Mijn posters, foto’s, schilderijen, kortom alle eigen spulletjes meegenomen. Thuis in het verwarmingshok gezet. Mijn kamertje ziet er kaal uit. Maar enkele gedichtenposters opgehangen. Lijkt het nog wat.
Ik heb de mol op school nog niet gevonden. Thuis ook niet. Hij heeft al aardig wat hopen gelegd, maar heb nog niet de tijd genomen voor de klemmen. Ik krijg hem nog wel. De mol op school is ook lastig te vinden. Iedereen houdt de kaken stijf op elkaar. Ik had laatst het een en ander gecombineerd, gededuceerd en was tot een duidelijk beeld gekomen. Maar opgebiecht. Leek me wel sportief. Ze bleken totaal niet onder de indruk van mijn speurwerk. Keken er zelfs wat meewarig bij. Haast niet te geloven dat in zo’n groot team niemand iets zegt.
Kinderen wel. Die praten gemakkelijk. Die zeggen dat ze mijn tekening nog niet afhebben. Of dat ze er thuis aan bezig zijn. Vanmiddag kwamen er twee aan de deur met een tekening. Maar verder zeggen ze niets.
Morgen nog enkele zaken afmaken, maar eigenlijk heb ik wel gedaan wat ik wou doen. Voor mijn gevoel begint morgen het afscheid.
Vandaag zat in de kraammand een fotokubus. Zullen we vullen. Ik ga zo schoenen poetsen. Moet tenslotte ook gebeuren. En zo vaak doe ik dat niet.
