Kreeg een fijne uitnodiging.
Was er heel blij mee.
Een reünie.
Soms heb ik dat met de familie,
jaarlijks met oud-collega’s en incidenteel met een klas van vroeger.
Nu was het een klas van vroeger.
In 1986 gingen ze van school.
School Stedeke in Diepenheim.
Ze vlogen uit.
Door het raam, de wijde wereld in.
Nu wilden ze een reünie.
De groep weer eens zien na 30 jaar.
Koffie, thee, krentenwegge.
Pitch and Putt.
Barbecue.
Alles prima geregeld.
Maar het ging daar niet om.
Elkaar zien. Herkennen.
Lachen.
Vertellen over kinderen, partners, werk.
Reizen. Ouders.
Verdriet, plezier, successen en zorgen delen.
We hebben samen een groot verdriet meegemaakt.
Thom overleed vlak voor het einde van
het schooljaar.
Ongeluk.
Niemand kon er wat aan doen.
De laatste schoolweek was heel beladen.
En toen was iedereen weg.
Niet meer samen praten over Thom.
Daar haddden velen behoefte aan.
En dat deden we.
Eindelijk.
Leuke kinderen waren het 30 jaar
geleden.
Nu zijn het veertigers.
Zelfbewust.
Vol ervaringen.
Fijne mensen zijn het.
Goed voor elkaar.
Was trots op ze.
We hebben korte tijd samen opgetrokken.
Zijn voor altijd verbonden.
Dat is goed.
Spel pitch and putt was leuk.
De streken van vroeger zaten er bij een
enkeling nog in.
Serieus spelen is moeilijk.
Gesprekken en contacten waren nog leuker dan het spel.
Wat een fijne groep.
Wat mooi om daar bij te zijn.
Heb velen gesproken.
Paar nog niet goed.
Gaan we nog doen.
Over vier jaar.
6 juni 2020.
Staat genoteerd.
Ik ben er.
