Ik voetbal weer.
Langzaam.
In 1997 heb ik de laatste keer gevoetbald.
Maar nu ben ik weer begonnen.
Slow walking voetbal.
Onnodig Engels, maar we doen het dus heel langzaam.
Net als andere dingen die we steeds langzamer doen, maar
daar gaat het nu niet over.
We gaan in de zaal langzaam voetballen. Als je de bal hebt,
moet je wandelen. Zonder bal mag je rennen. Dat is voor de deelnemers best
lastig, want rennen gaat moeizaam.
We zijn bijna allemaal tussen de zestig en zeventig jaar.
Echte veteranen.
Een is iets jonger, maar die slikt medicijnen om mee te
kunnen doen, dus die heeft dispensatie.
Een is 83 jaar. Dat is een superveteraan.
We gaan op donderdag 6 september beginnen in de zaal.
Omdat het lekker weer was, vonden we het een goed idee om
nu alvast te oefenen buiten op het veld. Dat hebben we twee weken geleden
gedaan. Op een dinsdagmorgen.
We waren met negen deelnemers.
Lekker partijtje gespeeld.
Is nog best lastig, wandelen met de bal aan je voet.
Geregeld ging er iemand in de fout.
Liep te hard.
Gelukkig hadden we ook negen scheidsrechters, dus dat kwam
steeds goed.
Sommigen van ons vielen spontaan om als ze te snel wilden
vrijlopen.
Gedachten omzetten in bewegingen is een proces dat bij onze
leeftijdsgroep ook langzaam gaat.
Geen fysiek contact was ook lastig. Voor sommigen erg
lastig.
Na een half uur was bij enkelen de pijp leeg.
Soms viel er iemand al om als hij zich wou omdraaien.
Iemand was de bril ineens kwijt.
We moesten allemaal erg zweten.
Het was hartstikke leuk.
We spraken af dat we de week erop weer zouden spelen.
Ik was een week later mooi op tijd. Drie anderen ook.
Een zei dat hij vandaag ging klussen. Die viel dus af.
Er kwam nog iemand bij, maar die wou niet meedoen, want hij
was net bij de fysiotherapeut geweest.
Er kwamen berichten uit de ziekenboeg, want die bleken we
al te hebben.
Een speler was de dag na het vorige potje naar de huisarts
gegaan met liesklachten en hij liep nu met een rollator.
Een andere speler was naar de specialist gegaan om betere
medicijnen te vragen.
Er was ook een speler die enkele dagen na het potje een
attaque heeft gehad. Paar dagen ziekenhuis, het ging nu redelijk goed.
We waren nog maar net begonnen en nu dit al. We hadden nog niet eens een lief- en leedcommissie opgericht.
Ik had het gelukkig goed doorstaan, dat eerste potje. Had
alleen twee dikke knieën, rugpijn, pijn in de bovenbenen, last van beide
achillespezen en ‘s nachts kramp in beide kuiten. Dat viel dus reuze mee
vergeleken met sommige anderen.
We besloten om die dinsdag geen partijtje te spelen.
Komende donderdag gaan we in de zaal spelen. Dan komen er nog veel
meer bij.
Wordt vast hartstikke leuk.
Het lijkt me wel handig om een arts en een fysiotherapeut
bij het slow walking voetbal te betrekken.
Mogen ze natuurlijk ook meespelen.
