Zaterdag. Rustdag. Niets doen. Heerlijk.
Vandaag had ik een plan. Samen met T. naar Coevorden. Naar de whisky-experience. Uitleg en proeven.
We spraken om kwart voor twee af bij de bank. Op de fiets gingen we. Leek ons verstandig. Bij de bank kwamen twee oud-collega’s langs. Leuk. Snel gedag gezegd, want moesten nog een eind fietsen en we vreesden op voorhand de terugtocht.
Reeds van afstand hoorden we een doedelzakspeler magische klanken uit zijn instrument toveren. Binnen kregen we een whiskyglas. Dat is niet zomaar een glas. Speciaal voor speciale whisky.
In de zaal binnen zagen we langs de kanten van de grote ruimte stands van de verschillende fabrikanten. Dat zijn er veel. T. had ervaring en we gingen gelijk naar achter in de zaal. Daar hielden we ons glas bij de inschenker en werden bediend. Het was een straffe whisky. Ik voelde precies waar mijn slokdarm zat en hoe lang hij was. Volgens de whiskymeneer had ik de whisky te weinig tijd gegeven. Eerst in de mond laten wennen, alle smaken aanspreken en dan pas drinken. Ik heb het zo gedaan. Voelde echter nog steeds mijn slokdarm. Volgens T. was dit geen goede whisky voor ons. Er stonden bij deze kraam veel flessen. Ook een met een mooie bewaardoos. Deze whisky was 50 jaar oud, zei de meneer vol trots. Hij kost 11000 euro (elf duizend!). Vorig jaar hadden ze er een verkocht in Coevorden. Ze waren met drie man uit Haarlem gekomen om de fles te overhandigen met een feestje en zo. En om het geld te innen. En natuurlijk om te kijken wie die man was die deze whisky kocht ter waarde van een zeer mooie cabrio. T. en ik waren onder de indruk.
Bij de volgende kraam kregen wij whisky gestookt op turf. Heel apart. Waar de vorige whisky nog de slokdarm aanduidde, gaf deze whisky prikkelingen aan het gehele zenuwstelsel. Wij begrepen waarom in Schotland weinig anesthesisten nodig zijn.
Midden in de ruimte waren sta-tafels. Daarop stonden emmertjes, water en brood. In de emmertjes kon je whisky die je niet wou drinken, weggooien. Het leek T. en mij verstandig om maar heel kleine slokjes te nemen en de rest weg te gooien. Wij waren pas bij de tweede stand, voelden al een beetje de invloed van de whisky in ons oordeelvermogen en moesten zeker nog 12 stands langs.
Geregeld kwamen hapjes langs. Soort lopend buffet. Er waren twee muzikanten. Gitaar en viool. Ze zaten dicht naast elkaar om te kunnen horen wat de ander speelde. Het publiek besprak op steeds luidere toon de kwaliteiten van de verschillende whisky’s.
We hebben veel geleerd. Van single malt. Van hout en turf gestookt. Van de straffe Ierse whiskey. Van de zachte whisky’s met de reuk van fruit. Of van vanille. Of toffee. Met de smaak van anijs. Of bloemen. Van de invloed van de zee of de heide. Van whisky uit de Highlands, de Lowlands, de Islands, van whisky uit Friesland, uit Japan. Van whisky van slechts 10 jaar oud, van 18 jaar oud en hoe het verschil proeft. Na anderhalf uur vonden wij steeds meer whisky’s lekker. Het leek ons goed om naar huis te gaan.
Wij zijn rustig terug gefietst. Je kon aan ons fietsen niet zien dat wij naar de whisky-experience geweest waren. Vonden wij. Thuis lekker geslapen en toen M. verteld wat we gedaan hadden. Volgende week een lekkere whisky kopen. Ik weet waarop ik moet letten. Een beetje tenminste.
Het schilderen is voorbij. Gelukkig hebben we er foto’s van.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
