Vanmorgen merkte ik het direct toen ik naar buiten ging.

Het was stil.

In het bos was het stil.

Heel stil.

Geen wind, geen vogelgeluiden.

Prettig stil.

Geregeld stilgestaan in het bos.

Stilte.

Soms het langzame geluid van een hoog vliegtuig.

Die stilte is een teken.

Het teken dat de lente gaat beginnen.

De omslag is nu bezig.

Daar is stilte voor nodig.

Stilte na een fijne week.

Valentijnsdag.

Ik weet wie van mij houdt.

Ik kreeg een valentijnskaart.

Van een stille aanbidder, stond erop.

De kaart lag zonder postzegel op tafel.

Met een cadeau.

Versace.

Ik had mijn lief ook een kaart gegeven.

En een cadeau.

Mooie ketting met steen.

Ik heb ook de aankoopbon gegeven.

De ketting is inmiddels geruild.

Maar het ging om het idee, zei M.

Ze vond het idee leuk.

De ketting wat minder.

Ik heb verder geen valentijnskaarten gehad.

Jammer.

Ik hoopte toch dat er ergens iemand stil verliefd op mij zou
zijn.

Of mij erg aardig zou vinden.

Ik heb zelf wel valentijnskaarten verstuurd.

Ik ben licht ontvlambaar.

Ik heb 30 kaarten verstuurd.

Geen reactie.

Geeft ook wel rust.

Ik heb M. al.

En die geeft wel een kaart.

En een cadeau.

Ik ben gelukkig.

Met M.

En met de stilte.