In de auto weet je dat je links rijdt omdat het stuur rechts zit. Dat lukt goed. Meestal. Wandelen is moeilijker. Iedere straat die we oversteken, zeg ik hardop eerst rechts kijken, dan links. M. vindt dat onzin. Zij steekt gewoon over en draait haar hoofd voortdurend naar links en rechts en verwacht dat auto’s zullen stoppen. Daarom roep ik steeds luider dat het gevaar eerst van rechts komt. Zou ze moeten weten.
We hebben twee iPads, twee iPhones, twee kleine fototoestellen, een spiegelreflexcamera, een actioncam, een videocamera, een iPod en een losse kleine speakerbox bij ons. Wij vinden dat je zekerheden moet inbouwen. Die apparaten hebben, om opgeladen te worden of om de gegevens te downloaden, snoertjes nodig. We hebben twee verloopstekkers om de stopcontacten in NZ te kunnen gebruiken en om de verschillende apparaten in de verloopstekkers te krijgen hebben we zes verschillende snoertjes bij ons. Daarnaast voor het opladen van de accu’s van de camera’s heb ik vijf verschillende snoertjes bij me. Voor het aansluiten van camera’s op de iPads heb ik twee verschillende stekkers bij me. Dat zit allemaal in een tas bij elkaar in. Ik vrees de dag dat mijn geheugen minder wordt, want nu kan ik het nog uit elkaar houden. M. kan dat niet. Hoeft ook niet. Doe ik.
Ik wil er graag jong uitzien. Ik vind dat ik er jonger uitzie dan ik ben. M. vindt dat geweldig leuk. Als wij entree moeten betalen, vraagt ze steeds of er korting gegeven wordt aan senioren. Als dat bevestigd wordt, zegt ze dat ik daar onder val. Ze toont zich bereid (zal ik zijn paspoort laten zien?) het te bewijzen. Dat hoeft nooit. M. is op de penning, zegt ze. So cruel.
Ik heb een verlanglijstje meegekregen. Van E. uit Dalen. Fan van een popgroep uit Den Haag. Ik hoefde er geen moeite voor te doen, zei hij. Maar als de gelegenheid zich voordeed…. In iedere plaats van enige omvang kijken we naar platenzaken. We letten vooral op het verkeer en op onze route, maar ook op platenzaken. Gisteren in Taupo zijn we in de kleinste zelfstandige platenzaak van NZ geweest. Hij had ook vinyl en cassettebandjes. Goed gezocht, niks gevonden. Vraag gesteld naar platen van verlanglijstje. That is very difficult, the man said. Misschien via internet, maar heel moeilijk om aan te komen. Dat laatste zei hij ook in het Engels, trouwens. Missie nog niet geslaagd dus. Nog tijd zat.
We hebben twee spelletjes gekocht. We waren vergeten wat mee te nemen als de tv minder interessant zou zijn en dat is geregeld zo. Dus yahtzee en rummikub aangeschaft. Op de doos van Rummikub staat Brings people together. Ze spelen het dus heel anders dan wij.
in Wellington hebben we o.a. het Te Papa museum bezocht. Topaanrader. Prachtig gebouw, zeer interactief, van geologisch ontstaan van NZ tot eerste bewoners, van Maori cultuur tot immigranten uit Nederland, schilderijen, beelden, films, geweldig mooi! Leuke stad trouwens, heel ontspannen, veel hardlopers en men maakt zich, ook in de haven, niet zo druk met verboden. Er werd enthousiast in het water gedoken en nergens bordjes met waarschuwingen. Veel cafés en ze waren rond het middaguur al goed bezet.
Ik zie er al aardig als een kiwi uit. Ben op straat (are you local?) en in museum (do you workshop here?) zo aangesproken.
