Onze Max is dood.
De buurvrouw had hem langs de weg gevonden.
Doodgereden.
Hij is maar twee jaar geworden.
Max was grote vriend van Nilsson. Sliep bij hem in de
mand.
Als Max bij ons op schoot lag en Nilsson meldde zich
in de kamer, ging hij direct naar hem toe om bij hem te liggen.
Kampioen muizenvanger. En mollen. Ratten.
We hebben weinig last van ongedierte.
Ook vogels pakte hij. Dat was minder, maar maak dat de
kat eens wijs.
Hij at bijna alles op wat hij ving. Soms liet hij een
staartje liggen.
Hij liet zich geregeld een nachtje opsluiten in de
schuur. Maakte hij de schuur even muisvrij.
Hij kwam vaak luid miauwend binnen. At naast wat hij
ving alleen brokjes en ‘s morgens samen met Nilsson enkele plakjes kipfilet.
Hij ging zijn eigen gang.
Vooral in het voorjaar was hij hele dagen in het
weiland te vinden. Hij liep ook over de weg om daar in het weiland te jagen.
Dat is hem dus noodlottig geworden.
Sneu.
De eerste dagen na het overlijden van Max liep Nilsson
vaker naar buiten en hij liep dan steeds om het huis en in de tuin.
Ik dicht hem maar toe dat hij Max zocht.
Mijn schoonvader vroeg zich altijd af wat zich toch in
de kop van onze hond afspeelde.
Geen idee.
Ik denk dat hij primair reageert en alles neemt zoals
het is.
Goed voorbeeld voor ons.
We hebben nu nog een poes en een hond.
Lang geleden dat we zo’n kleine bezetting hadden.
Onze poes Pip is ook gek op Nilsson.
Pip is deze week geopereerd.
Bijna alle kiezen zijn verwijderd. Hij had last van
stevige ontstekingen.
Dat eruit halen van kiezen schijnt nog een heel werk
te zijn, gezien de nota van de dierenarts.
Binnenkort krijgt ze een kunstgebitje.
Ach ja, je moet wat als je dieren hebt.
