Als kool.
Ruim een kilo per week.
Inmiddels 12 kilo puppy.
Oliver ligt graag op schoot en valt zo goed in slaap.
Meestal.
Soms bijt hij liefdevol.
Dat denk ik dan maar, want het voelt anders.
Ieder morgen gaan we, samen met Andersson, onze oudere hond, uit.
Oprit af, weg over en het weiland en de akker over.
Dat is een uitdaging.
De oprit is honderd meter lang en Oliver ziet onderweg veel.
He, een grasspriet.
Een takje.
Even huppelen.
Nog een takje.
Een graspol.
Huppelen.
Happen in de riem van Andersson.
Een boom, even ruiken.
Hoor ik daar een trekker?
Huppelen.
En iedere dag vindt hij onderweg iets nieuws.
ADHD denken wij.
Of gewoon enthousiast.
In het weiland en op de akker gaat steeds beter.
Hij wil nu niet meer stukken gedragen worden.
Probeert Andersson in te halen.
Dreigt in de sloot te vallen.
Komt als ik hem fluit.
Of niet.
Er gaat een kapitaal aan beloningshapjes door.
Hij weet bijv. dat hij niet op de bank mag.
Als wij dat zeggen, gaat hij er vanaf.
En gaat zitten om zijn beloning in ontvangst te nemen.
Ik denk dat hij expres op de bank springt.
Maar goed, in het weiland en op de akker gaat het prima.
Hij loopt nu ongeveer twee kilometer in 40 minuten.
Inclusief snuffelpauzes.
Als hij onderweg wat goeds doet, krijgt hij een beloning.
‘s Middags gaan wij naar het bos.
Vindt hij ook leuk.
Weer ongeveer 40 minuten rennen, snuffelen, spelen.
Daarna thuis slapen.
Diep slapen.
Totdat hij hoort dat er brokjes in zijn bak worden gedaan.
Dan is de slaap over.
Hij is geweldig enthousiast als hij mag eten.
Dat zijn wij niet gewend.
Onze honden deden tot nu toe altijd rustig aan met eten.
Dat doet Oliver anders.
Maar het is wel erg leuk.
Wij zijn blij met hem.
Oliver is al niet meer weg te denken.
Daar zorgt hij zelf wel voor.
Iedere dag ruim een ons meer.
