Jan Geerts

We hadden nog nooit zo’n wild nest gezien.

Engelse setters zijn de rust zelve. De moeder was ook
best rustig, in de woonkamer liepen nog enkele kalme tantes rond, maar dit
nestje was heel druk. Ruw spelen met elkaar. Veel energie en heel veel lawaai.

Maar wij hadden besloten dat we een pup wilden. Goed
voor onze Bommel, die met z’n tien jaren nu echt wel oud werd. Fijn voor ons om
weer een jonge hond in ons gezin te hebben.

We hebben haar opgehaald in augustus 2003. Onze keuze
viel op een leuke pup die niet de wildste leek. We wilden een vrouwtje, want we
hadden goede ervaringen met beide geslachten thuis.

Sproet was snel eigen. Maakte goed contact met
Bommel. Ze sliep graag tegen hem aan, tussen voor- en achterpoten. Had heel
veel energie. Rende heel hard. Kon goed met de katten opschieten.

In huis was ze erg lief. Aanhankelijk. Lag graag op je. Zat naast je naar je te kijken en sprong dan ineens op je schoot.

Buiten was haar lust en haar leven. Achter eenden aan.
Op zondagmorgen in het bos, heerlijk scheuren door het struweel. Lang wachten bij iedere waterpartij omdat
ze alles doorzwom op zoek naar watervogels. We renden nog een tijd samen door het bos. Eerst
liep Sproet los, later met een elastiek aan mij vast; ik stond te vaak op
haar te wachten omdat ze nog achter iets aan was.

Op een ochtendwandeling naar het weiland voor ons huis ging het mis. Ze werd
geraakt door een auto. Heel eng. Dierenarts. Shock. Nachtje opgenomen. Gelukkig
achteraf alleen veel butsen en blauwe plekken, wel heel veel schrik.

Bij het wandelen van vaste routes ging het goed, bij
afwijkingen van de route of nieuwe wandelingen ging het geregeld mis. We hebben
haar via de politie teruggekregen toen ze met mensen was meegelopen. We hebben
onze mobiele nummers aan haar halsband gedaan. We zijn geregeld gebeld als ze
ergens was gevonden en de weg terug niet meer wist.

In Zweden raakte ze zoek tijdens de eerste wandeling na aankomst op de camping.
Een rondje door het heuvelachtige bos met veel rotspartijen. Via anderen kwamen
we haar op het spoor. Ze bleek vast te zitten op een rotsblok. Ze was van
stenen afgegleden en kon er niet meer af.

Ik heb haar met gevaar voor eigen leven uit zee
moeten redden omdat ze eenden achterna ging.

Nilsson kwam. Mooi om te zien hoe afwachtend ze
in eerste instantie was, hoe goed ze voor hem ging zorgen en hoe behoedzaam ze
met hem speelde. Zij was zijn voorbeeld. Waar Sproet ging, liep Nilsson in de
buurt.

Nieuwe katten accepteerde ze moeiteloos. Pip sliep
graag bij haar in de mand.

Ze is gesteriliseerd. We wilden geen jonge hondjes en
Nilsson was te viriel.

Ze is daarna wat steviger geworden. Bleef wel graag
achter eenden aangaan. Struinde vol energie het bos door. Zat altijd onder de
takken, blaadjes en stokjes.

In april merkten we de eerste ziekteverschijnselen.
Ze bleef vaker bij mij in de buurt in het bos. Na Pasen wilde ze niet meer mee met de ochtend- en avondwandeling. Begin mei wilde ze niet meer mee naar
het bos. Naar de dierenarts geweest. Die dacht aan heup- of wervelkolomschade.
Pillen gehad.

Ze is meegegaan op vakantie. Ging slecht. Neusbloeding,
steeds minder willen wandelen, wel dwangmatig lopen. Dierenarts dacht aan
hersenbloeding.

Thuis werd ze eerst rustiger. Eigen omgeving. Ze kon
zelf naar binnen gaan als ze wou. Het dwangmatig blijven lopen nam toe, ze liep
soms 4 tot 5 uur achter elkaar door. Ze kon de deur niet meer vinden. Liep
overal in huis en buiten vast. Was heel onrustig, erg bang. Schrok van ieder geluid en onverwachte beweging. We kregen geen
contact meer met haar.

Vrijdag 10 juni hebben we haar laten inslapen.

Dag lieve, lieve Sproet.

Scheiden is lastig.

Ik ben er niet goed in. M. kan het beter.

Met afval dan.

De groene bak kan ik wel redelijk.

Echt problemen heb ik met plastic.

Wat is plastic? Soms is het heel duidelijk. Soms is het cellofaan.

M. heeft mij een tip gegeven: als je er doorheen kunt kijken is het plastic.

En een plastic tas met opdruk?

Soms is het wel plastic, maar dan mag het toch niet bij het plastic. Als er vlees in heeft gezeten.

Ik vind scheiden ingewikkeld.

Gisteren afscheid genomen van onze caravan.

Verkocht. Aardige mensen. Weg caravan, afscheid genomen.

Sproet gaat niet goed. Ze wordt minder zindelijk.

Heeft een paar keer per dag last van dwanglopen.

Ze blijft in huis maar rondlopen of loopt buiten rondjes om het huis.

Soms loopt ze zich vast, onder tafel of in een hoek.

Ze moet dan weer op het goede spoor gezet worden.

Ze lijkt langzaam weg te zakken in zichzelf.

Waarschijnlijk toch dementie.

Heel sneu.

We zijn nog niet toe aan afscheid.

We zijn weer thuis.

Dinsdag zijn we naar huis gegaan.

Sproet was weer niet goed.

We konden eigenlijk alleen maar bij de caravan
blijven.

Na ampel overleg besloten de zaak in te pakken.

Nu dus weer in Dalen.

We doen nu wel alsof we nog op vakantie zijn.

Sproet is rustiger in haar eigen omgeving.

We kunnen zonder honden weg.

Woensdag dagje cabrio.

Gisteren naar Dokkum.

Vandaag naar Blauwe Stad.

Hebben we toch nog veel gezien.

We hebben wel genoeg van het kamperen.

De afgelopen jaren hebben we gemiddeld 10 dagen per
jaar gekampeerd met de caravan.

Is echt te weinig.

Vandaar dat de caravan nu te koop is.

Als hij (zij?) niet verkocht wordt, gaan we volgend
jaar weer kamperen.

Maar liever niet.

Zij (hij?) mag weg.

Gelukkig hebben we de foto’s nog.

De balans na een week Zwitserland.

M. gaat langzaam vooruit. Ze loopt al wat langere stukken (tot een half uur) in een rustig tempo. Ze heeft nog wel veel rugpijn en pijn in haar been. Het hoesten gaat nog matig. Ze hoest haar longen er soms bijna uit. Zit wel los. Ze is vol goede moed.

Onze Sproet ging de afgelopen dagen heel redelijk. Ze wou graag mee uit, huppelde soms bij het wandelen, at goed. Vanmorgen een terugslag. Liet ontlasting lopen. Wandelde slecht, stond weer geregeld stil. Gaat dus nog niet naar wens.

Afgelopen dagen is het steeds mooi weer geweest. Vandaag bewolkt, het heeft wat geregend. Is nog meer regen voorspeld. Rustig dagje dus bij de caravan. Komt wel goed uit met Sproet en M.

We hebben voor ons bekende plekken bezocht. Kiental natuurlijk, Adelboden. Reinisch. Wandelen langs de rivier. Gänttibrugge. Rohrbach. Hänggibrücke.

We vermaken ons nog wel even, bij gezondheid en welzijn.

Vroeger hadden we meer gezin.

Ons gezin is nu M., Sproet, Nilsson en ik.

De helft van ons gezin is ziek.

Nou ja, niet in orde eigenlijk.

Dat hebben we eerder gehad in dit land.

Lang geleden, met de kinderen.

Lekker gekampeerd in Wallis. Toen het teveel regende, naar Frankrijk gegaan.

Altijd mooi weer.

En diarree.

Snel teruggegaan naar Zwitserland.

Bij M. en J. bleef dat zo. Een vorm van paratyfus.

Huisarts gaf middeltjes, hielpen echter matig.

M. heeft er lang last van gehad.

Na een half jaar was alles weer normaal.

Nu weer de helft van ons zwak.

M. heeft veel last van haar rug. Loopt heel moeizaam. Veel pijn.

Ze heeft daarnaast een lelijke hoest. Is dus ziek.

Volgens M. geeft een hoestbui een nieuwe dimensie aan het begrip rugpijn.

Tja.

Onze Sproet loopt bij de dierendokter in Frutigen.

De bloeduitslagen bleken goed. Alle gemeten functies en waarden in orde.

Vanmorgen was ze een stuk beter dan de laatste dagen.

Ze huppelde verschillende keren in het bos. Keek dan wel om zich heen van : Waar zijn we ook al weer?

Ze reageert duidelijk beter. Ze kwispelt soms. Wil goed eten.

Neus bloedt niet meer.

Dierendokter denkt dat het een hersenbloeding is geweest. Geen tumor.

Geen medicijnen. Rustig aan doen.

Komt goed uit met M.

Als ze samen gaan wandelen, gaat het langzaam en komen ze niet ver.

Geeft niks.

Nilsson en ik lopen lange stukken. Nou ja, langere, zeg maar.

Zo komt het samen met ons goed.

Zondagmiddag in Frutigen. In de caravan.

Soms een beetje zon. Vaak wolken. Geregeld regen.

We hebben op de Ipad de app van radio 1 gezet. Luisteren dus naar Ajax-Twente. 1-0 nu. Balen.

Gisteren waren we om 7 uur ’s morgens vertrokken, om 6 uur ’s middags waren we hier. Voorspoedige reis gehad.

Hoe dichter we bij Zwitserland kwamen, hoe kouder het werd en hoe meer het ging regenen.

Vannacht hele nacht regen.

Nu dus wechselhaft.

Sproet is niet goed.

Sinds twee weken is haar gedrag veranderd. Wil niet meer mee wandelen. Eet meer. Lijkt soms te verstijven. Is geregeld erg onrustig (dwangrondjes lopen). Reageert niet goed op ons, blijft ’s morgens liggen en begroet ons niet.

Deze week met haar bij de dierenarts geweest. Het leek haar zenuwpijn uit de rug. Ik heb twijfels geuit. Gedrag is echt anders. Medicijnen tegen pijn meegekregen. Lijkt niet echt te helpen.

Gisteren in de auto ging het goed.

Ze had het hier altijd erg naar haar zin. Wist direct de plekjes op te zoeken waar vorige keer eenden waren. Ze rende door altijd door de bosjes heen en langs de rivier.

Nu liep ze vlak voor me en vlak achter me. Haast wezenloos. Soms staat ze stil en schudt wat met haar hoofd. Ze lijkt wel te herkennen waar ze is.

Vannacht heeft ze uit haar neus gebloed. Vanmorgen druppelde ze nog wat.

Langs de dierenarts gegaan. Hij vond dat het meeviel. Wil graag morgen bloedonderzoek. Sproet was bij hem, waarschijnlijk door de adrenaline, heel actief. Ze liep actief rondjes in de behandelkamer. Ik heb mijn zorgen geuit.

Dus morgen afwachten. Eerst bloedonderzoek laten doen. Geen goed gevoel over.

Kamperen in Zwitserland is nu dus lastig.

De kat heet Max. Heb ik niet bedacht. Over een paar
weken halen we hem op.

Of haar.

Eerst op vakantie. Zijn we wel aan toe.

M. dan.

Ik heb veel meer vrij. Had vorige week nog vakantie.

Heb vanaf zaterdag twee weken vrij.

Eerder aangegane verplichtingen maken dat noodzakelijk.
Dus twee weken niet naar Friesland.

Wel naar Zwitserland.

Al meer dan 40 keer zijn we naar Zwitserland gereden.

Ik ken de route uit mijn hoofd.

M. heeft daar geen vertrouwen in.

Ze heeft bij de ANWB de nieuwste routekaarten
opgehaald.

Daarnaast gaat ook de tomtom aan.

Dat zorgt altijd voor discussie tussen M. en de
mevrouw van de tomtom. Ze hebben geregeld meningsverschillen. Daarbij blijft de
mevrouw van de tomtom het netst in het taalgebruik.

Ik weet naar wie ik moet luisteren. We gaan tenslotte
op vakantie en dan is het belangrijk om in goede sfeer aan te komen.

Onderweg spelen we cd’s af die M. onlangs heeft
gekocht.

Ook de nieuwste van Steve Earle.

Verplichte kost voor iedereen die van echte muziek
houdt.

Hieronder enkele fragmenten.

GELUID MOET HARD STAAN.

http://www.youtube.com/watch?v=c8bGpDDeELU

http://www.youtube.com/watch?v=V1kTjHr4ZLA&feature=fvwrel

Volgend jaar weer familieweekend. Een kort weekend.
Mijn generatie gaat in een apart gebouw. Ze houden erg rekening met mij. Ik heb
dit jaar dan ook erg mijn best gedaan. De kippen maar een keer gevoerd.

De katten waren erg blij met mijn onaangekondigde
bezoek.

Vooral de oudste kat. Een kater.

Die begint ’s middags rond 4 uur te balken om eten.
Hij heeft een heel vervelende balk.

Wij hebben drie katten.

De oudste is een asielzoeker. Onze dochter had deze
kat over. Is 6 jaren geleden bij ons gekomen. Heeft zich snel aangepast.

Nou ja.

De anderen pasten zich snel aan hem aan.

Hij is nogal aanwezig. Maakte zich niet populair bij
de andere beesten.

Kan wel heel goed opschieten met onze jongste kat.

Heeft echter permanent oorlog met de middelste kat.

We moeten vaak stofzuigen door opzettelijk
haarverlies.

De kat is wel oud. En vermagert. Is aan het afbouwen,
zeg maar.

Onze dochter in Milsbeek heeft nu een nestje katten.

Mooi nestje.

Dan wordt de verleiding groot.

M. zag er een heel mooi cypers poesje bij. Kan ook katertje
zijn. Daar hebben wij niet zoveel oog voor.

Onze kat Bram heeft de eerste maanden van zijn leven
Saartje geheten.

Cypers is dat kleine poesje wel.

We hebben deze gereserveerd. Kostte niet veel moeite.

Nu nog een naam.

Ik heb altijd veel ideeën. Voor namen.

We kiezen altijd een naam die M. bedacht heeft.

Zo zit dat bij ons.

Zal wel geen Milly worden. Of Apple. Bente. Saab. Volvo.