Jan Geerts

Volgens M. zou ik met thermisch ondergoed kunnen doorbouwen.

Mooi niet.

Ik heb geeneens thermisch ondergoed.

Wil het ook niet hebben.

Het is te koud om te bouwen.

Vorstverlet.

Nu kun je lekker wandelen met de hond.

Deze week heb ik in Gees gewandeld.

Prachtig weer, -6 graden.

Zon scheen.

Op alle paden lag sneeuw.

Ik moest mijn neus snuiten.

Heb ik een handige grote zaddoek voor.

Terwijl ik snoot, wandelde ik door.

Ik kan best twee dingen tegelijk.

Mijn rechterbeen gleed weg.

Er bleek ijs te liggen onder de sneeuw op het wandelpad.

Dat verwacht je niet.

Ik viel achterover.

Terwijl ik in de lucht hing, schoot er van alles door mij
heen.

Valbreken was een belangrijke gedachte.

Ik heb vroeger wel eens gekeken bij judo.

Daar kregen ze speciale vallessen.

Je deed je dan minder pijn bij het neerkomen.

Ik had mijn handschoenen in mijn ene hand, de zaddoek in de
andere en vloog dus door de lucht.

De coördinatie van het valbreken kwam moeizaam op gang.

Ik lag al op de grond voor ik mijn gedachten had afgerond.

Ik viel op mijn elleboog en mijn heup.

Ik had mijn handschoenen en de zaddoek nog stevig vast.

Dat dan weer wel.

Op de grond bewoog ik mij heel voorzichtig om te controleren
of ik iets had gebroken.

Ik had geen krak gehoord, maar je weet nooit.

Ik kon alles nog bewegen.

Althans, alles wat ik voor de val ook kon bewegen.

Ik ben zeer rustig opgestaan en heb de sneeuw van mij
afgeklopt.

Ben rustig doorgelopen.

Had het wel koud.

Ik voelde veel pijn in mijn schouder, sleutelbeen, elleboog
en heup.

Gaat vanzelf over.

Ik ga eens googelen op thermisch ondergoed met
valbescherming.

Een gat in de markt, lijkt mij.

We zijn naar Schier geweest.

Schiermonnikoog.

Kenners korten het af.

We zijn met onze dochters geweest.

De laatste keer in deze samenstelling, moeder, dochter,
dochter, vader, was 20 jaren geleden.

Was even wennen.

Bij de spelletjes speelt nu iedereen apart.

Vroeger speelde alleen ik met eigen regels.

Daar zit dus een ontwikkeling in.

Lekker gewandeld.

Mooi weer, wel steeds kouder.

Vanmorgen was er een laagje sneeuw gevallen.

Te weinig voor sneeuwpop of sneeuwballen, maar wel helemaal
bedekt.

Huisje was fijn verwarmd.

Vanmorgen opruimen, inpakken en schoonmaken.

Nog even Nilsson uitlaten.

Hij verdwaalde.

Vond geheel alleen de weg terug.

Ik liep nog op het strand hem te zoeken.

M. redde mij op de fiets.

Toen huiswaarts.

We waren om 13.00 uur thuis.

Wou bij aankomst thuis M. zeggen om gelijk de kachel hoger
te zetten.

Het was buiten koud.

M. had dat zelf ook al bedacht.

M. zei dat de kachel rare mededelingen gaf.

We hebben een schermpje waarin de energiezuinige Nefitketel
aangeeft wat hij doet.

Hij deed niets.

Het was 7 graden binnen. Buiten vroor het, dus het was
relatief warm binnen, maar absoluut koud.

Bij ketel water aangevuld en gereset.

Alles werkte weer.

Na een uur was het 8 graden.

De temperatuur steeg dus.

De houtkachel aangedaan.

Wij hebben een zogenaamde tegelkachel.

Die houdt warmte langer vast.

Doet er lang over om op temperatuur te komen.

Nu is het 19.00 uur.

Het is twintig graden en de houtkachel geeft een behaaglijke
warmte af.

Het was leuk op Schier.

Het is fijn om weer thuis te zijn.

Het zit erop.

Het dak.

Dat was nog een beste klus.

Eerst het isolatiemateriaal tussen de latten op de spanten doen.

Daarna de dakplaten.

Twaalf stuks.

De dakplaten zijn 1 meter en 22 centimeter hoog en 2 meter
en 44 centimeter breed.

En heel zwaar.

In m’n eentje heb ik ze op het dak gelegd en vastgespijkerd.

Met gevaar voor eigen leven.

Wiebelend op de ladder, soms klimmend op het dak.

Ben twee keer gevallen.

Eerste keer schoot de ladder weg, viel ik achterover en
moest de naar beneden komende dakplaat ontwijken.

Tweede keer viel ik over onhandig geplaatste ladder.

Veel pijn en grote blauwe plekken aan armen en benen.

Klutsknieën. Zere handen.

Nadat de dakplaten waren bevestigd, moest de dakbedekking
bevestigd worden.

Pas veel later gaan de dakpannen erop.

Maar nu moet het waterdicht zijn, dus dakrollen geplaatst.

Dat spul scheurt gemakkelijk en is onhandig in het
verwerken.

Ik moest haast maken, omdat het aan het eind van de dag zou
gaan regenen.

Haast en werken met onhandelbaar materiaal is geen goede
combinatie.

Mijn taaluitingen waren meerdere keren niet juist. Het ging
ook te hard.

Maar goed dat onze buren op grote afstand wonen.

Uiteindelijk zat het er allemaal op en kon ik droge kleren
aandoen.

En warm worden.

Gisteren stormde het.

Een deel van de dakbedekking heeft losgelaten.

In de storm en de regen ben ik het dak opgeklommen om het te
repareren.

Nu zit het allemaal goed vast.

Mijn M. controleert dagelijks mijn verwondingen.

Volgens haar valt het reuze mee.

Ze is gelukkig hersteld van haar griepaanvallen.

Heeft echter nog te weinig empathie op dit moment.

Heb behoefte aan een vrouw.

Die heel meelevend is. En troostend.

Dat helpt.

Denk ik.

Maar waar vind je die.

Gelukkig zit het dak erop.

Kan ik even rustig aandoen.

Fysiek en mentaal herstellen.

Wij hebben last van mentale en fysieke belasting.

De fysieke belasting lag deze week bij M. en mij, de mentale
bij de onzen.

Mijn M. is ziek.

In december kreeg ze griep. Direct daarna had ze
longontsteking.

Toen ze enigszins hersteld was, kwam de blaasontsteking, die
naadloos overging in weer een griep.

Ze is momenteel bezig aan de vierde kuur en heeft ook al een
behandeling met prednison achter de rug.

Het gaat langzaamaan wat beter, al kan ze nog niet veel.
We zijn al blij dat ze een paar dagen geen koorts heeft. Het herstel is
ingezet.

De onzen hebben geen relatie meer.

J. heeft in augustus jl. een punt gezet achter haar samenwonen en ze doet dappere pogingen om hun huis te verkopen.

Onze M. heeft sinds gisteren geen relatie meer.

Dit doet bij beiden natuurlijk pijn.

Veel pijn.

Het leek beide onzen ook leuk als we weer als gezin bij
elkaar zouden wonen.

M. en ik vinden dat ook leuk.

Voor een weekend.

Langer niet.

Eind deze maand gaan we een weekend naar Schier.

Dat moet genoeg zijn.

We willen onze kinderen graag gelukkig zien. Jammer dat hun
relaties niet goed gegaan zijn.

M. en ik gaan ze waarschijnlijk uithuwelijken. Ze hebben
genoeg kansen gehad en wij moeten aan onze oude dag denken.

Ik heb deze week gewerkt aan het tuinhuisje.

Heel hard gewerkt.

Zie foto’s.

Ik was donderdag zo moe, dat ik zelfs de krant niet meer kon
vasthouden.

Te veel fysieke belasting.

Fysieke pijn gaat sneller over dan mentale.

Ik heb weer een buusdoek.

Of zaddoek. Snotlap. Tukdook.

Al heel lang gebruik ik papieren zakdoekjes.

Gemakkelijk.

Zitten wel nadelen aan.

Ze scheuren snel als je een beetje hard snuit.

Ik kan hard snuiten.

Dan zit de inhoud van je neus niet in het doekje.

Ba.

Na gebruik gooi je ze weg. Milieuonvriendelijk.

Vroeger had ik altijd een zakdoek (zaddoek).

Ik hoor het m’n moeder nog zeggen: Schone zaddoek bij
je?

Eind van de week ging de zaddoek in de was. Werd
gestreken.

Ik had een stapeltje zaddoeken.

Ieder gezinslid had eigen zaddoeken.

De zaddoek werd niet alleen voor de neus gebruikt.

Als kind deed je er spelletjes mee: zaddoekje leggen,
blindemannetje.

Bij heet weer knoopte je de zaddoek om je nek.

Of je deed hem op je hoofd tegen de zon.

Cowboytje spelen: zaddoek over de neus en mond.

Gevallen: zaddoek om de wond heen knopen.

Je kon hem uitlenen: Mag ik je zaddoek even lenen?
Dan kon je daarna de zaddoek ook weer ophalen. Of terug krijgen. Gewassen en gestreken.

Ik ga zo even naar M. Die is ziek. Alweer. Nog een
griepaanval. Koorts. Even het voorhoofd deppen. Met de zaddoek.

Je hebt verschillende zaddoeken: van kant,
boerenzaddoek, nette zaddoek, pochet.

Nu ik er weer een heb, kan ik me niet voorstellen dat
ik al die jaren zonder kon.

Ook mooi om cadeau te geven.

Of te krijgen.

Ik bin wies met mien buusdoek.

Het is een afwijking.

Overlijdensadvertenties lezen.

Ik doe het iedere dag.

Ook op vakantie. Buitenlandse doden.

Het is een vorm van nieuwsgierigheid.

Of ik ze ken. Nou ja, gekend heb.

Hoe oud ze zijn geworden. Er sterven steeds vaker
mensen jonger dan ik.

Waar ze zijn geboren en waar overleden.

Ik lees ook altijd wat er boven staat.

Soms iets heel persoonlijks, een heel mooi gedicht.

Er zijn zoveel mooie gedichten geschreven over dood
en leven.

Bijv. van Heinrich Heine:

Der Tod, das ist die
kühle Nacht,

Das Leben ist der
schwüle Tag.

Es dunkelt schon,
mich schläfert,

Der Tag hat mich müd
gemacht.

Über mein
Bett erhebt sich ein Baum, 


Drin
singt die junge Nachtigall; 


Sie singt
von lauter Liebe – 


Ich hör
es sogar im Traum.

Of Vasalis:

Veel soorten van verdriet,

ik noem ze niet.

Maar een, het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo’n pijn,

maar het afgesneden zijn.

Ook Kahlil Gibran:

En laat het
heden het verleden

vol
herinneringen omhelzen,

en de toekomst
vol verlangen.

Rutger Kopland:

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,

de lege plekken in het hoge gras, ik heb

altijd gewild dat ik dat was, een lege

plek voor iemand, om te blijven.

Prachtige gedichten.

Ze geven je moed en inspiratie.

Om de kern te beschrijven, hoef je echter geen groot
dichter te zijn.

Deze week las ik deze tekst boven een advertentie.

Als je gezond
bent, heb je duizend wensen,

Als je ziek
bent, maar één.

Ik wens allen een heel
gelukkig en gezond 2012!

Ik sta in de boekenkast.

Nou ja, ik kom in de boekenkast te staan.

Als mijn boek geleverd wordt.

Dat kan iedere dag zijn.

Niet vandaag. En morgen. Nu is het kerst.

Ik hoop wel voor nieuwjaarsdag.

Het was een hele toer om dat boek af te krijgen.

Steeds weer opnieuw nalezen.

Verbeteren, foutjes eruit halen.

Toen M. het laten lezen.

Weer verbeteringen aangebracht.

M. en ik hebben samen gelezen.

Nog weer verbeterd.

En zo blijf je dus aan de gang.

Maar afgelopen week was het dus klaar.

Ik was eigenlijk meer moe dan blij.

Zo vaak herlezen.

Ik denk dat een beetje schrijver daar een redacteur
voor heeft.

Ik ben nog geen beetje schrijver.

Maar nu is het er dus!

Na de komende week is het overal te koop.

De boekhandel moet dan wel het isbn nummer hebben.

Of de titel en de naam van de schrijver.

Het is ook bij mij te bestellen.

Word ik een soort verzendhuis.

Het is ook te bestellen via onderstaande link.
De boekhandel belde deze week.

Er wordt al flink besteld.

Heb veel positieve reacties gehad.

Fijn!

Komende week kom ik dus in de boekenkast.

Moet nog een goede plek vinden.

Voor de I van John Irving.

En de H van Maarten ’t Hart.

Maar na de B van Maarten Biesheuvel.

En de F van Jonathan Franzen.

Mooi rijtje.

Kon een stuk minder.

http://vermeer.mijnbestseller.nl/magento/alleen-de-aankoopbon-graag-het-wordt-toch-geruild.html

Ik heb visite gehad.

Soms krijg ik dat.

Dit was heel leuke visite.

Het waren oud-collega’s.

Ze zijn ook al wat ouder en ze werken niet meer.

De meesten zijn ouder dan ik. Geeft niks.

We hadden een afspraak gemaakt en dat ging heel vlot.

Iedereen heeft weinig in de agenda staan.

Alleen bridgen, of pianoles of oppassen op de
kleinkinderen.

Ze hadden ook een verrassing voor mij meegenomen.

Drop en drank.

Ze kennen mij goed.

Het was heel gezellig.

We hebben eerst buiten gekeken naar mijn tuinhuisje
in oprichting.

Ze waren erg onder de indruk, zeiden ze.

Ze wilden wel komen theedrinken als het klaar was.

Daarna hebben we binnen verder gepraat.

Eerst over onze gezondheid.

Een hele tijd later hebben we het nog gehad over wat
we zoal doen overdag en waar we op vakantie naartoe gaan.

Over de kinderen en de kleinkinderen.

En we hebben het onderwijs besproken.

Het onderwijs wordt minder.

Vanuit ons perspectief is dat goed waar te nemen.

Niet dat alles vroeger beter was, maar het onderwijs
wel.

Het was reuze gezellig.

Jammer dat ze al weer weg moesten.

Maar verplichtingen riepen.

Zoals bridgen. Pianoles. Oppassen.

Ik heb nu bouwverlet.

Ik kan niet doorgaan met het maken van het tuinhuisje
vanwege extreme weersomstandigheden.

Zoals regen, hagel, wind. En sneeuw wordt verwacht.

Wel jammer.

Want als het huisje klaar is, komen ze weer.

Verheug ik me nu al op.