Jan Geerts

Veel felicitaties gehad met mijn verjaardag.

Mooi.

Handig dat facebook je een week van tevoren attendeert op de
verjaardag.

En dat je op de verjaardag steeds berichtjes ziet
verschijnen bij de jarige.

Het sluit makkelijk aan, zeg maar.

Zo doe ik het tenminste.

Maar hartelijk dank voor de vele gelukwensen, want het is heel
leuk om te lezen.

Ik kreeg wel minder kaarten.

Aanzienlijk minder.

Je kan niet alles hebben.

En ik heb al zoveel.

Mijn M. is altijd creatief in het verzinnen van leuke cadeautjes.

Ik kan geeneens een mooi verlanglijstje maken.

Naast de kaarten van M. en de dieren kreeg ik een boek en
gedichtenbundel.

Ook snikgedichten: gedichten op zakdoeken.

Van vrienden kreeg ik een bordje met een passende tekst:

A good home must be made, not bought.

Ik weet waar dat moet hangen.

Daarnaast kreeg ik drank.

Sommigen weten dat ik aan de whisky ben en dat is dankbaar
geven en ontvangen.

M. heeft mij een groot cadeau gegeven.

Ik wou van haar graag een kettingzaag.

Dat vond zij geen goed cadeau.

Onprettige gedachten krijgt ze erbij.

Ik vind het juist erg praktisch.

Zeker nu ik de handzaag vaak gebruik.

Ze heeft een heel ander cadeau gegeven.

Ik wil nl. heel graag weer een caravan.

M. wil dat maar een beetje graag.

Haar cadeau is dat ze dat ook graag zal willen.

Mooi.

En ze zal een financiële bijdrage aan de te kopen caravan
doen.

Dat is nog mooier.

We zijn nu aan het rondkijken naar caravans.

Mooi werk.

Kunnen we de komende weekends goed mee bezig zijn.

Vorig jaar wou ik geen caravan meer.

Ik houd niet van dogma’s.

Je moet soepel met de tijdgeest meegaan.

Kan me nu al verheugen op de volgende vakantie.

Zwitserland.

Zeker weten.

In het tv-programma Andere Tijden kwam deze week een klein
stukje over het ontstaan van Te Werve.

Te Werve ligt in midden in Rijswijk.

Het is een landgoed van 23 hectaren.

Rijswijk is sterk verstedelijkt, heel veel (hoge) woningbouw
en Te Werve vormt daarin een oase van rust.

De geschiedenis van het landgoed gaat terug naar ongeveer
1280. Het oudste onderdeel van het park is de duiventoren, die dateert uit de
15e eeuw. Het huidige herenhuis werd gebouwd rond begin 19e
eeuw.

Het meer is in 1910 uitgegraven: het zand was nodig voor het
Laakkwartier. Het meer werd De Put genoemd.

In 1922 is het landgoed aangekocht door de Bataafsche
Petroleum Maatschappij.

De bedoeling was om een landgoed te scheppen waarop de
werknemers van de BPM konden recreëren.

Sportvelden voor voetbal, rugby, hockey. Een atletiekbaan
(sintelbaan). Een meer waarop geroeid, gezeild en gekanood kon worden.
Volleybal- en basketbalveldjes. Tennisbanen.

De Bataafsche Petroleum Maatschappij is een voorloper van de
Shell.

Omdat mijn vader bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij
werkte, onderdeel van de Shell, mocht ik ook gebruik maken van de faciliteiten
van Te Werve.

Ik heb daar dus gevoetbald en gezwommen.

In mijn voetballoopbaan de mooiste tijd.

Vanaf pupillen B op 9-jarige leeftijd tot mijn 27e
jaar, toen wij verhuisden uit Rijswijk.

Groen shirt met witte mouwen, witte broek en groene sokken
met witte boord.

We hadden een leuk juniorenelftal en een goed seniorenteam.
We werden meerdere keren kampioen met ons eerste elftal. Goed team met jongens
die goed met elkaar klikten.

Velen waren jaloers op ons.

Zo’n mooie accommodatie die alleen toegankelijk was voor
Shell-mensen.

Wij vonden het natuurlijk heerlijk.

Het zag er schitterend uit, was prima verzorgd en we voelden
ons bevoorrecht.

De Shell had dit soort accommodaties op meerdere plekken
voor haar werknemers.

In Schoonebeek had je De Boo.

Ook in London had je een met Rijswijk vergelijkbaar
landgoed. We hebben daar gevoetbald in het kader van een uitwisseling.

Ik heb dus in het buitenland gevoetbald.

Net als De Boo is Te Werve niet meer van de Shell.

Veranderende inzichten bij de oliemaatschappij hebben geleid
tot het verkopen van Te Werve.

Het is nu van een feestuitbater.

Je kunt er duur trouwen, bij voorbeeld.

De nostalgische beelden in Andere Tijden deden veel
herinneringen bovenkomen.

Fijne tijd.

http://www.tewerve.nl/locaties/landgoed-te-werve/

Oom P. was een huiler.

” Ach vader, toe nou toch”.

Zijn kinderen zeiden dat vaak tegen hem.

Ze schaamden zich er waarschijnlijk voor.

Bij het minste of geringste kwamen de waterlanders bij oom
P. tevoorschijn.

Als hij iemand een tijdje niet had gezien: tranen.

Iets moois zeggen, muziek, herinneringen: de zakdoek kon
maar het beste in de hand blijven.

Hij kreeg dit pas op latere leeftijd.

Ik weet niet of hij er zelf mee zat.

Lijkt me wel.

Voortdurend die emoties.

Je wilt toch niet alles laten zien.

Zijn vrouw reageerde er niet op.

Zijn kinderen dus wel.

Oom P. is al lang geleden overleden.

Ik hoorde laatst dat er vaker wordt gehuild.

Het mag van ons gezamenlijke gevoel.

Collectieve vreugde of verdriet doet ontroeren.

Veel muziek ook.

Weerzien of afscheid kunnen heftig zijn.

Huilen kost veel zakdoeken.

Ik huil niet graag.

Vind het zelfs heel vervelend.

Doe het soms als ik alleen ben.

Als een hond gestorven is.

Het hard waait.

Of iets anders ergs.

Ik wil niet als oom P. worden.

Ben wel familie.

Sommige genen zullen misschien verdwijnen.

Evolutie.

Hoop ik.

Ik heb ook maar een fijne zakdoek.

Die houd ik graag droog.

Wij zijn op vakantie geweest in Frankrijk.

Ruim vier weken geleden reden wij erheen.

Op vakantie gaan buiten het hoogseizoen heeft veel
voordelen.

Lekker rustig en zo.

Dachten wij.

Bij Harderwijk, Amersfoort en Utrecht stonden wij in de file.

Bij Antwerpen stonden wij heel lang in de file.

We hebben ook uitvoerig stilgestaan bij Parijs.

Twee uren.

Drukker dan we dachten.

Op de terugreis alleen bij Parijs file.

Dat vinden wij nu al een opsteker.

Warm land, Frankrijk.

We zaten in het zuiden, in de Lot en in de Tarn et Garonne.

Mooie huizen. Prachtige ligging.

Kon lekker wandelen met de hond.

In het weekend kon dat niet.

Dan gingen de Fransen jagen.

Het zijn echte chasseurs.

Ze knallen op alles wat beweegt.

Per jaar slechts enkele dodelijke ongelukken.

Valt mee, volgens de chasseursvereniging.

In het verkeer zijn veel meer doden.

Dat is een strakke redenering.

Veel bastides, chateaux et grottes gezien.

Veel gelezen.

Dagelijks een Franse krant.

Moest ik weer even inkomen.

In de Franse taal.

Deux baguettes svp.

Et deux croissants au beurre.

Et une de ca et une de ca.

Daar moest ik dan bij wijzen.

Bonne journee et au revoir!

Iedere avond Scandinavische detectives op dvd gekeken.

Goed uitgerust.

M. dan.

Ik was al uitgerust.

Mooi dat we terug zijn.

Wel even wennen aan de temperatuur.

Krant leest veel sneller.

M. heeft een bouwproject gehad.

Dit wou ze al heel lang.

Nu is het geschied.

De badkamer is verbouwd.

In slechts tweeeneenhalve week.

Het kan dus best snel.

Verbouwen.

Dan moet ik het wel laten doen.

S. heeft onze badkamer gedaan.

Hij is ZZP’er.

Hij heeft een grote bus en daar staat op “ Wij komen
klussen”.

Dat klopt niet.

Hij is alleen.

Maar ik heb geholpen.

Veel sjouwen.

Af- en aanvoeren van materialen.

Onderdelen kopen bij de bouwmarkt.

Ik kwam er dagelijks.

Volgens S. werd het eerst minder voordat het beter werd.

Dat is vaktaal.

Dat betekent dat het in het begin een grote rotzooi is.

Heel veel stof en gruis.

In de woonkamer moesten we groot licht aan om nog wat
te zien.

De badkamer was voor het laatst verbouwd in 1975.

Als isolatiemateriaal gebruikten ze toen kranten.

Kon lezen dat in 37 jaar de thema’s in de krant niet echt veranderen.

Hard doorgewerkt.

Nieuwe douche, wc, meubilair, wasbak, overal tegels,
verlichting, andere afvoer.

En dat in korte tijd.

Wel iedere dag op tijd beginnen.

Dat vond ik lastig.

Ik ben anders gewend.

Mijn werktempo is ’s morgens niet hoog.

Maar heb me er dapper doorheen geslagen.

Nu is het klaar.

En M. is uiterst tevreden.

S. ook.

Was gezellig met S.

Nu het af is, hoeven we niet meer buiten te douchen.

Dat had toch wel wat, vond M.

Ik vond buiten in de regen douchen heel apart.

Ben blij dat ik weer in de douche kan.

En dat ik de wc in de badkamer kan gebruiken.

Moet er op mijn leeftijd geregeld uit ’s nachts.

En dan moest ik dus naar beneden.

Dan ben ik klaarwakker.

Kan nu weer slapend naar het toilet.

Heerlijk.

Vrijdag gaan we op vakantie.

De voorbereiding is begonnen.

Onze taakverdeling is eenvoudig.

Ik doe alles waar een batterij inzit, een snoertje aan kan
of brandstof in moet.

M. doet de rest.

Ik ben vandaag bezig geweest met de fototoestellen en het
filmapparaat.

En het navigatiesysteem.

De batterijen moeten opgeladen worden.

Ieder toestel heeft een eigen oplaadapparaatje.

Ook heeft ieder toestel een eigen stekkertje voor
aansluiting op de computer.

Ik heb vijf verschillende oplaadsystemen en vijf
verschillende stekkertjes.

De verschillen zijn miniem, maar zeer relevant.

Dan moet er nog een aparte stekker mee voor de iPhones en de
iPad.

Dat is voor alle apparaten dezelfde stekker.

Gelukkig.

Ik ben altijd een tijd bezig om alle stekkertjes bij elkaar
te zoeken.

Die liggen in een la.

Mooi bij elkaar.

Eigenlijk vooral door elkaar.

Daar zitten ook nog oude stekkers in.

Van fototoestellen die al bij de kinderen zijn.

Of van oude mp3 spelers.

Nooit weggegooid.

Ben ik niet zo goed in.

Je kan tenslotte nooit weten of je zo’n stekkertje nog nodig
hebt.

Daarom zoek ik altijd lang naar de goede stekkers.

Ik vrees de dag dat ik het niet meer uit elkaar kan houden.

Niet meer weet wat waarvoor was.

Hoe het aangesloten moet worden.

Nu weet ik het nog wel.

Als we iets vergeten zijn, kunnen we het wel schudden.

In Frankrijk kun je zoiets niet kopen.

Dat land heeft heel eigen stekkers.

Passen nooit.

Eigenlijk een ideaal vakantieland.

Wat je niet hebt, kun je niet gebruiken.

Op naar Frankrijk.

Voor de mensen die weer gaan werken: veel plezier!

We zullen op 3 september aan jullie denken.

Om half negen.

Als we wakker zijn.

Ik weet het niet.

Ik heb twijfels.

Ik ben onzeker.

Het is belangrijk om de goede signalen op te vangen.

Daar ben ik niet zo goed in.

In signalen opvangen.

Ik begrijp het pas goed als het me duidelijk wordt gezegd.

Ik moet dus extra alert zijn op kleine opmerkelijke
aanwijzingen.

Een vraag van M. als “ Komt er geen water in het
tuinhuisje?” zou mij aan het denken moeten zetten.

Of “Waarom maak je niet direct ook waterafvoer in het
huisje?”

En “ We hebben wel een erg kleine badkamer”.

Ook “ Zou iemand ook kunnen wonen in het tuinhuisje?”

Ik had tot nu toe gemakkelijke antwoorden op deze vragen.

Vooral “ Is niet praktisch, vooral in de winter”,

en “Is teveel werk” waren goede antwoorden, dacht ik.

Ook “ We hoeven toch niet gelijk in de badkamer?” vond ik
als antwoord afdoende.

Nu begin ik te twijfelen.

M. vroeg mij of ik een buitendouche kon maken.

“Het is zo fijn om in de vrije natuur te douchen.”

Eerst geprobeerd van een soort campingzak.

Was nogal gammel.

Ik bedacht een simpele constructie met tuinslang en ladder.

Gaat uitstekend.

“ Kun je lekker buiten douchen”, zei M.

Mis ik signalen?

Ik twijfel.

Heb het idee dat ik er langzaam uitgewerkt word.

Ik ga goed opletten op meer signalen.

“ Je kunt ook wel buiten plassen”, zei M.

Is dat nog een signaal?

Hoe is de planning?

Als ik over het tuinhuisje vertel, is dat vaak de eerste
vraag.

Ik heb geen planning.

Is het nog niet klaar?

Dat is geen vraag.

Dat is een opmerking.

Kritiek.

Daar ben ik niet zo goed in.

In kritiek ontvangen.

Is geen kerncompetentie.

Ik werk langzaam hard.

Per week meestal 4 dagen.

Op sommige dagen moet ik veel sjouwen.

Of op het dak van het huisje bezig.

Dat is zwaar.

Voor mij heel zwaar.

Steeds als er weer een onderdeel klaar is, kan ik met trots
ernaar kijken.

Allemaal zelf gedaan.

Alleen.

Soms werk ik in mijn allergie.

Op dit moment doet ik dat.

Ik moet de windveren schilderen.

Ik ben zwaar allergisch voor schilderen.

Ik vind er geen bal aan.

Ik kan het niet.

Moet wel gebeuren.

Als de windveren eraan zitten, ga ik voegen.

Heb ik nog nooit gedaan.

Misschien ben ik er wel goed in.

Daarna gaan we op vakantie.

Soort bouwvak heb ik dan.

Wel vier weken.

Ben tenslotte geen echte bouwvakker.

Maar dat wist ik al.