Dinsdag was ik nog hellig op de kippen, vandaag ben ik diep bedroefd. De jonge hanen moesten weg. Al een poosje eigenlijk. Ik stelde het steeds uit. Het kraaien is echter zeer luid en het gejakker achter de hennen aan gaat de hele dag door. Met z’n vieren een hen betreden kunnen ze ook. En dan komt het moment dat je moet ingrijpen. Vandaag dus.
De hele dag ben ik daar mee druk. Steeds denk ik aan de hanen die nu nog lekker rondlopen en vanavond weggaan. Naar M. Die doet er dingen mee die ik nooit zou kunnen. Laf van mij. Tja.
Vanmiddag om 4 uur dacht ik dat ik alvast wat hanen zou kunnen gaan vangen. Ze zouden echter ook nog even gewoon buiten kunnen lopen. Heb daar maar voor gekozen. Om half zes wou ik de eerste haan pakken die ’s nachts buiten op stok gaat. De rest gaat allemaal in het hok, deze blijft buiten. Vangen mislukt. Hij had het in de gaten. Rende de tuin door. Ik er niet achteraan. Gewacht tot M. thuis kwam. Na het eten heeft M. geprobeerd de buitenhaan te pakken. Mislukte. Toen naar binnen in het hok. Met de hanenpoot en in het hok kon ik ze vlot pakken. M. houdt de doos dicht waar ze in moeten. Nadat alle binnenhanen, behalve de oude haan die natuurlijk blijft, in de doos zaten, nogmaals een poging gedaan de buitenhaan te pakken. Met de hanenpoot lukte het! Totaal 8 hanen zijn richting De Krim gegaan. Met de auto.
In de auto voel ik me dan een soort verrader. Gelukkig maakten de hanen nauwelijks geluid. Heel vervelend. Voel me nog niet opgelucht dat het voorbij is. Tja.
Maar een paar melancholieke links.
