Vandaag was weer zo’n dag.
Een oppasdag.
M. en ik zijn dan oma en opa in het echt.
Wij verheugen ons altijd op deze dag.
Niet op het opstaan.
Dat is te vroeg. Voor ons te vroeg.
Al om zes uur in het weiland met de honden lopen is tegennatuurlijk.
In tijd gezien. Voor ons.
We gaan ook heel vroeg weg.
Om half zeven in de auto.
We moeten er op tijd zijn.
Eerst de overdracht en de laatste instructies.
En dan begint ons feestje.
Alleen met onze kleinzoon.
Eerst lag hij alleen maar een beetje te liggen.
Nu is hij al tien maanden.
Nu kruipt hij verrassend snel door de kamer.
Trekt zich overal tegenop en staat, al is dat nog wat wankel.
Hij zit rechtop en stoot klanken uit.
Wij oefenen de hele dag met praten.
Oma en opa. Dat zeggen wij voor.
Lukt nog niet echt.
Hij heeft veel lol.
En heel veel speelgoed.
Met allerlei geluiden en lichtjes.
En veel boeken.
Voorlezen vindt hij leuk.
Hij heeft al wel een voorkeur voor speelgoed.
De iPad en de iPhone.
Hij kan de iPhone zelf aandoen.
En hij kan swipen.
Ongecontroleerd, maar toch.
Hij gebruikt Siri ook.
Siri begrijpt hem nog niet.
Komt nog wel.
Hij kan dus nog niet lopen, maar wel de iPhone aandoen.
Modern kind, dus.
Eind van de dag weer de overdracht en dan naar huis.
Fijn, zo’n oppasdag.
