Jan Geerts

Ik steek de handen uit de mouwen.

Loopt fijner.

Ik heb twee hondenuitlaatjassen.

Een voor temperaturen boven 15 graden.

En de andere dus.

Ik ben zuinig op mijn jassen.

Ze zijn al oud, maar nog functioneel.

Deze week de jas voor onder de 15 graden aangedaan.

Liep lekker.

Ik kreeg een wondje aan mijn vinger.

Dat bleef een beetje bloeden.

Ik zocht in mijn broekzak naar een papiertje.

Zat alleen een grote zakdoek in. Daar wou ik geen
bloed op.

Gezocht naar papiertje in de jaszak.

Ik vond een envelop.

Ik zag dat de postzegel niet afgestempeld was.

Het handschrift was van mijn schoonvader.

Die is in 2003 overleden.

Ik was vergeten de brief op de bus te doen.

Ik heb de brief geopend.

Was gericht aan vrienden van mijn schoonvader.

Geschreven in 2001.

Heb het eerlijk opgebiecht aan M.

De brief wordt niet meer gepost.

De geadresseerden zijn niet meer onder ons.

Ik loop niet met de handen in de buus.

Het bewijs is wel geleverd.

M. controleert momenteel al mijn jaszakken.

Vorige week bleek de uitlaat van de cabrio lek.

Naar de monteur geweest, die een groot deel van de
uitlaat verving.

Het laatste deel kon nog wel even mee, volgens hem.

Scheelde in de kosten.

Toen ik thuis kwam hoorde ik dat het laatste deel
beter vervangen had kunnen worden.

Zondagmorgen lekker gewandeld in het bos met Nilsson.

We lopen altijd dezelfde route.

Komt altijd goed, want hij verdwaalt niet.

Zondagmiddag zijn we een eindje gaan rijden met de
cabrio.

M. en Nilsson mee.

Heerlijk in de buitenlucht.

Wel veel lawaai onder de auto.

Klein stukje gereden naar Gees.

Voor ijs.

Lange rij tot op de straat, maar mijn M. staat voor
een ijsje graag lang in de rij.

Daarna ontspannen ritje gemaakt door het bos van
Gees.

Niet teveel gas gegeven, want dat klonk zo milieu
verstorend.

Toch maar een eindje gelopen.

Nilsson vond het bos zo aantrekkelijk.

Hij kende dit stuk bos nog niet.

Na 5 minuten waren we hem kwijt.

Veel gefloten en geroepen, maar hij kwam niet.

Hij is behoorlijk doof, maar je wilt toch iets doen.

M. en ik beiden een stuk van het bos gelopen.

Niets.

M. is gebleven op de plek waar we hem kwijtraakten.

Ik met de auto door het bos rijden.

Veel lawaai.

Je zag de mensen denken.

Op een parkeerplaats bleek een echtpaar een witte
hond te hebben gezien.

Twee keer.

Hij liep de rode route.

Mijn hond is doof, ik ben kleurenblind.

Doorgereden.

Veel wegen doorkruist.

Met veel lawaai.

M. kon mij goed horen, zei ze.

Na anderhalf uur belde M.

Ik heb hem!

Thuis lekker gegeten.

Nilsson hoefde niet uit.

Wij zijn heel ontspannen.

Frankrijk gaf veel rust.

De Franse taal is wel moeilijk.

Ik heb 8 jaren Franse les gehad.

M. ook.

Na 4 weken (semaines) Frankrijk vertaal je wel veel
direct (tout de suite) in het Frans.

Bonjour, madame! Bonne journee et au revoir!

Dat haalde veel gestuntel niet weg.

Soms begonnen ze zelf maar in het Engels (anglais).

Dat is een stuk gemakkelijker (comfortable).

We hebben wel volgehouden (continuer).

Geen internet (internet) gaf ook rust.

Dagelijks een Franse krant (Telegramm et Sud-Ouest)
gelezen.

Volgende keer nemen we een woordenboek (livre) mee.

Vorige week lazen we dat er meer dan 100 gifbelten (toxiques)
waren in Bretagne.

Ontdekt door een bank (Dexia)(???).

Bleken slechte leningen te zijn.

Samen (ensemble) kom je ver.

Le en la, un en une was ook lastig.

Heb ik me goed mee gered.

Vroeg dan gewoon deux croissants, s’il vous plait.

En deux baguettes.

Veel brood gegeten in de vakantie.

Grand pays. Veel te zien (beaucoup a voir).

Chateaux. Bastides. Grottes. Plages. Ports.

En het was heel mooi weer (il fait beau).

En nu weer aan het werk (travail).

M. dan.

Ik doe’t hennig an.

Morgen gaan we ontspannen.

Dan zijn we op vakantie.

Nu hebben we de prevakantiespanning.

Noodzakelijke spullen bij elkaar zoeken.

Routebeschrijving. Papieren van de huisjes.
Reispapieren.

Geld wisselen. Vroeger dan.

Camera’s opladen, alle snoertjes mee. Kleding.
Schoenen. Boodschappen.

Auto wassen.

Laatste kleren wassen. Huis poetsen, want familie
komt oppassen.

Gras nog even maaien.

Grasmaaitrekker is vorige week nog naar reparateur
geweest. Messen stuk en zo.

Nu lekke band. Shit.

Gras moet wel gemaaid worden in de vakantie.

Direct gebeld. Vandaag kon wel iemand even langs
komen. Hoera!

Eind ochtend heeft monteur hier de band gerepareerd.

Ging vlot in zijn grote bestelwagen.

Mooi ingericht, van alle gemakken voorzien,
tuintechnisch gezien.

Nilsson kijkt altijd graag mee. Mannetjeshond.
Technisch onderlegd.

Hij staat er met de neus bovenop.

Monteur ging weg.

Verder gegaan met klussen.

Miste de hond. Gezocht, gefloten.

Niks.

Stress.

Hij loopt nooit weg, is altijd bij huis.

Bang vermoeden.

Vond het wat gênant om te bellen.

Toch maar gedaan.

De monteur had nog niet in de auto gekeken.

Hij was aan het eten.

Wou wel even kijken.

Ik hoor hem al blaffen, zei de monteur.

Snel naar de werkplaats gereden.

Hond meegenomen.

Van die dingen.

Prevakantiestress.

Morgen wordt het beter.

Moritz kwam uit het asiel.

Onze oudste dochter nam hem op in haar huis.

Moritz was al wat ouder en was nog nooit buiten
geweest.

Bij M. bleef hij ook in de flat.

Na enkele jaren ging M. verhuizen en Moritz was over.

Ze had geen plaats voor hem.

Ik wou deze volwassen kat er niet bij.

Er werd veel druk op mij uitgeoefend door vrouw en
dochters.

Hij kwam dus bij ons.

Moritz was groot, kater en niet bang.

Hij mepte naar hartenlust om zich heen.

De honden en andere katten hadden veel respect voor
hem.

Moritz kwam met z’n 10 jaren voor het eerst buiten.

Hij leerde heel snel muizen vangen en had de tijd van
zijn leven.

Hij leerde normaal omgaan met de honden.

Ook min of meer met de andere katten.

Hij beschouwde zichzelf wel als politieagent in ons
huis.

Als er gemat werd, kwam hij erbij.

Een jonge kat kwam, Olle.

Moritz gedroeg zich direct als vader.

Vriendelijk, schoonmakend, beschermend.

Hij haalde eerst half dode, later heel levende muizen
op voor de jonge kat.

Dat herhaalde zich toen wij onlangs Max kregen.

Weer directe acceptatie.

Ik leerde hem waarderen.

Moritz was gek op eten.

Hij begon rond 4 uur ’s middags al met blaten.

Als een ander dier te dicht bij zijn eten kwam, sloeg
hij.

Hij kon hard slaan.

Eten en jagen waren zijn core business.

Hij lag graag op schoot bij M.

Als er al een kat lag, wurmde hij zich ernaast.

Hij vermagerde de laatste tijd snel.

At wel veel. Heel veel.

Kreeg veel extraatjes.

Het hielp niet.

Afgelopen zaterdag werd hij zo ziek, dat we hem
hebben laten inslapen.

Hij heeft bij ons vijf mooie jaren gehad.

Onze regelaar is er niet meer.

Dag lieve Moritz.

We hebben een hond.

De andere dieren zijn met meer.

De katten zijn met z’n/haar vieren.

De oudste kat is aan het afbouwen, levenstechnisch
gezien.

De jongste kat heeft besloten dat de hond zijn
grootste vriend is.

De kippen zijn met heel velen.

Te velen.

Wel een haan, zeer oud.

Functioneert nog wel goed, voortplantingstechnisch
gezien.

De hennen zijn met 20.

We willen geen kuikentjes.

Daar denken de hennen anders over.

Om de haverklap zijn er hennen broeds.

Dagelijks haal ik de eieren onder de broedse kippen
vandaan.

Dat kost bij een enkeling veel moeite.

Ik moet dan een stevige jas aan en een handschoen.

Zo’n kip pikt heel hard en mijn armen zagen er al
redelijk getatood uit, zeg maar.

Soms is een kip slim.

Gaat ergens anders broeden.

In de tuin, achter de schuur, in de struiken.

Meestal vind ik de kip wel. Haal dan natuurlijk de
eieren weg.

Deze week bleek ik een kip over het hoofd gezien te
hebben.

Maandag zat een kip met veel kuikens bij de
houtopslag.

M. gesmst: Gefeliciteerd, ongeveer 9x.

Zij smste terug: PVD.

M. heeft moederlijke gevoelens, ook voor kuikens.

Ze gaf direct water en beschuit.

En hoorde in de houtopslag nog een kuiken piepen.

Met zaklantaarn op zoek. Wel geluid, niets te zien.

Nilsson kwam helpen.

Hij vond het kuiken en liep er trots mee in de bek
rond.

Dat mocht niet van M.

Een holpartij rondom het huis.

Nilsson verloor.

Het compleet natte kuiken werd onder de kloek gezet.

Er zijn nu 10 kuikens.

We hebben teveel beesten, vooral kippen.

Wij zijn naar een concert geweest.

Van The Jayhawks. In Hengelo.

Dat is nog een heel geregel.

’s Middags ruim wandelen met de hond in het bos, want
die is de hele avond alleen.

Op tijd eten koken, want M. kwam vroeger thuis.

We moesten op tijd weg.

Wij moesten tijdig aanwezig zijn.

Wij kunnen niet meer lang staan.

En er waren alleen staanplaatsen.

M. heeft gebeld en voor de mensen als wij hebben ze
speciale krukken.

Moest je wel tijdig aanwezig zijn.

Dat lukte.

We meldden ons bij de kassa en werden opgehaald door
een medewerker.

We voelden ons een beetje VIP.

Met de lift werden we naar onze krukken gebracht.

M. loopt moeilijk met haar hernia.

Ik heb ook maar een beetje gestunteld.

We kregen mooie plekken, op het balkon.

Iedereen stond.

Er waren maar een paar andere mensen net als wij.

Krukkengezien, zeg maar.

Het concert begon om 20.00 uur.

Alleen Jayhawk Mark Olson begon met een Noorse
mevrouw.

De Noorse mevrouw kon al wat op de djembe spelen.

En op een harmonium. Met een vinger.

Wij waren niet onder de indruk.

De rest van het publiek ook niet.

Het duurde 45 minuten.

Na een liedje hadden we de alternatieve geluiden van
de folk wel gehoord.

Om half tien begonnen de echte Jayhawks.

Heel mooi. Heel hard ook.

Zo hard dat ik helemaal niets meer verstond van wat
M. zei.

Normaal versta ik haar niet door gebrek aan
concentratie.

Nu was dat dus anders.

Maar een mooi concert.

Ze speelden ook nummers van hun nieuwe cd. Komt in
september uit.

Blind kopen. Zelfde niveau als hun eerste cd’s.

Om 23.30 uur was het afgelopen.

Een uur later waren we thuis.

Nog even bijkomen en toen naar bed.

M. moest er al vroeg uit.

Ik niet. Later. Ben ook ouder. En hoorde de wekker
ook niet meer.

Teveel geluid gehad.

http://www.youtube.com/watch?v=YJGBr0I54UU

Ik maak graag plannen.

Daar ben ik zelfs wel goed in.

Vooral in vakantietijd komen de ideeën bijna vanzelf
naar boven.

Het fijne van plannen maken is dat je je fantasie
voluit kunt laten gaan.

Alles kan en mag.

Er hoeft immers nog niets uitgevoerd te worden.

Nu heb ik een plan voor de tuin.

Ik ga een tuinhuisje maken.

Niet kant en klaar kopen. Zelf doen.

Kun je het helemaal zelf vorm geven.

M. en ik hebben veel ideeën hetzelfde.

We hebben ook veel ideeën niet hetzelfde.

Dat is lastig als je een huisje gaat maken.

Altijd aanpassen. Compromissen.

Mijn uitwerkingen zijn wat realistischer.

Vind ik.

M. heeft plannen die niet uit te voeren zijn. Door
mij.

Het begint met de plek.

Waar moet het huisje staan?

Na veel lopen door de tuin komen we tot de goede
plek.

Dan bespreken hoe het eruit moet zien.

Na veel foto’s bekijken, bij tuinhuisjesverkopers
kijken en overleggen, komen we tot een model.

Dat is dan het plan. In grote lijnen.

Dan moet het uitgevoerd worden.

Dat vind ik het lastigste van de hele operatie.

Ik ben niet zo handig.

Al heel veel jaren maak ik in de vakantie plannen.

Die ga ik later uitvoeren.

De tijd ontbrak dan echter om dat te doen.

Kun je ieder jaar weer nieuwe plannen maken.

Nu heb ik wel tijd.

Kan ik het wel uitvoeren.

Nu nog niet.

Ik moet nog bedenken hoe de constructies moeten.

Hoe het grondwerk het beste gedaan kan worden.

Gelukkig eerst nog verder plannen maken.

Daar ben ik goed in.