Jan Geerts

Heb meer verleden dan toekomst.

Verleden is soms nostalgie.

Mooie jeugdherinneringen.

Toen ik nog jong, onbevangen en onbevlekt was.

Kijk soms naar Memories.

Leuk als mensen na 40 jaren zeggen dat ze
geen steek veranderd zijn.

Mooi om te zien dat ze weer even verliefd
lijken net als toen.

Ben nog nooit gevraagd voor het programma.

Heb dus geen oude liefdes die nog contact
willen.

Zou het wel leuk vinden.

Maar durf geen stap te zetten.

Bang voor afwijzing.

Eerste meisje van de middelbare school.

Voor het eerst verliefd.

Zo pril. Innig dansen. Zoenen.

Hand-in-hand. Feestjes.

Knipogen in de gangen van de school bij de
leswisselingen.

Samen naar school op de brommer.

Dagdromen. Foto’s uitwisselen.

Na het examen was het uit.

Daarna nieuwe liefde.

Heftig en intensief.

Alles ontdekken.

Ging ook uit.

Verschillende kortdurende verliefdheden.

Toen kwam M.

Zij bleef.

Nog steeds.

Al 45 jaar.

Wat je hebt, zie je iedere dag.

Wat was zie je niet meer.

Zou best nog wel eens een oude liefde willen
zien.

Spreken.

Gewoon, even.

Kijken hoe het gaat.

Hoe het verder is gegaan.

Zeggen dat ze niet veranderd is.

Even het gevoel terughalen.

Dagdromen.

Als ik graag wil wandelen met Nilsson in het
bos, ben ik van M. afhankelijk.

Ik mag met de sling niet autorijden.

Zij moet mij vervoeren.

Dat wil zij gelukkig wel.

Meestal.

Zaterdag had M. een goed idee.

We gingen onze wensen combineren.

M. winkelen in Ommen en ik wandelen bij de
Besthmenerberg.

Dat is bij Ommen.

Ik werd om half twee afgezet op de
parkeeerplaats van de camping.

Het regende hard.

We hebben onderhandeld over hoe lang ik in
de regen zou wandelen.

Ik dacht een uur.

M. twee uur.

Afgesproken dat ze mij om half vier zou
ophalen.

Lekker gewandeld.

Mooie lange tocht in mijn waxjas.

Na een half uur was de waxjas niet meer
waterdicht.

Gelukkig trok Nilsson zich niets aan van de
regen en ik wou me ook niet laten kennen.

Ik ken het gebied heel behoorlijk.

Vaker gewandeld en vroeger ook gekampeerd
met school.

Route lopen was niet nodig, ik liep op mijn
richtingsgevoel.

Na een uur dreigde ik op het beginpunt terug
te komen.

In de regen gaat de tijd langzamer.

Toch maar een deel van blauwe route genomen.

Had ook rood of geel kunnen kiezen.

Geen idee hoe lang dit uitgezette pad was.

Mijn richtingsgevoel gaf mij aan dat ik te
ver van het startpunt dreigde te raken.

Op gevoel andere paden genomen.

Op mijn mobiel gekeken waar ik was.

Geen verbinding.

Een hardloper gevraagd waar ik was en hoe ik
bij de camping kon komen.

Hij wist meerdere campings.

Hij duidde mij de weg aan.

Wees met linkerhand naar rechts en zei dat
ik een beetje links moest aanhouden langs het fietspad.

Hij vond de regen ook niet fijn meer, dacht
ik.

En dat ik een eind terug moest.

Het was inmiddels half vier.

M. gebeld.

Ze vond het niet erg om even te wachten.

Ze zat lekker droog, zei ze.

En dat ik niet moest rennen in verband met
vallen.

Op gevoel enkele afslagen genomen.

Een half uur later was ik al bij de auto.

Met Nilsson.

Hij was erg nat en moe.

Ik ook.

M. had heel fijn gewinkeld.

Nilsson en ik vonden het wandelen een uurtje
leuk.

Onderhandelen is een vak.

Richtingsgevoel een gave.

De zon een geschenk.

Ons ochtendritueel is een stuk langer
geworden.

Het avondritueel ook.

Maandag jl. geopereerd aan cuff ruptuur,
dinsdag spuugmisselijk en vol pijn naar huis.

Nu is het vrijdag.

Ben al stukken beter.

Moet wel zes weken met arm in sling.

Geen autorijden.

Dagelijks oefenen, na vier weken met hulp
van fysiotherapeut.

Dankzij de handigheden van M. word ik
schoon.

We staan om kwart voor acht op.

Ik kan mezelf scheren.

Ik scheer alleen de kin.

Dan helpt M. mij uitkleden.

Eerst de sling, dan het t-shirt en de broek.

Alles heel voorzichtig, zodat de zere
schouder en arm niet belast worden.

Douchen.

Is een terug-in-de-tijd gevoel.

Ik word gewassen.

Zorgvuldig.

Stevig.

Ik vind te stevig.

M. niet.

Afdrogen.

Zalf. Poeder. Deo. Aftershave.

Aankleden.

Heel voorzichtig.

Zelf haren kammen met linkerhand. En een
borstel.

Tanden poetsen met linkerhand. En een elektrische
borstel.

Klaar.

Dan M. douchen en ik mag alvast naar
beneden.

Om 10 uur zijn we klaar om te gaan eten.

Twee uur en een kwartier.

‘s Avonds weer zo’n inspanning.

Het gaat dan wel sneller.

Hebben dan minder kleren aan te trekken.

Maar goed dat we de hele dag de tijd aan
onszelf hebben.

Hebben we ook wel nodig.

Over zes weken hebben we heel veel tijd
over.

Zal wennen worden.

Het gras is naar de knoppen.

Vorig jaar in de zomer zag ik dat het
bedroevend gesteld was met gras.

Veel droogte. Denk ik.

Grote stukken waren geel in plaats van
groen.

Volgens M.

Het najaar en de winter zorgden voor
overvloedige groei van mos.

Een steppe.

Nu deze winter het voorjaar gestart is, werd
het de hoogste tijd voor actie.

Het gras moet terug!

Natuurlijk heb ik me eerst laten informeren
over hoe ik dat het handigste doe.

En ik heb gegoogled.

Samengevat: mosdoden, verticuteren, kalken,
mesten, zaaien.

Piece of cake.

Eerst mosdoder erop gedaan. Het mos werd
zwart.

Geprobeerd om de zwarte stukken eruit te
halen.

Dat lukte ruimschoots.

Hele plaggen gingen eraf.

Twijfelde of dit wel helemaal de bedoeling
was.

Na 150 m2 maar gestopt.

Verticuteermachine gehuurd.

Volgens de verhuurder zou er veel rotzooi
vrijkomen.

Dat klopte.

Heel veel rotzooi.

M. en ik moesten alle mos en aanverwante
zaken bij elkaar harken en afvoeren.

Ruim vijftig kruiwagens vol.

We hebben een grote bult achter het
kippenhok liggen.

Mosbult.

Toen kalk op de steppe. En mest.

Totaal 300 kilo.

En inzaaien.

En nou groeien met die handel!

Kan er wel tevreden naar kijken.

Zal dat de komende tijd ook moeten doen.

Heb scheurtje in kapsel.

Van de schouder.

Nog van val in januari.

Doet deksels zeer.

Vooral ‘s nachts.

Moet gerepareerd worden.

Dicht niet vanzelf, volgens de orthopeed.

Daarna zes weken in immobilizer.

Klinkt statisch.

Wacht op oproep voor ziekenhuis.

Reis naar VS gecanceld.

Arme M.

Kan ook niet reizen.

Blijft mantelzorger.

Kan ze wel goed.

We gaan samen naar het groeien van het gras
kijken.

Worden we rustig van.

Moet wel.

Anders ga ik naar de knoppen.

Het was de week van vroeger.

Hoe ouder, hoe meer verleden.

Oude collega’s van M. kwamen dinsdag, mijn
oude collega’s zag ik woensdag.

Dinsdag veel gekookt.

Alles klaargemaakt.

Om vijf uur kwamen de eersten uit Almelo.

Er leiden vele wegen naar Dalen.

Sommigen met TomTom kwamen via de normale
route.

Anderen via Coevorden.

Enkeling over Schoonebeek.

Via Duitsland.

Een paar moesten telefonisch begeleid worden
om ons huis te bereiken.

Om kwart over zes kwam de laatste binnen.

In Almelo doen ze niet veel aan samen
rijden.

Er stonden acht auto’s.

Hoefde me niet druk te maken over parkeren
en zo, was gezegd.

Konden ze wel.

Leuke collega’s.

Huis bekeken, allemaal positief.

Geen kritiek gehoord.

Denk dat ze in Twente niet zulke mooie
huizen en plekjes hebben.

Gezellig gedronken, gegeten en gepraat.

Tijd vloog voorbij.

Ze wilden maar een keer koffie en thee,
daarna gingen ze weg.

Ik had verkeerd voorspeld over moeilijk van
het pad afrijden voor vrouwen.

Dat deden zij goed.

Een man reed de spiegel van zijn auto eraf
tegen een boom.

Het lukt niet iedereen om op het rechte pad te blijven.

Maar dat wisten ze al.

Was heel leuke visite.

Alles opgeruimd in huis.

M. had drie hartige taarten gemaakt.

Twee waren er over.

Voor de zekerheid 18 liter soep gemaakt.

Twaalf liter over.

Matige eters, leu oet Almelo.

Maar wel leuke leu.

Hoop ze gauw weer te zien.

Woensdag jaarlijkse personeelswandeling.

Altijd eerste woensdag in maart.

Voor huidig en oud personeel.

Veel oude en enkele huidige leden waren er.

Fijne groep.

Gewandeld in omgeving van Dalen.

Bij boer nieuwe melkstal bekeken.

Was gelijk ook opsteken.

De groep is goed in opsteken.

Na een uur kwamen we pas weer op gang.

Op naar ‘t Oelnbret.

Weer opsteken.

Praten en opsteken zijn de kerncompetenties
van deze groep.

Was hartstikke leuk.

Fijn om de mensen weer te zien en te
spreken.

Zonder schade ging iedereen naar huis.

Volgend jaar weer wandelen.

Woensdag 4 maart.

Ik ben dr.

Wij zijn hartstikke drok.

De hele boel moet aan de kant.

Bezoek komt.

Heel veel oude collega’s van M. komen op
visite.

Dat is leuk.

Buiten geveegd, dakgoten schoon, ramen
gelapt.

Schuur opgeruimd.

Scenario gemaakt.

Eerst drank.

Dan eten.

Koffie en thee.

Programma was vlot klaar.

Huis is alvast extra gepoetst.

Moet bijna dagelijks stofzuigen.

Met mijn zere schouder en rug.

M. doet ook veel.

Heeft de leiding over alle activiteiten.

Ik mag soep maken.

Twee soeps.

Kan ik wel.

Inkopen worden gedaan door M.

Ook extra soeppan wordt aangeschaft.

M. verwacht veel oude collega’s.

Hond wordt getraind.

Hij begroet de mensen altijd vriendelijk en
rustig zoals het een Engelse setter betaamt.

Hij wordt ook wel de gentleman onder de
honden genoemd.

Bij vrouwen steekt hij altijd zijn neus in
het kruis.

Dat zijn wij aan het afleren.

Bij hem.

Ook kwijlt hij soms.

Daarom hebben wij in huis altijd oude kleren
aan die wekelijks in de was gaan.

We hopen dat de visite niet de zondagse
kleren aan heeft.

Kwijlen afleren is moeilijk.

Beste klus.

Soep maken is gemakkelijker.

Kat wordt geleerd niet te slaan.

Als ze aangehaald wordt, kan ze ineens een
klap geven.

Beetje typisch.

Ook beste klus.

Dagelijks worden de afspraken voor de grote
dag herhaald.

Ik word goed voorbereid.

Moet zorgen voor het goed parkeren van de
auto’s.

Anders moeten ze achteruit het pad af.

Tussen de bomen door.

En het zijn bijna allemaal vrouwen.

Dat wordt nog wat.

De spanning loopt op.

Nog maar een paar dagen!

Ze zijn welkom!

Soms ga ik in de lift.

Niet vaak.

Vroeger had je in Den Haag in het
gemeentehuis een paternoster.

Dat is een liftsysteem zonder deuren.

De lift loopt voortdurend rond. Je stapt
zelf in en uit.

Enige handigheid is geboden.

Honden kunnen liften.

Onze Sproet verbaasde zich altijd dat je
moest keren om eruit te gaan.

Logisch gedacht, ook voor een hond.

Ben in New York in heel snelle lift geweest.

Kreeg een apart gevoel van binnen.

Liften vergt enige handigheid.

Vorige week op bezoek in ziekenhuis.

Zesde verdieping.

Op heenweg naar boven ging vlot.

Terug minder.

Er waren maar liefst zes liften.

Drie voor personen.

Twee voor patiënten.

Een voor de dienst.

Duurde erg lang voordat er een lift kwam.

Een verpleger met een karretje vol buisjes,
zakjes en ander medisch gereedschap stond ook te wachten.

Wachten duurt lang.

Ik ben er niet goed in.

Eindelijk kwam er een lift.

Een patiëntenlift.

De verpleger ging erin en wenkte mij mee.

Anders moest ik nog langer wachten.

Toen de deuren sloten, ging de lift naar boven.

We hadden pech volgens de verpleger.

Op de tiende verdieping stond een bed met
patiënt te wachten.

Ik moest eruit.

Verpleger ook.

Na enkele minuten stopte een personenlift.

Snel erin.

Ging naar de elfde verdieping.

Wachten.

Toen naar beneden.

Hoera!

Dacht ik.

Lift stopte, ik eruit.

Ik herkende de afdeling.

Ik was weer op de zesde verdieping.

En een kwartier bezig te liften.

Heb de trap genomen.

Beste afdaling nog.

Liften valt niet mee.

Toen wij in 1972 trouwden, hadden wij een
abonnement op de krant, waren lid van de bibliotheek, hadden woordenboeken,
studieboeken, naslagwerken en kochten boeken. Telefoneren deden we in een
telefooncel in de buurt. We schreven brieven en stuurden kaartjes, gingen op de
brommer of met de fiets naar school, werk of op visite. We keken tv op een
tweedehands zwartwit toestel met twee netten en luisterden naar een draagbare
radio. We draaiden plaatjes op een pickup: singles en lp’s. We hadden een schoepenwasmachine,
een wringer en wasten de vaat met de hand. In ons fototoestel deden wij een
fotorolletje voor 12 opnamen. We gingen op vakantie met de tent en een geleende
auto. We gebruikten campinggidsen, wegenkaarten en waren lid van de ANWB.

Als we het ergens niet mee eens waren,
demonstreerden we of hingen we posters of spandoeken voor het raam.

Dat is nu anders.

Geconstateerd dat we alle zeilen moeten
bijzetten om bij te blijven.

In de elektronische wereld.

Probeer trends te volgen.

Heb een iPhone. Bel er mee. Word gebeld. Ik
whatsapp. Sms. Maak foto’s. Gebruik de digitale agenda. Ik cloud. Gebruik soms
de kaarten.

Heb een iMac. Fijne computer. Groot
beeldscherm. Gaat direct aan en hoeft niet op te starten, zoals een
windowsversie. Goed te bedienen. Wordpakket erop. Gebruik iTunes, iPhoto,
Spotify, mail, safari, agenda, kaarten, iMovie, timemachine voor de backup, prullenbak.
Volg lessen aan de Digitale Universiteit.

Heb iTV. Deze week Netflix erop gezet. Mooi.
Kunnen we de hele dag tv kijken. Ook Youtube.

Ik heb een iPad. Het eerste model. Fijn apparaat.
Gebruik hem voor de mail, FB, blog en marktplaats. Weersvoorspelling. Nu.nl.
Opzoeken van wetenswaardigheden. Als tweede scherm bij sommige tvprogramma’s.
Digitale versies van kranten. Apps met campings in Zweden, Zwitserland en de
VS.

Ik print, maak pdf’jes en scan, maak
grafieken en tabellen. Heb een website en een blog. Geef digitaal meningen.

Heb een iPod. Alle muziek die we mooi vinden
staat erop. Verschillende dockingstations.

Via bluetooth maken de iPod en de iPhone
automatisch verbinding met het audiosysteem in de auto.

In de auto hebben wij natuurlijk een
navigatiesysteem. En kaarten, voor M.

Alle iApparaten zijn aan elkaar gekoppeld
middels de cloud.

We hebben ook nog een gewoon
telefoontoestel. Eigenlijk drie, anders moeten we zo ver lopen als we gebeld
worden.

Heb een digitale reader met heel veel
digitale boeken.

Ik heb apparaten waarvan ik waarschijnlijk
maar een klein deel gebruik van wat mogelijk is.

Het is nu al best veel. Heel veel.

Nu willen we (=ik) nog graag een wireless
speaker die via bluetooth en airplay onze muziek afspeelt.

En de iPad geeft aan dat het
besturingssysteem niet verder geupdatet kan worden. Zal wel moeten vervangen.

Ik vrees de dag dat ik wat in de war raak.
Minder word.

Het overzicht verlies.

De verschillende afstandsbedieningen niet
meer uit elkaar kan houden.

De wachtwoorden (heb er heel veel) kwijt
raak.

Mentaal terug moet naar 1972.

Is ook wel een rustig gevoel.

Overzichtelijk.

Lekker weinig apparaten.

Wel jammer dat op het gebied van het
schoonmaken van het huis er weinig elektronische ontwikkelingen zijn.

We moeten nog steeds poetsen en stofzuigen.

Altijd een hekel aan gehad.

Dat ze daar nou niks op verzinnen.