Jan Geerts

Het is een oud spel

Molenspel.

Dammen voor molenliefhebbers, zeg maar.

Eigen regels.

Aparte gebruiken.

Gisteren werd het Open Nederlands Kampioenschap gespeeld.

In Dalen.

Bij de molen.

Georganiseerd door Aold Daol’n.

Pers erbij.

Voorafgaand aan de wedstrijd was er een demonstratiepartij.

K. en ik speelden die.

Wij waren gevraagd.

Ik heb de afgelopen week de regels geleerd.

De deelnemers aan het open Nederlands Kampioenschap keken
met overgave toe.

Alle 16.

Ze kwamen meest uit Eesveen.

Zij oefenden wekelijks, soms dagelijks.

Ik mocht beginnen.

Toen alle blokjes op de stenen stonden, bleek dat ik al op
winst stond.

Zo gaat dit spel.

Het heeft zijn eigen regels en dynamiek.

Het hele publiek bemoeide zich met het spel.

Ze kenden veel tactieken.

Ze hadden heel veel spelsuggesties.

Ze konden zich niet inhouden.

Gezamenlijk adviseerden ze luidkeels K.

K. kende de regels een beetje.

Hij liet zich graag adviseren.

Dat kon hij wel gebruiken.

Het was dus eigenlijk ik tegen de anderen.

M. was wel voor mij.

Zij kende de regels van het spel niet.

Alleen morele support dus.

Ik heb na een tijdje remise voorgesteld.

K. vond dat goed.

De deelnemers aan de wedstrijd ook.

Konden ze zelf beginnen aan hun kampioenschap.

K. en ik kregen allebei een prijs.

Stichting Aold Daol’n gaf ons Daoler Meul’n Bitter.

Mooi gebaar, dankbaar geaccepteerd.

Was een mooie middag.

Na afloop ben ik altijd een paar dagen narrig.

Nog niet echt blij.

Vorige week eerst naar mijn oude garage geweest.

M en ik.

Die had een mooie auto staan.

De garageman vertelde veel over de auto en wat hij allemaal
ging verbeteren en vervangen aan de auto.

Banden. Remmen. Filters. Garantie.

Deze auto werd het niet.

Toen naar de dealer.

Daar gingen we proefrijden.

Van tevoren met M de rolverdeling afgesproken.

M zou voor een andere auto gaan dan ik.

M vindt het fijn om een duidelijke rol te hebben bij het
kopen van een auto.

We hebben eerst proefgereden in de auto die mijn favoriet
was.

Zwart, mooie beige bekleding.

Heel chique.

M vond het niets.

Veel te besmettelijk en niet mooi.

Dat vond ze echt.

Ze zei dat ze nog niet in haar rol zat.

Daarna proefrit in de favoriete auto van M.

Grijs met zwarte bekleding.

De auto reed goed.

Volgens M reed deze het beste en hij lag ook beter op de
weg.

Mooi spiegeltje in de zonneklep en ze gleed niet weg op de
bekleding.

Daarna praten met de verkoopmeneer.

M kwam nu volledig in haar rol.

Zij vroeg door op banden, remmen, filters, wegligging,
verbruik en garanties.

Ze had goed opgelet bij de vorige garage.

De verkoopmeneer was onder de indruk.

Toen onderhandelen over de prijs.

Daarna keuze gemaakt.

De keuze hebben we buiten gemaakt.

Met ons verstand.

M gevraagd haar rol los te laten.

Dat vond ze lastig.

Onze keuze hebben we laten bevestigen door het lot.

We hebben een muntje gegooid.

Die had dezelfde keuze als wij.

Dat zit dus wel goed.

Over enkele weken krijgen we een jonge Volvo V70.

Grijs met zwart van binnen.

Inclusief trekhaak en hondenrek.

M is zeer tevreden.

Na het besluit tot aankoop raak ik altijd wat in verwarring.

Existentiële vragen komen naar boven.

Waarom een andere auto? Huidige auto is toch prima? Waarom
zo’n dure? Waarom een Volvo?

Van die dingen.

En dan ben ik even narrig.

Over een paar dagen is dat over.

En daarna komt de nieuwe Volvo.

Voor ons nieuw dan.

Om de paar jaar moet ik nadenken.

Uitzoeken.

Het is een innerlijke drang.

Niet aan te ontkomen.

Eindeloos zoeken op internet.

Bezoeken afleggen.

Vergelijken.

Testen.

Mijn auto moet ingeruild worden.

Hij heeft best veel gelopen.

En dan gaat het op enig moment kriebelen.

Ik heb nog nooit een auto zo lang gehad als de huidige
Volvo.

Al bijna vier jaar.

Dat is lang voor mij.

Ik heb de inruildrift dus lang tegen gehouden.

Nu moet het echter gebeuren.

Denk ik.

Ik heb ook aan een ander merk gedacht.

Niet zo lang.

Nog geen uur.

Het moet toch echt Zweeds zijn.

Saab kan helaas niet meer.

Dus de zoektocht naar een mooie jonge Volvo is gestart.

Zoeken naar een nieuwe auto is het leukste wat er is.

M. gaat mee.

Zij is de waakhond.

Ik ben geneigd om op schoonheid en emotie af te gaan.

Is volgens M. niet goed.

Zij is van de praktisch kant.

Trekhaak, hondenrek, kleur, bekleding.

De laatste twee zijn het belangrijkste voor M.

En dat hij veilig is en betrouwbaar.

Geen pech onderweg, zeg maar.

Bij Volvo zit ik goed.

Vrijdag gaan we samen een proefrit maken.

Ik rijd en M. zit bij.

Ze kijkt altijd als eerste naar het spiegeltje in de
zonneklep.

En dan of ze wegglijdt van de zitting.

Als alles goed is, gaan we onderhandelen.

Eerst met elkaar, daarna met de verkoper.

Dat mag ik doen.

Daar is M. niet goed in.

Ik ook niet.

Dat wordt het moeilijkste deel van het kopen van de auto.

Als het lukt, hoef ik jaren niet na te denken.

Scheelt een hoop tijd.

De Amerikanen die wij ontmoet hebben, waren zeer
vriendelijk.

Uiterst behulpzaam.

Dat is heel prettig als je staat te stuntelen.

We moesten kaartjes kopen voor de trein.

De informatiemeneer zei dat we gewoon twee kaartjes van 8,50
moesten kopen in het apparaat.

Daar stonden we dan met z’n tweeën.

Te stuntelen hoe dat moest.

Gelukkig kwam een Amerikaan ons helpen.

Gaf ons goede tips en even later hadden wij twee kaartjes.

We dachten dat deze kaartjes ook in de tram geldig waren.

We lieten professioneel ons ticket zien.

Het was heel druk.

De tickets waren niet geldig.

We moesten met gepast geld betalen.

Laat maar, zei de tramconducteur.

We hebben dus zwart gereden met de tram in San Francisco.

In winkels is het personeel ook zeer gedienstig.

Ik moest een spijkerbroek kopen.

Een Levi’s.

Ik houd niet van kleding kopen. En passen.

Ook niet in Amerika.

Om de vijf meter kwam een andere bediende vragen of hij kon
helpen.

Ik werd vaak gevraagd en er waren veel bediendes.

Ik zag er denk ik hulpeloos uit.

Ik vond het steeds vervelender worden.

Normaal loop ik dan gewoon de winkel uit.

Maar ik moest van M. een Levi’s.

Ik heb iets te duidelijk gezegd dat ik geen hulp meer wou.

Nou moet ook vermeld worden dat mijn Engels niet perfect is.

Ik spreek Engels met een Duits accent.

In de Levi’s-winkel kwam het hoofd van de verkoop
geschrokken naar M. toe en vroeg of het wel goed ging met mij.

En of we uit Duitsland kwamen.

M. is goed in sussen.

Ik heb dus een Levi’s spijkerbroek.

Op de vlucht van San Francisco naar Chicago zaten wij in een
rijtje van drie.

Er waren alleen rijtjes stoelen van drie in het vliegtuig.

Ik zat in het midden naast M. aan de ene kant en een jongere
tengere Amerikaanse vrouw aan de andere kant.

De Amerikaanse vrouw moest naar Cleveland in Ohio.

Ik had de krant goed gelezen.

Ik had gelezen dat in Cleveland de oudste schildpad ter
wereld was overleden.

De schildpad heette Tim.

Ik maakte een grapje naar de Amerikaanse vrouw.

Of ze naar de funeral van Tim ging.

Ze wist niet wie Tim was.

Ze ging naar de funeral van haar father-in-law.

Ze kon er wel om lachen.

Ik ook toen we in het volgende vliegtuig zaten.

We hebben veel gas nodig.
De RV (recreational vehicle, camper) gebruikt nogal wat gas, dat is benzine.
Nogal veel.
Gelukkig kan er 200 liter in de tank.
Dat tanken gaat niet altijd soepel.
Bij de meeste tanks moet je je creditcard ergens instoppen en hem er vlug uithalen.
Dat lukt altijd goed.
Dat erin stoppen en vlug eruit halen.
Daarna kun je soms tanken.
Of niet.
Meestal niet.
Als dat nog niet kan, moet je eerst je ZIPcode intoetsen.
Vijf tekens. De postcode, zeg maar.
Wij hebben geen ZIPcode in de USA.
De volgende stap is naar het kantoortje.
Daar zijn altijd hulpvaardige mensen die je willen helpen.
Soms zeggen ze Sorry, we don’t accept creditcards.
Then I count to ten and go.
Meestal nemen ze je creditcard in en kun je tanken.
Geregeld vragen ze om een ID.
Dan is het eerst teruglopen naar de RV, want M. bewaakt onze ID’s.
Bij de tweede keer vragen naar mijn ID kreeg ik een geweldige ingeving.
Ik heb nl. in mijn portemonnee nog een card zitten met mijn rijbewijs van de Cook Islands.
Die moest ik in 2010 ophalen op het gemeentehuis van Rarotonga op de Cook Islands.
Anders mocht ik geen auto besturen.
Dit rijbewijs is geldig tot 19 oktober 2012.
Ik hoop in Nederland altijd dat ik dit een keer kan laten zien als een politieagent mij naar mijn rijbewijs vraagt.
Is nog niet gebeurd.
Nu zag ik mijn kans schoon.
Op de vraag naar mijn ID gaf ik het rijbewijs van de Cook Islands.
Ik kon zien dat de kassamevrouw nog nooit zo’n rijbewijs had gezien.
Maar alles stond er wel op.
En werd geaccepteerd.
Nu geef ik dus steeds mijn Cook Islands-rijbewijs als ID.
Voelt lekker.
En je krijgt er gas door.
Veel gas.
Moet ik wel zelf betalen met mijn creditcard.

We slept in the desert!
Joshua Tree Park.
Bekend park. Berucht ook.
Gram Parsons, (Flying Burrito Brothers, Byrds, Emmylou) stierf hier, vorig jaar stierven hier twee Nederlanders (013). Park van U2.
We herkenden delen waar we eerder waren geweest. Vreemd afgeronde en op elkaar gestapelde bleekroze rotsen, geliefd bij klimmers. De karakteristieke Joshua Tree met zijn grillige takken, de yucca’s. Cactussen, sommige bloeiend. De uitgestrekte dorre zandige vlakte en de bergen, begroeid met struiken en planten.
Van dichtbij is de desert niet dood, maar zie je bescheiden bloeiende plantjes.
Het hele park is zeker zo groot als Drenthe en Groningen samen. Je bent zo een paar uur onderweg van het ene naar het andere deel. Het zijn twee woestijnen die elkaar daar ontmoeten: de Mojave desert en de Colorado desert.
Het was een warme dag, maar nog lang niet zo heet als het in de zomer kan zijn. Dan is de woestijn dodelijk voor wie verdwaalt of zonder water komt te zitten. Je kunt je gemakkelijk verkijken op de gevaren en er wordt door de rangers veel gewaarschuwd.
We sliepen op een campground. Keken vanuit de camper de woestijn in. Prachtig!
’s Morgens nog een fikse wandeling gemaakt in de desert. Heel indrukwekkend. Als je op de aangegeven paden blijft, is het goed te doen. Wijk je af, dan kom je onherroepelijk in de problemen, want alles lijkt op elkaar en je verdwaalt licht.
Joshua Tree Park: we slept there.

We blijven langer op deze plek dan gedacht.
Het bevalt prima. We gaan woensdag vertrekken naar Blythe.

Gisteren auto gehuurd om tocht naar Grand Canyon te maken.
Dat rijdt gemakkelijker met een kleine auto dan met een camper.

Jongen van verhuurder haalde ons ’s morgens op en de volgende dag bracht hij mij terug.

Apart volk.

Jongen gaf aan dat het vrijheidsgevoel bij de Amerikanen diep zit.

Hij wilde geen ziektekostenverzekering.
Kon het ook niet betalen, zei hij. Hij kon het niet missen van zijn salaris.
Hij zou bij een ziekenhuisopname in de problemen raken, want alles moest dan door hem zelf betaald worden.

Vrijheidsgevoel.

Hij zei dat iedereen in Arizona een wapen mag kopen en bij zich mag hebben.

Je moet alleen 21 jaar zijn.

Of ouder.

Dat vrijheidsgevoel komt nog van vroeger, uit het wilde westen.

Er zijn ook bijna nooit incidenten.

Het was volgens hem best veilig.

Vanmorgen gelezen wat er op een universiteit in Oakland is gebeurd.

Veel doden en gewonden.

Vrijheidsgevoel.

Daar staat tegenover dat ze als de dood zijn dat iemand ze aanklaagt voor nalatigheid.

In de bouwmarkt liep een man met vlaggetjes voor een heftruck uit.

Overal staan bordjes met waarschuwingen (buckle up, wet floor, er staat zelfs een bordje met Exit op de deur van onze camper).

Op veel campings mogen honden komen, maar de rassen pitbull, dobermannpinscher, shepherd en zo zijn verboden.

In onze camper zitten een rookmelder en een CO-melder.

Bij de eerste keer brood roosteren ging gelijk de rookmelder af.

Hard geluid.

Heel hard.

Duurde lang voordat ik hem uit had.

Batterij eruit gehaald.

Nu geen last meer.

Wij hebben zo ons eigen vrijheidsgevoel.

Wat een onmeunig groot land!
Vooral de stukken in Oklahoma, Texas, New Mexico en Arizona zijn schier eindeloos. Veel woestijn, dor land, soms koeien en jongvee, struikjes en oneindige vlakten.
We zijn twee dagen in Santa Fe gebleven. Ligt in New Mexico. Alles gebouwd in Adobe-stijl. Veel kunst, mooie kerken, leuk centrum (plaza), veel Mexicanen met kunstnijverheid of wat daar voor doorgaat. Museum Georgia O’Keeffe geweest. Mooi om een dagje rustig aan te doen.
De campings zijn prima. We nemen steeds hook up. Dat betekent water, elektriciteit en riolering aansluiten en klaar. In de camper is verder alles aanwezig en je hoeft dus eigenlijk er niet meer uit: koken, douchen, toilet, slapen.
Bij het maken van de camper is niet gekeken naar lichte materialen: alles van planken, grote koelkast, generator. Dat is in het verbruik zichtbaar: ongeveer 1 op 3 à 4. Tja.
Het rijden op de I’s (interstates) gaat goed. De cruise control wordt veel gebruikt.
Er zijn, net als in Nederland, veel vrachtwagens op de weg. Die mogen hier net zo hard rijden als de personenauto’s, dat is meestal 75 mijl (120km). Dat is hard en ze zijn ook heel groot en lang.
We zijn vandaag van Santa Fe naar Sedona gereden. Van Flagstaff naar Sedona was een bergachtige weg, volgens M haast te spannend. In de buurt van Sedona lagen nog sneeuwresten, maar in de plaats is het warm en druk. De camping was zelfs vol! We zijn doorgereden naar een klein plaatsje onder Sedona (Cornville) en staan op een prachtige camping en hebben een schitterende plek, zeer rustig en aan het water. We blijven hier drie dagen en gaan van hieruit tochten maken. De camping heeft internet, maar er is geen bereik op onze mobieltjes. We zijn dus via internet te bereiken.
We gaan vanuit de Oak Creek Canyon de Red Rocks bekijken!