Het regende zachtjes op deze zondagmorgen. De honden en ik wilden wel
ons rondje door het bos lopen. Wij zijn niet benauwd voor een beetje regen.
Het is meestal uitgestorven op zondagmorgen in de regen in het bos.
Nu zag ik echter twee mannen staan met een hond. Mijn beide honden holden er
naartoe. Ze zijn altijd nieuwsgierig, maar wel verschillend nieuwsgierig.
Andersson, de jonge hond, wil graag spelen en Nilsson, onze ouwe, wil graag
weten of het een vrouwtje is waar hij wat mee kan beginnen.
Ze kregen beide een beetje hun zin. Het was een vrouwtje, ze wou
graag spelen, maar had geen zin in een relatie met Nilsson. Ik groette de beide
mannen en passeerde hun, maar een van de mannen liep met mij op.
Hij zei dat hij even een praatje had gemaakt en dat hij zonder hond
in het bos liep. Normaal had hij altijd honden bij zich, vertelde hij. Hij had
oppashonden en die liet hij dan uit in het bos. Hij had nu genoeg tijd om dat
te doen, want hij stond niet meer voor de klas.
Een onderwijzer dus. Ik hoorde aan zijn tongval dat hij hier niet
weg kwam. Ik schatte hem iets jonger dan ik ben en vroeg hem of hij met
vervroegd pensioen was. Nee, hij was nu schrijver geworden. Kinderboeken. Hij
had in Vlaardingen gewoond en gewerkt en had daar meestal de hoogste klas. Aan
het eind van het schooljaar maakte hij een musical voor de kinderen. Die van
Benny Vreden en consorten vond hij niet echt mooi, dus hij schreef ze zelf. Dat
was leuk werk. Toen in de krant een oproep stond voor een wedstrijd
scriptschrijven, moedigde zijn vrouw hem aan om mee te doen. Zonder verwachtingen
leverde hij zijn A4’tje in. Hij mocht bij de prijsuitreiking aanwezig zijn in
Hilversum. Joop van de Ende reikte de prijs uit. Tot zijn stomme verbazing
bleek hij een van de drie prijswinnaars te zijn! Dat had hij nooit verwacht.
Als vervolg hierop benaderde een uitgever van schoolboeken hem met het verzoek
om een boek te schrijven voor kinderen van een bepaalde leeftijd en met een
zekere moeilijkheidsgraad. Dat deed hij, het beviel de uitgever goed en hij kreeg
een contract en nu schreef hij jaarlijks een aantal boeken. Hij schreef ook mee
aan een geschiedenismethode en aan een taalmethode. Hij was maar gestopt met de
school, want het was veel te druk. Hij was een paar jaar geleden verhuisd naar
deze omgeving in Drenthe. Lekker rustig. Hij zei dat deze keuze om te gaan
schrijven en om in Drenthe te gaan wonen de beste waren in zijn leven. Hij had
zijn hart gevolgd en als je dat doet, komt het altijd goed. Hij had het mooiste
leven van de wereld en als extraatje paste hij op honden en daarom liep hij
vaak in het bos en kwam zo aan zijn beweging. Leve het leven en volg je hart.
Wees niet bang, want als je doet wat je graag wilt, komt het altijd goed, zei
hij.
We namen afscheid nadat ik natuurlijk over mijn beroep had
verteld. Hij luisterde er beleefd maar, maar leek me duidelijk beter in praten
dan luisteren.
Het regende iets harder. Andersson en Nilsson hadden veel zin in een
heel eind verder lopen. Ik ook.
Ik moest nog wel nadenken over wat hij vertelde. Over het volgen van
je hart. Dat het dan altijd goed komt. Klinkt goed. Maar dat weet je pas
achteraf zo. Dan weet je of het goed was. Er is zoveel waar rekening mee
gehouden moet worden.
……want tussen droom en daad
Staan wetten in de weg
En praktische bezwaren
En ook weemoedigheid
Die niemand kan verklaren
Maar die des avonds komt
Wanneer men slapen gaat…. (Elsschot)
Ik moet het misschien wel vaker doen. Mijn hart volgen. Kan we dat
veroorloven. Eigenlijk deed ik dat nu ook. Wandelen in het bos met de honden.
Met z’n drieën volgden we ons hart. En het pad.
In de regen.
