Jan Geerts

Wij hadden gisteren cabriodag.

Dat doen wij met vrienden.

Zij hebben ook een cabrio en we gaan dan met twee
cabrio’s een route rijden.

Gisteren bepaalden E en M de route. We gingen over de
Veluwe.

We spreken lang van tevoren af wanneer we gaan.
Agenda’s afstemmen en zo.

We hadden de afspraak eigenlijk twee weken geleden.

Toen regende het.

We verplaatsten de afspraak naar gisteren.

Het was bij vertrek 15 graden.

We lieten de kap er nog maar even op.

Op de Veluwe hebben we de kap open gedaan.

Dat gaat bij onze Saab heel gemakkelijk.

Twee klemmen vooraan losmaken en op een knopje
drukken.

Het dak opent zich vanzelf.

We waren lekker warm gekleed. Pet op.

Mooie rit over de Veluwe. Rustig rijden, binnenwegen,
veel fietsers.

De fietsers waren meestal wielrenners of bejaarden.

Het was inmiddels 17 graden en we hadden het niet
echt koud.

We naderden Harderwijk, ons einddoel.

We begon heel licht te miezeren.

Daarna begon het te regenen.

We stonden stil voor het verkeerslicht. Dat stond op
rood. Daarom stonden wij stil.

Het leek mij handig om de kap er op te doen. Volgens
M konden we dat beter later doen.

Knopje gedrukt. Kap kwam omhoog.

Verkeerslicht werd groen.

Snel kap vastgeklemd. De achterkant van de kap stond
nog wel wat omhoog. Wegrijden.

Dat ging niet.

Bij Saab is nagedacht. Je kunt niet met de kap half open rijden.

Dan blokkeert de auto.

Knopje werkte ook niet meer. Te snel de kap
vastgeklemd.

Het verkeerslicht was inmiddels weer rood.

Klemmen weer losgemaakt. Knopje gebruikt. Kap ging
langzaam helemaal dicht.

Het verkeerslicht werd groen.

Kap vastgeklemd.

Het licht was rood.

Wij waren er klaar voor. Achter ons waren een
heleboel andere automobilisten er ook klaar voor.

Het werd groen.

We spoten er vandoor. Een Saab kan heel snel.

Harderwijk bekeken. Leuke plaats.

Afscheid genomen. Via de grote weg en met dichte kap
naar huis.

Was fijne middag. Mooie route. Leuk om dat samen met
vrienden te doen.

In augustus gaan we weer.

We hebben hoge verwachtingen.

Vorige keer was het 15 graden, gisteren 17.

Wordt vast heel warm in augustus.

Max houdt ons bezig.

Max houdt iedereen in huis bezig.

Een-kats destructiebedrijf.

Hij springt boven op Moritz, onze oudste kat. Moritz
is de baas. Trekt Max zich niets van aan.

Hij springt ook op Pip.

Pip heeft een status aparte in ons huis.

De hoek bij de computers is haar domein. De hond
slaapt daar ook, dat vindt ze goed.

Max rent gewoon haar gebied binnen. Daagt uit. Slaat
naar Pip. Pip slaat terug. Daar is Max niet van onder de indruk.

Nilsson is door Max toegevoegd aan De Vrienden. Daar
kun je mee spelen. Dat vindt Nilsson leuk. Ze rennen achter elkaar aan. Door
huis. Over de bank. Max voorop, Nilsson volgt. Het gaat al heel hard.

Onze poes Olle is een gemakkelijk slachtoffer voor
Max. Olle is een heel bedeesd poesje. Snel onder de indruk van geweld. Max
spring boven op haar. Ze is de eerste week vooral buiten geweest. Nu komt ze
weer wat vaker binnen om bij ons op schoot te zitten. Dat durft ze wel.

We hebben heel mooie stoelen. Mooie stof. Daar kan
Max zich heel goed aan optrekken. Dat mag niet. We hebben nu in de kamer een
plantenspuit staan. We spuiten Max nat als hij op de stoelen zit. Of iets
anders doet wat niet mag. In de planten zitten, met de elektriciteitssnoeren
spelen, achter de dvd’s spelen.

We hebben hem al enkele keren uit de koelkast
gehaald. En uit de pannenkast. Kruipt hij direct in als die opengaat.

Max is 10 weken.

We hadden nog nooit zo’n wild nest gezien.

Engelse setters zijn de rust zelve. De moeder was ook
best rustig, in de woonkamer liepen nog enkele kalme tantes rond, maar dit
nestje was heel druk. Ruw spelen met elkaar. Veel energie en heel veel lawaai.

Maar wij hadden besloten dat we een pup wilden. Goed
voor onze Bommel, die met z’n tien jaren nu echt wel oud werd. Fijn voor ons om
weer een jonge hond in ons gezin te hebben.

We hebben haar opgehaald in augustus 2003. Onze keuze
viel op een leuke pup die niet de wildste leek. We wilden een vrouwtje, want we
hadden goede ervaringen met beide geslachten thuis.

Sproet was snel eigen. Maakte goed contact met
Bommel. Ze sliep graag tegen hem aan, tussen voor- en achterpoten. Had heel
veel energie. Rende heel hard. Kon goed met de katten opschieten.

In huis was ze erg lief. Aanhankelijk. Lag graag op je. Zat naast je naar je te kijken en sprong dan ineens op je schoot.

Buiten was haar lust en haar leven. Achter eenden aan.
Op zondagmorgen in het bos, heerlijk scheuren door het struweel. Lang wachten bij iedere waterpartij omdat
ze alles doorzwom op zoek naar watervogels. We renden nog een tijd samen door het bos. Eerst
liep Sproet los, later met een elastiek aan mij vast; ik stond te vaak op
haar te wachten omdat ze nog achter iets aan was.

Op een ochtendwandeling naar het weiland voor ons huis ging het mis. Ze werd
geraakt door een auto. Heel eng. Dierenarts. Shock. Nachtje opgenomen. Gelukkig
achteraf alleen veel butsen en blauwe plekken, wel heel veel schrik.

Bij het wandelen van vaste routes ging het goed, bij
afwijkingen van de route of nieuwe wandelingen ging het geregeld mis. We hebben
haar via de politie teruggekregen toen ze met mensen was meegelopen. We hebben
onze mobiele nummers aan haar halsband gedaan. We zijn geregeld gebeld als ze
ergens was gevonden en de weg terug niet meer wist.

In Zweden raakte ze zoek tijdens de eerste wandeling na aankomst op de camping.
Een rondje door het heuvelachtige bos met veel rotspartijen. Via anderen kwamen
we haar op het spoor. Ze bleek vast te zitten op een rotsblok. Ze was van
stenen afgegleden en kon er niet meer af.

Ik heb haar met gevaar voor eigen leven uit zee
moeten redden omdat ze eenden achterna ging.

Nilsson kwam. Mooi om te zien hoe afwachtend ze
in eerste instantie was, hoe goed ze voor hem ging zorgen en hoe behoedzaam ze
met hem speelde. Zij was zijn voorbeeld. Waar Sproet ging, liep Nilsson in de
buurt.

Nieuwe katten accepteerde ze moeiteloos. Pip sliep
graag bij haar in de mand.

Ze is gesteriliseerd. We wilden geen jonge hondjes en
Nilsson was te viriel.

Ze is daarna wat steviger geworden. Bleef wel graag
achter eenden aangaan. Struinde vol energie het bos door. Zat altijd onder de
takken, blaadjes en stokjes.

In april merkten we de eerste ziekteverschijnselen.
Ze bleef vaker bij mij in de buurt in het bos. Na Pasen wilde ze niet meer mee met de ochtend- en avondwandeling. Begin mei wilde ze niet meer mee naar
het bos. Naar de dierenarts geweest. Die dacht aan heup- of wervelkolomschade.
Pillen gehad.

Ze is meegegaan op vakantie. Ging slecht. Neusbloeding,
steeds minder willen wandelen, wel dwangmatig lopen. Dierenarts dacht aan
hersenbloeding.

Thuis werd ze eerst rustiger. Eigen omgeving. Ze kon
zelf naar binnen gaan als ze wou. Het dwangmatig blijven lopen nam toe, ze liep
soms 4 tot 5 uur achter elkaar door. Ze kon de deur niet meer vinden. Liep
overal in huis en buiten vast. Was heel onrustig, erg bang. Schrok van ieder geluid en onverwachte beweging. We kregen geen
contact meer met haar.

Vrijdag 10 juni hebben we haar laten inslapen.

Dag lieve, lieve Sproet.

Scheiden is lastig.

Ik ben er niet goed in. M. kan het beter.

Met afval dan.

De groene bak kan ik wel redelijk.

Echt problemen heb ik met plastic.

Wat is plastic? Soms is het heel duidelijk. Soms is het cellofaan.

M. heeft mij een tip gegeven: als je er doorheen kunt kijken is het plastic.

En een plastic tas met opdruk?

Soms is het wel plastic, maar dan mag het toch niet bij het plastic. Als er vlees in heeft gezeten.

Ik vind scheiden ingewikkeld.

Gisteren afscheid genomen van onze caravan.

Verkocht. Aardige mensen. Weg caravan, afscheid genomen.

Sproet gaat niet goed. Ze wordt minder zindelijk.

Heeft een paar keer per dag last van dwanglopen.

Ze blijft in huis maar rondlopen of loopt buiten rondjes om het huis.

Soms loopt ze zich vast, onder tafel of in een hoek.

Ze moet dan weer op het goede spoor gezet worden.

Ze lijkt langzaam weg te zakken in zichzelf.

Waarschijnlijk toch dementie.

Heel sneu.

We zijn nog niet toe aan afscheid.

We zijn weer thuis.

Dinsdag zijn we naar huis gegaan.

Sproet was weer niet goed.

We konden eigenlijk alleen maar bij de caravan
blijven.

Na ampel overleg besloten de zaak in te pakken.

Nu dus weer in Dalen.

We doen nu wel alsof we nog op vakantie zijn.

Sproet is rustiger in haar eigen omgeving.

We kunnen zonder honden weg.

Woensdag dagje cabrio.

Gisteren naar Dokkum.

Vandaag naar Blauwe Stad.

Hebben we toch nog veel gezien.

We hebben wel genoeg van het kamperen.

De afgelopen jaren hebben we gemiddeld 10 dagen per
jaar gekampeerd met de caravan.

Is echt te weinig.

Vandaar dat de caravan nu te koop is.

Als hij (zij?) niet verkocht wordt, gaan we volgend
jaar weer kamperen.

Maar liever niet.

Zij (hij?) mag weg.

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

De balans na een week Zwitserland.

M. gaat langzaam vooruit. Ze loopt al wat langere stukken (tot een half uur) in een rustig tempo. Ze heeft nog wel veel rugpijn en pijn in haar been. Het hoesten gaat nog matig. Ze hoest haar longen er soms bijna uit. Zit wel los. Ze is vol goede moed.

Onze Sproet ging de afgelopen dagen heel redelijk. Ze wou graag mee uit, huppelde soms bij het wandelen, at goed. Vanmorgen een terugslag. Liet ontlasting lopen. Wandelde slecht, stond weer geregeld stil. Gaat dus nog niet naar wens.

Afgelopen dagen is het steeds mooi weer geweest. Vandaag bewolkt, het heeft wat geregend. Is nog meer regen voorspeld. Rustig dagje dus bij de caravan. Komt wel goed uit met Sproet en M.

We hebben voor ons bekende plekken bezocht. Kiental natuurlijk, Adelboden. Reinisch. Wandelen langs de rivier. Gänttibrugge. Rohrbach. Hänggibrücke.

We vermaken ons nog wel even, bij gezondheid en welzijn.

Vroeger hadden we meer gezin.

Ons gezin is nu M., Sproet, Nilsson en ik.

De helft van ons gezin is ziek.

Nou ja, niet in orde eigenlijk.

Dat hebben we eerder gehad in dit land.

Lang geleden, met de kinderen.

Lekker gekampeerd in Wallis. Toen het teveel regende, naar Frankrijk gegaan.

Altijd mooi weer.

En diarree.

Snel teruggegaan naar Zwitserland.

Bij M. en J. bleef dat zo. Een vorm van paratyfus.

Huisarts gaf middeltjes, hielpen echter matig.

M. heeft er lang last van gehad.

Na een half jaar was alles weer normaal.

Nu weer de helft van ons zwak.

M. heeft veel last van haar rug. Loopt heel moeizaam. Veel pijn.

Ze heeft daarnaast een lelijke hoest. Is dus ziek.

Volgens M. geeft een hoestbui een nieuwe dimensie aan het begrip rugpijn.

Tja.

Onze Sproet loopt bij de dierendokter in Frutigen.

De bloeduitslagen bleken goed. Alle gemeten functies en waarden in orde.

Vanmorgen was ze een stuk beter dan de laatste dagen.

Ze huppelde verschillende keren in het bos. Keek dan wel om zich heen van : Waar zijn we ook al weer?

Ze reageert duidelijk beter. Ze kwispelt soms. Wil goed eten.

Neus bloedt niet meer.

Dierendokter denkt dat het een hersenbloeding is geweest. Geen tumor.

Geen medicijnen. Rustig aan doen.

Komt goed uit met M.

Als ze samen gaan wandelen, gaat het langzaam en komen ze niet ver.

Geeft niks.

Nilsson en ik lopen lange stukken. Nou ja, langere, zeg maar.

Zo komt het samen met ons goed.

Zondagmiddag in Frutigen. In de caravan.

Soms een beetje zon. Vaak wolken. Geregeld regen.

We hebben op de Ipad de app van radio 1 gezet. Luisteren dus naar Ajax-Twente. 1-0 nu. Balen.

Gisteren waren we om 7 uur ’s morgens vertrokken, om 6 uur ’s middags waren we hier. Voorspoedige reis gehad.

Hoe dichter we bij Zwitserland kwamen, hoe kouder het werd en hoe meer het ging regenen.

Vannacht hele nacht regen.

Nu dus wechselhaft.

Sproet is niet goed.

Sinds twee weken is haar gedrag veranderd. Wil niet meer mee wandelen. Eet meer. Lijkt soms te verstijven. Is geregeld erg onrustig (dwangrondjes lopen). Reageert niet goed op ons, blijft ’s morgens liggen en begroet ons niet.

Deze week met haar bij de dierenarts geweest. Het leek haar zenuwpijn uit de rug. Ik heb twijfels geuit. Gedrag is echt anders. Medicijnen tegen pijn meegekregen. Lijkt niet echt te helpen.

Gisteren in de auto ging het goed.

Ze had het hier altijd erg naar haar zin. Wist direct de plekjes op te zoeken waar vorige keer eenden waren. Ze rende door altijd door de bosjes heen en langs de rivier.

Nu liep ze vlak voor me en vlak achter me. Haast wezenloos. Soms staat ze stil en schudt wat met haar hoofd. Ze lijkt wel te herkennen waar ze is.

Vannacht heeft ze uit haar neus gebloed. Vanmorgen druppelde ze nog wat.

Langs de dierenarts gegaan. Hij vond dat het meeviel. Wil graag morgen bloedonderzoek. Sproet was bij hem, waarschijnlijk door de adrenaline, heel actief. Ze liep actief rondjes in de behandelkamer. Ik heb mijn zorgen geuit.

Dus morgen afwachten. Eerst bloedonderzoek laten doen. Geen goed gevoel over.

Kamperen in Zwitserland is nu dus lastig.