteristieke Joshua Tree met zijn grillige takken, de yucca’s. Cactussen, sommige bloeiend. De uitgestrekte dorre zandige vlakte en de bergen, begroeid met struiken en planten.
Van dichtbij is de desert niet dood, maar zie je bescheiden bloeiende plantjes.
Het hele park is zeker zo groot als Drenthe en Groningen samen. Je bent zo een paar uur onderweg van het ene naar het andere deel. Het zijn twee woestijnen die elkaar daar ontmoeten: de Mojave desert en de Colorado desert.
Het was een warme dag, maar nog lang niet zo heet als het in de zomer kan zijn. Dan is de woestijn dodelijk voor wie verdwaalt of zonder water komt te zitten. Je kunt je gemakkelijk verkijken op de gevaren en er wordt door de rangers veel gewaarschuwd.
We sliepen op een campground. Keken vanuit de camper de woestijn in. Prachtig!
’s Morgens nog een fikse wandeling gemaakt in de desert. Heel indrukwekkend. Als je op de aangegeven paden blijft, is het goed te doen. Wijk je af, dan kom je onherroepelijk in de problemen, want alles lijkt op elkaar en je verdwaalt licht.
Joshua Tree Park: we slept there.

We blijven langer op deze plek dan gedacht.
Het bevalt prima. We gaan woensdag vertrekken naar Blythe.

Gisteren auto gehuurd om tocht naar Grand Canyon te maken.
Dat rijdt gemakkelijker met een kleine auto dan met een camper.

Jongen van verhuurder haalde ons ’s morgens op en de volgende dag bracht hij mij terug.

Apart volk.

Jongen gaf aan dat het vrijheidsgevoel bij de Amerikanen diep zit.

Hij wilde geen ziektekostenverzekering.
Kon het ook niet betalen, zei hij. Hij kon het niet missen van zijn salaris.
Hij zou bij een ziekenhuisopname in de problemen raken, want alles moest dan door hem zelf betaald worden.

Vrijheidsgevoel.

Hij zei dat iedereen in Arizona een wapen mag kopen en bij zich mag hebben.

Je moet alleen 21 jaar zijn.

Of ouder.

Dat vrijheidsgevoel komt nog van vroeger, uit het wilde westen.

Er zijn ook bijna nooit incidenten.

Het was volgens hem best veilig.

Vanmorgen gelezen wat er op een universiteit in Oakland is gebeurd.

Veel doden en gewonden.

Vrijheidsgevoel.

Daar staat tegenover dat ze als de dood zijn dat iemand ze aanklaagt voor nalatigheid.

In de bouwmarkt liep een man met vlaggetjes voor een heftruck uit.

Overal staan bordjes met waarschuwingen (buckle up, wet floor, er staat zelfs een bordje met Exit op de deur van onze camper).

Op veel campings mogen honden komen, maar de rassen pitbull, dobermannpinscher, shepherd en zo zijn verboden.

In onze camper zitten een rookmelder en een CO-melder.

Bij de eerste keer brood roosteren ging gelijk de rookmelder af.

Hard geluid.

Heel hard.

Duurde lang voordat ik hem uit had.

Batterij eruit gehaald.

Nu geen last meer.

Wij hebben zo ons eigen vrijheidsgevoel.

Wat een onmeunig groot land!
Vooral de stukken in Oklahoma, Texas, New Mexico en Arizona zijn schier eindeloos. Veel woestijn, dor land, soms koeien en jongvee, struikjes en oneindige vlakten.
We zijn twee dagen in Santa Fe gebleven. Ligt in New Mexico. Alles gebouwd in Adobe-stijl. Veel kunst, mooie kerken, leuk centrum (plaza), veel Mexicanen met kunstnijverheid of wat daar voor doorgaat. Museum Georgia O’Keeffe geweest. Mooi om een dagje rustig aan te doen.
De campings zijn prima. We nemen steeds hook up. Dat betekent water, elektriciteit en riolering aansluiten en klaar. In de camper is verder alles aanwezig en je hoeft dus eigenlijk er niet meer uit: koken, douchen, toilet, slapen.
Bij het maken van de camper is niet gekeken naar lichte materialen: alles van planken, grote koelkast, generator. Dat is in het verbruik zichtbaar: ongeveer 1 op 3 à 4. Tja.
Het rijden op de I’s (interstates) gaat goed. De cruise control wordt veel gebruikt.
Er zijn, net als in Nederland, veel vrachtwagens op de weg. Die mogen hier net zo hard rijden als de personenauto’s, dat is meestal 75 mijl (120km). Dat is hard en ze zijn ook heel groot en lang.
We zijn vandaag van Santa Fe naar Sedona gereden. Van Flagstaff naar Sedona was een bergachtige weg, volgens M haast te spannend. In de buurt van Sedona lagen nog sneeuwresten, maar in de plaats is het warm en druk. De camping was zelfs vol! We zijn doorgereden naar een klein plaatsje onder Sedona (Cornville) en staan op een prachtige camping en hebben een schitterende plek, zeer rustig en aan het water. We blijven hier drie dagen en gaan van hieruit tochten maken. De camping heeft internet, maar er is geen bereik op onze mobieltjes. We zijn dus via internet te bereiken.
We gaan vanuit de Oak Creek Canyon de Red Rocks bekijken!

Opstaan om 4 uur, even na 5 uur op weg naar Schiphol. Alles verliep voorspoedig en na de uitgebreide veiligheidschecks konden we een tijd wachten op het instappen in het vliegtuig. Nog een Dalens gezin bleek dezelfde reis als wij te hebben geboekt. Zelfde vliegtuig, hotel en camper, op dezelfde dag terug. Zij volgen andere route dan wij.
We waren na de vliegreis al om half drie in het hotel, dus energiek hebben we de shuttle en de trein gepakt naar het centrum van Chicago. Leuk. Geen shop till you drop, want M kreeg last van de benen, dus op tijd terug. Donderdagmorgen vertrokken we om half zeven met de bus naar de camperfabriek. Bus zat vol Nederlanders en Duitsers. Dat zijn de mensen die op koopjes jagen. Na een busrit van drie uren kwamen we aan in Middlebury. Snel trui uit, want het was hartstikke warm. We werden verdeeld in twee groepen, Engelssprekend en Duitssprekend. Wij spraken Engels en kregen eerst belangrijke informatie over verzekeringen, verkeersregels en koffie. Daarna werden we in nog kleinere groepjes verdeeld. Ik zat in een groep van 3, vrouwen mochten niet mee, want dan werd de groep te groot voor de uitlegger. De uitlegger heeft alles van de camper uitgelegd. We begrepen het goed en konden het nalezen in de handleiding. Er waren drie typen campers: groot (4 personen), groter (6/7 personen) en heel groot (voetbalteam). Die van ons is groter. Volgens M te groot. Hij is ruim 8 meter lang, heeft een V10 motor, 6,8 liter en we rijden van pomp naar pomp. Het rijdt heel fijn. Hij is idd echt wel groot.
De eerste dagen hebben we ongeveer 400 kilometer per dag gereden. Vanaf St. Louis volgen we de route 66. Af en toe stoppen we onderweg voor een bezienswaardigheid, al valt dat in dit deel van het land wel mee. Het midwesten is niet spectaculair. We zitten nu vlak bij Texas en zien de eerste ja-knikkers verschijnen en dat geeft een vertrouwd gevoel.
Vrijdag was het weer heel spectaculair. We hadden een cd’tje op en ineens kwam de radio er doorheen met een thunderstormwaarschuwing. We zagen de lucht ook erg donker worden en de bliksemflitsen waren goed te zijn. We zijn gestopt bij een Walmart. Veel regen en hagel. Toen we een kwartier onderweg waren, kregen we via de radio een waarschuwing voor een tornado. Spannend, want we hadden thuis al eens op het journaal gezien hoe dat kan uitpakken. Volgens onze berekening zou de tornado vlak achter ons langs gaan als we zouden doorjakkeren. De berekening klopte.
We zijn vooral op KOA campings. Alle campings hebben WiFi. Via de iPad blijven we dus op de hoogte van de gebeurtenissen in Nederland en Facebook geeft ook veel informatie. We jakkeren nog even door om bij de grote nationale parken wat langer te blijven. We zijn erg blij met de airco in de camper, want het is echt warm. Vandaag was het 28 graden en wolkenloze hemel, de verwachtingen voor de komende dagen zijn hetzelfde. Morgen zonnebrandolie kopen met hoge beschermfactor. We denken geregeld aan thuis. Gelukkig is het in Nederland ook hartstikke mooi weer.

Vertrek: woensdag 21 maart a.s.

http://www.youtube.com/watch?v=fJCqzjqzJtU

http://www.youtube.com/watch?v=FdwifeValOA

http://www.youtube.com/watch?v=ZrAA9tuA4y0

Terug: zaterdag 14 april a.s.

De zondag begon met zon.

Lekkere temperatuur.

De tussenseizoenjas aangedaan.

Fijn om naar het bos te gaan.

Iedere zondagmorgen wandelen Nilsson en ik in het bos.

Toen wij 100 meter hadden gelopen, kwamen wij een mevrouw
met een herdershond tegen.

Ik heb het niet op herdershonden.

Vaak onbetrouwbaar.

Agressief.

Nilsson denkt er ook zo over.

Denk ik.

Nilsson bleef staan, de herdershond kwam naar hem toe.

De mevrouw wandelde er achteraan.

De herdershond legde zijn kop op de rug van Nilsson en wou
op hem springen.

Nilsson liep weg en gromde.

De herdershond beet gelijk.

Nilsson op de grond, de herdershond bijtend op hem.

Ik schopte de herdershond van Nilsson af.

Ik schreeuwde naar de mevrouw van de hond dat zij hem moest
vastmaken.

Nilsson mankte, had last van zijn poot.

De reactie van de herdershondmevrouw was typisch.

U moet niet tegen mij schreeuwen, zei ze.

Ik vroeg of ze niet zag wat er gebeurde.

Ze wou er niets over zeggen, want ik had geschreeuwd.

Ik vond nog heel veel meer dingen.

Heb ik niet gezegd.

Althans niet allemaal.

Zo gaat dat dus.

Een agressieve hond valt mijn hond aan.

Ik spring er tussen en de eigenaar van de hond verwijt mij
de toon van de communicatie.

Ik had heel veel adrenaline.

Heul heul veul.

Ik ben doorgelopen.

Tegen domheid valt niet te praten.

Nilsson heeft de hele route licht gehinkt.

Onderzoek thuis maakte duidelijk dat hij een beste wond
heeft aan zijn poot.

Hij ligt zielig op de bank.

Dat mag.

De kernvraag blijft natuurlijk of het de schuld is van de
hond of van de baas.

Het woordje kloten moet dus gezet worden voor herdershond of
voor herdershondbaas.

Het valt niet mee om rustig te reageren.

En om ouder en wijzer te worden.

Voor een wandeling was het slecht weer.

Maar we hadden het afgesproken.

Dan moet je het ook doen.

Jaarlijks wandelen we op de eerste woensdagmiddag van maart.

Met het personeel.

En oud personeel.

Van de bwbschool.

Het was koud en het regende.

Dat hebben we niet gemerkt.

We praatten veel.

De route was uitbedacht.

Na 1 kilometer waren we de weg kwijt.

Trekkers hadden diepe voren getrokken in het pad.

Daar worstelden wij ons doorheen.

Het heeft de pret niet gedrukt.

Wij vonden het heel leuk.

Na de wandeling hebben we opgestoken.

In het Oelnbret.

En veel gepraat.

Heel leuk.

Volgend jaar weer.

Op 6 maart om half twee verzamelen bij de molen.

Staat genoteerd.

Forever young.

Ik ken het liedje, ik kan me de wens voorstellen.

De werkelijkheid is anders.

Ik kan dat weten.

Ik word ouder en ik geef dat niet graag toe.

Toen ik in het begin van de jaren 60 de muziek ontdekte,
ging een hele nieuwe wereld open.

Ik luisterde naar radio Luxemburg.

Ik kocht mijn eerste
LP: The Golden Earrings. Tweedehands, want hij was erg duur.

Daarna platen van Beatles, Stones.

Er waren muziekblaadjes, ook met posters.

Die heb ik niet opgehangen.

Anderen deden dat wel.

Vooral meisjes hadden veel posters in hun kamer hangen.

Als je ouder werd, deed je dat niet meer.

Posters ophangen.

Wel muziek luisteren. Platen kopen. Naar optredens gaan.

Na de platen kwamen cassettebandjes, daarna cd’s. Nu de ipod.

Goede muziek wordt nog steeds gemaakt.

Shitmuziek ook trouwens, maar dat is van alle tijden.

Ik ga graag naar een optreden. In een kleine zaal.

HMH kan ik nog aan, Ahoy wordt al moeilijker en stadions
zijn veel te groot voor mij.

M. gaat wel naar stadions.

Als The Boss optreedt.

Zij is daar grote fan van.

Net als haar zus.

Ze hebben kaarten gekocht voor het concert in Keulen.

Nu treedt Bruce ook op tijdens Pinkpop.

Kosten noch moeite hebben ze gespaard om aan kaarten te
komen.

Zaterdag jl. kon vanaf 10 uur besteld worden.

Via de website.

Tot voor kort kon je bij het postkantoor kaarten kopen.

M. ging dan met haar zus ’s nachts om drie uur van huis om
in de rij te wachten, totdat ze kaarten hadden.

Nu dus via de website.

Voor de zekerheid hadden ze enkele fans bijeengeroepen voor
steun.

Zo zaten zaterdagmorgen om 10 uur medewerkers van M. achter
6 computers en werd simultaan geprobeerd via de telefoon kaarten te
bemachtigen.

Om half een bleek het tevergeefs.

Alle kaarten waren uitverkocht.

M. en zus diep teleurgesteld.

Zaterdagavond laat heeft M. het via een Duitse website
geprobeerd.

Bingo.

Ze heeft kaarten.

Grote opluchting. Bij M. en zus.

Ik maak mij wat zorgen.

M. en haar zus zijn samen ruim meer dan een eeuw oud.

Gaan naar twee concerten.

In Duitsland en naar Pinkpop.

M. hangt posters op.

In de bijkeuken.

Moet ik mij zorgen maken?

Forever young?