Week 2-6 mei 2016
Maandag volop gesloopt, dinsdag volle aanhangwagen naar Fort Verlaat gebracht.
De opbouw is begonnen.
Het weer werkt goed mee.
Veel gedaan, dak is bijna dicht.
Moet precies werken.
Is lastig.
Ben vaak tevreden.
Na een uur niet meer.
Doe het dan weer over.
Heb dus vooral last van mezelf.
Komende week op tijd dakbedekking erop voordat de regen valt.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Week 25 april – 1 mei 2016
De sloop vordert gestaag.
Elektrische bedrading en lampen en zo eruit
gehaald.
Binnenbetimmering verwijderd.
Isolatiemateriaal eraf gehaald.
Gipsplaten plafond gesloopt.
Gips geeft veel troep.
Kar vol bouwafval naar Fort Verlaat
gebracht.
Morgen gaat de buitenkant tegen de vlakte.
Daarna het muurtje.
Dat zal nog een beste klus zijn.
Twee dagen, denk ik.
Dan begint de opbouwfase.
Is veel leuker dan afbreken.
Hopelijk eind van komende week dak dicht.
Komende week mooi weer.
Komt goed dus.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Het vorstverlet zit erop.
Op 14 april weer begonnen na een ruime
bouwvakvakantie.
Temperatuur is vriendelijk.
Aan de slag.
Eerst schilderen.
De buitenplanken waren wit.
Dat leek handig.
M. houdt van groen.
Schuren, grondverf, aflakken.
Nu zijn ze dus groen.
Deur en kozijn ook gegrond en afgelakt.
Alle verf zit er nu op.
Denk ik.
Balken op goede hoogte gebracht.
Waterpas.
Ingezaagd en goed genummerd.
Hout bijgekocht.
En dakbedekking (epdm).
Nu nog schroeven, bouten,
bevestigingsmaterialen.
Dan binnenkant oude klompenhok verwijderen.
Elektrische leidingen afkoppelen.
Sloop buitenkant.
Dan opbouwen.
Piece of cake.
Klaar voor de bouwvak.
 |
 |
 |
 |
 |
Hout moet branden.
In de kachel.
Maar daarvoor zijn nogal wat handelingen
nodig.
In maart zijn vier van onze bomen, dankzij
de handigheid en de trekker van T. geveld.
Ze lagen in het weiland.
De bomen.
Na een week had ik de takken in de houtwal
verwerkt en de stammen in stukken met de aanhanger achter het huis gekregen.
Daarna
in kleine stukken zagen, kloven en stapelen.
Heb het hout in de aanhager geladen (1),
eruit getild (2), gezaagd (3), gekloofd (4) en gestapeld (5).
Vaak in de handen gehad.
Heb nu 12 kuub klaar.
Nog geen enkele serieuze wond opgelopen,
ondanks kettingzaag, bijl en kloofmachine.
Komende week laatste stammen klein maken,
nog ongeveer 2 kuub, en dan is het verwerken klaar.
Daarna moet het drogen.
Over twee jaar is het klaar voor de kachel.
Dit hout zal branden.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Op de eerste woensdag van maart staat nu al
voor de zevende keer op de agenda de personeelswandeling.
Alle gepensioneerde en de vertrokken
(mobiliteit…) leerkrachten van de BWB-school in Dalen krijgen bericht.
Het huidige personeel van deze school
ontvangt ook een uitnodiging.
Gisteren was het de eerste woensdag van
maart.
Drie personen begonnen direct met de
koffie/thee met gebak en liepen niet mee. Ze waren geblesseerd.
Of zoiets.
Tien dappere en onverschrokken
personeelsleden (oud en huidig) wandelden.
Dat was mijn groep.
Het weer was goed.
Na tien minuten begon het te regenen,
hagelen en sneeuwen.
We liepen gewoon door.
Al na een kwartiertje knapte het weer weer
op.
We gingen over gebaande paden.
Dat doen we niet ieder jaar.
We liepen aan de buitenkant van Dalen via de
visvijver naar de Daoler Tuun.
Daar kregen wij een overzicht van wat er
allemaal gedaan was.
Van Arboretum naar Daoler Tuun.
Dat was veel.
We werden goed ingeleid door J. en S.
Het was leuk en gratis.
Daar zijn wij van.
We moesten wel allemaal donateur worden.
Ter plekke invullen was het handigst.
Dat deden wij dus.
Daarna door naar de koffie/thee en gebak.
Tijdens de wandeling hebben we veel gepraat.
Over vakanties, kinderen, kleinkinderen,
familieleden, kwaaltjes.
Over overleden collega’s.
R., die er altijd bij is, fotografeerde.
Foto’s komen op de site van de school.
Het was heel gezellig.
Na de koffie/thee kwam de drank op tafel.
Het werd steeds leuker.
Fijn om elkaar weer te zien en te spreken.
Om te horen hoe het op de school gaat.
Met de mensen en wat ze doen.
De oudere en de gemobiliseerde
personeelsleden horen nog steeds graag bij de BWB.
Volgend jaar gaan we weer.
Eerste woensdag in maart.
Dat is 1 maart 2017.
Om 13.45 uur in de personeelskamer.
Staat genoteerd.
 |
 |
 |
Mooi weer, februari, dus er moet gesnoeid
worden.
Geen kleine takjes, maar stevige uitlopers.
Die moesten er echt af.
Met de kettingzaag.
Daar werk ik graag mee.
Geeft een echt stoer gevoel, dat ik ergens
bijhoor, zeg maar.
Ladder geplaatst, want je moet niet boven je
hoofd werken met een kettingzaag.
Geleerd op de cursus.
M. gevraagd om de ladder te zekeren.
Zodat de ladder goed stevig staat.
Dat wou ze wel.
Lekker gezaagd.
De dikke tak, doorsnee 40 centimeter, ging
eraf.
Op de cursus geleerd dat afgezaagde
onderdelen onvoorspelbaar naar beneden komen.
Dat klopt.
De zwieper maaide mij in een vloeiende
beweging van de ladder.
De ladder was goed gezekerd, want M. hield
die vast.
Viel met draaiende kettingzaag.
Had wel goede zaagbroek aan en zaaghelm op.
Terwijl ik viel, probeerde ik te denken wat
ik moest doen.
Dat viel niet mee.
Ik lag heel snel.
Helm was weg, kettingzaag liep nog.
M. lachte van de zenuwen. Volgens haar.
Ze was ook heel bezorgd, zei ze.
Enkele lichaamsdelen deden pijn.
Motor kettingzaag uitgezet en opgekropen.
Moest van M. mee naar binnen vanwege bloed
aan oor, hals en hoofd.
Takkentak.
Had wat last van medicijnen.
Gebruik boedverdunners.
Het lijkt daardoor erger dan het is.
Nadat het bloeden enigszins gestelpt was,
verder gegaan met zagen.
Nog enkele takken gedaan.
Piece of cake.
Morgen kloven.
Als je tijdig je vingers weghaalt, is er
niks aan.
Lekker, buiten werken.
Snoeien in februari met een zonnetje erbij.
Mooi man.
De honden rekenen erop dat we iedere middag
naar het bos gaan.
Lekker rennen.
De honden dan.
Omdat ik toch in het vorstverlet zit, doen
we dat dus.
We hebben verschillende routes.
Vandaag gingen we naar de Klencke in
Oosterhesselen.
Mooie paden en goed begaanbaar, ook in de
winter en bij halfdooi.
We kozen de grote ronde.
Dan komen we een stukje over het fietspad.
Gelukkig zie je al ver van tevoren fietsers
aankomen, dus kan ik de honden tijdig bij mij laten komen.
De honden lopen altijd een stuk (Andersson)
of een stukje (Nilsson) voor mij uit.
Op het fietspad zag ik een groepje fietsers
aankomen.
Middelbare scholieren.
Gaan in Oosterhesselen naar school en wonen
in Aalden, dacht ik.
Opgeschoten jongens.
Nog te klein voor de brommer, maar normaal
op een fiets zitten hoort niet op deze leeftijd.
Ik riep en floot de honden.
Andersson kwam direct en Nilsson niet.
Die luistert wel goed, maar hoort mij niet.
Hij is nogal doof.
Ik kneep hem een beetje voor de pubers en
het ongevalvrij passeren van ons.
Toen ze dichtbij waren, zeiden ze: “Hoi”
tegen mij.
Tegen elkaar zeiden ze: “Kiek uut veur die
hond”.
Leuke jongens.
Erachter kwam nog een groepje jongens.
Ze hadden allemaal een donker kleurtje en
hun fietsen waren eenvoudig.
Geen handremmen en vering.
Waarschijnlijk, dacht ik, moesten ze naar
het AZC in Aalden.
De jongens hadden dezelfde puberleeftijd als
het voorgaande witte groepje.
Ik had Andersson weer snel vast, Nilsson
ging zijn eigen gang.
Ik was ongerust over de passage.
Toen ze dichtbij waren, zeiden ze: “Hoi,
meneer”.
En tegen elkaar: “Mooie honden, pas op!”
Leuke jongens.
Niks mis mee.
Daarom loop ik graag in Oosterhesselen.
En omgeving.
Wij hebben code rood.
Dat betekent
dat het heel gevaarlijk is buiten.
Het ijzelt, er ligt sneeuw, het vriest en
het is glad.
Geadviseerd wordt om binnen te blijven en
alleen het huis te verlaten als het strikt noodzakelijk is.
Daar zitten we dus mooi mee.
Rondom ons huis is het spekglad. Op een
enkel paadje heb ik zout gestrooid, zodat we veilig naar de schuur kunnen.
Het uitlaten van de honden is een stuk
spannender geworden.
Onze oprijlaan is ook glad, maar in het
midden ligt een strook gras.
Als je daar loopt, is het te doen. De honden
glibberen gezellig mee.
In het weiland is goed te lopen, al hebben
de honden zichtbaar meer last van hun poten door de ijsvoming.
Het is nu de derde dag dat we binnen zitten
en we zijn door enkele levensmiddelen heen.
Geen boerenkool en geen hondenvoer.
Na ampele overwegingen besloten om niet met
de auto of fiets te gaan (code rood!), maar lopend.
M. heeft heel handige spijkerbedonderbindhoezen die ik mocht lenen,
ik heb een rugzak, dus op naar het dorp.
Telefoon bij me voor noodoproepen (er zijn
veel armen/polsen/benen gebroken).
Op de weg aangekomen, kon ik eigenlijk goed
lopen.
De volgende weg, het dorp in, was schoon.
Auto’s reden op volle snelheid.
In het dorp waren de doorgaande wegen
schoon.
Onderweg fietste de buurman mij achterop.
Hoi Jan – Hoi H.
Hij fietste op normale snelheid.
Overal reden auto’s en fietsers.
Bij de supermarkt aangekomen heb ik de
spijkerbedonderbindhoezen afgedaan.
Boodschappen gedaan.
M. had supermarkt gewaarschuwd over mijn
komst en R. van + had mijn aankomst aan haar gemaild.
Zo gaat dat bij ons het het dorp.
Met volle rugzak teruggelopen.
Kon prima lopen.
Had ook goed kunnen fietsen.
Had uitstekend met de auto kunnen gaan.
Code rood: tja.
Vaak wordt mij gevraagd hoe dat vroeger was.
Dat wil ik graag vertellen.
De vorige zin klopt niet, van dat vragen,
maar die andere zin klopt wel.
In 1979 was ik hoofd van een school.
Het sneeuwde heel hard.
De toegangswegen tot het dorp waren
afgesloten.
De sneeuw lag op sommige plekken meters
hoog, opgejaagd door de harde wind.
De straten konden niet meer schoongemaakt
worden.
Met moeite kon ik naar school.
Grote laarzen aan, dik ingepakt.
Slechts een leerkracht kon niet komen, maar
daar hadden we een vervanger voor.
Alle kinderen waren op school.
Moeders spraken af wie soep gingen maken,
broodjes werden geregeld en het was ontzettend gezellig op school.
Iedereen bleef over.
Lange pauze voor sneeuwspelen.
Saamhorigheid.
Het was eigenlijk ontzettend leuk.
Zo ging dat vroeger.
Nu is dat anders.
Nu krijg je code rood.
