Wekelijks passen wij op.
Op onze kleinzoon.
Dat vinden wij een feestje.
Als we er zijn vinden wij het een feestje.
Het opstaan is even een puntje.
We staan namelijk al om kwart over vijf op.
Onze normale tijd is half negen.
Dat is leeftijd gerelateerd.
Maar een keer in de week vroeg op moet kunnen.
Wij moeten er voor acht uur zijn.
Dan nemen wij alle plichten, verantwoordelijkheden en
genoegens over.
Kleinzoon is nu anderhalf.
Wij zien zijn ontwikkeling wekelijks vooruitgaan.
Op onze leeftijd zien wij nog meer dan toen wij jong waren.
Wij spelen met hem, lezen voor, eten samen en knuffelen.
Hij heeft soms wat huiduitslag.
Komt van teveel knuffels, denken wij.
Eind ochtend gaat hij een poosje slapen.
Wij ook, samen hangen op de bank.
Hangouderen.
Na een poosje worden kleinzoon en wij wakker en gaat het
feestje door.
Eten, spelen, naar buiten, voorlezen, bouwen.
Afgelopen week moesten we vaak zijn neus schoonmaken.
Beetje verkouden of zo.
Eind van de dag plichten, verantwoordelijkheden en genoegens
weer overgedragen aan dochter.
Thuis gekomen bleken we toch wat meegenomen te hebben.
Dat merkten we twee dagen later.
M. begon te hoesten en had last van haar keel.
Dag later #metoo.
Extra hoestdrank ingekocht en zakdoeken en neusspray.
We blaffen wat af samen.
Onze honden doen met ons mee.
Maar die blaffen altijd al.
Deze week hoeven we niet op te passen.
Kunnen we lekker uit blaffen.
Volgende week weer.
Kijken wat we dan kunnen meenemen.
