Jan Geerts

De scenic route van Te Anau naar Invercargill was inderdaad prachtig. Mooi weer, schitterend landschap, heel rustig, weinig mensen, nauwelijks bewoond. De plaats Invercargill sprak ons niet aan. Breed opgezet, geen enkele boom, redelijk verwaarloosd, het zuiden ziet er toch wel wat armer uit. We hebben de scenic route vervolgd naar de Catlins. Heuvelachtig regenwoud naast de kust, afgewisseld met weilanden op de heuvels, mooie baaitjes en veel schapen. En lammetjes. En kalveren. Echt voorjaar dus, dat gevoel hebben we ook. Wordt af en toe geweld aangedaan doordat in de kranten geadverteerd wordt voor de kerst ((voorjaar en kerst?). Overal dus jongvee in het land, soms wat akkers die geploegd worden, af en toe zit de maïs er net in en op veel plekken zien we de paasbulten klaarliggen. We weten niet wanneer die in de brand gaan, misschien op 5 november als hier Guy Fawkes gevierd wordt. Er is in ieder geval dan ook vuurwerk te koop. We zijn gisteren beland in Curio Bay, een baai echt in het uiterste zuiden van het zuidereiland, er staan 15 huizen en wij verblijven in een studio in een van die Huizen. We denken dat we op dit moment op het mooiste plekje van de aarde zijn beland. We kijken uit op de baai door onze grote schuifpui. Vanuit de studio lopen we door de tuin het strand op. We kijken dus naar de baai en kijken ook uit op de oceaan, die uitloopt op de zuidpool. Op de eerste wandeling op het strand kwam een zeeleeuw het water uit, we hebben snel een veilig plekje gezocht. Op z’n gemak ging de zeeleeuw naar het rulle zand om daar te gaan slapen. We zijn doorgelopen naar het volgende baaitje direct aan de oceaan. Daar is versteend hout te zien bij eb. We zagen daar enkele pinguïns uit het water komen, de zogenaamde yelloweyed pinguïns, een zeldzame soort. Heel leuk. We wachten op de dolfijnen, die in de baai komen en hier overzomeren. Voor de kust schijnen geregeld walvissen te zijn. Het is prachtig weer, zon, temperatuur rond de 20 graden, korte broek, t-shirt, zonnebrand, pet op. We denken geregeld aan de mensen die nu moeten werken. Direct daarna genieten we weer van onze baai. Jammer dat we geen foto’s kunnen plaatsen. Via de website van de verhuurders zijn wat foto’s te zien: www.curiobaysalthouse.co.nz . Morgen gaan we richting Dunedin. De Peninsula bij deze plaats schijnt ook erg mooi te zijn. Voor L.: ik zal later nog een fotorapportage maken! Ik begrijp je heimwee!

Volgens ons is het nu wintertijd in Nederland en hier was het al zomertijd, dus het tijdsverschil is nu 12 uur. Iedereen zal een uurtje langer hebben kunnen slapen. Hier is het weer een prachtige dag. Op zondag gaat het leven hier zo te zien eigenlijk net zo door als op zaterdag. Winkels gewoon open, niks geen koopzondagen en zo. Men is hier uiterst verheugd over de Hobbitfilms, die hier weer gedraaid gaan worden. Dat heeft na de vorige films geleid tot veel extra toeristen en dat verwacht men nu weer.
We merken dat er meer toeristen zijn.
Vandaag zijn we naar de Milford Sound geweest. Een fjord. Eerst 120 km rijden. Onderweg veel plekjes om te bekijken (look out). Veel plekken ook waar je kunt picknicken en waar je vrij mag kamperen. Het hele stuk van 120 km. is zonder huizen. Je rijdt hier vaker hele stukken zonder dat je iemand tegekomt.
In Milford Sound liggen meerdere boten te wachten op passagiers en die worden dan in bussen aangevoerd. Veel Japanners dus. We moesten een tijdje wachten voordat we aan boord konden gaan van onze boot. We zaten keurig te wachten in de grote hal en hebben ons goed ingesmeerd tegen de sandflies, vliegjes die gemene bulten maken. Terwijl je daar zo zit te wachten, lopen er ineens een hele partij Japanners om je heen, druk gebarend, heel hard pratend, onbegrijpelijk wat ze bedoelen en er is ook steeds 1 bij die de leiding heeft. Die klapt in de handen, schreeuwt naar de anderen, maant ze tot haast en jaagt ze de boot op. Als alles weg is en je draait je om, staan er ineens weer een heleboel Japanners. Ook op weg naar de boot. Een groep wou vooraan staan, een neiging die meer Japanners hebben. Duitsers ook, maar dit terzijde. Deze Japanners gingen alvast buiten in de rij staan voor het nog gesloten hek van de toegang tot de boot. Ze moesten lang wachten. Ze hadden zich niet ingesmeerd tegen de sandflies. Ze sloegen de sandflies weg. Ze deden steeds meer kledingstukken aan, zwaaiden voortdurend met hun armen, met kledingstukken, deden hoofddoekjes om. Kostelijk om van achter het glas naar te kijken. Als je je wel hebt ingesmeerd.
De boottocht op het fjord vond M. prachtig. Gelukkig hebben we heel aardige foto’s. Ik had gerekend op warm weer, maar op het water in het fjord was een koude wind. Ik had een korte broek aan. Ik heb me niet laten kennen. Ik had geen last van de sandflies. Mooie terugkocht gehad, vanavond besproken wat we morgen gaan doen. Lekker ontspannen zo. We zien veel jongelui rondtrekken, met een oude bestelbus, met de fiets, hikend. Vanavond eerst nog even genieten van ons prachtige uitzicht over het meer en morgen op weg naar Invergarcill.

De computerwegen zijn soms ondoorgrondelijk, want gisteren werd ik steeds van internet afgegooid als ik mijn blog wilde plaatsen. Vandaag een nieuwe poging.
Hard rijden lukt hier niet. Is ook niet nodig, want het landschap nodigt voortdurend uit tot om je heen kijken.
Er zijn vooral 2 baanswegen. Er zijn rondom grote steden enkele 4-baanswegen, maar dat telt niet mee. De wegen leiden door prachtige bergen, langs de oceaan, door heuvelachtig landschap, langs meren. Je komt ogen te kort. Er zijn veel wegopbrekingen, want het winterseizoen is net voorbij. Op een deel van de wegen ligt grind, er wordt wel hard gewerkt, ook in het weekend. Geregeld zien we de borden met ” flagman ahead” dus dat is stoppen.
Het gaat niet snel. Je mag maximaal 100 km per uur. Dat mag iedereen, ook vrachtwagens en auto’s met aanhanger. Vaak kun je niet zo hard rijden omdat er veel bochten zijn. Het is raadzaam de aangegeven snelheid niet te overtreden, want ze zijn niet mals met bekeuringen. Het gaat dus niet snel. Wij zijn twee dagen geleden vertrokken van het noorden van het zuidereiland en zijn nu beland in Te Anau. Mooie plaats aan een meer. Vanuit ons motel kijken we het meer op, 40 m . Gisteren waren we geland in Wanaka, ook zo’n schitterende plaats aan een meer. Temperatuur gisteren 20 graden, vandaag 24. Morgen nog iets warmer.
De Nieuw-Zeelanders spreken een eigen variant van het Engels dat moeilijk te verstaan is.
Ze spreken de a-klank in woorden uit als een i, de e-klank wordt uitgesproken als een lange iiiii, het woordje THE wordt DA, de ei-klanken worden langgerekte aaay- klanken.
Dus als we horen “Lits goow toow biiid”, dan bedoelen ze dat ze naar bed willen. Heeft nog niemand tegen ons gezegd, maar als voorbeeld zeg maar. Daarbij komt natuurlijk dat ook hier bezuinigd is op de logopedie en dat betekent dat de mensen achter de kassa, bij de benzinepomp en bij Mc dat niet hebben gehad en ook nog binnensmonds mompelen. Kortom, lastig praten.
Morgen gaan we naar Milford Sound, een heel stil fjord dat schitterend ligt. We gaan daar varen. We rekenen nergens op, maar een paar zeebeesten zou fijn zijn.

Shitterdeshit. Iedere keer word ik er af gegooid door de provider. Al twee keer een schitterende blog gemaakt. Probeer het morgen weer.

Gastblog
Dilemma:als het ergens heel leuk is en je je daar bovendien “thuisvoelt”, blijf je dan wat langer of reis je door naar volgende bestemmingen, die misschien net zo leuk zijn? Hier in Collingwood aan de Golden Coast, helemaal in het noordwesten van het Zuidereiland, blijven we in ieder geval nog een extra dag. Vandaag het ultieme strand ontdekt: Wharariki Beach. Vanuit Collongwood, wat al min of meer het eind van de wereld is, rijd je nog verder naar het eind van de wereld, even voor Farewell Cape sla je linksaf een gravelroad in, kilometertje of 6 door de Bush, auto parkeren en dan nog klein hall uur lopen over lieflijke groene heuvels, uiteraard bewoond door schapen en lammetjes en dan nog een paar flinke duinen overwinnen, dan ben je er. Uitgestrekt strand met zandduinen, een blauwe zee, enorme rotspartijen op de grens van de zee en het strand, rechts een riviertje dat uitmondt in de zee en daarachter Farewell Cape. Bijna geen mensen! Wel zeehonden, die pups hadden (helaas niet gezien), Jan ontmoette in een grot wel een boze zeehond die hem wegjoeg. Het was bovendien stralend weer. Heel wat stranden gezien op onze reizen langs kusten, Cannon Beach in Oregon was ook niet mis, net als de kusten van New England en van Zweden of onze eigen waddenkust, maar Whahariki Beach staat nu op top.
Wat ook zo leuk is: de one lane bridges. Rijd je gewoon op een normale doorgaande weg, staat er op de weg voor je:
BRIDGE

LANE

ONE

plus een bord wie eerst over de brug mag. Dat kun je je in het drukke Nederland toch niet voorstellen? De grap is dat je bijna nooit een tegenligger hebt.
Nu onze J weer veilig en wel in NL is en niet in een obscuur Afrikaans ziekenhuis beland is, was een behoorlijke opluchting en hielp zeker om vandaag te relaxen en te genieten van dit uitzonderlijk mooie land. Nog een dagje Golden Coast en dan door langs de west coast highway naar het zuiden.

Het was even benauwd door de Afrikaanse berichten. J. was nl. best ziek, ze dreigde uit te drogen, heeft een infuus gehad, zware medicijnen en is op dit moment op de terugweg naar Nederland; dat was ook gepland voor vandaag, maar haar ziekte dreigde de reis te moeten uitstellen. Morgen maar direct naar de dokter.
Goed, wij hebben zaterdag whale gewatcht. De dagen ervoor gingen de trips niet door vanwege het weer. Nu wel. De zee was rustig. Met 50 mensen aan boord scheurden wij over het rustige water. Ongeveer 8 mensen hebben overgegeven. Ik heb mij enorm geconcentreerd en heb alles binnen gehouden. De maorikapitein dacht dat wij extra ver moesten varen om de whale te zien. Toen wij er waren, was er geen whale. Met sonarapparatuur dacht de kapitein de whale te lokaliseren. Dat was moeilijk. Wij hadden fotoapparaten in de aanslag, maar zagen alleen zeehonden die op hun rug lagen te dobberen. En vogels. Wij hebben foto’s gemaakt van de zeehonden en de albatros. Na een ur wachten vroeg de kapitein of iemand van ons snel terug moest. Wij durfden niets te zeggen. Wij hebben nog op verschillende plekken gedobberd. Op een gegeven moment zagen wij een waterfontein. Daar was de whale! Het was een sperm whale. Ik kan het niet zo snel vertalen. Na enkele ogenblikken ging de whale naar beneden. Wij gingen terug. Heel snel. Wij waren niet onder de indruk.
Wij zijn doorgereisd naar Manahau. Dat ligt aan het begin van het Abel Tasmanpark. Heel mooi gelegen. Wij hebben heerlijk gewandeld en op het strand gelegen. Vandaag hebben we nog een stuk van het park gelopen en zijn toen doorgereden naar Collingwood. Dat ligt in de Golden Bay. Mooi rustig, doet wat alternatief aan. Ligt helemaal in het noorden van het Zuidereiland.
Wat opvalt is het mooie voorjaar. In Christchurch waren erg veel tulpen, overal staat de brem volop in bloei, de bomen lopen uit, heel veel bloesem, lammetjes in de wei, eenden met kuikens. Het vergde even wat aanpassing, maar nu zitten we ook mentaal helemaal in het voorjaar. Ook last van vliegen. Je moet tenslotte iets hebben.
O ja. Ook wennen waar noord, zuid, oost en west zijn. De zon komt op in het oosten en gaat via het noorden naar het westen. Net anders dus. Net als de richtingaanwijzer.

Het is zaterdagmorgen, half negen. We vertrekken over een uurtje en we weten niet wanneer we weer kunnen inloggen, dus we laten nog maar een berichtje achter op dit blog.
’s Morgens ligt hier de krant voor de deur. Service. The Press. Leest plezierig. Is wel op vol formaat. Thema’s die hier spelen zijn de gevolgen van de aardbeving. Er zijn toch redelijk wat Huizen licht of zwaarder ontwricht. Veel scheuren in muren en zo. Vraag is dan natuurlijk wie dat gaat vergoeden. Ander belangrijk thema hier, en daar opent ook dagelijks het journaal mee, is of de nieuwe film over de Hobbits hier gemaakt zal worden. De vorige films zijn hier opgenomen en die hebben geleid tot een enorme boost van het toerisme. Ze hopen dat met een nieuwe film dat weer een impuls krijgt. Discussiepunt schijnt te zijn de houding van de vakbond van acteurs en actrices. In het verleden zijn daar problemen mee geweest en nu bemoeit zelfs de regering zich hiermee.
NZ is erg gericht op Engeland. Dagelijks staan grote stukken over de Britse politiek ( bezuinigingen) in de krant. Wat voetbal betreft wordt alleen het Engelse voetbal beschreven. De sport hier is natuurlijk rugby (All Blacks) en cricket (Black Caps). Het land is verder bij uitstek gericht op sporters, zoals raften, bungy jumpen, cross fietsen, roeien, hardlopen en zo. Nog wel voldoende mogelijkheden voor ons over. Zoals wandelen.
We gaan straks de boot op. Het weer is prima en het lijkt een stuk minder te waaien, dus we gaan er vanuit dat de maori’s, want zij beheren de boten, het goed vinden dat we de zee op gaan. Daarna nog een aantal uren doorreizen naar de Tasmanbaai. Mooie dag dus.
We kregen bericht van onze J. die in Kenia is, dat ze al een week aan de dunne is. Heb je toch sneller in die warme landen. Maar hopen dat ze haar laatste dagen in dat land ook nog plezier heeft.
Zo. Op naar de whales.

Het is nu half zes in de middag, de zon schijnt, M. zit buiten in de zon naar de Pacific te kijken en het is mooi tijd om mijn blog bij te werken.
Foto’s plaatsen lukt niet. Mail beantwoorden wil ook niet, wel ontvangen. Ik moet dit verhaaltje rechtstreeks schrijven zonder te kunnen opslaan. Daardoor staan er nogal wat tikfoutjes in. Excuus.
Vanmorgen konden we niet gaan whale watchen. De wind was te hard en de afvaarten waren gecancelled. We zijn gaan wandelen op de landtong van kaikoura. Daar is een zeehondenkolonie. Er is een wandeling uitgezet langs de kliffen. Mooi weer, harde wind, temperatuur ongeveer 15 graden. Fijn gelopen. Daarna bij een kraampje Crayfish gegeten, is een soort uitvergrote lobster. Lekker.
Autorijden gaat goed. Links rijden is nu wel gewend. Alleen richting aangeven gaat nog geregeld verkeerd. De wijzer voor de richting en de wijzer voor de ruitenwisser zitten nl. omgekeerd. Dus als we afslaan, worden de ramen gewist, zeg maar.
We hebben tv in ons huisje. Eigenijk geen huisje, meer een vergrote hotelkamer inclusief keukentje en bubbelbad. En tv dus. Aparte programma’s. De X-factor! En expeditie Robinson, maar dan heet het anders. Heel lang journaal, met veel commercial breaks. Gelukkig hebben we zelf muziek mee en leesvoer. Helaas is de e-reader stuk gegaan. Hij laadt niet meer op. Jammer.
Morgenochtend om 10 uur, als het vrijdagavond 11 uur is in Nederland, gaan we whale watchen. Als de wind het toelaat. Daarna reizen we door naar de Tasmanbaai.