Het is al bijna 5 jaar geleden dat onze Nilsson is overleden. Hij is bijna 13 jaar geworden.
Hij was een heel lieve, aanhankelijke, trouwe, sociale Engelse setter. Vijf jaar was hij samen met onze Andersson. Deze naam, zo was onze grap, had Nilsson bedacht, want Andersson was geen volbloed setter, hij was 3/4 Ierse setter en 1/4 Schotse collie. En dus zei Nilsson dat hij anders was, vandaar zijn naam.
Inmiddels is Andersson bijna 10 jaar en ik vind het erg fijn om er weer een hond bij te hebben. Een Engelse setter. Ik vraag dat al enkele jaren voor mijn verjaardag en voor Sinterklaas, maar tot nu toe was M. onverbiddelijk. Zij vindt dat wij geen jonge hond meer moeten nemen. Wij moeten rekening houden met onze leeftijd, is haar belangrijkste argument.
Maar nu is ze om. Niet plotseling, want er zijn jaren overheen gegaan voor ze haar mening veranderde, maar ze vindt het nu goed!
Dankzij de goede zoekkunsten van onze oudste dochter hebben wij een nestje gevonden.
Wel een heel eind weg, in Milheeze. Dat is 205 kilometer ver weg in Brabant. Wij hebben twee weken geleden voor het eerst gekeken en vandaag weer en een keuze gemaakt. Een prachtig reutje, drie-kleur, vooral wit met rode en zwarte vlekken.
Over twee weken gaan wij hem ophalen.
Ik ben heel blij.
Met heel veel dank aan M.!
