De schepping kon minder, maar ook een heel
stuk beter.
Kritiek moet kunnen.
Met wat langer doordenken had deze wereld
heel wat aangenamer eruit kunnen zien.
Het lijkt toch een beetje een haastklus te
zijn geweest: alles in een week min de zondag voor elkaar willen krijgen zonder
constructiefouten.
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Jonge mensen die veel te jong overlijden:
Andrea, Reinout.
M.’s broer A. is ziek. Ernstig ziek.
Een half jaar geleden is leukemie
geconstateerd.
Bij toeval.
Ingrijpende chemokuren.
Zoals A. zei: Ik ging zonder klacht het
ziekenhuis in en ben nu hartstikke ziek.
Aanvankelijk ging het goed.
Eind mei kwam de kanker terug.
Weer ziekenhuis, weer chemo, complicaties.
Bestrijding helpt nu niet meer.
Hij wil naar huis.
En dat gaat gebeuren.
Moeilijk.
Zo moe, en toch nog willen praten.
Dat moet ook.
Regelen.
Angst.
Onzekerheid.
Verdriet.
Hoe gaat het met allen die hij lief heeft?
Zorgen of dat wel goed komt.
En zo moe.
Veel vragen ook: Waarom A.? Waarom zo snel?
Hoe gaat het verder met zijn vrouw en zijn kinderen? Zijn kleinkinderen?
Geen antwoorden, wel hulp.
Praktische hulp.
Maar vooral luisteren, heftige emoties
begrijpen, hand vasthouden.
Het voelt vaak machteloos.
Samen kun je meer.
Dat doen allen om A. heen.
Er is best veel aan te merken op de
schepping.
Dit
soort fouten hadden er niet in moeten zitten.
