Jan Geerts

Op zondagmorgen wandel ik met Nilsson in het bos.

Dat wandelen wordt steeds spannender, want er zijn
nieuwe bordjes geplaatst in het bos.

Nu mag de hond niet meer los lopen.

Hij wordt verdacht van het mogelijk verstoren van het
wild.

Dat doet Nilsson niet, maar overtuig een boswachter
maar eens.

Of een boa.

Dat is een buitengewoon opsporingsambtenaar.

Aangesteld op criteria als kunnen schrijven en
klakkeloos uitvoeren van regels.

Niet om te praten.

Ik ben er gelukkig nog geen tegengekomen.

Ik blijf ongehoorzaam.

Er rijden auto’s door het bos. En crossmotoren.
Fietsers.

Zoekende klootschieters.

Allemaal met veel meer lawaai dan ik.

Dus.

Ik mijmer tijdens het lopen.

De gedachten komen vanzelf.

Soms denk ik terug aan afgelopen week. Wat ging goed
en wat kan beter. Wat moet ik de komende week doen.

Ik kijk naar het zonnetje, ik haal een tak uit de
vacht van Nilsson.

Ik luister naar de vogels.

Max is niet thuisgekomen.

Max is onze jongste kat. Muizenvanger bij uitstek.

Heel veel buiten.

’s Avonds altijd thuis.

Slapen bij zijn grote vriend Nilsson.

Sinds woensdag niet meer gezien.

Ongerust.

Ik groet voorbijkomende crossfietsers.

Vandaag kwam ik twee vrouwen tegen. Twee keer.

De eerste keer reden ze me tegemoet.

Moi. Moi.

De tweede keer was een uur later.

Ik zat op een bankje en zag ze aankomen.

Ze moesten over een boomstam.

Dat kan niet met de crossfiets.

Ze stapten af en tilden hun fietsen over de boomstam.

Op een crossfiets stap je anders op dan op een damesfiets.

Dat deden ze goed.

Ze wilden wegtrappen.

Dat lukte niet.

Ze vielen tegelijk.

Ze moesten er hard om lachen.

Ik ook.

Mooi weer.

Mijmeren.

Zoon van neef J. is vrijdag getrouwd.

De naam van J. is niet moeilijk. Vroeger waren onze
ouders niet creatief.

We zijn allemaal naar opa vernoemd.

Zijn zoon R. trouwde.

R. is ziek. Ernstig ziek.

Bruiloft was gepland in mei.

De dokter zei dat april beter was.

Daar mijmer ik over.

Dan denk ik aan Vasalis.

“Zoveel soorten van verdriet, 


ik noem ze niet”.

Zo jong. Zo oneerlijk.

We hebben nog heel veel te verbeteren in onze wereld.

Dat mijmer ik niet.

Dat wens ik. 


Vorig weekend
kwamen mijn zus en zwager op bezoek.

Dat betekent
extra schoonmaken.

M. heeft alle
ramen gelapt.

Ik moest extra
goed poetsen en stofzuigen.

De buitenboel
moest geveegd worden.

Takken
opgeruimd.

Bezoek was
leuk, maar van tevoren inspannend.

Dit weekend
zaterdag en zondag in de tuin gewerkt.

Weer geveegd.

Grasmaaier
schoongemaakt en aan de accu-oplader gezet.

Gras gemaaid.

Kippenhok
schoongemaakt.

Buitenmeubilair
schoongemaakt en buiten gezet.

M. heeft nog
een keer geveegd.

Volgens haar
is het nu echt geveegd.

Ze heeft de
vogelvoederplaats opgeruimd.

Banken echt
schoongemaakt.

Ze is met de
hoge-druk-spuit in de weer geweest.

Ze heeft de bloemetjes buiten gezet.

Bakken vol.

Ik heb de
cabrio gewassen.

We hebben
gewacht tot het zonnig was.

Dat was om
15.45 uur.

Gelijk gaan
rijden.

Lekker ritje.

Om 16.00 uur
was de zon weg.

Wel goede temperatuur.

Een mooie rondrit
gemaakt.

Om 17.00 uur
waren we weer thuis.

Even zitten.

Het voorjaar
is begonnen.

Ik weet waar
voorjaarsmoeheid weg komt.

VOORJAAR

Met een kop koffie in de hand de tuin in


Een eerste zonnestraal kruipt m’n kruin in

Anne-Tjerk Mante

Ik rijd vaak op de grote weg.

Lekker cruise control aan en scheuren maar.

Ik rijd 120 of 130 km waar dat mag.

Principieel ben ik tegen 130 km.

Maar het rijdt wel lekker en ik moet me
natuurlijk aanpassen aan het verkeer.

Ik pas me gemakkelijk aan.

Ik observeer mijn medeweggebruikers.

En dan valt mij veel op.

Niet van de bestuurders zelf, maar wel van
het merk auto dat ze rijden.

De Renault Megane rijders jakkeren het
hardst.

Ze rijden ongeveer even hard als de BMW
rijder.

Ook de Audi rijders overschrijden met gemak
de maximale snelheid.

De bestuurders van de witte busjes rijden ‘s
morgens onder de 120 km, ’s avonds ruim boven de 120 km p.u.

Skoda rijders zitten standaard 10 km onder
de toegestane snelheid.

In een Fiat 500 zit altijd een vrouw.

In een Ford Ka ook.

Soms zit daar wel een man in, maar dat is
dan toch een beetje een loser.

Of hij heeft te weinig geld.

Of geen verstand van auto’s.

O.i.d.

Cabrio rijders zie ik nu nog niet.

Te koud.

De sympathiekste rijders zijn echt de
gentlemen en gentlewomen van de weg.

Die rijden in een Saab.

Of in een Volvo.

Vrouwen in een Saab of een Volvo zijn altijd
knap.

Good looking.

Leuk.

Heel leuk.

Ik kan het weten, want ik let erop.

Je moet wat tijdens het rijden.

Soms maak ik me wel eens zorgen.

Ik voel me heel goed, maar het kan natuurlijk een stuk
minder worden, en dan.

Dan moet je naar de dokter en over die dokters verschijnen
de laatste tijd heel nare verhalen in de krant.

Verslavingen, schorsingen, conflicten op de werkvloer,
teveel sterfgevallen.

Dat maakt mij onzeker.

Dat stemt mij tot nadenken.

Ik heb daar lang over nagedacht.

Voor mij lang.

Ik heb een vragenlijst ontwikkeld.

De dokter stelt je altijd vragen als je op consult komt.

Het is verstandig om goed voorbereid op het spreekuur te
komen.

Ik ga zelf vragen stellen.

Dit is mijn vragenlijst:

Voelt u zich gezond?

Bent u het laatste half jaar bij een dokter geweest voor onderzoek?

Gebruikt u alcohol? Hoeveel glaasjes gebruikt u per week?

Gebruikt u medicijnen? Welke?

Bent u verslaafd? Bent u behandeld voor een verslaving?

Bent u wel eens behandeld voor een mentale stoornis?

Heeft u financiële problemen?

Hoe is uw relatie met uw collega’s?

Zijn er conflicten op de werkvloer?

Heeft u conflicten thuis?

Hoeveel mensen zijn er tijdens uw behandeling overleden?

Hoeveel schadeclaims heeft u de laatste tien jaar gehad?

Bent u in een ander land dan Nederland geschorst als arts?

Waar heeft u uw opleiding gehad? Heeft u daar bewijs van?

Hoe lang heeft u over uw opleiding gedaan?

Heeft u iets verzwegen dat voor de behandeling van mij als patiënt
belangrijk kan zijn?

Als bovenstaande vragen naar tevredenheid zijn beantwoord,
kan ik met een gerust hart de dokter het onderzoek laten beginnen.

Geeft een rustig gevoel.

Ik voel me nu al een stuk beter.

Geen moeite was ze teveel.

Vanuit Almelo, Zuidhorn, Emmen, Assen, Weiteveen, Sleen en
Dalen kwamen huidige en oud-personeelsleden naar de jaarlijkse
personeelswandeling van de BWB-school in Dalen.

Fijn om weer contact te hebben.

We liepen door het buitengebied van Dalen. Prachtige
wandeling.

We was niet iedereen.

Sommige oud-leerkrachten krijgen wat zeertjes. Konden niet
meelopen.

Rugpijn. Heuppijn.

Gelukkig konden ze wel meedrinken.

En meepraten.

Dat is toch wel de core-business van deze groep.

Praten.

Dat deden we volop.

Onderweg zei iemand nog dat we moesten genieten van de
natuur.

Zo.

Daarvoor waren we niet gekomen.

We zeiden dat het mooie natuur was.

En gingen door met praten.

Ineens was de wandeling afgelopen en gingen we opsteken.

Nadat we de buitenboel bij ’t Oelnbret hadden
gereorganiseerd, gingen we door met onze kernkwaliteit.

We zijn weer op de hoogte.

We weten de aantallen kleinkinderen, de
verre-reizen-plannen, de sportieve prestaties, de stand van zaken op school, de
pijntjes en andere fysieke ongemakken.

De jaarlijkse foto is gemaakt.

We maakten de foto onderweg.

Sommigen waren heel blij dat ze even konden zitten op een
hek.

Waren moe van het praten.

Niet iedereen staat op de foto.

Kan niet.

Eentje moet de foto maken en twee zaten te wachten op het
eindpunt.

Volgend jaar doen we het anders.

Dan maken we pas op het eind de foto.

Tijdens het koffiedrinken en voordat de drank op tafel komt.

Wordt vast een mooie foto.

Ik heb een groothoeklens, dus er kunnen veel mensen op.

Volgend jaar ben ik er weer bij.

Is al genoteerd: 5 maart 2014.

Wordt weer een prachtige dag.

Het sneeuwt.

Het wintert nog.

M. maakt zich altijd druk als het sneeuwt.

Of als het gaat sneeuwen.

Ze ziet er tegenop om dan met de auto te rijden.

Ze hoeft vandaag helemaal niet te rijden.

Morgen pas.

Daar maakt ze zich nu al druk om.

Ik niet.

Ik ben vanmorgen gewoon naar het bos geweest.

Rustig rijden, ging prima.

Klein beetje glad.

Ik heb geen winterbanden.

M. wel.

Maakt volgens mij niet veel uit als je zo langzaam rijdt.

M. wil eigenlijk wel een nieuwe auto.

Ze is al vele jaren gewend om de twee jaar een nieuwe te
kopen.

De huidige auto heeft ze al bijna drie jaar.

Toen vond ze deze auto erg mooi.

Maar dat was toen.

De zoektocht is dus begonnen.

Dat vind ik heel leuk.

M. stelt helaas wel stringente eisen aan de nieuwe auto.

Het moet een heel zuinige zijn, automaat, klein, hoge
instap, en van Toyota.

En hij moet er mooi uitzien.

De auto dan.

Met zo’n pakket vind ik het niet fijn zoeken.

We zijn toch naar verschillende garages geweest.

Voor joker.

De Toyota-meneer heeft een aanbod gedaan.

Omdat de auto aan M.’s eisen voldoet, is ze alleen nog maar
geïnteresseerd in de kleur.

Ik denk dat ze de kleur van de auto het belangrijkst vindt.

De Toyota-meneer heeft nog van alles uitgelegd over de
hybride-techniek (“hebben jullie daar ervaring mee?”), over de CVT (“is dat
fijn?”), over de airco (“heb ik nooit aan”),
over led-verlichting (“gewone lampen zijn ook goed”), over de
achteruitrijcamera (“ik parkeer nooit achteruit”) en lichtmetalen velgen (“ zie
je niet als je erin zit”).

M. vroeg alleen naar de kleur.

Blauw.

Donkerblauw.

Dat moet het worden.

En die hebben ze niet op deze auto.

M. vindt er nu eigenlijk al weinig meer aan.

Ik vind wit mooi.

Loopt mooi over in de sneeuw.

Opvallend onopvallend.

Maar ja.

Ik ben kleurenblind.

Ook als het sneeuwt.

Vanmorgen merkte ik het direct toen ik naar buiten ging.

Het was stil.

In het bos was het stil.

Heel stil.

Geen wind, geen vogelgeluiden.

Prettig stil.

Geregeld stilgestaan in het bos.

Stilte.

Soms het langzame geluid van een hoog vliegtuig.

Die stilte is een teken.

Het teken dat de lente gaat beginnen.

De omslag is nu bezig.

Daar is stilte voor nodig.

Stilte na een fijne week.

Valentijnsdag.

Ik weet wie van mij houdt.

Ik kreeg een valentijnskaart.

Van een stille aanbidder, stond erop.

De kaart lag zonder postzegel op tafel.

Met een cadeau.

Versace.

Ik had mijn lief ook een kaart gegeven.

En een cadeau.

Mooie ketting met steen.

Ik heb ook de aankoopbon gegeven.

De ketting is inmiddels geruild.

Maar het ging om het idee, zei M.

Ze vond het idee leuk.

De ketting wat minder.

Ik heb verder geen valentijnskaarten gehad.

Jammer.

Ik hoopte toch dat er ergens iemand stil verliefd op mij zou
zijn.

Of mij erg aardig zou vinden.

Ik heb zelf wel valentijnskaarten verstuurd.

Ik ben licht ontvlambaar.

Ik heb 30 kaarten verstuurd.

Geen reactie.

Geeft ook wel rust.

Ik heb M. al.

En die geeft wel een kaart.

En een cadeau.

Ik ben gelukkig.

Met M.

En met de stilte.