Jan Geerts

Vandaag werk in Assen afgesloten. Mooie kijkdoos meegekregen met kiwi’s, foto van mezelf en gezellig fluitdeuntje. Erg leuk. Ik zal na onze vakantie het inspectiebezoek bijwonen en dan misschien nog een enkele keer gaan voor afrondingen. Nu is het tijd voor de vakantie! Voelt ook wel zo.

Vanmiddag begonnen met de koffer in te pakken. De laatste schone sokken komen vanavond uit de wasmachine. Ik had deze week al de camera’s opgeladen en leeggemaakt. Dat is klaar. Laatste papieren gecheckt. Toch een wat onbestemd gevoel. Leuk om te gaan. Echter de hondjes achterlaten is lastig. Verheugen op wat komt, maar ook spannend om zo’n grote reis te maken.

Naar Hongkong vliegen duurt 11 uur. Dan door naar Auckland. Weer 11 uur. Vervolgens nog de binnenlandse vlucht naar Christchurch. Duurt 1 ½ uur. Gelukkig hebben we op de lange vluchten plekken in het vliegtuig waar we met z’n tweeën zitten. Is net wat comfortabeler.

Straks nog afscheidsreceptie van TH. in het Kasteel. Daar dan weer wel. Hoop nog wat oud-collega’s te ontmoeten.

Morgenmiddag komen onze familieleden en kunnen we de overdracht doen. In de loop van de middag gaan we weg. Geplande vertrektijd van het vliegtuig is 20 over 9. Gaan we de nacht in en kunnen we slapen. Dommelen. Hopen dat de koffers goed meegaan. Dat is op iedere luchthaven anders geregeld. Soms moet je ze ophalen en zelf weer afleveren, soms doen ze dat voor je. Op de terugweg in LA moet je helemaal uitchecken met koffer en al en daarna weer naar binnen.

Maandagmiddag komen we om 2 uur aan in Christchurch. Het tijdverschil met Nederland is 12 uren. Dus in de nacht van zondag op maandag, als iedereen hoort te slapen, komen wij aan. Er schijnen shuttlebusjes te rijden naar ons hotel in de stad. Zien we wel.

Dank aan allen die ons goede wensen hebben gegeven. Via mail, persoonlijk of via het blog. Ik zal trachten mijn blog bij te houden als we verbinding hebben.

Alvast enkele foto’s. Voor onszelf om in de sfeer te raken.

Wat n onmeunig drok wiekent.

Zaterdag zijn we naar een bruiloft geweest. Jazeker, er wordt nog wel getrouwd. Zoon van vrienden trouwde. Omdat het ongeveer twee uur rijden was, hebben we het gemeentehuis aan ons voorbij laten gaan. We waren wel bij de trouwerij in de kerk. De bruid is lid van de Pinkstergemeente en de bruidegom heeft zich hierin geschikt. Dit was onze eerste kerkdienst in deze kerk. Nou ja, kerk. Het was in een school en dat voelde wel vertrouwd aan. Over het bord in de aula was een doek gehangen en er was een groot kruis voor gehangen. Vooraan stond een band. Er waren vier jonge mensen met een microfoon en een zangleider. Ze zongen heel enthousiast. Engelse liedjes en je kon de tekst niet volgen. Dat verschilt dus niet zo met psalmen en gezangen. Verschillende gemeenteleden werden meegesleept met de liedjes en klapten en dansten mee, onderwijl hun hand opheffend naar boven. Heel apart. Daarna kwam de dienstleider. Die hield een soort preek. Wij werden daar niet vrolijk van. De gemeenteleden wel. Tenslotte gaven de echtelieden elkaar de belofte en mochten ze van de voorganger elkaar zoenen en een jaar lang geen tv kijken. Daarna een slotlied en de receptie. Tijdens de receptie zijn we nog even bij onze dochter in Nijmegen langs geweest. Leuk. Ze gaat in december verhuizen. Tja. Puf.

We hebben ons , na de verhuisvoorwaarden met M besproken te hebben, weer aangesloten bij de bruiloftsgasten, die inmiddels op een idyllische plek bij Bemmel aan de oever van de rivier in een restaurant waren aangekomen. Eten en feesten. Om half twaalf waren we thuis.

Zondag op tijd op, R en J kwamen. Heel gezellig. We hebben hun reis naar Alaska na- en onze reis naar NZ voorbesproken. En nog veel meer. Gezellig.

Het is nu zondagavond. Heb nog wat werk kunnen doen als voorbereiding op deze voor mij laatste schoolweek. Heb nog een stapel kranten te lezen. Aan de slag!

Zaterdag. Rustdag. Niets doen. Heerlijk.

Vandaag had ik een plan. Samen met T. naar Coevorden. Naar de whisky-experience. Uitleg en proeven.

We spraken om kwart voor twee af bij de bank. Op de fiets gingen we. Leek ons verstandig. Bij de bank kwamen twee oud-collega’s langs. Leuk. Snel gedag gezegd, want moesten nog een eind fietsen en we vreesden op voorhand de terugtocht.

Reeds van afstand hoorden we een doedelzakspeler magische klanken uit zijn instrument toveren. Binnen kregen we een whiskyglas. Dat is niet zomaar een glas. Speciaal voor speciale whisky.

In de zaal binnen zagen we langs de kanten van de grote ruimte stands van de verschillende fabrikanten. Dat zijn er veel. T. had ervaring en we gingen gelijk naar achter in de zaal. Daar hielden we ons glas bij de inschenker en werden bediend. Het was een straffe whisky. Ik voelde precies waar mijn slokdarm zat en hoe lang hij was. Volgens de whiskymeneer had ik de whisky te weinig tijd gegeven. Eerst in de mond laten wennen, alle smaken aanspreken en dan pas drinken. Ik heb het zo gedaan. Voelde echter nog steeds mijn slokdarm. Volgens T. was dit geen goede whisky voor ons. Er stonden bij deze kraam veel flessen. Ook een met een mooie bewaardoos. Deze whisky was 50 jaar oud, zei de meneer vol trots. Hij kost 11000 euro (elf duizend!). Vorig jaar hadden ze er een verkocht in Coevorden. Ze waren met drie man uit Haarlem gekomen om de fles te overhandigen met een feestje en zo. En om het geld te innen. En natuurlijk om te kijken wie die man was die deze whisky kocht ter waarde van een zeer mooie cabrio. T. en ik waren onder de indruk.

Bij de volgende kraam kregen wij whisky gestookt op turf. Heel apart. Waar de vorige whisky nog de slokdarm aanduidde, gaf deze whisky prikkelingen aan het gehele zenuwstelsel. Wij begrepen waarom in Schotland weinig anesthesisten nodig zijn.

Midden in de ruimte waren sta-tafels. Daarop stonden emmertjes, water en brood. In de emmertjes kon je whisky die je niet wou drinken, weggooien. Het leek T. en mij verstandig om maar heel kleine slokjes te nemen en de rest weg te gooien. Wij waren pas bij de tweede stand, voelden al een beetje de invloed van de whisky in ons oordeelvermogen en moesten zeker nog 12 stands langs.

Geregeld kwamen hapjes langs. Soort lopend buffet. Er waren twee muzikanten. Gitaar en viool. Ze zaten dicht naast elkaar om te kunnen horen wat de ander speelde. Het publiek besprak op steeds luidere toon de kwaliteiten van de verschillende whisky’s.

We hebben veel geleerd. Van single malt. Van hout en turf gestookt. Van de straffe Ierse whiskey. Van de zachte whisky’s met de reuk van fruit. Of van vanille. Of toffee. Met de smaak van anijs. Of bloemen. Van de invloed van de zee of de heide. Van whisky uit de Highlands, de Lowlands, de Islands, van whisky uit Friesland, uit Japan. Van whisky van slechts 10 jaar oud, van 18 jaar oud en hoe het verschil proeft. Na anderhalf uur vonden wij steeds meer whisky’s lekker. Het leek ons goed om naar huis te gaan.

Wij zijn rustig terug gefietst. Je kon aan ons fietsen niet zien dat wij naar de whisky-experience geweest waren. Vonden wij. Thuis lekker geslapen en toen M. verteld wat we gedaan hadden. Volgende week een lekkere whisky kopen. Ik weet waarop ik moet letten. Een beetje tenminste.

Het schilderen is voorbij. Gelukkig hebben we er foto’s van.

Thuis is de schilder weg en komt de rust terug. Het is op school nog hectisch met schooljaarplan, implementatieplan en BRON-meldingen.

Het is nu tijd voor wat luchtigers. Even terug naar de basis van school.

DICTEES

Grouwe gebauwen, louwe thee,
holadio, holadié,
word je broer dominee?
Heel gemakkelijk, zo’n dictee.

Jan vermeid het komietee,
holadio, holadié,
en de mijd bleikt heel tevre,
wat gemakkelijk, zo’n dictee.

Heremejee… ik heb een twee.

A-u, o-u, a-u-w,
o-u-w of dubbel ee,
word je broer moet met dt,
wat een smerig rot-dictee.

En ‘t zijn niet alleen dictees
waar ik hier op school voor vrees:
ook elk opstel dat ik schrijf
staat van rooie strepen stijf.

Streep toch niet zoveel meneer,
anders durven wij niet meer,
worden ons leven lang
zelfs voor brieven schrijven bang.

A-u, o-u, a-u-w,
o-u-w of dubbel ee,
d of t of een dt –
stop ermee! Stop ermee!

Willem Wilmink

Limericks:
1.
‘Er was eens een docent in Schagen
die haar groep niet meer kon behagen.
“Nieuwe werkvormen” sprak zij,
“en alle leed is voorbij
tot aan het eind van mijn onderwijsdagen”.’

2.
‘Er was eens een docent te Veendam
die elke dag een andere werkvorm nam.
Totdat de deelnemers riepen:
“kun-ie dat begriep’n,
elke dag weer ander gezwam”.’

Dank voor de adviezen over de cabrio, zowel via blog als mail, sms en persoonlijk. Ik heb een bod uitgebracht, het verschil met de vraagprijs is nog redelijk groot en we wachten voorlopig af want er is geen haast bij. Ik ben nu wel meer dan eerst overtuigd dat ik het moet doen. Adviezen helpen dus.

De laatste bijwerkplekjes voor het schilderen moeten de komende dagen nog gedaan worden. Volgens M. moet de schoorsteenmantel een andere kleur hebben. Ik denk: gewoon een tijdje wennen. Voor onze vakantie doe ik daar niets meer aan. Denk ik.

De buitenschilders hebben aan het eind van komende week de klus wel geklaard. Het ziet er nu al heerlijk fris uit. Het huis straalt weer.

Nu we de kamer anders hebben ingericht en een wand achter de tv hebben geplaatst, klopt de verlichting niet meer. Er moet dus nieuwe verlichting bij. Zucht. Echt iets voor na de vakantie. Ik weet nu al dat ik het dan druk heb met uitgestelde klussen.

Deze week hebben we de reispapieren gekregen. Het wordt nu steeds echter. Vliegschema’s, stoelindeling, hotelvoucher, huurauto, folders van Nieuw Zeeland en van Rarotonga: het begint te kriebelen. Over drie weken hangen we in de lucht. Hoop ik. Vertrek op zaterdag 16 oktober. M. zorgt voor het eten van kiwi’s vanaf dit weekend en voor de aanmelding bij Esta. Dat is de Amerikaanse immigratiedienst. We reizen nl. van Rarotonga via LA naar huis en dan moet je je aanmelden bij deze dienst. Kan via computer. M. zorgt voor de papierwinkel, ik leg de verbindingen. Heb daarom een iPad gekocht. Kunnen we altijd contact onderhouden via mail en blog. De iPhone zorgt voor sms en evt. gesprekken. We gaan wel ver weg, maar blijven dus communicatief gezien in de buurt. Om een advies terug te geven: als je twijfelt over een iPad: direct doen. Top koop. Apple heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Ik ook. Communicatief gezien.

Voor het oneindige genieten en controle van de kennis: : Wie spelen mee op het volgende filmpje? Het is een Tribute voor Gram Parsons.

http://www.youtube.com/watch?v=x2tPQL13MlA

FF een ?.

Doen?

Graag @vies.

M. is ziek. Nou ja, was ziek. Hoesten, proesten, snotteren, moe, pijn, verhoging, kortom: ziek. Donderdag heeft ze niet gewerkt en is ze thuis gebleven. Dat komt zelden voor. Zaterdag kon onze pieterpadwandeling met E en M niet doorgaan. Vrijdag en in het weekend heeft ze het kalmaan gedaan en nu is ze voldoende hersteld om maandag weer te gaan werken. Vandaag heeft ze wel wat gedaan. Kon eigenlijk niet anders. De buitenschilders zijn namelijk begonnen. Nu staat voor het huis een hele stellage, waardoor de schilders bij de bovenverdieping kunnen komen. Maar nu kun je ook de ramen lappen. Zie verder de foto’s.

Het binnenschilderwerk is nu praktisch klaar. Een paar kleine plekjes bijwerken, nog twee plankjes bevestigen en de klus zit er op.

Nu het buitenwerk. Dat doen schilders. Professionele schilders. Die hebben verstand van schilderen. Weten hoe het hoort.

Ze hebben al tips gegeven over het onderhoud van het houtwerk buiten. Dat is dus niet goed. Aantal planken moet vervangen worden. Struiken moeten weggesnoeid worden. Daarna beginnen de vakmannen. Ik ben dus ook buiten druk.

Ze hebben mijn schilderwerk beoordeeld. Ze hebben M. verteld wat niet goed was, wat beter kon en wat veel beter kon. Ook wat eigenlijk niet kon. M. heeft geprobeerd dat voorzichtig aan mij te vertellen. Tja.

Ik zeg dan maar: ik zal straks de buitenboel ook eens kritisch bekijken. Als ze klaar zijn. Kijken hoe dat voelt. Bij mij zit er 8 weken werk in. En veel gevoel. Nou ja, na de eerste twee dagen eigenlijk geen gevoel meer. Meer kop d’r veur. Het moet af. En dat is het. En dan doen complimenten wonderen. Niet iedereen heeft pedagogische kwaliteiten.

Morgen ga ik maar weer eens een proefritje in een cabrio maken. Zet ik voor het huis neer. Kan iedereen bij huis zien hoe mooi een cabrio is.

Nu we drie weken gewerkt hebben en de vierde week zijn ingegaan, wordt het tijd om de komende vakantie nader te gaan uitwerken.

Op 16 oktober vertrekken we vanaf Schiphol naar Hongkong. Na 4 uur rondhangen vliegen we door naar Auckland. Daar mogen we ook enkele uren doorbrengen en vervolgens vliegen we naar Christchurch. Het is dan inmiddels 18 oktober. We blijven 1 nacht in Christchurch, vieren de verjaardag en HM en mij, halen een auto op en gaan rondrijden op het Zuidereiland.

M. heeft de meeste neiging tot het vastleggen van de hotels op onze route. We hebben inmiddels de eerste 10 nachten gereserveerd. Wat is internet toch ongelooflijk gemakkelijk. Bekijken, vergelijken en reserveren maar. Via Akaroa en Kaikoura gaan we naar het Abel Tasmanpark. Dan via de kust naar het zuiden. Na 21 nachten zijn we terug in Christchurch. We blijven dus op het Zuidereiland. De vorige keer zijn we al vooral op het Noordereiland geweest.

We vliegen terug naar Auckland en gaan door naar Rarotonga. Tijdens die vlucht passeren we de datumgrens. Het wordt dus ineens een dag eerder. Heel apart.

Rarotonga ligt op de Cook-eilanden. Daar gaan we uitrusten (?). We hebben een Beachhouse. We zijn daar een week en vliegen dan via Los Angeles terug naar huis. Nou ja, eerst Schiphol. Als we aankomen is het inmiddels 15 november. Kalendertechnisch gezien. Ik hoop dat onze lichamen dat ook zo beleven. Zeker omdat de volgende dag in Assen de inspectie op bezoek komt. Ik hoop dan fit te zijn. Zal genoeg uitgerust zijn.

Familie komt in ons huis en zal de beestenboel verzorgen. Is dus goed geregeld.

Hopelijk blijft de egel in de tuin rondstruinen. Ik weet niet waanneer ze aan de winterslaap beginnen, maar zo’n beestje in de tuin geeft toch wel een echt buitenwonengevoel.