Jan Geerts

Het was de eerste woensdag in maart.

Tijd voor vroeger.

Om kwart voor twee zou de groep oud-personeel van de BWB-school
verzamelen in de school.

Om half twee waren de meesten er al.

Er waren ook drie personeelsleden van het huidige team.

Iedereen werd steeds ouder, een natuurlijk proces bij
gepensioneerden.

We vinden het jaarlijks heel leuk elkaar te zien.

De stemming zat er direct in.

We dronken eerst nog koffie en thee voordat we gingen wandelen.

Het programma is jaarlijks opgebouwd uit dezelfde elementen.

Wat goed is, hoef je niet te veranderen.

We gaan een eind wandelen in en rondom Dalen.

Een bijzonderheid wordt bezocht.

We gaan koffie- en thee drinken met een gebakje.

Voor de achtste keer doen we dit nu.

Met veel plezier.

We bespreken welke activiteiten we doen, welke kwalen we hebben,
hoeveel kleinkinderen we erbij gekregen hebben, welke hobby’s erbij gekomen
zijn en hoe leuk we het vinden elkaar weer te zien.

Ook zeggen we soms dat vroeger alles beter was in het onderwijs.

We kregen deze keer een puzzeltocht.

Tijdens de wandeling moesten vragen worden opgelost.

We liepen een bijzondere route door het park, over het
industrieterrein en langs het spoor.

De vragen zijn niet goed doorgekomen tijdens de wandeling.

Omdat we iedereen een kans willen geven om de prijs te winnen, komen
hierbij nogmaals de vragen:

1.
Hoeveel trekkers waren in het park bezig om de paden beter
toegankelijk te maken voor ons?

2.
Hoe vaak zijn we op hetzelfde punt gekomen tijdens de wandeling
doordat degenen die voorop liepen niet opletten?

3.
Hoeveel grasmaaiers stonden op het industrieterrein?

4.
Hoeveel fietsen waren bij Scholten buiten opgesteld?

5.
Voor welk bedrijf werd de groepsfoto gemaakt?

6.
Hoeveel treinen passeerden ons bij de twee spoorwegovergangen?

7.
Hoeveel verenigingen hebben hun domicilie in De Spinde?

8.
Wie dronken dit jaar geen advocaat met slagroom en ijs?

Tot nu toe zijn er heel weinig goede antwoorden binnengekomen.

De organisatoren hebben wel een prijs beschikbaar gesteld.

Zij hebben besloten om de inzendingstermijn te verruimen.

Tot uiterlijk 1 april 2017 mogen de antwoorden worden ingestuurd
naar het bekende mailadres.

Dan zal bepaald worden wie de prijs wint.

Volgend jaar gaan we weer op de eerste woensdag in maart wandelen.

Er is een grote wijziging.

Tot nu toe was de eigen bijdrage vijf euro.

De school betaalde de rest in het kader van het beleid voor
gepensioneerden.

Dat beleid is gewijzigd.

Er wordt gekort op de ouderenzorg.

Iedereen betaalt vanaf volgend jaar alles zelf.

Koffie, thee, gebak en drank.

Maakt mij niet uit.

Ik kom toch wel.

Er lag veel sneeuw in het bos op deze zondagmorgen.

Wij liepen ons rondje. Wij zijn Nilsson, Andersson en ik.

Ons rondje duurt een uur en 45 minuten.

Zeg maar een ronde.

Mooi weer.

Stil in het bos.

Dat vind ik fijn.

Stilte.

Mijmerend door het bos.

De honden kijken altijd uit naar andere honden.

Andersson om te spelen, Nilsson zoekt vooral vrouwtjeshonden.

Ben beetje bang dat we herders of vergelijkbare honden tegenkomen.

Op het eind van de wandeling, bij het bevroren vennetje, renden ze
vooruit.

In de verte zag ik twee mensen met een soort herder.

Gelukkig zwiepten alle staarten.

Het bleek Maan te zijn.

Kennen elkaar goed.

De bazin van Maan en haar dochter begroetten mij.

Vroeg hoe het ging.

Haar man is ziek.

Ernstig ziek.

Ze zei dat hij is overleden.

“Afgelopen week is hij overleden. Vrijdag is hij al
gecremeerd.”

Ik condoleerde.

“Hij heeft euthanasie gehad. Hij wou niet meer verder.”

Haar dochter vulde aan.

“Hij heeft ’s morgens nog zelf de krant uit de bus gehaald. Dat wou
hij beslist doen. In huis heeft hij nog een kopje thee gedronken. Daar deed hij
een half uur over. Daarna is hij zelf in bed gestapt.”

De bazin van Maan zei dat het zo goed was.

“De dag ervoor hebben alle kinderen, kleinkinderen, familieleden en
vrienden persoonlijk afscheid genomen. Dat was heel mooi.”

Het voelde heel lastig om op zo’n mooie dag midden in het bos met
spelende honden om ons heen hierover te praten.

“Op het laatst vroeg de dokter nog aan hem of hij het zeker wist. Dat moeten ze vragen volgens het protocol”, zei haar dochter.

“Hij zei dat hij het heel zeker wist. Wij waren met alle kinderen en
kleinkinderen erbij en het was heel indrukwekkend.”

Hij had een sterke wil.

“Hij wou beslist niet op bed komen te liggen en dan wegteren. Hij
wou dit zo op deze manier.”

De zakdoek werd gebruikt.

“Het is goed zo, maar ik ben nu wel alleen. Er is straks niemand als
ik thuis kom. Ik kan mijn verhaal niet kwijt.”

Verstand en gevoel zaten nog een eind uit elkaar.

“Ik weet dat het niet anders kon. Maar hij is nu echt weg.”

“Kom, we gaan verder”, zei ze tegen haar dochter.

Wenste ze veel sterkte.

Begreep de onmacht.

De machteloze pijn.

Altijd samen werd eeuwig alleen.

Verdriet.

We liepen door.

Gelukkig waren we snel bij de auto.

Het was te stil in het bos.

Dit jaar bak ik geen oliebollen.

Ik eet er vijf, M. eet er hooguit tien omdat ik zolang bak en de
rest gaat deels naar de honden en vooral naar de kippen.

Die hebben de eerste week van het nieuwe jaar een extraatje.

En daar doe ik het dus niet voor.

Hoewel ze wel erg lekker zijn.

Vind ik.

En M.

M. heeft oliebollen gekocht.

Te zout, te weinig vulling.

Ik weet wat ik 31 december 2017 doe.

Nu ik niet bak, kan ik mijn herinneringen aan 2016 opschrijven.

Muzikaal gezien was voor M. het concert van Bruce Springsteen op het
Malieveld op 14 juni het hoogtepunt.

Samen met haar zus C.

Daarnaast was ze met onze dochters in de HMH bij de Dixie Chicks.

Deze concerten zijn voor mij te grootschalig.

Ik kan de Amer goed aan (100 plaatsen). Daar zijn we meerdere keren
geweest.

We hebben dit jaar weer een familieweekend gehad van de familie van
der Plaat. Weer in Ratum, weer heel geslaagd.

We hadden een familiedag van de familie Koning (mijn moeders kant)
in Elburg.

Ook zeer geslaagd.

Ben twee keer met tantes dagje op stap geweest.

Fijn uitstapje.

M. is actief met schilderen en heeft tweewekelijks les.

We overwegen extra muren.

Ze werkt gemiddeld een middag in de bibliotheek als vrijwilliger.

Ben dit jaar gestopt met mijn activiteiten voor het Rudie Zwols
Fonds.

In maart had ik de jaarlijkse personeelswandeling met het
(oud-)personeel van de BWBschool.

Is fijn bijpraten.

In augustus de Saab Cabrio verkocht. Was bang voor te hoge komende
reparaties en met pijn in het hart afscheid genomen.

Heb een nieuwe zitmaaier aangeschaft na het abrupt definitief kapot
gaan van de vorige.

Nog voor de bouwvak had ik het klompenhok klaar.

Onze vakantie hadden we dit jaar in Zweden (drie weken) en
Denemarken (een week). Met de caravan, zeer ontspannen.

Het jaar werd mooi gekleurd door de zwangerschap van dochter J., de
bevalling en natuurlijk de geboorte op 22 juni van haar zoon, onze kleinzoon.

Het is een mooi kereltje.

Wekelijks passen we een dag op en dat is voor ons een feestje.

Hij reageert nu op ons en kan steeds meer.

Ik wil niet zeggen dat we erg trots zijn, maar …..

Ook dit jaar mocht ik weer mijn rol van Goedheiligman vervullen.

In november de aankomst in Dalen en de hele dag kinderen ontvangen in
de Schatkamer, daarna op 5 december op school.

Heel leuk om te doen en beide dagen waren voortreffelijk
georganiseerd door vele vrijwilligers.

Hierbinnen is het fijn.

In huis.

Met M. en bij onze kinderen.

Met ons kleinkind.

We houden geregeld onze handen voor onze ogen (M. voor de hare, ik
voor de mijne) vanwege de verschrikkelijke beelden op tv.

We houden geregeld onze vingers in onze oren (M. in de hare, ik in
de mijne) als we verschrikkelijke berichten en meningen horen.

We slaan soms stukken over in de krant.

Binnen is het fijn.

We hopen dat het komend jaar voor heel veel meer mensen het binnen
fijn zal zijn.

Gelukkig 2017!

Hoewel pas 22 jaar, werd ik gevraagd om sinterklaas te zijn
op een basisschool in Den Haag.

Sinterklaas zou op een paard zijn entree maken.

Natuurlijk durfde ik dat.

Ik ben niet bang en had vroeger op een pony gezeten in
Slagharen.

Het leek de sinterklaascommissie verstandig om mij een
rijles in de manege te geven.

Ik kwam in de groep gevorderden.

Werd voorgesteld als sinterklaas.

Had geen enkele controle over mijn paard.

Hij wou steeds vooraan lopen en in draf passeerde ik
voortdurend de anderen.

Daar komt sinterklaas weer, hoorde ik gierend van de lach.

Heb mij goed vastgehouden, ben niet van het paard gevallen
en was opgelucht dat ik, nat van het angstzweet, naar huis mocht.

Op 5 december was het koud en het stormde.

Ik werd warm aangekleed en de mijter werd strak op mijn
hoofd geplaatst.

Het makke paard werd door twee begeleiders goed vastgehouden.

De binnenkomst verliep uitstekend.

In de gymzaal zaten
250 kinderen en het was warm.

Ik kreeg het bloedheet van de kleding en de mijter klemde
steeds vaster op mijn hoofd. Ik duizelde op mijn troon en leek echt heel oud,
volgens de kleine gelovigen.

Het was een echte feestdag, voor de kinderen.

Nog nooit zo fijn mij uitgekleed die avond.

Zondagmorgen gaan we altijd wandelen in het
bos.

Nilsson, Andersson en ik.

Gisteren was het mooi weer.

We waren er op tijd.

We hadden de zomertijd nog in ons hoofd.

Tegen het eind van de wandeling kwamen we
Maan tegen.

Maan is een bastaardvrouwtje op leeftijd.

En al jaren vriendin van Nilsson.

Nu ook van Andersson.

Ze spelen graag met elkaar.

We komen elkaar af en toe tegen.

Haar bazinnetje loopt altijd energiek en soms komt de baas van Maan ook mee.

Gisteren alleen Maan en bazin.

“Het is warm,” zei de mevrouw. “Mooi weer.
Hoe is het?”

Zei dat het goed gaat en vroeg hoe het met
haar is.

Niet zo goed.

Haar man heeft kanker.

Is uitbehandeld.

Wil niet aan de sonde-voeding. Dan stapt hij
eruit, heeft hij gezegd.

Ze zei dat ze dat begreep en hem steunde in
zijn beslissingen.

“Hij kon altijd zo lekker eten. Aardappelen,
vlees, groente, jus.

Nu kan hij dit alleen nog eten als het in de
blender is geweest.

En pap kan hij eten.

Havermout. Zitten veel goede voedingsstoffen
in.”

“Mijn bril beslaat omdat het zo warm is,”
zei ze.

Ze pakte een zakdoek en over haar wangen
liepen tranen.

“Weet je, hij verlegt steeds zijn grens.
Eerst zei hij dat hij wou stoppen als hij niet meer kon eten.

Nu wil hij stoppen als hij niks meer door de
keel kan krijgen.

Een moeilijk besluit.”

“En ik steun hem helemaal,” zei ze. “Maar ik
word zo bang als ik denk aan straks, als hij er niet meer is.

Ik duw dat maar weg en probeer aan vandaag
te denken, niet aan morgen.

We hebben onlangs feest gehad omdat we
zestig jaar waren getrouwd.

Hij wou geen feest, maar we hebben het wel
gedaan.

Fijn feest was het. Kinderen, kleinkinderen,
broers en zussen.

Veel gelachen. Foto’s gemaakt. We genoten.
En hij vond het ook heel mooi.”

Ze werd boos.

“Dan heb je nu in de Tweede Kamer politici
die over barmhartigheid praten en dat beslissingen over euthanasie niet door
mensen mogen worden genomen. Politici die zich christen noemen en anderen hun
opvattingen willen voorschrijven. Ze moesten eens weten hoeveel kracht en
verdriet zo’n beslissing kost. We hebben het zo goed samen, maar mijn man wil
niet als een kasplant in bed liggen. Hij is ruim 80 jaar, maar we zouden o zo graag
nog samen goede jaren willen hebben.”

Haar bril beslaat weer.

“En als je dan zo in het bos loopt, zou je
van de natuur moeten genieten, maar ik denk alleen maar aan hem en aan die
ziekte.

Mijn verstand zegt dat het zo goed is, maar
dat voelt niet zo.”

Maan en Nilsson lagen, Andersson liep er
omheen.

“Ik loop weer door. Maan heeft nog wel zin
in een stukje rennen.”

We groetten elkaar.

“Het was fijn even te praten,” zei ze.

“We gaan er vandaag een mooie dag van
maken.”

Heb een laminaatvloertje gelegd in de kleine
slaapkamer.

Boven lag overal al laminaat, hier nu dus
ook.

Voor als er iemand komt logeren, staat er
ook een ledikantje.

Je moet goed voorbereid zijn.

Het leggen ging vlot en goed.

No problem.

Twee dagen later zag M. twee hoornaars in
dit kamertje.

Daar schrokken wij van.

Grote hoornaars.

Heel groot.

Ze vliegen niet snel, dus gemakkelijk uit te
schakelen.

Mits er niet teveel zijn.

M. had dat even nagekeken.

Als een hoornaar in nood is, geeft hij een
reuksignaal af en dan komen de andere hoornaars hem helpen.

Een nest hoornaars bestaat uit ongeveer 150
exemplaren.

Er zijn ook nesten bekend van 300.

Wij wisten nog niet waar het nest zat.

Even later wel.

Goed ingepakt onderzoek gedaan.

Op zolder, bij de schoorsteen zaten de
boosdoeners.

Een groot nest.

Area gebeld, ze kwamen ‘s middags al.

De aanvliegroute bekeken: onder de dakpan op
het riet door.

Ingepakt in een hoornaarvrij pak heeft de
bestrijder met een lange lans gif gespoten.

Natuurlijk en milieuvriendelijk gif.

Zei hij.

Hij moest op een trapje staan om er bij te
kunnen.

Ik moest het trapje en de gifton vasthouden.

Ik was onbeschermd.

Dat kon wel, want hij had middelen bij zich
die hij kon toedienen als ik erg geprikt werd.

Gaf een geruststellend gevoel.

Hij heeft twee keer gespoten.

Enkele hoornaars tuimelden naar beneden.

‘s Nachts bleek er nog een levende in de
slaapkamer te zijn: hij liep over mijn arm.

Gekilld.

Slecht geslapen.

Alles is nu dood.

Geen levende hoornaar meer gezien.

Gelukkig hebben we nog de foto’s.

Slaapkamertje is nu zeer veilig.

Geschikt voor kleine kinderen.

Week 25 – 29 juli

Week 1 – 5 augustus

Binnenbetimmering afgemaakt.

Vensterbanken gemaakt.

Schoenen aan- en uitdoeplaats getimmerd
(idee M.).

Deur afgehangen.

Hoekjes afgewerkt.

Verlichting aangesloten.

Hemelwaterafvoer aangelegd, de watertonnen
komen pas over een tijdje.

Windveren aangebracht.

Gevelteken erop gezet.

Het is wel klaar zo.

Dacht ik.