Het is soms moeilijk om mijn gedachten te stoppen.

Dan dender ik maar door.

Ik denk te lang na, denk ik.

Zo heb ik een beetje hoogtevrees.

Als wij op gevaarlijke plekken in de bergen liepen,
zag ik voor me hoe onze kinderen uitgleden. Ze dreigden naar beneden te storten
en ik kon nog met een uiterste krachtsinspanning ze grijpen. Moeizaam kon ik ze
omhoog trekken, waarbij de kramp in mijn handen bijna niet te dragen was. Vaak
redde ik het.

Ze zijn nooit uitgegleden.

Ik maak me zorgen om het politieke klimaat.

Ook daarin kan ik veel doordenken.

Ik krijg dan angstige visioenen dat een
ondemocratische partij in ons land het voor het zeggen krijgt. Een partij die
niet tegen kritiek kan. Die mensen tegen elkaar opzet. Mensen met een kort
lontje.

Als dat gebeurt, hoop ik heel erg dat verstandige
mensen in opstand komen.

Net is op het Tahrirplein.

Ik hoop dat het verzet in ons dorp begint.

Ons dorp heeft veel goede inwoners.

Wij pikken het niet dat mensen worden weggezet.

Wij gaan ook een plein bezetten.

Ik weet wel op welk plein dat dan is.

Op het plein bij de school is genoeg ruimte.

Veel tenten, muziek, spandoeken, veel mensen.

Dat zal veel journalisten trekken van over de hele
wereld.

Ze komen allemaal naar het plein.

Ze doen verslag en vragen zich natuurlijk af wie de
naamgever van het plein was.

De ouderen kennen hem nog wel.

Hij woont achteraf, loopt moeilijk maar is nog goed
bij de tijd.

Sommigen weten dat ik ook op het plein ben.

In een caravan. Kleintje.

Van die dingen denk ik soms.

Je kan dus ook teveel denken.