Wij zijn naar een concert geweest.
Van The Jayhawks. In Hengelo.
Dat is nog een heel geregel.
’s Middags ruim wandelen met de hond in het bos, want
die is de hele avond alleen.
Op tijd eten koken, want M. kwam vroeger thuis.
We moesten op tijd weg.
Wij moesten tijdig aanwezig zijn.
Wij kunnen niet meer lang staan.
En er waren alleen staanplaatsen.
M. heeft gebeld en voor de mensen als wij hebben ze
speciale krukken.
Moest je wel tijdig aanwezig zijn.
Dat lukte.
We meldden ons bij de kassa en werden opgehaald door
een medewerker.
We voelden ons een beetje VIP.
Met de lift werden we naar onze krukken gebracht.
M. loopt moeilijk met haar hernia.
Ik heb ook maar een beetje gestunteld.
We kregen mooie plekken, op het balkon.
Iedereen stond.
Er waren maar een paar andere mensen net als wij.
Krukkengezien, zeg maar.
Het concert begon om 20.00 uur.
Alleen Jayhawk Mark Olson begon met een Noorse
mevrouw.
De Noorse mevrouw kon al wat op de djembe spelen.
En op een harmonium. Met een vinger.
Wij waren niet onder de indruk.
De rest van het publiek ook niet.
Het duurde 45 minuten.
Na een liedje hadden we de alternatieve geluiden van
de folk wel gehoord.
Om half tien begonnen de echte Jayhawks.
Heel mooi. Heel hard ook.
Zo hard dat ik helemaal niets meer verstond van wat
M. zei.
Normaal versta ik haar niet door gebrek aan
concentratie.
Nu was dat dus anders.
Maar een mooi concert.
Ze speelden ook nummers van hun nieuwe cd. Komt in
september uit.
Blind kopen. Zelfde niveau als hun eerste cd’s.
Om 23.30 uur was het afgelopen.
Een uur later waren we thuis.
Nog even bijkomen en toen naar bed.
M. moest er al vroeg uit.
Ik niet. Later. Ben ook ouder. En hoorde de wekker
ook niet meer.
Teveel geluid gehad.
