Jan Geerts

Wij hadden gewonnen.

“ Gefeliciteerd!”, vond de mevrouw van het
reisbureau.

Ik wil heel graag winnen. Of iets winnen.

Ik vind het ook fijn als ik goedkoop slaag. Als ik
een buitenkans zie, word ik gelukkig.

Ik koop graag met korting.

Ik sta daarin niet alleen.

Ik las dat iedereen dat eigenlijk heeft.

Nou ja, in ieder geval veel Nederlanders.

Wij willen goedkoop en kwaliteit.

Ik kan moeilijk aantrekkelijke aanbiedingen
weerstaan.

Vooral niet als het gaat over zaken die ik leuk vind.

Auto’s. Trekkers. Caravans. Cabrio’s. Computers.
Verre reizen. VS. Canada. Nieuw Zeeland. Australië. En zo.

Deze week kreeg ik een mail van Jan Doets.

Jan Doets is reisspecialist naar de VS en Canada.

Dat valt heel erg binnen mijn aantrekkelijke zaken.

Jan Doets had een vakantieveiling.

Je kon op een reis bieden.

Dat heb ik gedaan.

M. vond dat goed.

Ik heb dus gewonnen.

De mevrouw van Jan Doets feliciteerde mij daarmee.

Ik had de veiling gewonnen.

Dat betekent dat ik de hoogste bieder was.

Wij gaan volgend jaar weer met het vliegtuig op reis.

In maart gaan wij naar Chicago.

Daar halen wij in de fabriek een splinternieuwe
camper op.

Die brengen wij naar San Francisco.

Daar doen wij drie weken over.

Van San Francisco vliegen wij terug naar huis.

Nou ja, Amsterdam dan.

Hoera! Wij kunnen dus ook winnen.

Als je inzet maar goed is!

Oant sjen.

Tige tank.

En zo ken ik inmiddels nog wel wat Friese woorden.

Ik versta het al heel behoorlijk.

Praktisch alle ouders, leerkrachten en kinderen
spreken Fries in Jubbega.

Dan moet je wel.

Maar nu is het gedaan.

Mijn werk zit erop.

Na de zomervakantie start de directeur weer en is
mijn aanwezigheid niet meer nodig.

Mooie tijd geweest.

Moest wel erg wennen aan de directheid.

Want dat zijn ze. De meesten dan.

Duidelijk en luid zeggen (sizze) ze wat op het hart
ligt. Dat ligt dus nooit zo lang op het hart.

Kritiek wordt gemakkelijk geuit, complimenten worden
snel gegeven.

De betrokkenheid bij de school is heel groot.

Zowel ouders als de leerkrachten werken hard om er
wat van te maken.

Soms gaat dat met wat schuren gepaard, soms met heel
veel lol.

Maar nu zit het erop.

Ik hoef de lange rit van een uur heen en een uur terug niet meer te maken.

Ik was gewend om 10 minuten te fietsen. Dat is
anders. Fijner.

Maar het was mooi.

Ik voelde mij wolkom.

Nu eerst vakantie (vakaansje).

Over 5 weken gaan wij pas weg.

Ik heb dus 5 weken vrij voordat onze vakantie begint.
En dan gaan we 4 weken.

Tja.

Daarna ga ik vast en zeker op de koffie in Jubbega.

Oant sjen!

BTW:

Morgen is het 39 jaren geleden dat bovenstaande foto werd genomen!

Wij zijn gescheiden.

Van bed.

We eten wel aan een tafel.

Maar M. slaapt elders. Wel in huis.

In het logeerbed. Een klein bed. Type twijfelaar. Was
vroeger helemaal top om in te liggen. Plek zat. We zijn nu veertig jaren
verder. Kan nog maar een in.

Ik slaap in het hoofdbed.

Een prachtig bed. Grenen. Mooie bolpoten.

Mooie bewerkte panelen. Lekker ruim bed.

Zeker nu ik er alleen in lig.

M. heeft last van haar rug.

Heel veel last.

Ze krijgt fysiotherapie. Is ze al twee keer geweest.

Ze gaat in augustus naar de neuroloog.

Die gaat er naar kijken. En goede adviezen geven.

Intussen heeft ze veel pijn. Kan moeilijk lopen.

Moeilijk zitten.

Maar wel goed slapen in het logeerbed.

Niet in het hoofdbed. Ze lag teveel wakker. Zei ze.

Dus is ze in een andere kamer gaan slapen.

Daar ligt ze lekker. Kan ze goed slapen. Alleen.

M. denkt dat een ander bed ons weer samen brengt.

We hebben dus bedden gekeken. En vooral matrassen
geprobeerd.

In veel beddenwinkels.

M. praat dan met de verkoper en probeert matrassen
uit.

Als ze de keus tot drie heeft beperkt, moet ik ook
testliggen.

We hebben de afgelopen weken de zaterdagmiddag dus
voornamelijk liggend in winkels doorgebracht.

Ik vind de meeste bedden wel goed liggen.

Eerlijk gezegd weet ik bij het derde bed al niet zo
goed meer hoe het eerste bed lag.

Zaterdag hebben we de knoop doorgehakt.

We gaan voor een boxspring. In hotels slaapt M. ook
altijd goed.

Woensdag wordt de spring gebracht.

Nog even apart dus.

We hebben een onwijs mooi bed te koop.

Je kunt er gemakkelijk met z’n tweeën in slapen.

M. vindt mij onverdraagzaam.

Vroeger was ik dat niet.

Toen was ik heel verdraagzaam.

Volgens haar.

M. baseert zich op eigen waarnemingen.

Dat is logisch.

Die waarnemingen over onverdraagzaamheid zijn meestal
in de auto.

Zij zit op de passagiersstoel.

Ik rijd.

Dat is wel eens anders geweest.

Maar ik gaf teveel tips. Kleine aanwijzingen.

Die vielen eigenlijk nooit goed.

Daarom stuur ik.

Ik heb ook tips voor de overige automobilisten.

Niet voor iedereen.

Wel voor mensen die te langzaam rijden.

Of veel te snel.

Ik erger mij aan chauffeurs van vrachtwagens.

Heel erg.

Als ze gaan inhalen.

Kilometers lang duurt het voordat ze voorbij een
andere vrachtwagen zijn.

Ik toeter dan even in het voorbijgaan.

Dat vindt M. dus onverdraagzaam.

Als ik alleen in de auto zit, zeg ik er ook wat van.

Van die chauffeurs van vrachtwagens dan.

Die woorden mag ik niet zeggen als M. naast mij zit.

Doe ik dus niet. Nou ja, meestal niet.

Maar ik vind het wel k#t. Met een hoofdletter U.

Kl#t#nchauffeurs. Ook met hoofdletters.

Verder ben ik heel tolerant.

Wij hadden gisteren cabriodag.

Dat doen wij met vrienden.

Zij hebben ook een cabrio en we gaan dan met twee
cabrio’s een route rijden.

Gisteren bepaalden E en M de route. We gingen over de
Veluwe.

We spreken lang van tevoren af wanneer we gaan.
Agenda’s afstemmen en zo.

We hadden de afspraak eigenlijk twee weken geleden.

Toen regende het.

We verplaatsten de afspraak naar gisteren.

Het was bij vertrek 15 graden.

We lieten de kap er nog maar even op.

Op de Veluwe hebben we de kap open gedaan.

Dat gaat bij onze Saab heel gemakkelijk.

Twee klemmen vooraan losmaken en op een knopje
drukken.

Het dak opent zich vanzelf.

We waren lekker warm gekleed. Pet op.

Mooie rit over de Veluwe. Rustig rijden, binnenwegen,
veel fietsers.

De fietsers waren meestal wielrenners of bejaarden.

Het was inmiddels 17 graden en we hadden het niet
echt koud.

We naderden Harderwijk, ons einddoel.

We begon heel licht te miezeren.

Daarna begon het te regenen.

We stonden stil voor het verkeerslicht. Dat stond op
rood. Daarom stonden wij stil.

Het leek mij handig om de kap er op te doen. Volgens
M konden we dat beter later doen.

Knopje gedrukt. Kap kwam omhoog.

Verkeerslicht werd groen.

Snel kap vastgeklemd. De achterkant van de kap stond
nog wel wat omhoog. Wegrijden.

Dat ging niet.

Bij Saab is nagedacht. Je kunt niet met de kap half open rijden.

Dan blokkeert de auto.

Knopje werkte ook niet meer. Te snel de kap
vastgeklemd.

Het verkeerslicht was inmiddels weer rood.

Klemmen weer losgemaakt. Knopje gebruikt. Kap ging
langzaam helemaal dicht.

Het verkeerslicht werd groen.

Kap vastgeklemd.

Het licht was rood.

Wij waren er klaar voor. Achter ons waren een
heleboel andere automobilisten er ook klaar voor.

Het werd groen.

We spoten er vandoor. Een Saab kan heel snel.

Harderwijk bekeken. Leuke plaats.

Afscheid genomen. Via de grote weg en met dichte kap
naar huis.

Was fijne middag. Mooie route. Leuk om dat samen met
vrienden te doen.

In augustus gaan we weer.

We hebben hoge verwachtingen.

Vorige keer was het 15 graden, gisteren 17.

Wordt vast heel warm in augustus.

Max houdt ons bezig.

Max houdt iedereen in huis bezig.

Een-kats destructiebedrijf.

Hij springt boven op Moritz, onze oudste kat. Moritz
is de baas. Trekt Max zich niets van aan.

Hij springt ook op Pip.

Pip heeft een status aparte in ons huis.

De hoek bij de computers is haar domein. De hond
slaapt daar ook, dat vindt ze goed.

Max rent gewoon haar gebied binnen. Daagt uit. Slaat
naar Pip. Pip slaat terug. Daar is Max niet van onder de indruk.

Nilsson is door Max toegevoegd aan De Vrienden. Daar
kun je mee spelen. Dat vindt Nilsson leuk. Ze rennen achter elkaar aan. Door
huis. Over de bank. Max voorop, Nilsson volgt. Het gaat al heel hard.

Onze poes Olle is een gemakkelijk slachtoffer voor
Max. Olle is een heel bedeesd poesje. Snel onder de indruk van geweld. Max
spring boven op haar. Ze is de eerste week vooral buiten geweest. Nu komt ze
weer wat vaker binnen om bij ons op schoot te zitten. Dat durft ze wel.

We hebben heel mooie stoelen. Mooie stof. Daar kan
Max zich heel goed aan optrekken. Dat mag niet. We hebben nu in de kamer een
plantenspuit staan. We spuiten Max nat als hij op de stoelen zit. Of iets
anders doet wat niet mag. In de planten zitten, met de elektriciteitssnoeren
spelen, achter de dvd’s spelen.

We hebben hem al enkele keren uit de koelkast
gehaald. En uit de pannenkast. Kruipt hij direct in als die opengaat.

Max is 10 weken.

We hadden nog nooit zo’n wild nest gezien.

Engelse setters zijn de rust zelve. De moeder was ook
best rustig, in de woonkamer liepen nog enkele kalme tantes rond, maar dit
nestje was heel druk. Ruw spelen met elkaar. Veel energie en heel veel lawaai.

Maar wij hadden besloten dat we een pup wilden. Goed
voor onze Bommel, die met z’n tien jaren nu echt wel oud werd. Fijn voor ons om
weer een jonge hond in ons gezin te hebben.

We hebben haar opgehaald in augustus 2003. Onze keuze
viel op een leuke pup die niet de wildste leek. We wilden een vrouwtje, want we
hadden goede ervaringen met beide geslachten thuis.

Sproet was snel eigen. Maakte goed contact met
Bommel. Ze sliep graag tegen hem aan, tussen voor- en achterpoten. Had heel
veel energie. Rende heel hard. Kon goed met de katten opschieten.

In huis was ze erg lief. Aanhankelijk. Lag graag op je. Zat naast je naar je te kijken en sprong dan ineens op je schoot.

Buiten was haar lust en haar leven. Achter eenden aan.
Op zondagmorgen in het bos, heerlijk scheuren door het struweel. Lang wachten bij iedere waterpartij omdat
ze alles doorzwom op zoek naar watervogels. We renden nog een tijd samen door het bos. Eerst
liep Sproet los, later met een elastiek aan mij vast; ik stond te vaak op
haar te wachten omdat ze nog achter iets aan was.

Op een ochtendwandeling naar het weiland voor ons huis ging het mis. Ze werd
geraakt door een auto. Heel eng. Dierenarts. Shock. Nachtje opgenomen. Gelukkig
achteraf alleen veel butsen en blauwe plekken, wel heel veel schrik.

Bij het wandelen van vaste routes ging het goed, bij
afwijkingen van de route of nieuwe wandelingen ging het geregeld mis. We hebben
haar via de politie teruggekregen toen ze met mensen was meegelopen. We hebben
onze mobiele nummers aan haar halsband gedaan. We zijn geregeld gebeld als ze
ergens was gevonden en de weg terug niet meer wist.

In Zweden raakte ze zoek tijdens de eerste wandeling na aankomst op de camping.
Een rondje door het heuvelachtige bos met veel rotspartijen. Via anderen kwamen
we haar op het spoor. Ze bleek vast te zitten op een rotsblok. Ze was van
stenen afgegleden en kon er niet meer af.

Ik heb haar met gevaar voor eigen leven uit zee
moeten redden omdat ze eenden achterna ging.

Nilsson kwam. Mooi om te zien hoe afwachtend ze
in eerste instantie was, hoe goed ze voor hem ging zorgen en hoe behoedzaam ze
met hem speelde. Zij was zijn voorbeeld. Waar Sproet ging, liep Nilsson in de
buurt.

Nieuwe katten accepteerde ze moeiteloos. Pip sliep
graag bij haar in de mand.

Ze is gesteriliseerd. We wilden geen jonge hondjes en
Nilsson was te viriel.

Ze is daarna wat steviger geworden. Bleef wel graag
achter eenden aangaan. Struinde vol energie het bos door. Zat altijd onder de
takken, blaadjes en stokjes.

In april merkten we de eerste ziekteverschijnselen.
Ze bleef vaker bij mij in de buurt in het bos. Na Pasen wilde ze niet meer mee met de ochtend- en avondwandeling. Begin mei wilde ze niet meer mee naar
het bos. Naar de dierenarts geweest. Die dacht aan heup- of wervelkolomschade.
Pillen gehad.

Ze is meegegaan op vakantie. Ging slecht. Neusbloeding,
steeds minder willen wandelen, wel dwangmatig lopen. Dierenarts dacht aan
hersenbloeding.

Thuis werd ze eerst rustiger. Eigen omgeving. Ze kon
zelf naar binnen gaan als ze wou. Het dwangmatig blijven lopen nam toe, ze liep
soms 4 tot 5 uur achter elkaar door. Ze kon de deur niet meer vinden. Liep
overal in huis en buiten vast. Was heel onrustig, erg bang. Schrok van ieder geluid en onverwachte beweging. We kregen geen
contact meer met haar.

Vrijdag 10 juni hebben we haar laten inslapen.

Dag lieve, lieve Sproet.

Scheiden is lastig.

Ik ben er niet goed in. M. kan het beter.

Met afval dan.

De groene bak kan ik wel redelijk.

Echt problemen heb ik met plastic.

Wat is plastic? Soms is het heel duidelijk. Soms is het cellofaan.

M. heeft mij een tip gegeven: als je er doorheen kunt kijken is het plastic.

En een plastic tas met opdruk?

Soms is het wel plastic, maar dan mag het toch niet bij het plastic. Als er vlees in heeft gezeten.

Ik vind scheiden ingewikkeld.

Gisteren afscheid genomen van onze caravan.

Verkocht. Aardige mensen. Weg caravan, afscheid genomen.

Sproet gaat niet goed. Ze wordt minder zindelijk.

Heeft een paar keer per dag last van dwanglopen.

Ze blijft in huis maar rondlopen of loopt buiten rondjes om het huis.

Soms loopt ze zich vast, onder tafel of in een hoek.

Ze moet dan weer op het goede spoor gezet worden.

Ze lijkt langzaam weg te zakken in zichzelf.

Waarschijnlijk toch dementie.

Heel sneu.

We zijn nog niet toe aan afscheid.