Jan Geerts

Onderdeel worden van de geschiedenis.

Het overkomt ons allen.

Ook mij.

Daar liep ik op deze mooie maartdag
tegenaan.

Op deze prachtige dag heb ik langzaam
gewandeld in het bos met Nilsson.

Nilsson loopt steeds een stukje voor me uit
en gaat bij alle bankjes die we tegenkomen alvast zitten.

Hij kent mij. En ik stel hem niet teleur.
Natuurlijk niet.

De wandeltocht duurt in de winter en bij
regen een uur en twintig minuten.

Vandaag met dit prachtige weer deden wij er
twee uren over.

Ik pas me gemakkelijk aan.

Thuis kopje koffie gemaakt en de krant
verder gelezen.

Klussen doe ik niet op mooie dagen.

Er kwamen twee kinderen aan de deur.

In principe geef ik aan iedere collecte en
aan ieder goed doel.

Soms niet.

Maar dat is een ander verhaal.

Nu wel.

De kinderen kwamen loten verkopen.

Voor de Floralia.

Van de BWB-school.

Dat is de school hier in Dalen, zeiden ze er
verklarend bij.

Ik vroeg of ze wisten wie ik was.

Of ben.

Ze hadden geen idee.

Eerlijke kinderen.

Ik vroeg of ze wisten hoe hun plein heet.

Ze legden nog een keer uit dat het plein gewoon
van hun school was en dat de school BWB was.

Ik hield vol.

Er staat een bordje op.

Er ging bij een van de kinderen een lampje
branden.

Zwak lampje.

Ze dacht dat het plein Meester Geertsplein
was.

Ik was verheugd.

Ik zei dat ik dat ben.

Grote verbazing.

Dus U was onze burgemeester?

Ja dus.

Maar dat was al lang geleden.

Ze herinnerden zich nog wel wat, zeiden ze.

Aardige kinderen.

Geschiedenis is een vaak onderschat vak.

Er moet meer geschiedenisles komen.

Vooral over lokale geschiedenis.

Met foto’s.

Na vijf weken in Nieuw Zeeland zijn we in het ritme gekomen.

Het NZ-vakantieritme.

Twee, vaak drie en paar keer vier nachten op een plek bevalt goed.

Geeft rust, ook ’s nachts als iemand eruit moet.

Voor leeftijdgebonden externe secretie.

En het licht niet aan mag.

Laat naar bed. Op tijd eruit.

Ontbijten, iPads inkijken, op stap.

Aardige, ontspannen mensen, de kiwi’s.

Sportief. Surfen, kayakken, fietsen, bungee- jumpen, rugby, hardlopen.

Behulpzaam, rustig, vriendelijk.

Volgens M. ben ik hier in het verkeer veel leuker.

Komt door weinige auto’s op de weg.

En door de one lane bridges, die veel voorkomen en waar nooit gedoe is.

M. wil niet in de auto rijden.

Ze vindt buitenlands rijden niet fijn.

Zeker links niet.

Links rijden is niet moeilijk.

Gaat vanzelf, ook omdat alle anderen links rijden.

Soms vergis ik me.

Dan helpt M. even. Ze geeft graag advies.

We zijn allebei bruin. Eerst waren we rood.

Erg veel zon.

En veel sandflies. Die steken.

We hebben dus ook wat bulten. En een antisandfliessmeermiddel gekocht.

Onze actioncam geeft aan dat hij vol is.

We hebben 32 gb met onze acties gevuld.

Kan zijn dat we hem per ongeluk hebben aangelaten.

We zijn al heel ontspannen. Daar kan de komende dagen nog meer bijkomen.

Als we thuis komen, zijn we super relaxed.

Kunnen we er weer vol tegenaan.

Maar eerst nog meer Nieuw Zeeland.

Lost Gypsy Gallery. Artiest maakt bewegende voorwerpen in alle formaten. In een bus. Plafond in bus zit vol met moederborden.

Nog naar de Moeraki Boulders, eten bij Fleur’s.

Akaroa en omgeving bekijken.

Vol programma.

Fijn ritme zo.

In de auto weet je dat je links rijdt omdat het stuur rechts zit. Dat lukt goed. Meestal. Wandelen is moeilijker. Iedere straat die we oversteken, zeg ik hardop eerst rechts kijken, dan links. M. vindt dat onzin. Zij steekt gewoon over en draait haar hoofd voortdurend naar links en rechts en verwacht dat auto’s zullen stoppen. Daarom roep ik steeds luider dat het gevaar eerst van rechts komt. Zou ze moeten weten.

We hebben twee iPads, twee iPhones, twee kleine fototoestellen, een spiegelreflexcamera, een actioncam, een videocamera, een iPod en een losse kleine speakerbox bij ons. Wij vinden dat je zekerheden moet inbouwen. Die apparaten hebben, om opgeladen te worden of om de gegevens te downloaden, snoertjes nodig. We hebben twee verloopstekkers om de stopcontacten in NZ te kunnen gebruiken en om de verschillende apparaten in de verloopstekkers te krijgen hebben we zes verschillende snoertjes bij ons. Daarnaast voor het opladen van de accu’s van de camera’s heb ik vijf verschillende snoertjes bij me. Voor het aansluiten van camera’s op de iPads heb ik twee verschillende stekkers bij me. Dat zit allemaal in een tas bij elkaar in. Ik vrees de dag dat mijn geheugen minder wordt, want nu kan ik het nog uit elkaar houden. M. kan dat niet. Hoeft ook niet. Doe ik.

Ik wil er graag jong uitzien. Ik vind dat ik er jonger uitzie dan ik ben. M. vindt dat geweldig leuk. Als wij entree moeten betalen, vraagt ze steeds of er korting gegeven wordt aan senioren. Als dat bevestigd wordt, zegt ze dat ik daar onder val. Ze toont zich bereid (zal ik zijn paspoort laten zien?) het te bewijzen. Dat hoeft nooit. M. is op de penning, zegt ze. So cruel.

Ik heb een verlanglijstje meegekregen. Van E. uit Dalen. Fan van een popgroep uit Den Haag. Ik hoefde er geen moeite voor te doen, zei hij. Maar als de gelegenheid zich voordeed…. In iedere plaats van enige omvang kijken we naar platenzaken. We letten vooral op het verkeer en op onze route, maar ook op platenzaken. Gisteren in Taupo zijn we in de kleinste zelfstandige platenzaak van NZ geweest. Hij had ook vinyl en cassettebandjes. Goed gezocht, niks gevonden. Vraag gesteld naar platen van verlanglijstje. That is very difficult, the man said. Misschien via internet, maar heel moeilijk om aan te komen. Dat laatste zei hij ook in het Engels, trouwens. Missie nog niet geslaagd dus. Nog tijd zat.

We hebben twee spelletjes gekocht. We waren vergeten wat mee te nemen als de tv minder interessant zou zijn en dat is geregeld zo. Dus yahtzee en rummikub aangeschaft. Op de doos van Rummikub staat Brings people together. Ze spelen het dus heel anders dan wij.

in Wellington hebben we o.a. het Te Papa museum bezocht. Topaanrader. Prachtig gebouw, zeer interactief, van geologisch ontstaan van NZ tot eerste bewoners, van Maori cultuur tot immigranten uit Nederland, schilderijen, beelden, films, geweldig mooi! Leuke stad trouwens, heel ontspannen, veel hardlopers en men maakt zich, ook in de haven, niet zo druk met verboden. Er werd enthousiast in het water gedoken en nergens bordjes met waarschuwingen. Veel cafés en ze waren rond het middaguur al goed bezet.
Ik zie er al aardig als een kiwi uit. Ben op straat (are you local?) en in museum (do you workshop here?) zo aangesproken.

Na bijna drie weken NZ is het tijd voor de tussenbalans. Het is uiterst ontspannen. Het vliegen ging vanzelf, duurde lang, maar was goed te doen. Geen last van jetlag. Het links rijden is in de auto goed te doen en nu goed gewend. Enkele keren verkeerd gereden, afslag andere kant opgenomen en wat rap over een rotonde gereden, maar verder gaat het, met de ruimhartige tips van M. heel goed. Het rijden gaat langzaam, maximaal 100 km, en door de vele bochten op de tweebaanswegen wordt het reisgemiddelde laag in kilometers, maar hoog in genoegen. We gaan van de ene mooie baai naar de volgende mooie heuvel, veel schitterende uitzichten, dit werkt verslavend. De overnachtplekken heeft M. uitstekend uitgezocht. Vooral de plekken met het mooie uitzicht vinden we belangrijk en dat is de eerste weken goed gelukt. We proberen voldoende cultuur op te doen en krijgen veel mee van de Maori-gemeenschap. Wat opvalt in NZ, vooral in vergelijking met 15 jaren geleden, is de verbeterde leefomstandigheden. Ze zijn duidelijk rijker geworden, rijden in grote auto’s en de huizen zijn beter geworden. De levensstandaard wat betreft bestedingen is gestegen en daarmee ook de gewichten van de mensen. Vooral de oorspronkelijke bevolking is gewoon dik. Het aanzicht van de grotere plaatsen baart zorgen: het lijkt wel Amerikaans, veel junkfood en veel schreeuwerige reclames. De mensen zijn erg vriendelijk, behulpzaam en aardig. We krijgen geregeld complimenten over ons Engels. Vooral M. eigenlijk, want ik spreek het nog steeds uit met een licht Duits accent. We hebben ons nog geen dag verveeld. Het is erg prettig dat we meerdere dagen op ieder adres blijven. Dat brengt rust in onze reis en in onszelf. We gaan langzaamaan naar het Zuider Eiland. Dat hebben we 4 jaren geleden aangedaan en we hebben weer zin in het zien van de mooie plekken die we toen ook zagen. We rijden in een Holden Commodore. Dat is een auto die in Australië gemaakt wordt. Australië werkt op de Kiwi’s als een rode lap op een stier. Toch is het een fijne, ruime en grote reisauto. Voor de kenners: zes cilinders, 3,6 liter motor, automaat. Dat is allemaal bijzaak, want het belangrijkste is het zijn in een schitterend land, in het voorjaar, met huppelende lammetjes, veel bloesem, ontluikend groen aan de bomen, fijne temperaturen, leuke mensen en totaal ontspannen.

Laatste dag voor de vakantie is wat
onbestemd.

Steeds schieten zaken te binnen die ook nog
even gedaan moeten of kunnen worden.

Het to-do-lijstje van M. is afgewerkt.

Huis schoongemaakt zodat onze huis- en
dierenoppasser prettig binnenkomt. We hopen dat we het ook zo aantreffen over
zes weken.

De dieren zijn wat onrustig, dat wil zeggen
de poezen en de hond, niet de kippen. De poesjes brachten vanmorgen weer trots
een muis binnen. Zal nog wat worden de komende weken, want ze staan zo’n muis
niet zomaar af. Nilsson loopt voortdurend heen en weer. Is nogal blafferig. Wat
voelt hij? Of voelt hij onze onrust?

Gistermiddag hebben we de boardingpasses
geprint. We konden op de vlucht van Singapore naar Auckland nog mooiere plekken
vinden dan we al hadden.

Het gras heb ik net gemaaid, M. heeft nog
gewassen en de vloeren gedweild. Afgelopen week heb ik netten geplaatst over de
vijver zodat het blad van de bomen niet in de vijver valt.

Laatste mailtjes met reisgegevens voor de
familie zijn gestuurd, telefoontjes gedaan, vanavond alle papieren nog eens
controleren en dan morgen vroeg weg.

We verwachten woensdagavond om 12 uur
(lokale tijd) in Auckland te zijn, dan met shuttlebus naar hotel en slapen
maar!

Zo vanuit de stoel thuis is het een
bijzondere gedachte dat we nu nog hier zitten en woensdagavond aan de andere
kant van de wereld zijn.

We gaan er een mooie vakantie van maken!

Nog even wandelen in het bos met Nilsson, M.
gaat nog een paar boodschapjes doen, simpel koken, op tijd naar bed en GO!

En loslaten. Het moet goed gaan met Nilsson
en de poesjes!

Dat loslaten is lastig…..

We zullen op onze reisblog geregeld onze
ervaringen vermelden. Om die te kunnen lezen moet je op de blog kijken of je
aanmelden voor de updates en na de aanmelding de bevestiging sturen. De
reisblog komt niet meer op FB. Het adres van onze reisblog is: www.janenmieke.reislogger.nl

Sinterklaas,

Tijdelijk verblijfadres:

Passeig de Gracia 512,

Barcelona,

Spanje. September
2014.

Aan de verstandige mensen in Nederland.

Lieve mensen,

Momenteel zit ik in mijn tijdelijke werkpaleis de
voorbereidingen te treffen voor mijn komst naar Nederland.

Er moet heel veel gebeuren en vooral mijn logistieke Pieten
werken onder hoogspanning.

Nou is dat ieder jaar zo, maar dit jaar iets meer dan
anders.

Ieder jaar vallen er Pieten af wegens pensioen,
ongeschiktheid, een nieuwe baan of om andere redenen.

Het rekruteren van nieuwe geschikte Pieten heeft deze zomer
al plaats gevonden. Dat is altijd weer een hele toer, want vind maar eens
leuke, gezellige, kindvriendelijke, lenige, aardige, muzikale, acrobatische,
zorgvuldige en precieze kandidaat-Pieten.

Gelukkig is dat ook dit jaar weer gelukt.

We hebben Pieten in alle leeftijden, maten, kleuren en
geslachten.

Het is een feest om te zien hoe zij zich de afgelopen
periode verder bekwaamd hebben in hun belangrijke taken. De Opleidingspiet had
er veel werk aan, maar het resultaat is geweldig.

Dat wordt weer een mooi feest voor de kinderen.

Nou lees ik hier in Spanje ook Nederlandse kranten, naast
natuurlijk La Nueva España en El Mundo Deportivo. Ook kijk ik graag naar het Nederlandse televisie-journaal en naar mijn
eigen programma, het Sinterklaasjournaal, maar dat begint pas in November.

Ik merk op dat sommige volwassenen in Nederland zich
druk maken over de Pieten.

Tja.

Dat doe ik niet.

Ik ben benieuwd of de kinderen zich er zorgen over
maken.

Ik heb tot nu toe niet gemerkt dat kinderen bezorgd
zijn over aankleding of gedrag van de Pieten en in de brieven die ik dagelijks
van kinderen krijg, schrijven ze er niet over.

Graag wil ik, voordat ik aan mijn reis naar Nederland
begin, de discussie tot een eind gebracht zien.

Ik wil natuurlijk overal in Nederland op dezelfde
manier met mijn gevolg voor de dag komen.

Op dit moment dreigen mijn Inkooppieten een probleem
te krijgen.

Ze weten namelijk niet welke schmink ze moeten
bijkopen.

We hebben nog een enorme hoeveelheid zwart.

We maken ze namelijk allemaal zwart, want ze zien er zonder
schmink heel verschillend uit: sommigen wit, anderen bruin, zwart, zelfs licht
rode pieten hebben we.

Ik houd van uniformiteit en daarom vind ik het fijn
dat ze er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien.

Een witte Zwarte Piet vind ik echt raar.

Een rode ook.

Ik heb daarom mijn Inkooppieten opdracht gegeven om
eerst de huidige zwarte schminkvoorraad op te maken. Ook de rode lippenstift,
hoewel iedere Piet daar op een eigen wijze mee omgaat. De een is handiger dan
de ander.

We doen er zuinig mee, want het is allemaal best duur.

Als dan af en toe een Piet iets minder zwart is, komt
dat omdat de schmink opraakt of omdat we er zuinig mee zijn.

Zwarte Piet is zwart omdat hij door de schoorsteen
komt.

Dat is natuurlijk in het echt niet zo.

Ze kijken wel beter uit.

Veel te heet. En veel huizen hebben geeneens een
schoorsteen.

Maar oorspronkelijk deden ze dat wel zo.

Al sinds 1948 echter zetten ze vaak de zak met
cadeautjes bij de achterdeur. Of bij de voordeur. Of ze verstoppen ze in huis.

Veel handiger, zeker nu er zoveel kinderen zijn.

Als er wel een schoorsteen is en de kachel wordt niet
gestookt, wil ik de dienstdoende Piet nog wel eens vragen om via de schoorsteen
te gaan. Dat is echter uitzondering.

En wat de verdere aankleding van de Pieten betreft:
gezien de hoge goudprijs vind ik het fijn om niet teveel gouden ringen te
gebruiken.

Ik besteed dat geld liever aan cadeaus voor de
kinderen.

En dan nog even wat over mijn sinterklaasliedjes.

Inderdaad, sommige liedjes zijn gedateerd.

Nou en?

Jullie gaan toch niet steeds teksten van oude liedjes
aanpassen omdat jullie iets niet meer helemaal begrijpen? Of omdat jullie
anders denken?

Ik wil jullie even wijzen op het Wilhelmus. Dat zegt
volgens mij genoeg.

Ieder jaar maken onze Componistpieten nieuwe liedjes.

Prachtige sinterklaasliedjes.

Die worden voluit gezongen door de kinderen als ik op
bezoek kom.

En soms zingen de kinderen met hun ouders de oude
liedjes.

Prima.

Geen probleem.

En dan moeten jullie er ook geen maken.

Ik hoop van harte dat jullie het met mij eens zijn.

Dat is jullie trouwens geraden.

Maar daar zal ik niet verder over uitweiden. De
ouderen weten precies wat ik bedoel.

Strijk mij maar beter niet tegen de haren in.

Ik verheug me op mijn komst naar Nederland.

Het gaat een mooi feest worden.

Ik wil alle kinderen blij maken.

Met hulp van mijn Pieten. Ik kan het natuurlijk niet
alleen.

En als jullie willen reageren?

Snel wezen.

Ik heb het heel druk met de hele organisatie rondom
mijn komst naar Nederland.

Ik kom er al bijna aan.

Liefs van Sinterklaas.

P.S. Willen jullie aan alle kinderen in Nederland de hartelijke
groeten van mij doen?

Het was op een vrijdag in oktober 1969.

In Delft.

Met een vriendengroepje organiseerden we in
een gehuurd zaaltje onze verjaardagen.

Samen vieren is gezelliger.

We hadden behoefte aan nieuw bloed in onze
vriendengroep.

Vrouwelijk.

Gelukkig was een van ons net begonnen op de
Sociale Academie.

Hij zat in een klas met heel veel meisjes.

Een aantal heeft hij uitgenodigd.

Mijn netwerk was zeer beperkt, want ik zat
in militaire dienst.

Dat had je vroeger.

Dienstplichtig soldaat, gelegerd op de
Wittenberg, een legerplaats bij Garderen en Stroe.

Ik was gewondenverzorger.

Die gewonden waren er toen niet, want het
was geen oorlog.

Om het weekend mocht ik naar huis.

Een weekend vrij, een weekend paraat.

Voor als de vijand kwam op zaterdag of
zondag.

Die vrijdag in oktober was ik dus vrij.

Het was een gezellig feestje in Delft.

Leuke meisjes.

M. was de leukste.

Knap. Mooi lang blond haar. Een klein
kleedje.

Zij vond mij ook de leukste.

Dat zei ze.

Ik mocht de volgende avond wel bij haar
thuis komen.

Haar ouders waren weg, zei ze.

En haar zus was er ook met haar nieuwe
vriend.

Ik verheugde mij de hele zaterdag op de
avond.

Ik stelde me er veel van voor.

Op de brommer naar Den Haag.

M. was thuis, haar zus en vriend ook.

En haar oudere broer.

En haar jongere broer.

En haar jongste zusje.

Na een uurtje kwamen ook haar ouders thuis.

Het was wel apart.

Anders dan ik me had voorgesteld.

Wel gezellig.

Het is aangebleven.

We wilden gaan samenwonen.

(Ik maak dus een sprongetje in de tijd).

We kregen van de woningstichting een flat
aangeboden.

Ik had me jaren daarvoor al ingeschreven.

Je wist maar nooit.

We wilden de flat graag hebben.

Dat kon.

Moesten we wel trouwen.

Het huwelijk werd dus eigenlijk afgedwongen.

We zaten allebei nog op school.

Met ieder een halve studiebeurs, grotendeels
bestaand uit een renteloos voorschot, en wat kleine baantjes ‘s avonds konden
we onszelf financieren.

Toen zijn we getrouwd.

Op een dinsdag, want dat was gratis.

M. in een wit broekpak met hoed, ik in een
corduroy pak met t-shirt.

Ik reed zelf de trouwauto, een 2CV geleend
van de buurjongen voor tien gulden.

Receptie bij M. thuis was het goedkoopst.

Diner was soep met een broodje.

Zwager J. maakte de foto’s (Hoeveel
rolletjes? Een!).

Het was een mooie dag.

Met al onze familieleden en vrienden erbij.

We zijn nog steeds bij elkaar.

Knappe prestatie van M.

Ik ken mijn bijzonderheden.

Ben nog steeds blij met haar.

We trouwden op 25 juli 1972.

De schepping kon minder, maar ook een heel
stuk beter.

Kritiek moet kunnen.

Met wat langer doordenken had deze wereld
heel wat aangenamer eruit kunnen zien.

Het lijkt toch een beetje een haastklus te
zijn geweest: alles in een week min de zondag voor elkaar willen krijgen zonder
constructiefouten.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.

Jonge mensen die veel te jong overlijden:
Andrea, Reinout.

M.’s broer A. is ziek. Ernstig ziek.

Een half jaar geleden is leukemie
geconstateerd.

Bij toeval.

Ingrijpende chemokuren.

Zoals A. zei: Ik ging zonder klacht het
ziekenhuis in en ben nu hartstikke ziek.

Aanvankelijk ging het goed.

Eind mei kwam de kanker terug.

Weer ziekenhuis, weer chemo, complicaties.

Bestrijding helpt nu niet meer.

Hij wil naar huis.

En dat gaat gebeuren.

Moeilijk.

Zo moe, en toch nog willen praten.

Dat moet ook.

Regelen.

Angst.

Onzekerheid.

Verdriet.

Hoe gaat het met allen die hij lief heeft?

Zorgen of dat wel goed komt.

En zo moe.

Veel vragen ook: Waarom A.? Waarom zo snel?
Hoe gaat het verder met zijn vrouw en zijn kinderen? Zijn kleinkinderen?

Geen antwoorden, wel hulp.

Praktische hulp.

Maar vooral luisteren, heftige emoties
begrijpen, hand vasthouden.

Het voelt vaak machteloos.

Samen kun je meer.

Dat doen allen om A. heen.

Er is best veel aan te merken op de
schepping.

Dit
soort fouten hadden er niet in moeten zitten.