Jan Geerts

Het is soms moeilijk om mijn gedachten te stoppen.

Dan dender ik maar door.

Ik denk te lang na, denk ik.

Zo heb ik een beetje hoogtevrees.

Als wij op gevaarlijke plekken in de bergen liepen,
zag ik voor me hoe onze kinderen uitgleden. Ze dreigden naar beneden te storten
en ik kon nog met een uiterste krachtsinspanning ze grijpen. Moeizaam kon ik ze
omhoog trekken, waarbij de kramp in mijn handen bijna niet te dragen was. Vaak
redde ik het.

Ze zijn nooit uitgegleden.

Ik maak me zorgen om het politieke klimaat.

Ook daarin kan ik veel doordenken.

Ik krijg dan angstige visioenen dat een
ondemocratische partij in ons land het voor het zeggen krijgt. Een partij die
niet tegen kritiek kan. Die mensen tegen elkaar opzet. Mensen met een kort
lontje.

Als dat gebeurt, hoop ik heel erg dat verstandige
mensen in opstand komen.

Net is op het Tahrirplein.

Ik hoop dat het verzet in ons dorp begint.

Ons dorp heeft veel goede inwoners.

Wij pikken het niet dat mensen worden weggezet.

Wij gaan ook een plein bezetten.

Ik weet wel op welk plein dat dan is.

Op het plein bij de school is genoeg ruimte.

Veel tenten, muziek, spandoeken, veel mensen.

Dat zal veel journalisten trekken van over de hele
wereld.

Ze komen allemaal naar het plein.

Ze doen verslag en vragen zich natuurlijk af wie de
naamgever van het plein was.

De ouderen kennen hem nog wel.

Hij woont achteraf, loopt moeilijk maar is nog goed
bij de tijd.

Sommigen weten dat ik ook op het plein ben.

In een caravan. Kleintje.

Van die dingen denk ik soms.

Je kan dus ook teveel denken.

Wat zal er in die kop rondgaan!

Dat vroeg mijn schoonvader zich vroeger vaak af.

Hij wou graag verklaren en doorgronden.

Hij kon zich verbazen over de natuur. Hij wist daar
veel van.

Hoe meer hij wist, hoe meer hij zich verwonderde.

Hij vroeg zich dus ook af wat er in die kop van onze hond rondging.

Ik denk niet zoveel.

Eten, uitgaan, aaien, spelen, slapen. En dat alles
liefst in hetzelfde ritme.

Ik heb geen van onze beesten ooit betrapt op een
originele gedachte.

Mezelf trouwens ook niet zo vaak.

Onze huisdieren kopiëren wel gedrag van elkaar.

Als de kat op de bank mag liggen slapen, doet onze
hond Nilsson dat ook.

Hij probeert het tenminste.

Naast katten en hond hebben wij als huisdieren
kippen.

Nou ja, huisdieren.

De katten en hond beschouwen de kippen wel als erbij horend.

Ze gaan prettig met elkaar om en hond en katten komen
geregeld in het kippenhok.

Nilsson pikt graag een eitje en de katten jagen er op
muizen.

Dit jaar hebben de kippen de onderlinge band
verstevigd.

Ze zijn op tegenbezoek geweest.

In verband met het warme weer stonden de deuren open.

De kloek kwam met de kuikens rustig naar binnen
wandelen.

Toen was het hek van de dam.

Dagelijks kwamen de kuikens binnen als de deur
openstond.

We waren blij dat de herfst kwam. Blijft de deur
dicht.

Ik ben benieuwd of de kippen volgend jaar weer
binnenkomen.

Dan hebben ze een goed geheugen.

Gaat er toch wat in die koppen om.

In Schoonebeek waren de
veiligheidsvoorschriften voor NAM-personeel streng.

Altijd een helm op en
veiligheidsschoenen aan.

Zo zag ik mijn vader en zijn collega’s
naar het werk gaan.

De NAM zorgde goed voor zijn personeel.

Er werden huizen gebouwd, er werd
gezorgd voor recreatie in De Boo.

Dat is nu anders met die vele grote
buizen die het landschap ontsieren.

Maar de veiligheid stond en staat altijd
voorop.

Ik zag mezelf later als NAMmer met helm
en schoenen. En overall natuurlijk.

Ik wilde daar graag bij horen.

Het is anders gelopen.

Onderwijs kent geen
kledingvoorschriften. Als het maar netjes is. En schoon.

Op de bouw zijn de eisen voor de
veiligheid ook groot.

Ik bouw nu.

Ik houd me niet aan de voorschriften.

Nou ben ik nog maar net uit de grond met
het bouwen, dus er kan niks vallen.

Mijn voeten zouden wel beschermd moeten
worden.

De regenlaarzen zijn niet beschermend
en ook ontzettend koud.

Bij het uitlaten van de hond heb ik
last van koude voeten.

Er zijn nu NAMlaarzen te koop.

Met stalen neus. Leer. Waterdicht. Wol
aan de binnenkant.

Ik heb een paar gekocht.

Heerlijk warm. Zien er top uit. Lopen
lekker.

Zijn te mooi om op de bouw te dragen.

Ik moet dus nog iets verzinnen voor de
veiligheid op de bouwplaats. Het bouwplaatsje.

Een helm draag ik ook nog niet. Heb
alleen een motorhelm.

Nu hoor ik met mijn laarzen alsnog bij
de NAMmers.

Dat geeft een goed gevoel als ik met de hond in het
weiland loop.

En dan volgen nu de weerberichten voor
de land- en tuinbouw.

Dat was vroeger iedere dag om half een
’s middags.

Ik weet niet waarom wij daar naar
luisterden, want wij hadden geen land- of tuinbouwbedrijf.

Waarschijnlijk was er maar een
radiozender.

In ieder geval hoorde ik dagelijks deze
weerberichten.

Nu mag ik nog steeds graag het
weerbericht kijken. Op tv.

Afgelopen week heb ik met meer dan
gewone belangstelling de weersvoorspellingen gevolgd.

Als je buiten aan het werk bent, is het
fijn om te weten wat je kunt verwachten.

Deze week heb ik veel gemetseld.

Eigenlijk heb ik de hele week heel veel
gemetseld.

Dagelijks was zonnig weer voorspeld met
temperaturen oplopend tot soms 14 graden.

Daar klopte geen
snars van.

In onze regio dan.

Geen zon gezien, temperatuur hooguit 7
graden.

Zelfs met al dat sjouwen van stenen ,
het maken van metselspecie en het metselen werd ik niet warm.

Afzien dus.

Vrijdag was ik bekaf.

Alles deed zeer.

Toch heb ik vrijdagmiddag nog even
gemetseld.

Toen kwam de zon.

Ik was zo moe dat ik niet eens meer
blij was.

Het is maar goed dat ik met vervroegd
pensioen gegaan ben.

Anders had ik dit nooit kunnen doen.

Ik heb niet de indruk dat ik er sterker
van word.

Wel heel moe.

Ik vind dat bouwvakkers met vervroegd
pensioen moeten.

Het werk in de bouw is echt heel zwaar.

En ik vind dat de weerberichten moeten
kloppen.

En dat de zon veel vaker moet schijnen
als je metselt.

Meten is weten.

Ik had het uitzetten van het tuinhuisje
op de grond geleerd van een ander.

Op internet heb ik nagezocht hoe het
handig te doen was.

Ik heb maandag jongstleden nagemeten
hoe de fundering er bijstond.

Ik wil nu tenslotte hogerop.

Voor het precies nameten moesten eerst
palen strak rechtop gezet worden.

Met steunlatten en de waterpas als mijn
grootste hulpen ging dat heel goed.

Er bleek een verschil te zijn.

Tussen de voorkant en de achterkant.

De afstand is maar 3 meter en het
hoogteverschil bedroeg 11 centimeter.

Dat was niet goed.

Deze week ben ik bezig geweest met
egaliseren.

Dus weer extra stenen en beton opgehaald.

Met de hand gemengd en met de kruiwagen
gestort.

Ik heb nu goed genivelleerd.

De waterpas en het meetlint heb ik heel
vaak in de hand gehad.

De eerste rij stenen heb ik nu gemetseld.

Voor de eerste keer in mijn leven heb
ik gemetseld.

Ik vind het een echte kunst, die veel
oefening vergt.

Ik oefen veel. Ik ben geen
kunstenaar.

Mijn metselen lijkt meer knutselen met
stenen en cement.

Het gaat heel langzaam.

Maar het lukt wel!

Geregeld check ik even of ik wel recht
ga.

Dat kan ik met mijn timmermansoog zien.

Voor de zekerheid meet ik het ook maar
na.

Ik wil het wel echt weten.

Zondagmorgen kent zijn rituelen.

Als kind ging ik (mee) naar de kerk.
Een pepermuntje, een dropje en een dubbeltje (soms een kwartje) lagen klaar om
de dienst door te komen, al moest dat muntstuk in de collectezak gedaan worden.

Na het afscheid van de kerk kreeg de
zondagmorgen een andere invulling. De hond mocht mee met de fiets en op lange
wandelingen.

Tot 1983 voetbalde ik op
zaterdagmiddag, daarna op zondag. Gaf weer een heel andere besteding van de
zondagmorgen.

In 1997 stopte ik met voetballen en ging
hardlopen. De hond kon weer mee op de zondagmorgen, nu hardlopend met mij door
het bos.

Vier jaren geleden eindigde het
hardlopen.

Het wandelen met de hond (soms honden)
bleef erin.

Ieder zondagmorgen ga ik tussen 9 en 10
uur naar het bos en wandel daar ongeveer anderhalf uur.

Gisteravond heb ik de wekker op de
wintertijd gezet en vanmorgen op tijd eruit.

Toen ik beneden kwam, was ik even in
verwarring.

De hond sliep nog, was uiterst lui en
bleef in zijn mand liggen.

Werd het nou ’s morgens eerder licht of
juist later?

Ik herinnerde me dat de klok terug
moest, want je kon een uur langer slapen. Gisteravond had ik mijn wekker een
uur vooruit gezet.

Het valt niet mee voor oudere mensen,
steeds dat gedraai aan die klok.

Dat moet simpeler kunnen.

Ik ben nog twee uurtjes naar bed
gegaan.

Daarna het zondagse ritueel voortgezet.

Ik ben al bijna uit de grond.

De contouren van het tuinhuisje zijn
zichtbaar.

Op de grond dan.

Ik heb zand, grind en cement besteld.

Ook heb ik een betonmolen gehuurd.

Het zand en grind (een kuub) en de
cement zou op de bouwplaats worden afgeleverd.

Daar hadden ze een speciale kraan voor.

Vrijdagmorgen werd het bezorgd.

De bezorger kon met zijn kraan niet bij
de bouwplaats komen, want de ondergrond was te zacht.

Ik heb enige uren besteed aan het
verplaatsen van dit bouwmateriaal naar de goede plek.

Dat was zwaar werk.

Vrijdagavond de betonmolen opgehaald en
zaterdag beton bestort.

Het voelde wel alsof ik een echte
bouwvakker was.

Het zand en grind in de betonmolen
scheppen, mengen met cement, water erbij en dan storten.

Om half zes was het klaar.

Dat was zeer zwaar werk. Voor mij.

Heerlijk geslapen.

Nu komt de volgende fase.

Ik moet een klein laagje metselen.

Nog nooit gedaan.

Maar ik moet nu de lucht in.

Nu ben ik echt begonnen.

Het tuinhuisje.

De plek was bekend.

De vorm nog niet.

We hebben overlegd.

Na een tijdje waren we het eens.

In grote lijnen.

Heb het werk eerst met paaltjes en touw uitgezet.

De hond en de kat dartelden naar hartenlust om mij
heen.

En door het touw.

Ben nu heel bedreven in het uitzetten.

Daarna wat bomen gerooid, struiken verwijderd en
gegraven.

Dat is veel werk.

Heb eerst een spa diep gegraven.

Heel, heel veel wortels in de grond

Na 2 uren spitten was ik klaar en moe.

M dacht dat we het anders hadden afgesproken.

Na ampele overwegingen het gelaten zoals het
was.

Relatiegezien de beste optie.

Toen uitgraven tot op het zand.

Dat is 60 cm.

Dat werk heb ik verdeeld over meerdere dagen.

Ben blij dat we voor een klein huisje hebben gekozen.

Nu beton storten.

Met een betonmolen.

Klinkt heel professioneel.

Ik pak het grondig aan.

Ben al tot op de bodem gegaan.