Jan Geerts

Weer een nacht lekker geslapen.

In de caravan op vakantie lukt dat altijd goed.

Zal ook aan Zweden kunnen liggen.

Heel veel is hier heel ontspannen.

Voor het inslapen nog even nagedacht over de router.

En over het wachtwoord.

Thuis zit wachtwoord van de router onder op dit apparaat.

Bedacht dat het wachtwoord op deze router dan misschien erin zou kunnen staan.

Direct na deze gedachte in slaap gevallen.

’s Morgens router gecontroleerd. 

Uit elkaar gehaald, batterij eruit gehaald en daar stonden veel letters en cijfers.

Geen password.

Wel Key.

Dat leek me ook goed.

Uitgeprobeerd, en warempel het klopte.

Nu hebben we dus snel internet.

Niet naar Kjell dus.

Zelf opgelost.

M. is erg blij, want nu kan ze ’s avonds Hayday spelen op de iPad.

En op Netflix een mooie film of serie uitzoeken.

Apparaten herbergen voor mij soms geheimen, maar uiteindelijk lukt het om die te ontrafelen.

Nu nog die vaardigheid bij M. ontwikkelen.

Geen resultaat.

In de vakantie kijken wij geen tv. We zitten wel een groot deel van de tijd op de Ipad, maar tv is not done. We kijken wel series. We hebben een klein tv’tje met ingebouwde dvd-speler en we namen altijd dvd’s mee, maar tegenwoordig gaat alles via Netflix en de dvd’s hebben we al te vaak gezien om ook op onze leeftijd de afloop niet te kunnen herkennen.

Dus Netflix kijken mag wel.

In het voorjaar in Zwitserland ging dat prima. Goede internetverbinding in de caravan op de camping, dus lekker gekeken. 

Wel een kleine tv, dus ik heb een grotere aangeschaft, zonder dvd-speler maar wel een smart-tv. Kunnen we het veel beter zien.

Hier in Zweden is wifi op de hele camping beschikbaar.

Echter ’s avonds is de verbinding heel slecht.

We kunnen dus geen Netflix kijken.

M. een beetje geagiteerd, want “dat wist je toch en nou hebben we een andere tv zonder dvd-speler en ook geen dvd’s meegenomen en kunnen we niks kijken.”

Klopt.

Maar ik ben niet voor een gat te vangen, dus op naar de Mediamarkt (hier vlakbij in Kalmar…) om een wifi repeater aan te schaffen. Meneer die mij hielp zei dat dit niets hielp en dat ik een sim-kaart (unlimited) en eenvoudige router moest kopen en de simkaart kon het beste bij ICA Maxi in winkelcentrum Giraffen gekocht worden en vlakbij was een elektronicazaak Kjell en die had een eenvoudige router. Was vlakbij, easy to drive.

Klopte, wat betreft het rijden naar winkelcentrum Giraffen. 

Het was een megagroot complex, overdekt en naar Amerikaans model, en na veel wandelen vond ik de ICA Maxi.

Nee, unlimited simkaart hadden ze zo niet. Wel wat anders, maar dat leek me niet goed. Telenor was vlakbij, dat is een telecomaanbieder.

Ja, Telenor had wel een prepaid simkaart, niet unlimited. 

Zei dat ik even verder ging kijken.

Naar Kjell voor een router, misschien had die ook wel een simkaart.

Ja, ze hadden een router, precies wat ik bedoelde. Geen unlimited simkaart.

Zei dat ik het even ging aanzien.

Terug naar Telenor. Prepaid simkaart gekocht, 150 gb, komen we een eind mee volgens de verkoper (v).

Weer naar Kjell en router gekocht, aansluiten was a piece of cake, even simkaart erin en hoppa.

Opgetogen weggegaan.

Grote parkeerplaats, geen idee waar auto stond.

Gelukkig weet mijn iPhone dat wel, dus een heel eind verder auto weer ontmoet.

Thuis, nou ja, op de camping, wilde M. graag een broodje, want het was al ver na de middag, dus zij wilde graag een kaneelbroodje en nog iets.

Opgehaald, want voorstander van vreedzame coëxistentie.

Router uitgepakt, simkaart gepakt, handleiding van router was in Zweeds, Noors, Deens en Fins. 

Begreep het niet echt, maar met tekeningen erbij en wat technisch inzicht kom je ver.

Alles zat erin, toen op stroom gezet en verbinding gemaakt met het netwerk.

Router vroeg om wachtwoord, had ik niet. 

Ergens stond vermeld “admin”, maar dat was het niet.

Veel geprobeerd.

Ook vaak hetzelfde geprobeerd, je weet maar nooit.

Morgen naar Kjell, vragen hoe het zit met wachtwoord (password, ik weet het wel in het engels).

Ben er toch een paar uur mee zoet geweest.

Maar het is vakantie en we zijn met pensioen, dus wat maakt het uit.

Bij avondeten zei M. dat voor haar we geen Netflix hoefden te kijken, ’s avonds een spelletje was toch ook leuk.

Hier liepen onze meningen ver uiteen.

Op naar Kjell.

Soms kom ik niemand tegen op mijn zondagmorgenwandeling in het bos in Gees.
Een enkele keer passeert een mountainbiker, soms een klein groepje en zij houden bijna altijd rekening met mijn loslopende Andersson.
Een enkele keer zijn er motorcrossers in het bos. Je hoort ze al van grote afstand, want de uitlaten van deze motoren hebben een zeer matige demping. Ik heb daar een bloedhekel aan. En als ze mij dan ook nog tegenkomen, kan ik mijn drift tegen deze lawaaimakers slechts met zeer veel moeite enigszins de baas.
Als ik ze zie op mijn bospad, ga ik altijd midden op het pad staan en dwing ze zo om langzamer te rijden. Ik zeg er ook wat van als ik de kans krijg, want ze hebben niks te zoeken in het bos en mogen daar ook absoluut niet rijden. Het helpt echter niet en ik ben ook al eens schielijk weggelopen toen ze mij bedreigden.
Apart volk op de motor, zeg maar.
Laatst hoorde ik weer enkele motoren al van grote afstand door het bos crossen. Andersson liep een eindje voor me uit op het pad waar hij eigenlijk aan de lijn moest, maar ja, altijd burgerlijk gehoorzaam zijn is lastig voor mij, en ineens kwamen van een ander pad twee motorcrossers in felgekleurde outfit en met een veelkleurige helm op van een zijpad mijn richting op gereden.
Ik ging wijdbeens midden op het pad staan zodat ze er niet langs konden en ze stopten dan ook voor mij.
Ha, dacht ik, nou zal ik ze eens vertellen wat ik van het motorcrossen in het bos vind in het algemeen en van hun in het bijzonder.
De voorste crosser deed zijn vizier omhoog en zei dat ze van de politie waren.
K*t.
Ik keek nauwkeuriger en zag dat de felgekleurde jas een politiejas was.
Shit.
De politieman zei dat mijn hond los liep en dat ze daar rekening mee hielden. Ze waren al wat langzamer gaan rijden.
Mooi.
Ik vertelde over mijn ervaringen met motorcrossers en mijn mening daarover en tot mijn grote opluchting bleek dat de beide politieagenten van een speciale eenheid waren die probeerden de illegale motorcrossers op te sporen en te bekeuren.
Goed werk.
Ze zeiden dat veel motorcrossers onverzekerd rondreden, soms zelfs geen rijbewijs hadden, de natuur verstoorden en dat ze dikke bekeuringen uitdeelden als ze deze gasten te pakken kregen en soms namen ze zelfs de motor in beslag.
Ik juichte al deze handelingen toe.
De agenten vroegen mij om door te geven aan de centrale politiedienst als ik motorcrossers zou zien en ik beloofde om dat te doen. Op mijn vraag met hoeveel motorcrossende agenten ze in Drenthe de bossen in de gaten hielden, antwoordden ze dat ze met z’n tweeën waren.
Tja.
Zij wensten mij een fijne dag en ik hun ook en een goede vangst. Ze gingen achter verse bandensporen aan, zeiden ze.
En weg reden ze. Met veel lawaai op zoek naar illegale crossers.
Andersson liep nog steeds los, maar waarschijnlijk vonden de crossende agenten dat wel goed.
Bedenk ik maar.

Het moest op film worden vastgelegd. 

We waren op vakantie in de Verenigde Staten en na veel aandringen van mijn kant ging M. akkoord maar met voorwaarden. Die zijn dus na te kijken. Zo beloof ik o.a. dat ik met de nieuwe pup op cursus zal gaan. Dat was het belangrijkste.

We hadden een nest Engelse setters gezien. En ik wou heel graag een pup. Leuk voor onze Sproet die nu al een aantal jaren alleen was. Het leek verstandig om een reu te nemen. Een reu en een teef gaat altijd goed, zo was onze ervaring.

In die zomervakantie van 2007 in Zweden verzonnen wij zijn naam. Wij speelden verschillende spelletjes en uiteindelijk was er een winnaar die de naam mocht bepalen. Ik won. Het werd Nilsson.

De keuze in het nest was lastig. We kozen voor een stevige pup, die goed met de andere hondjes overweg kon. 

Thuis vond Sproet het even wennen met Nilsson, maar onze pup was volhardend in het willen spelen en al gauw accepteerde Sproet hem.

Hij groeide goed, was een vrolijke pup, nieuwsgierig en bleef goed bij ons als we in het bos waren. Ook met de katten ging Nilsson goed om. Hij schatte goed in tot hoever hij kon gaan en wanneer hij klappen kon verwachten.

Hij was aanhankelijk, lief, soms ondeugend en leerde slechts enkele begrippen. Hij wist wanneer hij zijn eten kreeg en bij het eten had hij een bijzondere gewoonte ontwikkeld. Hij pakte met zijn voortanden een klein stukje voedsel, nam het mee naar de kamer en legde het daar neer. Hij keek er even naar, nam een voorzichtig hapje en liep vervolgens naar zijn bak om de rest op te eten. Als hij een lekker hapje, zoals kaas of worst, kreeg, deed hij hetzelfde. Eerst meenemen, neerleggen en dan pas opeten.

Hij speelde veel met Sproet, al ontwikkelde zich in de loop der tijd bij hem een diep verlangen naar een mogelijke loopsheid bij haar. Hij oefende graag droog op haar en dat liet zij soms toe, maar vaker niet. Hij kwijlde geregeld en dat liep dan in lange slierten uit zijn bek. Hij rook graag aan het achterwerk van vrouwen en dat konden wij hem niet afleren. De beloofde cursus is er nooit van gekomen. Als ik riep kwam hij. Of niet. Ik had hem aangeleerd in het veld om bij mij te komen als ik beide armen in de lucht deed. Dat begreep hij goed en hij kwam dan altijd direct. Nou ja, meestal dan. De gebaren met beide armen kwamen goed van pas omdat Nilsson op latere leeftijd behoorlijk doof werd. Alleen hoge tonen nam hij nog waar.

Hij maakte geen ruzie met andere honden. Hij is wel een paar keer door andere honden aangevallen. Hij probeerde zich dan wel te verdedigen, maar bij het vechten was hij vooral goed in het maken van geluiden en niet in het bijten, want dat deed hij niet. 

Na het overlijden van Sproet was hij vier jaar alleen, al voelde hij zich waarschijnlijk niet zo. De katten sliepen bij hem in de mand en hij klom heel graag bij mij op schoot.

Toen namen wij een hondje erbij. Nilsson accepteerde de komst van Andersson, een kruising tussen een Ierse setter en een Schotse collie, dus echt anders dan een rasechte setter,  goed. Dat was de eerste keer dat wij twee honden van hetzelfde geslacht hadden. Ook Andersson was geen dominante hond en ze konden uitstekend met elkaar opschieten. Het was duidelijk dat de senioriteit van Nilsson niet te betwisten viel. Ze sliepen samen, hadden nooit ruzie en Nilsson wachtte buiten altijd op Andersson, die zeker in zijn jonge jaren graag wat later terug kwam dan de bedoeling was. 

Nilsson at altijd goed en was gek op kip. Als ik kippensoep maakte, was hij altijd dicht bij mij, want hij wist dat hij dan de velletjes en dergelijke kreeg.

We hebben een paar jaar een cabrio gehad. Een Saab. Nilsson was dol op het rijden in deze auto. Als ik de Saab uit de berging haalde, ging hij bij de auto liggen en zo gauw het portier openging, wurmde hij zich op de achterbank. Het liefst lag hij dan op zijn rug, alle poten in de lucht, de wind over zijn lijf en hij genoot zichtbaar.

Autorijden kon hij goed. Op de lange ritten in de vakantie lag hij rustig te slapen. Heel bijzonder was altijd dat hij na zo’n lange rit toch ineens overeind kwam als wij in de buurt van Dalen kwamen. 

In december at hij zijn bak ineens niet leeg. Soms wou hij ‘s morgens geen plakje kaas. Hij sloeg vaak de avondboterham over. Als hij zo slecht at, gaf ik hem wat extra’s waarvan ik zeker wist dat hij het lekker vond. Stukje gebakken kip. Gekookte kip. Extra worst. M. kocht al zijn favoriete eten om hem maar aan het eten te krijgen. Lang ging dat goed, maar steeds vaker wou hij zelfs deze lekkernijen niet meer hebben. Hij vermagerde zichtbaar. Hij wou ‘s avonds niet meer mee naar buiten. In februari wou hij ook ‘s morgens niet meer mee. Een beetje in de tuin scharrelen en daar deed hij dan zijn behoefte. Naar het bos ‘s middags wou hij wel, al ging het wandeltempo wel een stuk achteruit.  Maar langzaam lopend was het nog steeds leuk om samen in het bos te wandelen. Hij bleef geïnteresseerd in fijne luchtjes in het bos en wandelde in rustig tempo mee.

In maart ging hij nog verder achteruit. Eten deed hij eigenlijk niet meer, slechts af en toe nog een klein stukje kip of worst. Hij wou wel nog steeds iedere avond hij mij op schoot en dat mocht hij natuurlijk.

Op 19 maart hebben wij afscheid moeten nemen van onze lieve Nilsson. 

Hij ligt in onze tuin, de plek gemarkeerd door Zwitserse stenen.

Ik mis hem iedere dag.

Kleinzonen

Dinsdagmiddag. Oppasdag. Voorjaar. Twintig graden, lekker windje, af en toe zon.

Mooier kan het weer niet zijn.

Kleinzoon G. en ik samen in de tuin.

Eerst met stokken gooien voor Andersson.

Samen voetballen.

Hij heeft een sterk rechterbeen. Zeer sterk.

We kijken naar de boer die met zijn tractor het land bewerkt.

G. is gek op tractors.

Hij staat aan de rand van de tuin de aankomende tractor te bekijken.

Veel lawaai.

Als de tractor dichtbij komt, rent G. zo snel als hij kan naar mij.

Hij vliegt in mijn armen en houdt mij stevig vast.

De tractor is zeer imposant.

De boer zwaait naar ons.

We zwaaien terug.

G. komt naast me zitten.

We zitten met de rug tegen het gaas, de zon staat achter ons en de wind is fijn.

Andersson speelt met de stok.

Nilsson komt bij ons liggen.

Zo mag het altijd wel blijven.

Al sinds J. kan praten ben ik zijn opa.

Opa Jan.

Toen hij klein was adopteerde hij mij.

De eerste jaren kwam zijn moeder hem brengen.

Later kwam hij zelf op de fiets.

Gezellig praten. Kopje thee drinken. Bosvruchtenthee.

Samen de honden uitlaten in het bos.

Met de cabrio een ijsje eten in Gees.

Hij werd groter. Ouder.

Gesprekken verdiepten.

Hij appt nu als hij langs wil komen.

Komt op mijn verjaardag.

Ik op de zijne.

Bij weggaan zwaaien we altijd heel lang.

Jarenlang bleef ik opa Jan.

Paar jaar geleden werd ik Jan.

Dat voelt nog ouder dan opa.

Hij werkt nu in deeltijd en doet nog een opleiding.

Hovenier.

Onlangs appte hij.

Wou even met de auto langskomen.

Heeft zijn rijbewijs gehaald.

Hij is groot geworden.

Een goede jongen.

Hij zegt het niet meer.

Maar ik blijf wel zijn opa.