Jan Geerts

Schrijf het van je af, dan ben je het kwijt.

Bekende uitdrukking.

Ik kan hem bevestigen.

Was na het verhaal over de muis in de laars alles kwijt.

Voelt ook lekker.

Geen overbodige ballast meer.

Je zeult al genoeg mee in het leven.

Herkenbare en mooie reacties gehad.

Maar was het nu dus wel kwijt.

Echt kwijt.

De ochtendroutine verliep muistechnisch gezien niet meer.

Geen controle.

Als het goed gaat, hoef je natuurlijk ook niet te controleren.

Voor je het weet ben je een controlfreak.

Beetje zelfvertrouwen kan geen kwaad.

Wou vanmiddag met de honden lopen in het bos.

Is ook een routine.

Honden hadden veel zin en liepen al naar buiten.

Moesten de halsband nog om.

Snel jas aangedaan.

Wandelschoenen gepakt.

Die hadden een tijdje buiten gestaan omdat ze nat waren.

En de waterdichtheid van deze fijne wandelschoenen is nul.

Nu waren ze wel weer droog.

Deed ze snel aan.

Voelde wat strubbeling in de rechterschoen.

Gauw schoen uitgedaan en leeggeschud.

Een kikker viel op de grond en sprong weg.

Een groene kikker, voor wie dat belangrijk vindt.

Had dit niet verwacht.

Kikker gepakt en in de vijver gedaan.

Hij (zij?) zwom weg.

Schrok wel een beetje (ik).

Klein beetje.

Maar wie verwacht nou een kikker in de schoen.

Ik niet.

Vanaf nu moet ik nieuwe routine opbouwen.

En er niet over schrijven.

Dan blijft het beter bij me.

Dit gaat over bloed en dood en zo.

Dus niet verder lezen als je daar gevoelig voor bent.

Geregeld vind ik een hoofd.

Of ingewanden.

Hart.

Dat lusten ze niet.

De rest is spoorloos.

Op, zeg maar.

Complete doden tref ik ook aan.

Zit een luchtje aan, denk ik.

Onze katten houden de omgeving van ons huis muisarm.

Ze treiteren ze eerst dood.

Dan gaan ze warm eten.

Ze eten geen spitsmuizen.

Soms ligt een dode muis op een moeilijk toegankelijke plek.

Onder de kachel.

Of onder de piano.

We checken ons huis op vele plekken.

Ze jagen ook op mollen.

Ik ook.

Ik vang er meer, maar de katten leggen ook af en toe een dode in
huis.

Een enkele keer een rat.

Of een deel ervan.

Heb altijd medelijden met een gevangen muisje.

Heeft geen enkele kans.

Soms ontsnapt de muis en zit dan met heftig kloppend hart onder de
piano te wachten op ontsnappingsmogelijkheden.

Voor de piano liggen op strategische plekken twee katten en twee
honden.

De honden zijn altijd wel in voor een verzetje.

Muisje verliest in de loop van de nacht altijd.

Soms pakt M. een muis af van een kat.

M. kan dat goed en is heel kordaat.

Laatst redde ze weer een muis en bracht de muis naar het weiland in
veiligheid.

Muisje was waarschijnlijk nog wat beduusd en rende niet weg.

De kippen holden naar de plek waar M. de muis vrijheid had gegeven.

Luid kakelend kwamen ze trots met de muis in de snavel hun buit
laten zien.

Was het einde voor deze muis.

Ben altijd wat benauwd dat een muis zich verstopt in mijn schoen.

Of dat een kat een muis in mijn laars laat vallen.

Heb veel fantasie.

En afgrijzen.

Controleer al jaren mijn schoeisel.

Nooit wat aangetroffen.

Dan word je minder oplettend.

Deze week ging het mis.

Alle noodzakelijke handelingen ’s morgens gaan bij mij automatisch.

Is fijn.

Hoef ik niet over na te denken.

Ben ik zeker in de vroege ochtend niet sterk in.

Opstaan, douchen, aankleden, beesten begroeten en eten geven, kop
koffie drinken, honden uitlaten.

Dagelijks hetzelfde ritme.

Ik twijfelde of laarzen of schoenen beter waren.

Je moet niet teveel twijfelen in het leven.

Koos voor laarzen.

Controleerde niet goed.

Dat krijg je als het altijd goed gaat.

Routine is funest.

Voelde direct dat iets mis was.

Aan mijn tenen.

Het bewoog.

Dat is heel vervelend.

En heel schrikken.

Kon verrassend snel de laars uitkrijgen.

Heb de laars buiten geleegd.

Een volwassen muis herkreeg de vrijheid.

Mijn routine is nu geüpdatet.

Laarzen aandoen heeft een nieuwe routine gekregen.

Zolang het nare gevoel herinnerd wordt.

Vandaag was weer zo’n dag.

Een oppasdag.

M. en ik zijn dan oma en opa in het echt.

Wij verheugen ons altijd op deze dag.

Niet op het opstaan.

Dat is te vroeg. Voor ons te vroeg.

Al om zes uur in het weiland met de honden lopen is tegennatuurlijk.

In tijd gezien. Voor ons.

We gaan ook heel vroeg weg.

Om half zeven in de auto.

We moeten er op tijd zijn.

Eerst de overdracht en de laatste instructies.

En dan begint ons feestje.

Alleen met onze kleinzoon.

Eerst lag hij alleen maar een beetje te liggen.

Nu is hij al tien maanden.

Nu kruipt hij verrassend snel door de kamer.

Trekt zich overal tegenop en staat, al is dat nog wat wankel.

Hij zit rechtop en stoot klanken uit.

Wij oefenen de hele dag met praten.

Oma en opa. Dat zeggen wij voor.

Lukt nog niet echt.

Hij heeft veel lol.

En heel veel speelgoed.

Met allerlei geluiden en lichtjes.

En veel boeken.

Voorlezen vindt hij leuk.

Hij heeft al wel een voorkeur voor speelgoed.

De iPad en de iPhone.

Hij kan de iPhone zelf aandoen.

En hij kan swipen.

Ongecontroleerd, maar toch.

Hij gebruikt Siri ook.

Siri begrijpt hem nog niet.

Komt nog wel.

Hij kan dus nog niet lopen, maar wel de iPhone aandoen.

Modern kind, dus.

Eind van de dag weer de overdracht en dan naar huis.

Fijn, zo’n oppasdag.

Het was de eerste woensdag in maart.

Tijd voor vroeger.

Om kwart voor twee zou de groep oud-personeel van de BWB-school
verzamelen in de school.

Om half twee waren de meesten er al.

Er waren ook drie personeelsleden van het huidige team.

Iedereen werd steeds ouder, een natuurlijk proces bij
gepensioneerden.

We vinden het jaarlijks heel leuk elkaar te zien.

De stemming zat er direct in.

We dronken eerst nog koffie en thee voordat we gingen wandelen.

Het programma is jaarlijks opgebouwd uit dezelfde elementen.

Wat goed is, hoef je niet te veranderen.

We gaan een eind wandelen in en rondom Dalen.

Een bijzonderheid wordt bezocht.

We gaan koffie- en thee drinken met een gebakje.

Voor de achtste keer doen we dit nu.

Met veel plezier.

We bespreken welke activiteiten we doen, welke kwalen we hebben,
hoeveel kleinkinderen we erbij gekregen hebben, welke hobby’s erbij gekomen
zijn en hoe leuk we het vinden elkaar weer te zien.

Ook zeggen we soms dat vroeger alles beter was in het onderwijs.

We kregen deze keer een puzzeltocht.

Tijdens de wandeling moesten vragen worden opgelost.

We liepen een bijzondere route door het park, over het
industrieterrein en langs het spoor.

De vragen zijn niet goed doorgekomen tijdens de wandeling.

Omdat we iedereen een kans willen geven om de prijs te winnen, komen
hierbij nogmaals de vragen:

1.
Hoeveel trekkers waren in het park bezig om de paden beter
toegankelijk te maken voor ons?

2.
Hoe vaak zijn we op hetzelfde punt gekomen tijdens de wandeling
doordat degenen die voorop liepen niet opletten?

3.
Hoeveel grasmaaiers stonden op het industrieterrein?

4.
Hoeveel fietsen waren bij Scholten buiten opgesteld?

5.
Voor welk bedrijf werd de groepsfoto gemaakt?

6.
Hoeveel treinen passeerden ons bij de twee spoorwegovergangen?

7.
Hoeveel verenigingen hebben hun domicilie in De Spinde?

8.
Wie dronken dit jaar geen advocaat met slagroom en ijs?

Tot nu toe zijn er heel weinig goede antwoorden binnengekomen.

De organisatoren hebben wel een prijs beschikbaar gesteld.

Zij hebben besloten om de inzendingstermijn te verruimen.

Tot uiterlijk 1 april 2017 mogen de antwoorden worden ingestuurd
naar het bekende mailadres.

Dan zal bepaald worden wie de prijs wint.

Volgend jaar gaan we weer op de eerste woensdag in maart wandelen.

Er is een grote wijziging.

Tot nu toe was de eigen bijdrage vijf euro.

De school betaalde de rest in het kader van het beleid voor
gepensioneerden.

Dat beleid is gewijzigd.

Er wordt gekort op de ouderenzorg.

Iedereen betaalt vanaf volgend jaar alles zelf.

Koffie, thee, gebak en drank.

Maakt mij niet uit.

Ik kom toch wel.

Er lag veel sneeuw in het bos op deze zondagmorgen.

Wij liepen ons rondje. Wij zijn Nilsson, Andersson en ik.

Ons rondje duurt een uur en 45 minuten.

Zeg maar een ronde.

Mooi weer.

Stil in het bos.

Dat vind ik fijn.

Stilte.

Mijmerend door het bos.

De honden kijken altijd uit naar andere honden.

Andersson om te spelen, Nilsson zoekt vooral vrouwtjeshonden.

Ben beetje bang dat we herders of vergelijkbare honden tegenkomen.

Op het eind van de wandeling, bij het bevroren vennetje, renden ze
vooruit.

In de verte zag ik twee mensen met een soort herder.

Gelukkig zwiepten alle staarten.

Het bleek Maan te zijn.

Kennen elkaar goed.

De bazin van Maan en haar dochter begroetten mij.

Vroeg hoe het ging.

Haar man is ziek.

Ernstig ziek.

Ze zei dat hij is overleden.

“Afgelopen week is hij overleden. Vrijdag is hij al
gecremeerd.”

Ik condoleerde.

“Hij heeft euthanasie gehad. Hij wou niet meer verder.”

Haar dochter vulde aan.

“Hij heeft ’s morgens nog zelf de krant uit de bus gehaald. Dat wou
hij beslist doen. In huis heeft hij nog een kopje thee gedronken. Daar deed hij
een half uur over. Daarna is hij zelf in bed gestapt.”

De bazin van Maan zei dat het zo goed was.

“De dag ervoor hebben alle kinderen, kleinkinderen, familieleden en
vrienden persoonlijk afscheid genomen. Dat was heel mooi.”

Het voelde heel lastig om op zo’n mooie dag midden in het bos met
spelende honden om ons heen hierover te praten.

“Op het laatst vroeg de dokter nog aan hem of hij het zeker wist. Dat moeten ze vragen volgens het protocol”, zei haar dochter.

“Hij zei dat hij het heel zeker wist. Wij waren met alle kinderen en
kleinkinderen erbij en het was heel indrukwekkend.”

Hij had een sterke wil.

“Hij wou beslist niet op bed komen te liggen en dan wegteren. Hij
wou dit zo op deze manier.”

De zakdoek werd gebruikt.

“Het is goed zo, maar ik ben nu wel alleen. Er is straks niemand als
ik thuis kom. Ik kan mijn verhaal niet kwijt.”

Verstand en gevoel zaten nog een eind uit elkaar.

“Ik weet dat het niet anders kon. Maar hij is nu echt weg.”

“Kom, we gaan verder”, zei ze tegen haar dochter.

Wenste ze veel sterkte.

Begreep de onmacht.

De machteloze pijn.

Altijd samen werd eeuwig alleen.

Verdriet.

We liepen door.

Gelukkig waren we snel bij de auto.

Het was te stil in het bos.

Dit jaar bak ik geen oliebollen.

Ik eet er vijf, M. eet er hooguit tien omdat ik zolang bak en de
rest gaat deels naar de honden en vooral naar de kippen.

Die hebben de eerste week van het nieuwe jaar een extraatje.

En daar doe ik het dus niet voor.

Hoewel ze wel erg lekker zijn.

Vind ik.

En M.

M. heeft oliebollen gekocht.

Te zout, te weinig vulling.

Ik weet wat ik 31 december 2017 doe.

Nu ik niet bak, kan ik mijn herinneringen aan 2016 opschrijven.

Muzikaal gezien was voor M. het concert van Bruce Springsteen op het
Malieveld op 14 juni het hoogtepunt.

Samen met haar zus C.

Daarnaast was ze met onze dochters in de HMH bij de Dixie Chicks.

Deze concerten zijn voor mij te grootschalig.

Ik kan de Amer goed aan (100 plaatsen). Daar zijn we meerdere keren
geweest.

We hebben dit jaar weer een familieweekend gehad van de familie van
der Plaat. Weer in Ratum, weer heel geslaagd.

We hadden een familiedag van de familie Koning (mijn moeders kant)
in Elburg.

Ook zeer geslaagd.

Ben twee keer met tantes dagje op stap geweest.

Fijn uitstapje.

M. is actief met schilderen en heeft tweewekelijks les.

We overwegen extra muren.

Ze werkt gemiddeld een middag in de bibliotheek als vrijwilliger.

Ben dit jaar gestopt met mijn activiteiten voor het Rudie Zwols
Fonds.

In maart had ik de jaarlijkse personeelswandeling met het
(oud-)personeel van de BWBschool.

Is fijn bijpraten.

In augustus de Saab Cabrio verkocht. Was bang voor te hoge komende
reparaties en met pijn in het hart afscheid genomen.

Heb een nieuwe zitmaaier aangeschaft na het abrupt definitief kapot
gaan van de vorige.

Nog voor de bouwvak had ik het klompenhok klaar.

Onze vakantie hadden we dit jaar in Zweden (drie weken) en
Denemarken (een week). Met de caravan, zeer ontspannen.

Het jaar werd mooi gekleurd door de zwangerschap van dochter J., de
bevalling en natuurlijk de geboorte op 22 juni van haar zoon, onze kleinzoon.

Het is een mooi kereltje.

Wekelijks passen we een dag op en dat is voor ons een feestje.

Hij reageert nu op ons en kan steeds meer.

Ik wil niet zeggen dat we erg trots zijn, maar …..

Ook dit jaar mocht ik weer mijn rol van Goedheiligman vervullen.

In november de aankomst in Dalen en de hele dag kinderen ontvangen in
de Schatkamer, daarna op 5 december op school.

Heel leuk om te doen en beide dagen waren voortreffelijk
georganiseerd door vele vrijwilligers.

Hierbinnen is het fijn.

In huis.

Met M. en bij onze kinderen.

Met ons kleinkind.

We houden geregeld onze handen voor onze ogen (M. voor de hare, ik
voor de mijne) vanwege de verschrikkelijke beelden op tv.

We houden geregeld onze vingers in onze oren (M. in de hare, ik in
de mijne) als we verschrikkelijke berichten en meningen horen.

We slaan soms stukken over in de krant.

Binnen is het fijn.

We hopen dat het komend jaar voor heel veel meer mensen het binnen
fijn zal zijn.

Gelukkig 2017!

Hoewel pas 22 jaar, werd ik gevraagd om sinterklaas te zijn
op een basisschool in Den Haag.

Sinterklaas zou op een paard zijn entree maken.

Natuurlijk durfde ik dat.

Ik ben niet bang en had vroeger op een pony gezeten in
Slagharen.

Het leek de sinterklaascommissie verstandig om mij een
rijles in de manege te geven.

Ik kwam in de groep gevorderden.

Werd voorgesteld als sinterklaas.

Had geen enkele controle over mijn paard.

Hij wou steeds vooraan lopen en in draf passeerde ik
voortdurend de anderen.

Daar komt sinterklaas weer, hoorde ik gierend van de lach.

Heb mij goed vastgehouden, ben niet van het paard gevallen
en was opgelucht dat ik, nat van het angstzweet, naar huis mocht.

Op 5 december was het koud en het stormde.

Ik werd warm aangekleed en de mijter werd strak op mijn
hoofd geplaatst.

Het makke paard werd door twee begeleiders goed vastgehouden.

De binnenkomst verliep uitstekend.

In de gymzaal zaten
250 kinderen en het was warm.

Ik kreeg het bloedheet van de kleding en de mijter klemde
steeds vaster op mijn hoofd. Ik duizelde op mijn troon en leek echt heel oud,
volgens de kleine gelovigen.

Het was een echte feestdag, voor de kinderen.

Nog nooit zo fijn mij uitgekleed die avond.