Jan Geerts

Meten is weten.

Ik had het uitzetten van het tuinhuisje
op de grond geleerd van een ander.

Op internet heb ik nagezocht hoe het
handig te doen was.

Ik heb maandag jongstleden nagemeten
hoe de fundering er bijstond.

Ik wil nu tenslotte hogerop.

Voor het precies nameten moesten eerst
palen strak rechtop gezet worden.

Met steunlatten en de waterpas als mijn
grootste hulpen ging dat heel goed.

Er bleek een verschil te zijn.

Tussen de voorkant en de achterkant.

De afstand is maar 3 meter en het
hoogteverschil bedroeg 11 centimeter.

Dat was niet goed.

Deze week ben ik bezig geweest met
egaliseren.

Dus weer extra stenen en beton opgehaald.

Met de hand gemengd en met de kruiwagen
gestort.

Ik heb nu goed genivelleerd.

De waterpas en het meetlint heb ik heel
vaak in de hand gehad.

De eerste rij stenen heb ik nu gemetseld.

Voor de eerste keer in mijn leven heb
ik gemetseld.

Ik vind het een echte kunst, die veel
oefening vergt.

Ik oefen veel. Ik ben geen
kunstenaar.

Mijn metselen lijkt meer knutselen met
stenen en cement.

Het gaat heel langzaam.

Maar het lukt wel!

Geregeld check ik even of ik wel recht
ga.

Dat kan ik met mijn timmermansoog zien.

Voor de zekerheid meet ik het ook maar
na.

Ik wil het wel echt weten.

Zondagmorgen kent zijn rituelen.

Als kind ging ik (mee) naar de kerk.
Een pepermuntje, een dropje en een dubbeltje (soms een kwartje) lagen klaar om
de dienst door te komen, al moest dat muntstuk in de collectezak gedaan worden.

Na het afscheid van de kerk kreeg de
zondagmorgen een andere invulling. De hond mocht mee met de fiets en op lange
wandelingen.

Tot 1983 voetbalde ik op
zaterdagmiddag, daarna op zondag. Gaf weer een heel andere besteding van de
zondagmorgen.

In 1997 stopte ik met voetballen en ging
hardlopen. De hond kon weer mee op de zondagmorgen, nu hardlopend met mij door
het bos.

Vier jaren geleden eindigde het
hardlopen.

Het wandelen met de hond (soms honden)
bleef erin.

Ieder zondagmorgen ga ik tussen 9 en 10
uur naar het bos en wandel daar ongeveer anderhalf uur.

Gisteravond heb ik de wekker op de
wintertijd gezet en vanmorgen op tijd eruit.

Toen ik beneden kwam, was ik even in
verwarring.

De hond sliep nog, was uiterst lui en
bleef in zijn mand liggen.

Werd het nou ’s morgens eerder licht of
juist later?

Ik herinnerde me dat de klok terug
moest, want je kon een uur langer slapen. Gisteravond had ik mijn wekker een
uur vooruit gezet.

Het valt niet mee voor oudere mensen,
steeds dat gedraai aan die klok.

Dat moet simpeler kunnen.

Ik ben nog twee uurtjes naar bed
gegaan.

Daarna het zondagse ritueel voortgezet.

Ik ben al bijna uit de grond.

De contouren van het tuinhuisje zijn
zichtbaar.

Op de grond dan.

Ik heb zand, grind en cement besteld.

Ook heb ik een betonmolen gehuurd.

Het zand en grind (een kuub) en de
cement zou op de bouwplaats worden afgeleverd.

Daar hadden ze een speciale kraan voor.

Vrijdagmorgen werd het bezorgd.

De bezorger kon met zijn kraan niet bij
de bouwplaats komen, want de ondergrond was te zacht.

Ik heb enige uren besteed aan het
verplaatsen van dit bouwmateriaal naar de goede plek.

Dat was zwaar werk.

Vrijdagavond de betonmolen opgehaald en
zaterdag beton bestort.

Het voelde wel alsof ik een echte
bouwvakker was.

Het zand en grind in de betonmolen
scheppen, mengen met cement, water erbij en dan storten.

Om half zes was het klaar.

Dat was zeer zwaar werk. Voor mij.

Heerlijk geslapen.

Nu komt de volgende fase.

Ik moet een klein laagje metselen.

Nog nooit gedaan.

Maar ik moet nu de lucht in.

Nu ben ik echt begonnen.

Het tuinhuisje.

De plek was bekend.

De vorm nog niet.

We hebben overlegd.

Na een tijdje waren we het eens.

In grote lijnen.

Heb het werk eerst met paaltjes en touw uitgezet.

De hond en de kat dartelden naar hartenlust om mij
heen.

En door het touw.

Ben nu heel bedreven in het uitzetten.

Daarna wat bomen gerooid, struiken verwijderd en
gegraven.

Dat is veel werk.

Heb eerst een spa diep gegraven.

Heel, heel veel wortels in de grond

Na 2 uren spitten was ik klaar en moe.

M dacht dat we het anders hadden afgesproken.

Na ampele overwegingen het gelaten zoals het
was.

Relatiegezien de beste optie.

Toen uitgraven tot op het zand.

Dat is 60 cm.

Dat werk heb ik verdeeld over meerdere dagen.

Ben blij dat we voor een klein huisje hebben gekozen.

Nu beton storten.

Met een betonmolen.

Klinkt heel professioneel.

Ik pak het grondig aan.

Ben al tot op de bodem gegaan.

Ik steek de handen uit de mouwen.

Loopt fijner.

Ik heb twee hondenuitlaatjassen.

Een voor temperaturen boven 15 graden.

En de andere dus.

Ik ben zuinig op mijn jassen.

Ze zijn al oud, maar nog functioneel.

Deze week de jas voor onder de 15 graden aangedaan.

Liep lekker.

Ik kreeg een wondje aan mijn vinger.

Dat bleef een beetje bloeden.

Ik zocht in mijn broekzak naar een papiertje.

Zat alleen een grote zakdoek in. Daar wou ik geen
bloed op.

Gezocht naar papiertje in de jaszak.

Ik vond een envelop.

Ik zag dat de postzegel niet afgestempeld was.

Het handschrift was van mijn schoonvader.

Die is in 2003 overleden.

Ik was vergeten de brief op de bus te doen.

Ik heb de brief geopend.

Was gericht aan vrienden van mijn schoonvader.

Geschreven in 2001.

Heb het eerlijk opgebiecht aan M.

De brief wordt niet meer gepost.

De geadresseerden zijn niet meer onder ons.

Ik loop niet met de handen in de buus.

Het bewijs is wel geleverd.

M. controleert momenteel al mijn jaszakken.

Vorige week bleek de uitlaat van de cabrio lek.

Naar de monteur geweest, die een groot deel van de
uitlaat verving.

Het laatste deel kon nog wel even mee, volgens hem.

Scheelde in de kosten.

Toen ik thuis kwam hoorde ik dat het laatste deel
beter vervangen had kunnen worden.

Zondagmorgen lekker gewandeld in het bos met Nilsson.

We lopen altijd dezelfde route.

Komt altijd goed, want hij verdwaalt niet.

Zondagmiddag zijn we een eindje gaan rijden met de
cabrio.

M. en Nilsson mee.

Heerlijk in de buitenlucht.

Wel veel lawaai onder de auto.

Klein stukje gereden naar Gees.

Voor ijs.

Lange rij tot op de straat, maar mijn M. staat voor
een ijsje graag lang in de rij.

Daarna ontspannen ritje gemaakt door het bos van
Gees.

Niet teveel gas gegeven, want dat klonk zo milieu
verstorend.

Toch maar een eindje gelopen.

Nilsson vond het bos zo aantrekkelijk.

Hij kende dit stuk bos nog niet.

Na 5 minuten waren we hem kwijt.

Veel gefloten en geroepen, maar hij kwam niet.

Hij is behoorlijk doof, maar je wilt toch iets doen.

M. en ik beiden een stuk van het bos gelopen.

Niets.

M. is gebleven op de plek waar we hem kwijtraakten.

Ik met de auto door het bos rijden.

Veel lawaai.

Je zag de mensen denken.

Op een parkeerplaats bleek een echtpaar een witte
hond te hebben gezien.

Twee keer.

Hij liep de rode route.

Mijn hond is doof, ik ben kleurenblind.

Doorgereden.

Veel wegen doorkruist.

Met veel lawaai.

M. kon mij goed horen, zei ze.

Na anderhalf uur belde M.

Ik heb hem!

Thuis lekker gegeten.

Nilsson hoefde niet uit.

Wij zijn heel ontspannen.

Frankrijk gaf veel rust.

De Franse taal is wel moeilijk.

Ik heb 8 jaren Franse les gehad.

M. ook.

Na 4 weken (semaines) Frankrijk vertaal je wel veel
direct (tout de suite) in het Frans.

Bonjour, madame! Bonne journee et au revoir!

Dat haalde veel gestuntel niet weg.

Soms begonnen ze zelf maar in het Engels (anglais).

Dat is een stuk gemakkelijker (comfortable).

We hebben wel volgehouden (continuer).

Geen internet (internet) gaf ook rust.

Dagelijks een Franse krant (Telegramm et Sud-Ouest)
gelezen.

Volgende keer nemen we een woordenboek (livre) mee.

Vorige week lazen we dat er meer dan 100 gifbelten (toxiques)
waren in Bretagne.

Ontdekt door een bank (Dexia)(???).

Bleken slechte leningen te zijn.

Samen (ensemble) kom je ver.

Le en la, un en une was ook lastig.

Heb ik me goed mee gered.

Vroeg dan gewoon deux croissants, s’il vous plait.

En deux baguettes.

Veel brood gegeten in de vakantie.

Grand pays. Veel te zien (beaucoup a voir).

Chateaux. Bastides. Grottes. Plages. Ports.

En het was heel mooi weer (il fait beau).

En nu weer aan het werk (travail).

M. dan.

Ik doe’t hennig an.

Morgen gaan we ontspannen.

Dan zijn we op vakantie.

Nu hebben we de prevakantiespanning.

Noodzakelijke spullen bij elkaar zoeken.

Routebeschrijving. Papieren van de huisjes.
Reispapieren.

Geld wisselen. Vroeger dan.

Camera’s opladen, alle snoertjes mee. Kleding.
Schoenen. Boodschappen.

Auto wassen.

Laatste kleren wassen. Huis poetsen, want familie
komt oppassen.

Gras nog even maaien.

Grasmaaitrekker is vorige week nog naar reparateur
geweest. Messen stuk en zo.

Nu lekke band. Shit.

Gras moet wel gemaaid worden in de vakantie.

Direct gebeld. Vandaag kon wel iemand even langs
komen. Hoera!

Eind ochtend heeft monteur hier de band gerepareerd.

Ging vlot in zijn grote bestelwagen.

Mooi ingericht, van alle gemakken voorzien,
tuintechnisch gezien.

Nilsson kijkt altijd graag mee. Mannetjeshond.
Technisch onderlegd.

Hij staat er met de neus bovenop.

Monteur ging weg.

Verder gegaan met klussen.

Miste de hond. Gezocht, gefloten.

Niks.

Stress.

Hij loopt nooit weg, is altijd bij huis.

Bang vermoeden.

Vond het wat gênant om te bellen.

Toch maar gedaan.

De monteur had nog niet in de auto gekeken.

Hij was aan het eten.

Wou wel even kijken.

Ik hoor hem al blaffen, zei de monteur.

Snel naar de werkplaats gereden.

Hond meegenomen.

Van die dingen.

Prevakantiestress.

Morgen wordt het beter.