Jan Geerts

Soms ga ik in de lift.

Niet vaak.

Vroeger had je in Den Haag in het
gemeentehuis een paternoster.

Dat is een liftsysteem zonder deuren.

De lift loopt voortdurend rond. Je stapt
zelf in en uit.

Enige handigheid is geboden.

Honden kunnen liften.

Onze Sproet verbaasde zich altijd dat je
moest keren om eruit te gaan.

Logisch gedacht, ook voor een hond.

Ben in New York in heel snelle lift geweest.

Kreeg een apart gevoel van binnen.

Liften vergt enige handigheid.

Vorige week op bezoek in ziekenhuis.

Zesde verdieping.

Op heenweg naar boven ging vlot.

Terug minder.

Er waren maar liefst zes liften.

Drie voor personen.

Twee voor patiënten.

Een voor de dienst.

Duurde erg lang voordat er een lift kwam.

Een verpleger met een karretje vol buisjes,
zakjes en ander medisch gereedschap stond ook te wachten.

Wachten duurt lang.

Ik ben er niet goed in.

Eindelijk kwam er een lift.

Een patiëntenlift.

De verpleger ging erin en wenkte mij mee.

Anders moest ik nog langer wachten.

Toen de deuren sloten, ging de lift naar boven.

We hadden pech volgens de verpleger.

Op de tiende verdieping stond een bed met
patiënt te wachten.

Ik moest eruit.

Verpleger ook.

Na enkele minuten stopte een personenlift.

Snel erin.

Ging naar de elfde verdieping.

Wachten.

Toen naar beneden.

Hoera!

Dacht ik.

Lift stopte, ik eruit.

Ik herkende de afdeling.

Ik was weer op de zesde verdieping.

En een kwartier bezig te liften.

Heb de trap genomen.

Beste afdaling nog.

Liften valt niet mee.

Toen wij in 1972 trouwden, hadden wij een
abonnement op de krant, waren lid van de bibliotheek, hadden woordenboeken,
studieboeken, naslagwerken en kochten boeken. Telefoneren deden we in een
telefooncel in de buurt. We schreven brieven en stuurden kaartjes, gingen op de
brommer of met de fiets naar school, werk of op visite. We keken tv op een
tweedehands zwartwit toestel met twee netten en luisterden naar een draagbare
radio. We draaiden plaatjes op een pickup: singles en lp’s. We hadden een schoepenwasmachine,
een wringer en wasten de vaat met de hand. In ons fototoestel deden wij een
fotorolletje voor 12 opnamen. We gingen op vakantie met de tent en een geleende
auto. We gebruikten campinggidsen, wegenkaarten en waren lid van de ANWB.

Als we het ergens niet mee eens waren,
demonstreerden we of hingen we posters of spandoeken voor het raam.

Dat is nu anders.

Geconstateerd dat we alle zeilen moeten
bijzetten om bij te blijven.

In de elektronische wereld.

Probeer trends te volgen.

Heb een iPhone. Bel er mee. Word gebeld. Ik
whatsapp. Sms. Maak foto’s. Gebruik de digitale agenda. Ik cloud. Gebruik soms
de kaarten.

Heb een iMac. Fijne computer. Groot
beeldscherm. Gaat direct aan en hoeft niet op te starten, zoals een
windowsversie. Goed te bedienen. Wordpakket erop. Gebruik iTunes, iPhoto,
Spotify, mail, safari, agenda, kaarten, iMovie, timemachine voor de backup, prullenbak.
Volg lessen aan de Digitale Universiteit.

Heb iTV. Deze week Netflix erop gezet. Mooi.
Kunnen we de hele dag tv kijken. Ook Youtube.

Ik heb een iPad. Het eerste model. Fijn apparaat.
Gebruik hem voor de mail, FB, blog en marktplaats. Weersvoorspelling. Nu.nl.
Opzoeken van wetenswaardigheden. Als tweede scherm bij sommige tvprogramma’s.
Digitale versies van kranten. Apps met campings in Zweden, Zwitserland en de
VS.

Ik print, maak pdf’jes en scan, maak
grafieken en tabellen. Heb een website en een blog. Geef digitaal meningen.

Heb een iPod. Alle muziek die we mooi vinden
staat erop. Verschillende dockingstations.

Via bluetooth maken de iPod en de iPhone
automatisch verbinding met het audiosysteem in de auto.

In de auto hebben wij natuurlijk een
navigatiesysteem. En kaarten, voor M.

Alle iApparaten zijn aan elkaar gekoppeld
middels de cloud.

We hebben ook nog een gewoon
telefoontoestel. Eigenlijk drie, anders moeten we zo ver lopen als we gebeld
worden.

Heb een digitale reader met heel veel
digitale boeken.

Ik heb apparaten waarvan ik waarschijnlijk
maar een klein deel gebruik van wat mogelijk is.

Het is nu al best veel. Heel veel.

Nu willen we (=ik) nog graag een wireless
speaker die via bluetooth en airplay onze muziek afspeelt.

En de iPad geeft aan dat het
besturingssysteem niet verder geupdatet kan worden. Zal wel moeten vervangen.

Ik vrees de dag dat ik wat in de war raak.
Minder word.

Het overzicht verlies.

De verschillende afstandsbedieningen niet
meer uit elkaar kan houden.

De wachtwoorden (heb er heel veel) kwijt
raak.

Mentaal terug moet naar 1972.

Is ook wel een rustig gevoel.

Overzichtelijk.

Lekker weinig apparaten.

Wel jammer dat op het gebied van het
schoonmaken van het huis er weinig elektronische ontwikkelingen zijn.

We moeten nog steeds poetsen en stofzuigen.

Altijd een hekel aan gehad.

Dat ze daar nou niks op verzinnen.

Zaterdag.

Schilderen in Harfsen.

Beste rit nog om er te komen.

We waren er voor 12 uur. Gelijk huis
bewonderen en lunchen.

Toen aan de slag.

Mocht halletje schilderen, alleen met de
verf die in het bakje zat.

Ik word niet vertrouwd met kleuren.

Eerste wand ging goed.

Toen het hoekje om voor het toilet.

Hoge deuren, nieuwe maat ligt boven 2 meter.

Op de trap gaan staan.

Kon er nog niet goed bij en leunde ver naar
voren op de trap.

Trap begaf het en schoot weg.

Ik had kwast in ene hand en bak verf in
andere.

Het beste was geweest om alles los te laten.

Met een rolletje op de grond landen.

Spullen opruimen en opnieuw beginnen.

Had deze gedachte achteraf.

Viel als een mud aardappelen op de grond.

Op de rug.

Au. Heel au.

Geen lucht.

Rustig gemaakt en langzaam gaan zitten.

Veel pijn, maar ging wel wat beter.

112 was al gebeld.

Heb direct gezegd dat ik alleen nog plinten
wil schilderen.

Ambulancebroeder (“doe de groeten aan
JK in Dalen”) zei dat foto in ziekenhuis het beste was.

Vond dat niet nodig.

Veel druk werd uitgeoefend.

Gezwicht.

Eerste keer in ambulance.

Onderweg steeds meer pijn.

Kreeg morfine. Niet fijn, misselijk.

In Deventer ziekenhuis aardige mensen.

Foto’s laten maken.

Drie gebroken ribben.

Gediscussieerd over nachtje blijven.

Verloren.

Op kamer bij oud Dalenaar met een nieuwe
knie.

Gezellig.

Veel medicijnen en prikken gehad, voelde op
enig moment niets meer.

Was ook voortdurend de draad van het gesprek
kwijt.

Valt niet op tussen leeftijds- en
dorpsgenoten.

Mocht volgende dag (“u wilt wel erg
graag naar huis…”) weg.

In auto en thuis misselijk. Veel overgeven.

Is niet fijn met gebroken ribben.

Kon niks meer.

’s Avonds is dokter nog geweest.

Extra pillen.

Gaat nu heel behoorlijk als ik stil lig.

Over zes weken is alles weer goed.

Piece of cake.

M. heeft nu volledige dagbesteding.

Geen pensioengat.

Verzorgt mij uitstekend.

M. is roeping misgelopen.

Ga niet meer verhuizen.

Of schilderen.

Of op trapje staan.

Beide voeten op de grond.

Dalense grond staat het beste.

M. en ik zijn verschillende keren verhuisd.

We begonnen samen in 1972 Rijswijk en verhuisden na vier
jaren naar Genemuiden. Na zeven jaren vertrokken wij naar Diepenheim, waar we
eerst tijdelijk in een woning zaten en na een half jaar verhuisden naar de
bedoelde woning. Na negen jaren verhuisden we naar Dalen, waar we elf jaren in
een boerderij hebben gewoond. Dit is het laatste huis waarin onze kinderen bij
ons hebben gewoond. We verhuisden in 2003 naar de andere kant van Dalen, waar
we nu alweer ruim tien jaren in onze boerderij wonen. Dit is dus ons zesde huis
in ruim 41 jaren huwelijk.

Onze kinderen verhuizen gemakkelijker. Ze lijken wel
reizigers. Ze verlieten beiden het ouderlijk huis toen ze ongeveer 20 jaar
waren.

Onze oudste dochter verhuist het meest. Ze kan goed verhuizen.
Ze organiseert het goed en snel en werkt heel overzichtelijk. Ze is erg van de
grote lijnen.

Haar huizenroute verliep als volgt:

Van Dalen naar Deventer, naar ander huis in Deventer, naar
ander huis in Deventer, naar Bemmel, ander huis in Bemmel, naar Nijmegen, naar
Milsbeek, naar Gennep, naar Groesbeek, naar Amersfoort, naar Leusden op 2
januari 2014. Dat wordt haar elfde huis.

Onze jongste dochter kan er ook wat van. Ze kan ook goed
verhuizen, maar heeft wat meer tijd nodig om een en ander te organiseren. Ze is
vooral van de details.

Haar verhuispad voerde haar langs de volgende plaatsen:

Van Dalen naar Zwolle, naar Deventer, naar Zwolle, ander
huis in Zwolle, ander huis in Zwolle, ander huis in Zwolle, ander huis in
Zwolle, ander huis in Zwolle, naar Harfsen op 11 januari 2014. Dat is haar
negende huis.

Onze kinderen betrekken ons graag bij hun verhuizingen. We
zijn daar dus ervaren in.

Schilderen, schoonmaken, boren, naar de vuilstort rijden,
sjouwen: piece of cake.

Ik heb een goede aanhanger gekocht. Voor de verhuizingen. En
voor mezelf.

Volgens onze kinderen blijven ze lange tijd in de woning die
ze nu betrekken.

Wij denken dat de geschiedenis anders leert.

Wij laten ons met heel veel plezier verrassen.

Eerst het nieuwe jaar starten. Met verhuizingen. Twee.

Het wordt vast en zeker een fijn jaar.

Beste kans dat M. en ik niet verhuizen.

Het kwam, het werd en is geweest.

Vrij naar Vasalis.

Een mooi afscheidsfeest.

Een contradictio in terminus.

In Almelo.

Leuk team van M.

Allemaal jonge vrouwen.

Meisjes haast nog.

De een nog mooier dan de ander.

Ook mannen.

Een paar.

Aardige mannen.

Ook jong.

Relatief jong.

Ik vind steeds meer mensen jong.

Mooie cadeaus en toespraken.

Grote scheurkalender.

Boeken. Persoonlijke cadeaus.

Veel kaarten met mooie teksten.

Dat kunnen die mensen wel.

Als je aardig bent, kun je ook aardige wensen schrijven.

Ik mocht ook toespreken.

M. was verrast.

Met iedereen kennis gemaakt.

En weer afscheid genomen.

Had ze eigenlijk vaker moeten zien.

Toen weg.

Was lastig voor M.

Veel zoenen.

Enkele traan.

Afspraken gemaakt voor theesessies in Dalen.

Veel mailen en facebooken.

Op terugweg avond geëvalueerd.

Ze had het geweldig leuk gevonden.

Fijn om met haar collega’s te zijn.

Ik vond het ook leuk om erbij te zijn.

Samen met dochters.

Afscheid was prachtig.

Geen contradictio in terminus dus.

Morgen is het zover.

Jarenlang heb ik mijn eigen gang kunnen gaan.

Hoefde alleen rekening te houden met Nilsson.

Na morgen wordt alles anders.

Ik moet delen.

Samen doen.

Rekening houden.

Afspraken maken.

Tolerant zijn.

Accepteren dat het anders kan.

Of moet.

M. stopt met werken.

Morgen is haar laatste werkdag.

Afscheid.

Eind van een hard werkend bestaan.

Dagvullend.

Levenvullend.

Morgen wordt een fijne dag.

Afscheidsfeest voor M.

Dochters komen ook.

Wordt vast goed.

Daarna wennen aan nieuwe situatie.

Dat kunnen wij wel.

Als het lastig wordt, gaan we gewoon op vakantie.

Eerste vakantie is al gepland.

April.

We kunnen straks ieder moment op vakantie.

Ook mooi.

Morgen dus de grote dag.

Eerst nog vanavond doorkomen.

Dictee.

Onderlinge wedstrijd.

De 24e editie.

M. wint vaker dan ik.

De stand is 22-1.

Ik heb de 1.

Zou heel mooi zijn als ik nu win.

Dan is het 22-2.

Mooi getal.

Heb er een zwaar hoofd in.

Morgen dus feest.

En dan zorgen voor een fijne toekomst.

Daar heb je meer aan dan aan een fijn verleden.

M. zou wel een mooie start als pensionaris kunnen maken.

Mij ook een goed gevoel kunnen geven.

Laten winnen is toch niet zo moeilijk?

In het buitengebied heb je een schotel nodig voor de
tv-ontvangst. Wij hebben een schotel in de tuin staan. Aan de rand van de tuin
om precies te zijn. Vanaf de schotel lopen twee coaxkabels naar huis. Een kabel
gaat naar de satellietontvanger in de voorkamer, de andere loopt door naar de
satellietontvanger in de achterkamer. De kabels zijn ongeveer 50 meter lang.

Het uitrichten van de schotel is een heel werk, maar als het
allemaal goed ingesteld is hoef je er niets meer aan te doen en hebben wij beeld,
zowel in de voor-(M.) als de achterkamer (ik). Bij slecht weer hebben we
helemaal geen beeld, maar dat is een offer dat alle schotelbezitters moeten
brengen.

Afgelopen vrijdagavond had ik ineens geen beeld meer in de
achterkamer. Shit.

De satellietontvanger gereset. Stekkers gecontroleerd. Niets
hielp. Omdat ik niet precies weet wat er aan de hand is en omdat ik niet
technisch ben onderlegd, herhaal ik dezelfde handelingen meerdere keren,
natuurlijk met hetzelfde effect. Geen beeld.

Ik heb de ontvanger van de voorkamer in de achterkamer
aangesloten. Prima beeld.

Op internet gezocht en daar bleek dat de opmerkingen over de
satellietontvanger die wij hebben, uiterst negatief waren. Tja.

Op de fiets naar het dorp en bij HS een nieuwe
satellietontvanger gekocht.

Aangesloten. Geen signaal.

Ik had ooit een speciaal kastje gekocht waarmee ik het
signaal van de schotel kon meten. Uitgeprobeerd. Prima signaal bij de schotel,
maar niet aan het eind van de kabels.

Ik herinnerde me dat ik de afgelopen zomer bij de
werkzaamheden rond de vijver op enig moment de coaxkabels raakte. Dus de kabels
opgegraven en gecontroleerd. Takkenwerk. De kabels waren goed. Alle
lasverbindingen in de kabels gecontroleerd. Allemaal goed.

De firma HS gebeld en gevraagd of ze wilden komen. Dat
wilden ze. De volgende dag al.

Dit gedoe hield mij toch bezig.

Ik kreeg een ingeving.

De kop van de schotel was misschien niet goed!!!

Ik heb nog een kop.

Erop gezet en aangesloten.

Dan ik in mijn eentje richten.

Dat doe ik door mezelf te bellen met de mobiele telefoon. Ik
leg de thuistelefoon bij de tv en loop met mijn mobieltje naar de schotel om
uit te richten. Als er goed geluid doorkomt, staat de schotel goed.

Er kwam geen goed geluid door. Soms heel hard, daarna viel
het weer weg.

Nu had ik nergens meer goed beeld.

Ik vreesde de toorn van M. en heb de oude kop weer op de
schotel gezet.

Met behulp van de telefoons de schotel gericht. Wou niet.

Geen beeld.

Het was ondertussen al wat donker geworden en nat.

Ik vond het niet zo fijn.

En ik moest gaan koken.

Besloten om mijn verlies te nemen.

In huis de tv op een andere zender gezet.

Deksels.

Beeld.

Op alle zenders.

De tv in de achterkamer aangezet.

Deksels 2x.

Beeld!

Het probleem is opgelost!

HS gebeld dat ze niet hoefden te komen.

Vandaag de kabels weer ingraven en excuses maken aan hond en
kat voor mijn ongezellige opmerkingen.

Geen idee hoe ik het gedaan heb.

Ik kan meer dan ik denk.