Jan Geerts

Telefoon.

Een klus in Friesland.

Heb daar al eens eerder wat gedaan. Is leuk werken in
Friesland.

Nu Heerenveen.

Verbaast me niet. Dat voetballen in Heerenveen lukt niet echt
en misschien willen ze wel hulp bij de voetbalschool. Ze hebben tenslotte een
trainer met een onderwijsachtergrond.

Ik zal z.s.m. een afspraak maken. Moet orde en regelmaat
scheppen bij de voetbaltalenten. Vooral pedagogische opdracht.

Over het paard getilde, te snel verwende, te veel
verdienende jongens. Denken na twee goed gespeelde wedstrijden direct een goede
transfer te kunnen afdwingen en stellen zich recalcitrant op tegenover de
opleiders. Veroorloven zich vaak wangedrag.

Lijkt me een leuke klus. Heb ze heel wat te leren, denk ik.

Ben zelf nooit echt doorgebroken als voetbaltalent.
Verkeerde scouts langs de lijn denk ik. Wel heeft Dick Advocaat langs de lijn
gestaan en mij bekeken. Is niets geworden. Misschien had hij toen nog niet zo’n
goede blik. Of te druk met andere zaken. Hij was eigenlijk ook de trainer van
de tegenstander. Is al een tijd geleden. Hele tijd.

Zal in Heerenveen respect aanbrengen bij de jongelui. Ook
leren inhoud te geven aan dat begrip. En ook moeten ze leren nederig te kunnen
zijn. Ze hebben nog heel veel te leren in dit leven en er is meer dan voetbal.
Hoewel, aan sommige spelers zullen de verstandelijke vermogens in beperkte
hoeveelheden zijn uitgedeeld. Dat zie je ook geregeld als voetballers
worden ondervraagd op tv. Daar kan ik ze
ook in trainen.

Verheug me op de samenwerking met de hoofdtrainer. Lijkt me
een sympathieke man. Heeft nu steun nodig. Zal hem tactische tips geven. Als je
een grotere afstand hebt tot een elftal, zie je meer en beter wat er gebeurt.

He, zin an!

Telefoon.

Afspraak in Heerenveen.

Gaat om een school in een plaats in de buurt.

ID-baan.

Tot de zomer.

Erg leuk.

Zit wel al dicht bij het stadion.

Op fietsafstand, zeg maar.

Als de trainer me vraagt, ga ik er een keer langs.

Hoe ouder je wordt, hoe meer vroeger je hebt. Onderstaand
wat herinneringen aan de periode 1948-1957. Ik ben geboren in Schoonebeek en
eind 1957 verhuisden we naar Rijswijk.

·
Als kind moest ik vanaf september (de R is in de
maand) een borstrok over het hemd aan. Die borstrok was gebreid van wol en
kriebelde als een gek, vooral als je zweette.

·
Vanaf september kreeg ik iedere avond voor het
slapen gaan een lepel levertraan. Dat was heel vies. Daarna kreeg ik, voor de
smaak, een lepel suiker. En dan naar bed. Niks nog tanden poetsen.

·
Naar school mochten de schoenen aan, bij
thuiskomst werd eerst gecontroleerd of ik er mee gevoetbald had (dan volgde
straf) en daarna moesten de klompen aan. Ik heb leren voetballen met klompen
aan. Vandaar, zeg maar.

·
Na schooltijd moest direct de overall aan. Naar
school droeg ik een manchester broek.

·
Bij het warme middageten kreeg ik soms een klein
stukje vlees dat mijn vader afsneed van zijn vlees.

·
Op zondag hadden we vaak boontjes. En sla. Met
suiker er doorheen.

·
Als toetje (alleen op zondag) aten we vaak
pudding. Custard pudding. Had mijn moeder zelf gemaakt. Zaten altijd klonten
in. Veel gespuugd.

·
Alleen op zondag kwamen wij in de voorkamer. Rest
van de week in de keuken.

·
Verwarming was een kolenkachel, een in de keuken
en een in de voorkamer.

·
Op de kachel werd ook gekookt en het water warm
gemaakt.

·
In het voorjaar kreeg ik konijntjes. Mooi hok.
Met kerst slachtte de buurman ze.

·
In de zomervakantie logeerden we bij de familie.
Later gingen mijn ouders zelf wel eens een paar dagen weg en dan logeerde ik
ook bij familie.

·
Als je dorst had, dronk je water. Later kregen
wij soms ranja. Dan haalden wij bij de boer een strorietje.

·
Als je bij een vriendje kwam en zij zaten te
eten, werd een stoel aangeschoven en een bord erbij gezet. At je gewoon mee.
Ook als je thuis al gegeten had.

·
Mijn vader knipte zelf mijn haar. Model
bloempot: opgeschoren zeg maar. Met de handtondeuse. Au. Littekens zijn nog
zichtbaar.

·
Alleen radio. Geen platenspeler, telefoon en zo.
Op zondag luisterden we naar mr. GBJ Hilterman (De toestand inde wereld). Begreep
er niets van. Soms luisterden we naar het verslag van een voetbalwedstrijd van
het Nederlands elftal.

·
Op de eerste schooldag van het nieuwe schooljaar
kreeg je van je moeder een zelfgemaakte inktlap mee. Daaraan moest je je pen
afvegen. We schreven met pen en hadden de inkt (Talens) in het inktpotje.

Ik fiets. Soms. De fiets is voor mij een verplaatsmiddel.
Fietsen naar het dorp is prima. Niet te lang, lekker buiten. Ik ga zelden zomaar een
eindje fietsen. Ik wandel liever.

Ik heb een fiets zonder versnellingen. Ik heb wel eens een
fiets met versnellingen gehad.

Mijn eerste (kinder-)fiets was een zogenaamde doorloper. Je
kon de trappers niet stilhouden. Er zat geen rem op. Als je wou stoppen, ging
je staan op de trapper die omhoog ging. Je wisselde dat snel af, links en
rechts. In het begin zaten er ook nog houtblokken op de trappers. Anders kon ik
niet goed bij de trappers.

Later kreeg ik een gewone fiets, een Juncker. Het stuur kon
je omdraaien, dan leek het net een racefiets. Met deze fiets zonder
versnellingen heb ik, met vrienden, een drieweekse fietstocht naar Luxemburg
gemaakt. Er moest een handrem bij gemaakt worden, zodat je ook op het voorwiel
kon remmen. Handig op de bergen in de Ardennen.

Omhoog hebben we de bergen hoofdzakelijk gelopen. Naar
beneden ging heel hard.

We waren heel mager toen we thuis kwamen.

Op mijn 16e kreeg ik een brommer. Ik betaalde hem
zelf, maar mijn vader kocht hem. Een RAP. Helemaal verkeerd. Een buikschuiver.
Het moest een Puch zijn. Ik heb de RAP snel ingeruild. De Puch werd gemaakt
zoals hij hoorde: hoog stuur, voetversnelling, kleine koplamp, zadel en klein
rekje achterop, uitlaat een potje, en dan maar scheuren. En bekeuringen
krijgen.

Na enkele jaren heb ik de Puch ingeruild voor een Honda.
Goed vervoermiddel. Ik ben gestopt met de brommer toen de helm verplicht werd.

Mijn eerste grote fiets heb ik ingeruild voor een Raleigh.
Mooie fiets, drie versnellingen, staafremmen. Heel stoer. Ik kon er niet mee
omgaan. Ik twijfelde steeds over welke versnelling het lekkerst zou rijden. Na enkele
weken ingeruild voor een Gazelle, type opa-fiets. Een versnelling. Terugtraprem. Ik heb er 25 jaren mee
gefietst.

Toen enkele jaren geleden de fietsenmaker mijn fiets
terminaal verklaarde, heb ik een nieuwe gekocht. Het was verstandig om met mijn
tijd mee te gaan. Ik kocht een moderne fiets. Met vering in voor- en achtervork
en met versnellingen. Ik heb ook deze fiets slechts korte tijd gehad. Ik kon nog
steeds niet met de versnellingen omgaan. Ik zat er ook raar op. Ingeruild voor
de bewezen goede Gazelle. Type opa-fiets. Rijdt heerlijk. Zit lekker.

M. fietst niet. Ze is daar ongeschikt voor. Ze heeft wel een
fiets. Een mooie. Met vering in voor- en achtervork. En in het zadel. Met heel
veel versnellingen. Ze gebruikt de versnellingen niet. De fiets ook niet.

Ze heeft een brommer. Die gaat ze gebruiken. Denk ik.

M. is deze week vrij. Voorjaarsvakantie. Ik heb geen
vakantie. Altijd vrij.

Wij doen deze dagen veel samen. Wel apart, maar tegelijk
dan, zeg maar.

M. heeft de kasten opgeruimd. Alle ramen gewassen. Alles
rondom huis geveegd. De brommer schoongemaakt. Morgen nog naar de kapper en dan
is ze klaar voor het voorjaar.

Tegelijkertijd heb ik boomplantdag gehouden. Cabrio
opgehaald. Karport gemaakt, want de cabrio staat op de plek van de
aanhangwagen. Ik ga niet naar de kapper, maar het mag best echt voorjaar worden.

Tijdens het avondeten bespreken wij waar wij pijn hebben van
de klusssen. Wat we nog goed kunnen bewegen en wat niet meer functioneert. Wat
geen pijn meer doet. Waar blaren zitten. We hebben steeds meer onderdelen die
pijn doen.

We spreken af wat gemasseerd moet worden. We hopen dat
knijpen in pijnlijke lichaamsdelen verlichting geeft. Soms doen de handen te
zeer. Een boek vasthouden in bed is al te veel. Dan vallen we maar als een blok
in slaap.

Het voorjaar mag wel komen!

Gisteren hebben we gewandeld. Met het personeel van de
BWBschool. Nou ja, niet alle deelnemers zijn personeelslid. Een groot deel is
met pensioen of heeft in het verleden gewerkt op de BWBschool. Een soort reünie
was het zeg maar. Aangevuld met jonge mensen die nu nog dagelijks werken voor
de klas.

Het was reuze gezellig. Veel gepraat. Tijdens de wandeling
werd voortdurend van positie gewisseld zodat je je verhaal steeds opnieuw kon
doen. Dat was heel leuk, al die wisselende contacten.

M. en H. hadden de wandeling uitgezet rondom de Klencke in
Oosterhesselen. Prachtig gebied met soms zelfs versteende zwammen. Althans, dat
zeiden sommigen. Niet iedereen let op de omgeving tijdens zo’n tocht. M. en H.
Hadden de wandeling enkele dagen ervoor nog een keer gelopen, zodat we niet
voor verrassingen kwamen te staan.

Dat lukte toch wel. Verrassingen. Het was goed dat we
allemaal stevige wandelschoenen aanhadden. En dat het niet regende. En dat de
greppels droogstonden. Na enige tijd vonden we weer een pad. Daar zijn we niet
meer vanaf geweken. M. en H. liepen niet meer vooraan. Leek ons verstandiger.
Rustiger. Leeftijdsbewust wandelen zeg maar.

Na de wandeling zijn we gaan opsteken in het Wapen van
Oosterhesselen. Speciaal voor ons geopend. Normaal komt er niemand. Omdat ze
dicht zijn. Op woensdag. Nu wel. Lekkere koffie en heerlijk warm vruchtengebak.
Smaakte naar meer.

We hebben hard geklapt. Voor M. en H. Ze hadden goed werk
geleverd. Op een klein stuk na. M. wees de volgende organisatoren aan. Wel weer
twee mensen met weinig richtingsgevoel. Zal wel survivallen worden, al is dat
vast niet de bedoeling. Kunnen we ons op voorbereiden.

Was een fijne middag. Mooie traditie: eerste woensdag van
maart wandelen. Volgend jaar 7 maart. Om half twee bij de molen. Ik ben er.

Nooit van Marco Borsato gehouden.

De meeste dromen zijn bedrog.

Lig hier in het ziekenhuis in Hardenberg.

Klussen in de tuin ging mis.

Het werk met de kettingzaag verliep voorspoedig.

Twee bomen om.

Beste bomen. Wel verrot.

Takken verwijderd en in de houtwal gedaan.

De boomstronken in verrijdbare stukken gezaagd.

Alles achter het huis gelegd.

De stukken in kleine stukken gezaagd.

Om later in de kachel te doen.

Ging lang goed.

Wel erg zwaar werk.

Was erg moe en toen ging het mis.

Kettingzaag ging zijn eigen gang.

Verloor alle controle.

Zaagde dwars door de beschermbroek.

Schreeuwen van pijn.

M. kwam snel helpen.

Heb aangegeven hoe ze het bloeden moest stelpen.

Been afgebonden met draad.

Voordeel van EHAF opleiding.

Via 112 ambulance gebeld.

In Hardenberg direct geopereerd.

Been is waarschijnlijk te redden.

Veel pijn gehad.

Morfine zorgt nu voor goede pijndemping.

Was al bang voor de kettingzaag.

Moet hier zeker twee maanden liggen

Dan naar herstellingsoord.

Ik heb ook nog een handcirkelzaag.

Ben daar ook bang voor.

Is te koop.

Houd nog steeds niet van Marco Borsato.

Gelukkig zijn de meeste dromen bedrog.

Deze droom van vannacht ook.

Alles goed gegaan.

Wel erg moe.

Veel spierpijn.

Voldaan.

Ik heb een blauw oog.

En ik heb een glip in de wenkbrauw.

Het leven op het platteland zit vol gevaren.

Ik wil graag enkele bomen omzagen.

Dat mag van M. alleen onder strikte voorwaarden.

Zij moet bijv. thuis zijn.

Als er wat gebeurt, kan ze helpen.

Nou is ze wel doortastend, maar ze heeft geen EHBO.

En dat is wel fijn als er een gewonde is.

Ik heb EHAF. Eerste hulp aan het front.

Weliswaar geruime tijd geleden gehaald, maar toch.

Ik zou natuurlijk wel tips kunnen geven aan M. als ik gewond
ben.

Behalve als ik bewusteloos ben.

Goed, ik mag dus geen bomen omzagen alleen.

Heb ik ook niet gedaan.

Doe ik volgende week.

Deze week heb ik het laatste blad van het gras verwijderd.

Beste klus nog.

En ik heb de afgewaaide takken verwijderd.

Daar ging het bij mis.

Niet op het gras.

Die takken en takjes lieten zich goed verwijderen.

Het ging mis in het weiland.

Wij zijn omringd door weiland.

Daar vallen takken in van onze bomen.

Die moet ik verwijderen.

De honden hielpen me daarbij.

Niet altijd goed, want ze halen ook wel takken terug.

Uit de houtwal die ik zo maak.

Ik was al een best eind gevorderd.

Toen ging het mis.

Ik bukte om een tak te pakken.

Nilsson kwam net voorbij in volle vaart.

Hij ging rakelings langs mijn benen.

Hij raakte mijn hoofd volledig.

Van de zijkant dan.

Bril op de grond, bloed over het gezicht, veel pijn.

Nilsson had niks.

Je kan maar het beste alleen in de tuin werken.

Vroeger had je geen Valentijn.

Ik had nu vroeger wel eens als verrassing een kaartje willen
krijgen.

Van iemand die mij leuk vindt. En dat ik dat dan niet weet.

Nooit gehad.

Nu moet je iets geven.

Nu kun je bijna niet meer met een kaartje aankomen.

Nu moet het een cadeau zijn. En origineel.

Dat is heel moeilijk voor mij.

Ik schaam me nu nog voor de vele verkeerde cadeautjes die ik
zelf heb bedacht. Vroeger.

Normaal heb je een verlanglijstje en dan kun je iets kiezen.

Nu moet het een verrassing zijn.

Wat?

Troll beads? Rozen? Lingeriesetje? Swarovski juwelen?
Horloge?

Genoeg ideeën. In de reclame.

Of een advertentie zetten in de krant. Uitslovers.

Het wordt wel verwacht. Dat je iets geeft.

Op een onverwacht moment iets krijgen van je lief.

Een blijk van waardering. Dat is mooi.

Dat hoeft niet met Valentijn.

Toch is het spannend als je op Valentijnsdag een onverwachte
kaart krijgt.

Dat er iemand is die dat speciaal voor jou doet.

Ik ga de brievenbus de hele dag goed in de gaten houden.

Waarschijnlijk tevergeefs.

Bij ons wordt op maandag nooit post bezorgd.

Toch zat er vanmorgen al vroeg wat in de brievenbus!

Onze brievenbus staat aan de weg. Die haal ik leeg na het
wandelen met de honden.

De krant zit er altijd in.

Vandaag zaten er ook verrassingen in.

Mooie Valentijnskaart. Van een M. En after shave. Stinkie
stinkie zeiden de kinderen vroeger.

En dan nu bedenken wie de afzender is. Leuk. Spannend.
Vlinders in de buik.

Tja.

Mijn verloofde stuurt geen kaart. Ik ook niet.

Daar zijn wij niet van. Nou ja, ik niet.

Ik heb wel een cadeautje.

Gewoon een kwestie van kijken naar de potjes in de badkamer.

Wat veel voorkomt, zal goed zijn.

Nu bedenken wie M. is.

Zal mijn relatiesboekje napluizen.

Zelfreflectie met hulp:

http://www.youtube.com/watch?v=J9Da8XJXJu8