Jan Geerts

Geen moeite was ze teveel.

Vanuit Almelo, Zuidhorn, Emmen, Assen, Weiteveen, Sleen en
Dalen kwamen huidige en oud-personeelsleden naar de jaarlijkse
personeelswandeling van de BWB-school in Dalen.

Fijn om weer contact te hebben.

We liepen door het buitengebied van Dalen. Prachtige
wandeling.

We was niet iedereen.

Sommige oud-leerkrachten krijgen wat zeertjes. Konden niet
meelopen.

Rugpijn. Heuppijn.

Gelukkig konden ze wel meedrinken.

En meepraten.

Dat is toch wel de core-business van deze groep.

Praten.

Dat deden we volop.

Onderweg zei iemand nog dat we moesten genieten van de
natuur.

Zo.

Daarvoor waren we niet gekomen.

We zeiden dat het mooie natuur was.

En gingen door met praten.

Ineens was de wandeling afgelopen en gingen we opsteken.

Nadat we de buitenboel bij ’t Oelnbret hadden
gereorganiseerd, gingen we door met onze kernkwaliteit.

We zijn weer op de hoogte.

We weten de aantallen kleinkinderen, de
verre-reizen-plannen, de sportieve prestaties, de stand van zaken op school, de
pijntjes en andere fysieke ongemakken.

De jaarlijkse foto is gemaakt.

We maakten de foto onderweg.

Sommigen waren heel blij dat ze even konden zitten op een
hek.

Waren moe van het praten.

Niet iedereen staat op de foto.

Kan niet.

Eentje moet de foto maken en twee zaten te wachten op het
eindpunt.

Volgend jaar doen we het anders.

Dan maken we pas op het eind de foto.

Tijdens het koffiedrinken en voordat de drank op tafel komt.

Wordt vast een mooie foto.

Ik heb een groothoeklens, dus er kunnen veel mensen op.

Volgend jaar ben ik er weer bij.

Is al genoteerd: 5 maart 2014.

Wordt weer een prachtige dag.

Het sneeuwt.

Het wintert nog.

M. maakt zich altijd druk als het sneeuwt.

Of als het gaat sneeuwen.

Ze ziet er tegenop om dan met de auto te rijden.

Ze hoeft vandaag helemaal niet te rijden.

Morgen pas.

Daar maakt ze zich nu al druk om.

Ik niet.

Ik ben vanmorgen gewoon naar het bos geweest.

Rustig rijden, ging prima.

Klein beetje glad.

Ik heb geen winterbanden.

M. wel.

Maakt volgens mij niet veel uit als je zo langzaam rijdt.

M. wil eigenlijk wel een nieuwe auto.

Ze is al vele jaren gewend om de twee jaar een nieuwe te
kopen.

De huidige auto heeft ze al bijna drie jaar.

Toen vond ze deze auto erg mooi.

Maar dat was toen.

De zoektocht is dus begonnen.

Dat vind ik heel leuk.

M. stelt helaas wel stringente eisen aan de nieuwe auto.

Het moet een heel zuinige zijn, automaat, klein, hoge
instap, en van Toyota.

En hij moet er mooi uitzien.

De auto dan.

Met zo’n pakket vind ik het niet fijn zoeken.

We zijn toch naar verschillende garages geweest.

Voor joker.

De Toyota-meneer heeft een aanbod gedaan.

Omdat de auto aan M.’s eisen voldoet, is ze alleen nog maar
geïnteresseerd in de kleur.

Ik denk dat ze de kleur van de auto het belangrijkst vindt.

De Toyota-meneer heeft nog van alles uitgelegd over de
hybride-techniek (“hebben jullie daar ervaring mee?”), over de CVT (“is dat
fijn?”), over de airco (“heb ik nooit aan”),
over led-verlichting (“gewone lampen zijn ook goed”), over de
achteruitrijcamera (“ik parkeer nooit achteruit”) en lichtmetalen velgen (“ zie
je niet als je erin zit”).

M. vroeg alleen naar de kleur.

Blauw.

Donkerblauw.

Dat moet het worden.

En die hebben ze niet op deze auto.

M. vindt er nu eigenlijk al weinig meer aan.

Ik vind wit mooi.

Loopt mooi over in de sneeuw.

Opvallend onopvallend.

Maar ja.

Ik ben kleurenblind.

Ook als het sneeuwt.

Vanmorgen merkte ik het direct toen ik naar buiten ging.

Het was stil.

In het bos was het stil.

Heel stil.

Geen wind, geen vogelgeluiden.

Prettig stil.

Geregeld stilgestaan in het bos.

Stilte.

Soms het langzame geluid van een hoog vliegtuig.

Die stilte is een teken.

Het teken dat de lente gaat beginnen.

De omslag is nu bezig.

Daar is stilte voor nodig.

Stilte na een fijne week.

Valentijnsdag.

Ik weet wie van mij houdt.

Ik kreeg een valentijnskaart.

Van een stille aanbidder, stond erop.

De kaart lag zonder postzegel op tafel.

Met een cadeau.

Versace.

Ik had mijn lief ook een kaart gegeven.

En een cadeau.

Mooie ketting met steen.

Ik heb ook de aankoopbon gegeven.

De ketting is inmiddels geruild.

Maar het ging om het idee, zei M.

Ze vond het idee leuk.

De ketting wat minder.

Ik heb verder geen valentijnskaarten gehad.

Jammer.

Ik hoopte toch dat er ergens iemand stil verliefd op mij zou
zijn.

Of mij erg aardig zou vinden.

Ik heb zelf wel valentijnskaarten verstuurd.

Ik ben licht ontvlambaar.

Ik heb 30 kaarten verstuurd.

Geen reactie.

Geeft ook wel rust.

Ik heb M. al.

En die geeft wel een kaart.

En een cadeau.

Ik ben gelukkig.

Met M.

En met de stilte.

Het leek me machtig mooi om op een boerderij te wonen.

Nu hebben we er een.

Een verbouwde boerderij.

Er zit meer werk aan een boerderij vast dan menigeen denkt.

De kleine dieren vergen minder inspanning.

We hebben kippen.

In deze tijd leggen ze niet veel, maar dat wordt straks wel
beter.

De hond bewaakt ons erf.

Althans, dat zou hij kunnen doen.

De katten zorgen dat we muis- en ratvrij blijven.

M. heeft een voederplaats ingericht voor de vogeltjes.

Ik wil de taferelen die daar soms plaatsvinden niet
beschrijven.

De grond moet natuurlijk bewerkt worden.

M. is altijd al gek geweest op varkens.

Ik ben meer van de koeien.

Als de koeien op stal stonden, kon ik daar heerlijk bij
zitten.

De geluiden, de luchten.

M. benadert het boerenwerk professioneel.

Ze rooit bomen waar nodig, ruimt stenen op en creëert zo
ruimte voor bouwland.

Of weiland.

Ze raapt eieren, bakt brood, oogst de mais en het graan.

Ze maakt zelf veevoer.

Ze verkoopt aan iedereen die maar wat wil hebben.

Voor transport wordt gezorgd.

Ze onderhoudt goede relaties met andere boeren.

Dit doet ze geheel zelfstandig.

Ik mag alleen meekijken wat ze doet of gedaan heeft.

M. speelt Hay Day.

Ik moet er ook aan geloven.

Ben niet zo goed in spellen.

Je moet je altijd aan de regels houden.

Dat vind ik lastig.

Regels zijn bedoeld om een spel in banen te leiden.

Niet om mij te belemmeren.

M. boert dus veel beter dan ik.

Op het beeldscherm.

Geen kunst.

Ik geef het toe.

Ik mag de koningin wel.

Ze is ok.

In de vorige eeuw heeft ze onze school in Dalen bezocht.

Ze had gehoord van bijzondere projecten op school.

Daar wou ze naar kijken.

Van tevoren is dat nog een heel gedoe.

Veel overleg met de voorbereidingsgroep.

Daarin zaten o.a. de hofdame, een kamerheer van de koningin,
een kamerheer van de provincie, hoge ambtenaren, hoge militairen, de burgemeester,
de gemeentesecretaris.

En ik.

Het programma is doorgesproken.

Ik mocht haar verwelkomen en naast haar lopen.

Over het plein, tussen alle kinderen en belangstellenden.

Kinderen zongen een lied: Petje af voor de Koningin.

De koningin vond het mooi.

Veel pers.

Fotografen.

TV-camera’s.

In school mocht ik uitleggen over het alternatieve zitten.

En over de snipperdagen.

En hoe we het leren lezen aanpakten.

Het was een fijn gesprek.

De koningin was zeer geïnteresseerd.

Ze zou een half uur blijven.

Ze bleef ruim drie kwartier.

Ze vond het een fijn bezoek.

Ik ook.

Ik kan dus zeggen dat de koningin bij mij op bezoek is
geweest.

Ik vind dat een fijne zin.

Eerst was Juliana mijn koningin.

Nu Beatrix.

Fijn dat ze kwam.

Jammer dat ze gaat.

Het leek mij verstandig om een cursus te volgen hoe ik
veilig kan omgaan met een kettingzaag.

M. vond dat heel erg verstandig.

Die cursus was zaterdagmorgen om 9.45 uur.

Je moest je kettingzaag meenemen.

Ik had geen kettingzaag bij het begin van de bijeenkomst.

De andere mannen hadden allemaal een kettingzaag bij zich.

Grote indrukwekkende zagen.

Die zagen werden door kundig personeel ter plekke nagekeken
en de beitels (vakterm) werden geslepen.

Een boswachter legde ons alles uit.

Hoe je start en wat je niet moet doen.

Je moet de zaag bij het starten niet tussen je benen houden.

Is niet goed voor het gezinsleven of zoiets.

Veel deelnemers hadden al ervaring met de kettingzaag en met
de gevaren die het onjuist gebruik van de zaag met zich meebrengt.

Er werd ook voorgedaan wat er gebeurt als je in je speciale
zaagbroek zaagt.

Je hebt dan geen letsel aan je been.

Je hele broek is dan stuk, de zaag zit vol vezels en je hebt
zelf niets, ook geen zin meer om nog verder te zagen.

Iedereen kocht een zaagbroek.

Gedemonstreerd werd hoeveel decibel (vakterm) een
kettingzaag maakt.

Iedereen kocht oorbeschermers.

De boswachter kon de zaag vlot uit elkaar halen en in elkaar
zetten.

Hij demonstreerde handige onderdelen van de zaagketting,
zoals de zaagtanden (beitels), de aandrijfschakels (vakterm), het zaagblad
(vakterm) en zaaggarnituren (vakterm).

Ook welke brandstof en olie gebruikt moesten worden.

Tussendoor vertelden de deelnemers verder over hun ervaringen.

Ik was het minst ervaren.

Daarna kregen we instructie hoe een boom om te zagen.

Het is heel moeilijk om de boom de gewenste richting op te
laten vallen.

Veel deelnemers hadden voorbeelden van hoe het was
misgegaan.

Sommigen hadden twee kettingzagen voor als er een kwam vast
te zitten in de boom.

Dat schijnt geregeld te gebeuren.

Ik denk dat deze mensen veel goede redenen hadden om deze
cursus te willen volgen.

Op het eind gingen we buiten zagen.

De boswachter had helaas geen boom om te zagen, maar hij had
een boomstam meegenomen.

Ik stelde voor om bij mij thuis een boom te vellen.

Dat vond de boswachter teveel gedoe.

Na de demonstratie buiten kregen we binnen nog koffie en het
certificaat.

Ik vond dat het moment was aangebroken om mijn slag te slaan
in de winkel.

Ik heb de veiligheidsuitrusting eerst gekocht.

En toen een kettingzaag.

Ik kan aan de slag!

Ik heb M. moeten beloven dat ik eerst met haar overleg welke
boom omgaat.

Zij heeft verkeerde fantasieën.

Maandag zaagdag!

Ik kan twee dingen tegelijk.

Het hangt er wel vanaf welke zaken ik combineer.

Tv-kijken en krant lezen kan ik samen doen.

Auto rijden en muziek luisteren. Wandelen en nadenken.
Tanden poetsen en kleren opruimen. Huis poetsen en foeteren. Bellen en opschrijven.
Schilderen en muziek luisteren.

Soms is de combinatie lastig.

Ik heb een tijdje in Friesland gewerkt.

Een uur rijden. Heen. Terug ook.

Verspilde tijd.

Ik had een oortje in en belde er lustig op los.

Werkgerelateerd.

Ik had naast mij een pen en kladblok.

Goede ingevingen of belangrijke opmerkingen noteerde ik.

Ik vond dat een goed idee.

Bij de eerste keer dat ik wat opschreef tijdens het rijden
en bellen raakte ik bijna de vangrail.

Dus de combinatie auto rijden, bellen en schrijven is niet
goed voor mij.

Tv-kijken en praten met M. lukt ook niet.

Het dringt niet tot me door wat ze zegt.

Volgens M. luister ik nooit naar wat ze zegt.

Fact check: ik luister wel, maar onthoud het niet. En
reageer niet. Conclusie: half onwaar.

Er zijn meer moeilijke combinaties:

Pianospelen en praten. Timmeren en praten. Zagen en praten. Vegen
en praten. Ipadden en praten. Tandenpoetsen en praten. Slapen en praten.
Nadenken en praten.

Eigenlijk alles waarbij ik moet praten.

Volgens M. kunnen vrouwen echt goed multitasken.

Fact check: M. heeft sinds vorig jaar een iPhone en een
iPad.

Ze doet spelletjes.

Veel spelletjes.

Wordfeud. Ruzzle. Songpop. Weet ik veel.

Als ze een spelletje doet, mag ik niks zeggen.

Ze is niet te benaderen en laat zich door niets afleiden.

Ze wil het spelletje afmaken en nog belangrijker denk ik:
winnen.

Conclusie: de bewering is onwaar.

Twee taken tegelijk uitvoeren is moeilijker dan ik denk.

Ook voor vrouwen.

M. wil altijd mee als ik kleren ga kopen. Ik koop niet zo
vaak kleren, want ik heb daar een bloedhekel aan. Vooral aan het passen. Ik
neem snel genoegen met wat ik aan kan, maar volgens M. moet het goed staan en de
juiste kleur hebben. Dat schijn ik niet te zien.

Ik heb maar enkele klerenwinkels waar ik koop.

Het patroon van kopen is steeds hetzelfde.

We lopen binnen, iemand schiet ons aan en ik zeg dat ik
graag wil rondkijken. Na anderhalve minuut wil ik weg en dan heeft M. net iets
gevonden dat wel wat voor mij zou zijn. Dan moet ik passen. De winkelhulp komt
er bij en M. en de hulp zoeken samen kleren die ik ook moet passen. Ik sta in
het pashokje en krijg kleren aangereikt.

Als ik vier kledingstukken heb gepast, is mijn
kledingtolerantiegrens bereikt.

Dan maken we een keuze en kunnen we naar huis.

Het gehele winkelproces duurt ongeveer twintig minuten.

Soms koop ik toch snel zelf iets.

Ik heb een tijdje geleden zelf een trui gekocht.

Was volgens M. een goede keuze en dat zegt ze niet gauw.

Toen we vorige week even een drogist in Coevorden
binnenliepen, ging het alarm af.

Dat veroorzaakte ik.

Ik liep naar buiten en het alarm ging weer af.

Velen keken.

De verkoopster zei dat ik waarschijnlijk in mijn kleding nog
een alarmsymbool had.

Niets ontdekt.

Mooi buiten blijven staan.

Gisteren ben ik naar een favoriete winkel geweest.

Media Markt.

Heel druk.

Bij het binnenkomen ging het alarm af.

Ik moest mij melden en werd met een apparaat gescreend.

Mijn jas moest uit en het alarmplaatje zat daar niet in.

Ik werd zelf gescreend en toen bleek mijn trui het
alarmplaatje te bevatten.

Omstanders zeiden dat je dat er altijd uit moest halen.

De mevrouw van de Media Markt heeft het eruit geknipt.

Ik kan nu zonder alarmbellen winkelen.

Geeft een rustig gevoel.

Ik ga nooit meer alleen kleren kopen.