Gastblog
Dilemma:als het ergens heel leuk is en je je daar bovendien “thuisvoelt”, blijf je dan wat langer of reis je door naar volgende bestemmingen, die misschien net zo leuk zijn? Hier in Collingwood aan de Golden Coast, helemaal in het noordwesten van het Zuidereiland, blijven we in ieder geval nog een extra dag. Vandaag het ultieme strand ontdekt: Wharariki Beach. Vanuit Collongwood, wat al min of meer het eind van de wereld is, rijd je nog verder naar het eind van de wereld, even voor Farewell Cape sla je linksaf een gravelroad in, kilometertje of 6 door de Bush, auto parkeren en dan nog klein hall uur lopen over lieflijke groene heuvels, uiteraard bewoond door schapen en lammetjes en dan nog een paar flinke duinen overwinnen, dan ben je er. Uitgestrekt strand met zandduinen, een blauwe zee, enorme rotspartijen op de grens van de zee en het strand, rechts een riviertje dat uitmondt in de zee en daarachter Farewell Cape. Bijna geen mensen! Wel zeehonden, die pups hadden (helaas niet gezien), Jan ontmoette in een grot wel een boze zeehond die hem wegjoeg. Het was bovendien stralend weer. Heel wat stranden gezien op onze reizen langs kusten, Cannon Beach in Oregon was ook niet mis, net als de kusten van New England en van Zweden of onze eigen waddenkust, maar Whahariki Beach staat nu op top.
Wat ook zo leuk is: de one lane bridges. Rijd je gewoon op een normale doorgaande weg, staat er op de weg voor je:
BRIDGE

LANE

ONE

plus een bord wie eerst over de brug mag. Dat kun je je in het drukke Nederland toch niet voorstellen? De grap is dat je bijna nooit een tegenligger hebt.
Nu onze J weer veilig en wel in NL is en niet in een obscuur Afrikaans ziekenhuis beland is, was een behoorlijke opluchting en hielp zeker om vandaag te relaxen en te genieten van dit uitzonderlijk mooie land. Nog een dagje Golden Coast en dan door langs de west coast highway naar het zuiden.