Zondagmorgen in het bos. Warm. De honden snakten naar water. Hun pootjes deden pijn van het lopen in het hete zand. Water gevonden bij twee vennetjes.

Onderweg in het bos komt op een vast punt altijd de onderwijzer in mij naar boven.

Spelling. Wie kent dat niet. Nou, velen.

Om maar eens wat te noemen waarover ik mij kon (kan?) opwinden. Niveaus. Eenvoudig woord. Net als bureaus. Tableaus. Cadeaus. Maar dan de manier waarop het wordt geschreven: NIVEAU’S!!!!!BUREAU’S!!!! TABLEAU’S!!!!CADEAU’S!!!!

Daar krijg je toch pijn van in je ogen. In kranten, op tv bij de ondertiteling. Overal zie je het fout geschreven. Daar doen we dus zoveel moeite voor in het onderwijs.

Het is natuurlijk heel wat anders dan smstaal. Ik bedoel hier de taal van het sms’en. Niet een sm van staal. Zou ook kunnen, maar dit gaat over taal. De smstaal heeft heel andere regels en is voor insiders bedoeld. Heel goed. Eigen regels, boodschap moet overkomen. Sprak gisteren iemand die zei dat hij een bundel van 1000 sms’jes per maand heeft. En soms tekort komt. Dat zijn meer dan 30 sms’jes per dag. Dan kun je dus niet voluit schrijven of letten op spelling. Dat is anders dan schrijven in de krant. Dat mag toch wel zonder fouten?

In het bos staat op een hoek een bordje met daarop een voor mij zeer storende spellingfout. Het is op een punt waar je het bos ingaat. Op dat bordje staat wat je wel en niet mag. Je mag wandelen en fietsen op de paden. Je mag ook met de hond lopen. Hoeft niet vast. Wel onder controle hebben, en dat heb ik (Wat is controle?). Je mag niet met een motorvoertuig of brommer het bos in. Mooi zo.

Iemand was het niet eens met de teksten op dit bordje. Hij of zij heeft er met grote letters een woord overheen gekalkt: FUK.

Dat bedoel ik dus. Zelfs schelden lukt niet zonder fouten. Ik ben vandaag droevig gestemd over de effecten van ons onderwijs.