Jan Geerts

Oliver is geslaagd.

Hij heeft de puppycursus volledig doorlopen.

Met heel veel plezier.

Hij was gek met alle andere hondjes.

Wilde het liefst alleen maar spelen.

Maar dat mocht niet van de cursusleidster.

Hij was in het begin nogal afgeleid.

Aan het eind van de cursus trouwens ook, maar wel minder.

Volgens de leidster.

Hij keek bij het uitleggen van de oefeningen vaak naar het naastgelegen terrein, waar een cursus voor gevorderden werd gegeven.

De oefeningen deed hij in de loop van de 10 cursusavonden steeds beter.

Als ik hem roep, komt hij.

Behalve als hij afgeleid is.

Hij wordt afgeleid door mensen, honden, katten, kippen, takken, lekkere luchten en vogels.

Hij is heel lief.

Hij was de meest relaxte hond van het nest, volgens de fokker

Dat zien wij.

Hij maakt zich niet druk en bij het wandelen in het bos doet hij geruime tijd over de eerste 300 meter.

Snuffelen, plasje hier, plasje daar en poepen in een droge greppel.

Rustig aan.

Andersson is een voorloper, Oliver een achterloper.

Hij hobbelt meest achter mij aan.

Komt geregeld even bij mij aan voor een brokje.

Aan het eind van de wandeling wil hij altijd spelen met Andersson.

Dat wil Andersson meestal ook.

Dan wordt er vijf minuten gerend en gespeeld.

Daarna is het weer over.

Oliver krijgt gezonde (dure) brokken te eten.

Hij zorgt voor aanvulling van vitaminen en mineralen en zo.

Die haalt hij uit kippenstront, uitwerpselen van paarden, takjes, grassen, kattenbrokken, kippenvoer en eigenlijk alles waar hij bij kan.

Hij is groot geworden, is nu bijna net zo groot als Andersson.

Hij kan veel van het aanrecht afhalen.

Dat doet hij.

Brood, messen, lepels, rijst, macaroni, halfvolle blikjes, opscheplepels, spatels, kattenmelk.

Hij is niet kieskeurig.

Oliver is gek op poes Ko.

Ko ook op Oliver.

Als hij rustig doet.

Dat is meestal de eerste 20 seconden dat ze elkaar zien.

Dan daagt hij Ko uit om te spelen.

Dat gaat Ko te ver. 

Hij dreigt eerst met een poot in de lucht.

Daarna komt de klap, met de nagels eruit.

Oliver heeft al enkele keren bloed op de neus gehad.

Maar hij houdt vol.

Wij houden van Oliver.

Een lieve, aanhankelijke, zachtaardige, fijne hond.

Fijn dat hij bij ons is.

Als kool.

Ruim een kilo per week. 

Inmiddels 12 kilo puppy.

Oliver ligt graag op schoot en valt zo goed in slaap.

Meestal.

Soms bijt hij liefdevol.

Dat denk ik dan maar, want het voelt anders.

Ieder morgen gaan we, samen met Andersson, onze oudere hond, uit.

Oprit af, weg over en het weiland en de akker over. 

Dat is een uitdaging. 

De oprit is honderd meter lang en Oliver ziet onderweg veel.

He, een grasspriet.

Een takje. 

Even huppelen.

Nog een takje.

Een graspol.

Huppelen.

Happen in de riem van Andersson.

Een boom, even ruiken.

Hoor ik daar een trekker?

Huppelen.

En iedere dag vindt hij onderweg iets nieuws.

ADHD denken wij.

Of gewoon enthousiast.

In het weiland en op de akker gaat steeds beter.

Hij wil nu niet meer stukken gedragen worden.

Probeert Andersson in te halen.

Dreigt in de sloot te vallen.

Komt als ik hem fluit.

Of niet.

Er gaat een kapitaal aan beloningshapjes door.

Hij weet bijv. dat hij niet op de bank mag. 

Als wij dat zeggen, gaat hij er vanaf.

En gaat zitten om zijn beloning in ontvangst te nemen.

Ik denk dat hij expres op de bank springt.

Maar goed, in het weiland en op de akker gaat het prima. 

Hij loopt nu ongeveer twee kilometer in 40 minuten.

Inclusief snuffelpauzes.

Als hij onderweg wat goeds doet, krijgt hij een beloning.

‘s Middags gaan wij naar het bos.

Vindt hij ook leuk.

Weer ongeveer 40 minuten rennen, snuffelen, spelen.

Daarna thuis slapen. 

Diep slapen.

Totdat hij hoort dat er brokjes in zijn bak worden gedaan.

Dan is de slaap over.

Hij is geweldig enthousiast als hij mag eten.

Dat zijn wij niet gewend.

Onze honden deden tot nu toe altijd rustig aan met eten.

Dat doet Oliver anders.

Maar het is wel erg leuk.

Wij zijn blij met hem.

Oliver is al niet meer weg te denken.

Daar zorgt hij zelf wel voor.

Iedere dag ruim een ons meer.

Hij is er.

Oliver.

Zaterdag 14/12 hebben wij hem opgehaald.

De lange autorit ging voorbeeldig, Oliver deed alsof hij dit al veel vaker had gedaan.

Thuis maakte onze oude hond Andersson hem duidelijk dat niet alles kan en mag.

Andersson hanteert strakke regels.

Gisteren hebben ze even samen gespeeld en gerend, dat ging Oliver aanvankelijk wat snel, maar beide honden vonden het leuk.

Oliver, in het gebruik verkort tot Olle, eet, drinkt, plast en poept goed.

Hij speelt enthousiast met alle hondenspeeltjes en wat verder voor zijn snuit komt, zoals kranten, tijdschriften, boeken, kussens, stroomdraden, kleedjes, gordijnen en zo.

Weer even wennen om het huis puppyproof te maken.

Slapen gaat goed. Ik heb op de bank geslapen de afgelopen nachten en Oliver sliep bij de bench in een mand op de grond. Onze kleinzoon slaapt nu ook zo.

Afgelopen nacht heeft hij geslapen van 12 uur tot half negen, om half vijf heeft hij even een ontlasting gehad, buiten nog wel!

Dat lukt overdag niet steeds, ondanks veel naar buiten sjouwen.

Komt nog wel.

Oliver heeft buiten kennis gemaakt met de kippen. 

Hij was niet onder de indruk, keek eerst even wat dat voor beesten waren en liep er rustig naartoe.

Hij is lief, aandoenlijk aanhankelijk en eigenwijs.

Hij past bij ons.

Zoals ze bij ons zeggen:

“Bliede da’j dr bent Olle!”

Wij wonen op een prachtige plek in een mooi huis.

De schuur is ook fijn en een prima plek om in te klussen.

Dat doe ik graag en de ordening van al mijn spullen is mijn ordening.

Ik kan het meeste blindelings pakken.

Komt door ervaring en steeds op dezelfde plek terug leggen.  

Onze dochter die in het tuinhuis woont, heeft een nieuwe opleiding gevolgd.

Ze is landmeter en mag zich nu ook meubelmaker noemen. 

Het is nog hobbymatig, maar lijkt steeds meer professioneel.

Ze heeft al heel veel gereedschappen en machines gekocht.

Een cirkelzaag, vandiktebank, figuurzaag, kolomboor en nog veel meer.

Zij kan er mee werken.

Ik niet, ben er ook een beetje bang voor.

Ze heeft zelf een werkbank en kastjes gemaakt.

En ze gaat komend weekend op de kerstmarkt in Coevorden staan.

Ze heeft veel kerstspullen gemaakt.

Ziet er heel goed uit, ze kan veel.

Al haar spullen staan nu ook in de schuur.

Mijn ruime werkplek is gehalveerd.

Geeft niks.

Een gedeelde werkplek is dubbele vreugd.

Denk ik.

Haar ordening is anders dan de mijne.

Maar dat kan nog wel anders worden.

Ze is tenslotte mijn dochter.

Het is al bijna 5 jaar geleden dat onze Nilsson is overleden. Hij is bijna 13 jaar geworden.
Hij was een heel lieve, aanhankelijke, trouwe, sociale Engelse setter. Vijf jaar was hij samen met onze Andersson. Deze naam, zo was onze grap, had Nilsson bedacht, want Andersson was geen volbloed setter, hij was 3/4 Ierse setter en 1/4 Schotse collie. En dus zei Nilsson dat hij anders was, vandaar zijn naam.

Inmiddels is Andersson bijna 10 jaar en ik vind het erg fijn om er weer een hond bij te hebben. Een Engelse setter. Ik vraag dat al enkele jaren voor mijn verjaardag en voor Sinterklaas, maar tot nu toe was M. onverbiddelijk. Zij vindt dat wij geen jonge hond meer moeten nemen. Wij moeten rekening houden met onze leeftijd, is haar belangrijkste argument.

Maar nu is ze om. Niet plotseling, want er zijn jaren overheen gegaan voor ze haar mening veranderde, maar ze vindt het nu goed!

Dankzij de goede zoekkunsten van onze oudste dochter hebben wij een nestje gevonden.

Wel een heel eind weg, in Milheeze. Dat is 205 kilometer ver weg in Brabant. Wij hebben twee weken geleden voor het eerst gekeken en vandaag weer en een keuze gemaakt. Een prachtig reutje, drie-kleur, vooral wit met rode en zwarte vlekken.

Over twee weken gaan wij hem ophalen.

Ik ben heel blij.

Met heel veel dank aan M.!

“Wat ga jij deze kerst doen?”

Hij vroeg het me wel, maar wou zijn verhaal duidelijk kwijt.

Het was eerste kerstdag en die viel dit jaar op zondag en ik mocht van M. wel met Andersson naar het bos, maar moest wel op tijd terug zijn voor het kerstontbijt. 

Hij kwam mij achterop lopen. Zijn Ierse setter en Andersson kunnen goed met elkaar overweg.

Hij had ook in het onderwijs gezeten, we lopen wel vaker  samen en praten veel. Is gezellig.

Ik zei dat vandaag een rustige dag zou worden en dat op tweede kerstdag kinderen, aanhang en kleinkinderen zouden komen.

Ik vroeg natuurlijk naar zijn plannen.

“Wij gaan dit jaar zwaaien naar de kinderen en de kleinkinderen.”

Hij zei dat hij er niet mee te koop liep, maar dat hij het mij wel kon vertellen, zelfs wel graag wou vertellen.

“Mijn vrouw is ziek. Ze heeft tien jaar geleden borstkanker gehad, is genezen verklaard, maar het is terug gekomen.”

Ze was al een tijdje niet goed. Viel af, voelde zich onrustig en was uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan, die haar verwees naar het ziekenhuis. De internist dacht dat ze een ander dieet moest volgen, want onderzoek wees niets uit. De diëtist gaf voedingsadviezen, maar het hielp niet. 

“Na maanden aanmodderen zei mijn schoonzoon, die arts is, dat hij meeging naar de internist. Er werden nu andere onderzoeken gedaan en de uitslagen waren niet goed. Op de MRI bleek ze een grote tumor van wel vijftien centimeter te hebben in haar lever.”

Ze waren kwaad geweest op de internist, werden doorgestuurd naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis en daar startte de behandeling, die bestaat uit meerdere chemokuren. “Ze wordt steeds een week opgenomen en als ze dan goed is, mag ze naar huis voor twee weken. Ze is ook al eens twee weken in het ziekenhuis moeten blijven omdat ze zo ziek was.”

Nu was ze thuis en het ging redelijk. Ze waren erg voorzichtig, want ze moest nu natuurlijk niet verkouden of grieperig worden en al helemaal mocht ze geen corona krijgen, want haar weerstand was heel beperkt.

Dit jaar dus geen familiebezoek, geen gezamenlijke kerstviering, geen kinderen en kleinkinderen die langskwamen. 

“Wij hebben wat anders bedacht. Wij hebben cadeautjes voor de kleinkinderen en nu rijden wij bij hun huizen langs, ik zet de cadeaus op de stoep en dan zwaaien we naar hun vanuit de auto.”

Zo kun je dus ook kerst vieren.

“Heb jij die versierde kerstboom in het bos gezien?” 

Jaarlijks zie ik die boom. In een bocht in de weg midden in het bos staat een spar waar ieder jaar kerstballen in worden gehangen. Dit jaar hingen er ook slingers in en op een boom ernaast was het pak van de kerstman vastgemaakt. Geen idee wie dat doen, maar het is altijd weer een verrassing als de boom versierd is. Na nieuwjaar is de boom ineens weer kaal.

“Die versierde boom vinden mijn vrouw en ik altijd zo mooi en wij hebben er ook wel eens een kerstbal ingehangen. Ieder jaar kijken we ernaar uit dat hij weer in kerstsfeer is gebracht. Voordat wij vanmiddag gaan zwaaien, rijden we eerst even langs deze kerstboom. Zolang er ieder jaar kerstversieringen inhangen, komt het goed!”

We kwamen aan het eind van onze wandeling en namen afscheid.

Volgend jaar hang ik ook een kerstbal in die boom in het bos.

Aanbiedingen, kortingen, koopjes.

Het heeft een grote aantrekkingskracht op mij.

Ben ook gek op veilingen.

Digitale veilingen.

Heb zo al eens een reis naar New York gewonnen.

Nou ja, ik was de hoogste bieder. 

Was wel goed bod en mooie aanbieding.

Ook mooie reis geweest.

Onze eettafel heb ik via een veiling gekocht.

En een relaxfauteuil.

Allemaal goede aanbiedingen.

Je moet een goede tactiek hebben. 

Pas heel laat bieden.

Ik wilde graag een nieuwe smart-tv voor in het zijkamertje. 

Mijn zijkamertje, zeg maar.

En een smart-tv voor in de caravan.

Deze week werden smart-tv’s aangeboden op een veiling.

Vier formaten: 32, 43, 55 en 65 inch.

Ik had belangstelling voor een 32 inch voor de caravan. 

En voor een 43 inch voor het zijkamertje, voor de voetbal dus.

Maandagavond zou het bieden sluiten.

Ik bood op meerdere toestellen tegelijk, want als je vlak voor sluitingstijd biedt, wordt de biedingstijd met vijf minuten verlengd.

Alles goed in de gaten gehouden.

Ik wist wat ik maximaal wilde spenderen.

Dat is belangrijk.

Het bieden leek voorspoedig te gaan.

Soms werd vlak voor mijn neus een toestel nog gekaapt.

Volgens mij had ik minstens een toestel gescoord.

Ik logde uit. 

Je krijgt na de veiling bericht van de objecten waarvan jij de hoogste bieder was.

Na een uur kreeg ik een mailtje: Gefeliciteerd!!!

U bent de hoogste bieder op de volgende onderdelen:

Drie 32-inch tv’s en een 43-inch tv.

Oei, er was wat misgegaan.

In de voorwaarden staat dat een bod onherroepelijk is.

Mijn tactiek van bieden op meerdere onderdelen tegelijk was te succesvol gebleken.

Volgende keer ga ik het anders aanpakken.

Volgens M. kan ik het beste haar erbij betrekken.

Heb nu tv’s over.

Mooie smart-tv’s.

T.e.a.b.

Is een goede aanbieding!

Daar ben ik niet zo goed in.

Doe het niet zo vaak.

Alleen als het echt nodig is.

Als M. niet kan.

Krijg dan een boodschappenlijstje mee van M.

Loop heel vaak door de winkel heen en weer.

Weet niet waar alles staat en vraag het niet aan het personeel.

Ben tenslotte een man en die vragen niet.

Die weten. Die voelen aan. Die hebben richtingsgevoel

Kom vaak bekenden tegen tijdens winkelen, dus boodschappen doen duurt extra lang.

M. kan het snel.

Ze werkt zonder boodschappenlijst.

“Is goed voor mijn geheugen,” volgens haar.

Meeste dingen gaan goed.

Heel goed zelfs.

Er zijn enkele hardnekkige bijzonderheden.

Zo denkt ze vaak dat het handig is om een extra zoutvaatje te kopen.

Of een potje peper.

We hebben negen zoutvaatjes en acht potjes met peper.

Op dit moment.

M. is ook van de aanbiedingen.

Vooral schilmesjes vindt ze handig.

Ik heb ze deze week uit de bestekla gehaald.

Die was nogal vol.

Heel vol.

Telde veertien schilmesjes.

Volgens M. zitten er gevaarlijke bij.

Die heeft ze weggedaan.

Nu hebben we nog tien schilmesjes.

“Wel verschillende soorten,” volgens M.

“Maar die heb je wel nodig.”

Denk dat ik er wat ga weggooien.

Wordt vanzelf aangevuld.

Schilmesjes zitten in de blinde vlek.

Net als zout.

En peper.