Op zaterdag proberen we altijd samen wat te doen. Dat wil zeggen: ’s middags doen we wat samen. M. en ik. ’s Morgens haalt M. de boodschappen, altijd zonder lijstje. Knap. We hebben ook altijd wat we nodig hebben. Of wat meer. We hebben bijv. veel kruidenpotjes. Verschillende soorten zout. Eigenlijk hebben we daar heel veel van. Ach. Ik help wel met het uit de auto halen van de boodschappen. En een beetje met het opruimen. Tot ik teveel in de weg loop.

Daarna spreken we af wat we ’s middags gaan doen. Behalve als we al afspraken hebben. Dat was nu niet zo. We komen dan tot een compromis. We gaan langs een garage en een schoenenwinkel. Niet dat we direct een andere auto nodig hebben, maar oriëntatie op de automarkt is altijd goed. En M.’s auto zou dit jaar eigenlijk ingeruild moeten worden. Dus ik help dan. Nog geen keuze maken, want er zijn nog veel mogelijkheden. Ik heb ook geholpen bij de schoenenwinkel. M. heeft goede wandelschoenen nodig. Ze past dan veel schoenen. Ik doe geregeld voorstellen. Aan het eind gingen we weg zonder schoenen.

’s Avonds gewandeld met de honden in het weiland. Uitgegleden, onderuit gegaan, zere knie dubbel, languit in de sneeuw. En daar lig je dan, midden in het weiland. Vrijdag nog een hele schaatstocht gereden, zaterdag onderuit in het weiland. Viel zo soepel als een mud aardappelen. Niemand die het zag. Troosteloos. Nadat ik bekomen was van de schrik, overeind gekrabbeld en voorzichtig doorgelopen. Schade valt mee. Dikke knie, pijnlijke elleboog. Tja. Je maakt wat mee. Het maakt me haast bang voor de komende jaren.