Na een lange reis, waarbij de klok voortdurend vooruit gezet moest worden, kwamen we maandagmiddag thuis. Alles was goed in huis, honden, katten en alles rondom en in huis. Leve de familie! Dinsdag ben ik in Assen geweest, inspectiebezoek verliep naar wens en mijn werk is daar nu klaar. De vakantie zit er op, gelukkig hebben we de foto’s nog. Ik plaats nog enkele foto’s hier en verder staat op mijn website een link waar veel foto’s te zien zijn. Zie ook:
http://nieuwzeeland.jangeerts.nl
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
We zitten in de lounge te wachten op transport naar het vliegveld. Het is half acht ’s avonds, het is ongeveer 25 graden binnen. Hier volgen nog enige foto’s.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Vanavond heb ik in de lounge een blog geschreven, omdat je daar foto’s kunt uploaden. Het was er ontiegelijk heet. Na het schrijven van de blog wou ik de foto’s erin zetten. Is mislukt. Blog ook ineens weg. Diep teleurgesteld zit ik nu op de veranda bij een temperatuur van 26 graden mijn verdriet te verbijten. Laatste nacht in Rarotonga, morgen nog een fijne dag hier. Nog een ritje met de BMW Z3. Omdat enkele lampjes brandden tijdens het rijden, zocht ik in het handschoenenkastje naar de Manuel. Met een stokje ging het kastje open. Er lag alleen de achteruitkijkspiegel in. Had ik niet gemist, want niet vaak in BMW Z3 gereden. ’s Morgens bleek, na een stortbui, dat in de auto alles nat was. Het dak sloot niet helemaal. Ik heb me maar niet meer druk gemaakt over lampjes en zo. Wel overwogen de auto om te ruilen, maar de andere BMW Z3 had geen achterruit. Schoten we dus niet veel mee op. Weinig mensen lijken zich ergens druk om te maken. Iedereen loopt op teenslippers (behalve ik, heel gevoelig), hard lopen kan dus ook niemand. Wij kunnen nu wel goed kayakken en snorkelen. En zwemmen. Autoritjes maken, de ene keer linksom, de andere keer rechtsom. Veel lezen. Om het plaatselijke bord te citeren:Kum chill owt wiv uz! Is ons goed gelukt. De foto’s volgen nog.
Gastblog van M.
Het blijft oppassen om met J een spelletje te doen, ik had kunnen weten dat hij meer automerken met een M zou weten dan ik en dat hij iets moeilijks zou kiezen voor mij om te doen. Dus vandaag zijn we in een tweepersoonskajak helemaal naar de overkant van de lagune gepeddeld. Ik heb altijd kunnen vermijden in een kano of kajak (wat is het verschil eigenlijk?) te gaan zitten, dat is ook best eng voor een niet-zwemmer, maar nu wilde ik me natuurlijk niet laten kennen. Vooraf had ik gemeten hoe diep de peddel in het water moest zodat ik nog zou kunnen staan met mijn hoofd boven water en onderweg heb ik regelmatig de diepte gepeild. J kon mij nog meer vertellen met zijn schatting dat het nergens echt diep was! Maar kajakken blijkt heel leuk! En ook wel spannend. Misschien ga ik nog wel een keer zo’n eind! We hadden snorkelspullen mee en daar heeft J zich vandaag kostelijk mee vermaakt. Hij had nog nooit gesnorkeld, wel hadden we vaak van JvD gehoord dat het zo leuk was. J is nu helemaal verslingerd aan de onderwaterwereld(en flink verbrand op zijn achterste delen). Hij bleef maar vertellen over wat hij allemaal zag. Een koddig gezicht trouwens, iemand met zo’n snorkelhoofd. Morgen proberen een fototoestel droog mee te krijgen naar de overkant. Ik heb nog wel een halfslachtige poging gedaan om ook te snorkelen, maar dan moet je hele hoofd onder water, je krijgt water in je neus en je laat dat mondstuk per ongeluk los, terwijl je bijna omvalt, zodat je helemaal geen tijd hebt om naar eventuele vissen te kijken.laat mij maar lekker schelpen en zo zoeken.
Twee keer zondag dus. De grootste schok was echter het weer. We kwamen zondagmiddag rond half vier in Rarogonga aan. We mochten via een trap het vliegtuig verlaten. Dat heb ik altijd al graag gewild. Op de meeste vliegvelden ga je via zo’n slurf naar binnen, nu dus via een trap. Het had net geregend in Rarotonga, het was heel klam en heel warm. Dat was schrikken. Bij het binnenkomen van het gebouw stond een meneer te zingen, bloemen om, ukelele spelend, gastvrouwen wachtten ons op om ons verder te helpen naar het bureau en de vervoerder, we kregen een bloemenslinger om. Heel gastvrij. En heet dus.
We hebben een mooi huisje met zicht op de lagune met daarachter de oceaan. Het huisje heeft airco in de slaapkamer en dat is maar goed ook. Overal lagen bloemen toen we aankwamen. Geen tv, internet is in de lounge, er is wel genoeg ruimte en een heerlijk uitzicht dus. Het is hier 29 tot 30 graden, tropisch warm, hoge luchtvochtigheid, veel palmen, kokosnoten (niet onder gaan zitten!). Het eiland heeft een grotere plaats, alleen de lijn langs de kust is bewoonbaar, het binnenland is oerwoud. Een ritje rondom het eiland is 32 km. Ze rijden hier links, hebben banden met Nieuw Zeeland en zijn erg gericht op Australie. Als je je wilt verplaatsen, kan dat via de bus (1 x per uur), via de bike (kleine motoren/scooters, 125 cc) of via een auto. Velen scooteren. Je kunt je rijbewijs voor een scooter halen doordat de verhuurder jou uitlegt hoe de scooter werkt (automaat) en dan krijg je een dagrijbewijs. Als je meerdere dagen wilt huren, moet je bij het politiebureau een Cook Islands rijbewijs halen. Heb ik gedaan, want ik zag het niet zitten om met de bus te gaan, M. wou niet achter op een scooter. Compromis: dus hebben wij een auto gehuurd. BMW Z3. Kon minder, zeg maar. Ook hierbij geldt: oppassen waar je de auto parkeert, want als er een kokosnoot op valt, heb je een deuk.
Het leven is aangenaam rustig hier. Lokale mensen, polynesiers, maken de huisjes schoon. Ze beginnen met 3 mensen om 9 uur, om 12 uur pauzeren ze en ’s middags gaan ze door. Ze doen 10 huisjes op een dag. Iedere dag komen ze. Daarnaast is er een tuinman, die de veranda schoonhoudt. Ze spreken hun eigen taal en daarnaast beheersen de meesten engels.
’s Morgens gaan wij na het ontbijt eerst even zwemmen en kanoen. Daarna op het gemak koffie/thee drinken, weer zwemmen, broodje eten, zwemmen, rondje rijden, zwemmen, lezen, en dat dan de hele dag. Tja.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
We zitten te wachten op het vliegveld van ChCh voor de vlucht naar Auckland, aansluitend door naar Rarotonga. Vroeg op, het is nu 8 uur am, eerst 1.20 uur vliegen en aansluitend 3.30 uur. Temperatuur hier 15 graden op dit moment, in Rarotonga 28 graden. We gaan terug in de tijd! Vliegen straks over de datumgrens en dan wordt het weer zondag.
Zonnig Christchurch, heel relaxte dag, ook relaxte stad. Kan foto’s uploaden, dus doe dat, wat willekeurig, want kan niezien van tevoren welke foto’s ik aanklik. morgen naar rarotonga. komen dan zondag aan. Overschrijden we de datumgrens. Terug in de tijd!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
In mijn rugzak zit het fototoestel, een spiegelreflex, en het filmtoestel. De fotocamera zit in een tas, want ik heb ook nog een extra lens bij me. M. heeft een klein fototoestel, dat gemakkelijk uit haar tas gaat en waar je snel foto’s mee maakt. De kwaliteit van de foto’s is vaak even goed. Maar ik heb dus de grote, die ik steeds mee sjouw en als er dan iets vastgelegd moet worden, ben ik wel even bezig met het tevoorschijn toveren van de apparaten. Vanavond heb ik mijn inmiddels traditionele wandeling na het eten gemaakt. We zitten nu in Moeraki, een klein vissersplaatsje aan de oostkust. We hebben een beach cottage, weliswaar wat inrichting betreft gedateerd maar ook met een mooi uitzicht op het haventje en de oceaan. Voor de liefhebbrs van hoe het er precies uitziet: www.moerakioceanbreeze.co.nz en daar zijn voldoende foto’s op te vinden. Afijn, ik was dus met rugzak onderweg naar een mooie lookout, eerst over het strand waar M. al een dode jonge zeehond had gevonden. Bij het begin van het pad omhoog stond aangegeven dat je de pinguïns met rust moest laten, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen. Helemaal boven gekomen had ik een schitterend uitzicht over de oceaan. Op veel plekken aan de kust is het natuurlijk heuvelachtig en gaan de weilanden door tot vlak bij de rotsen waar de oceaan begint. Ook hier weer en dus moest alles uit de rugzak om opnamen te maken van de oceaan, de heuvels, het gras, de koeien en kalveren, schapen en lammeren en nu ook konijnen, want daar stikt het hier van. Nieuw Zeeland kent geen roofdieren en de konijnen maken druk gebruik van hun kerncompetentie. Op de terugweg zag ik een grote zeehond uit het water komen, die een rustig plekje op de rotsen zocht om uit te rusten. Weer rugzak op en af. In het water zag ik wat bewegen, ik dacht een zeehond, heb er maar een filmopname tegenaan gegooid, want daar kan ik verder mee inzoemen. Ik heb zeewier gefilmd. Het werd inmiddels wat frisser, dus de jas aangedaan en naar ons huisje gegaan. Morgen gaan we naar de wereldberoemde Moeraki boulders, grote gladde stenen in de oceaan. We gaan eten bij Fleurs, ook wereldberoemd hier.
