Zaterdagmiddag gewandeld met vrienden E en M uit D. Na onze gezamenlijke marathon in NYC was het hoog tijd voor een nieuwe uitdaging vond E. Hij stelde voor om het Pieterpad te gaan lopen. Met z’n 4en. Dat doen we. In gedeelde etappes en net zoals het uitkomt. Rustig aan. Gisteren dus begonnen. We zetten de ene auto neer aan het eindpunt van de tocht en met de andere rijden we naar het startpunt. Aan het eind omgekeerd. Rugzak op, honden mee. Drie setters. Diva, een Ierse dame van 1 ½ jaar, Nilsson, een Engelse heer van bijna drie jaar en Sproet, een Engelse dame van bijna 7. En natuurlijk E en M en M en ik. Gestart in Schoonloo, gelopen naar Schoonoord.
Diva kan los lopen. Ze heeft een schrikband om waardoor ze goed bij E blijft lopen. Sproet aan de lijn en Nilsson kan los, want die blijft altijd bij ons.
Na een kwartier kwamen we de boswachter tegen. Of die witte hond van ons was. Dat viel niet te ontkennen. Die hond rende achter een ree aan en dat mocht niet. Nilsson was niet meer bij ons. De boswachter identificeerde zichzelf en mij. Hij zei dat hij ons een proces-verbaal had kunnen geven. Wij waren onder de indruk. Hij zei dat ik een waarschuwing kreeg. Ik was opgelucht. Mijn naam werd genoteerd. Ik sta in zijn boek.
Zoeken naar Nilsson. De boswachter deed mee. Met de auto. Na een half uur zagen we hem in de verte lopen. Nilsson. M met de boswachter in de auto, ik rennend met een rugzak en Sproet. Hij kwam terug. Nogmaals een verhelderend gesprek gehad met de boswachter. En met Nilsson. Daarna lekker doorgelopen met de honden. Aan de lijn.
Was erg leuke wandeling. Ruim 10 kilometer gelopen. Volgende keer gaan we bij Hellendoorn lopen. Ik hoop dat Nilsson en Sproet dan gewend zijn aan de schrikband.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
