Jan Geerts

Wij zijn op vakantie geweest in Frankrijk.

Ruim vier weken geleden reden wij erheen.

Op vakantie gaan buiten het hoogseizoen heeft veel
voordelen.

Lekker rustig en zo.

Dachten wij.

Bij Harderwijk, Amersfoort en Utrecht stonden wij in de file.

Bij Antwerpen stonden wij heel lang in de file.

We hebben ook uitvoerig stilgestaan bij Parijs.

Twee uren.

Drukker dan we dachten.

Op de terugreis alleen bij Parijs file.

Dat vinden wij nu al een opsteker.

Warm land, Frankrijk.

We zaten in het zuiden, in de Lot en in de Tarn et Garonne.

Mooie huizen. Prachtige ligging.

Kon lekker wandelen met de hond.

In het weekend kon dat niet.

Dan gingen de Fransen jagen.

Het zijn echte chasseurs.

Ze knallen op alles wat beweegt.

Per jaar slechts enkele dodelijke ongelukken.

Valt mee, volgens de chasseursvereniging.

In het verkeer zijn veel meer doden.

Dat is een strakke redenering.

Veel bastides, chateaux et grottes gezien.

Veel gelezen.

Dagelijks een Franse krant.

Moest ik weer even inkomen.

In de Franse taal.

Deux baguettes svp.

Et deux croissants au beurre.

Et une de ca et une de ca.

Daar moest ik dan bij wijzen.

Bonne journee et au revoir!

Iedere avond Scandinavische detectives op dvd gekeken.

Goed uitgerust.

M. dan.

Ik was al uitgerust.

Mooi dat we terug zijn.

Wel even wennen aan de temperatuur.

Krant leest veel sneller.

M. heeft een bouwproject gehad.

Dit wou ze al heel lang.

Nu is het geschied.

De badkamer is verbouwd.

In slechts tweeeneenhalve week.

Het kan dus best snel.

Verbouwen.

Dan moet ik het wel laten doen.

S. heeft onze badkamer gedaan.

Hij is ZZP’er.

Hij heeft een grote bus en daar staat op “ Wij komen
klussen”.

Dat klopt niet.

Hij is alleen.

Maar ik heb geholpen.

Veel sjouwen.

Af- en aanvoeren van materialen.

Onderdelen kopen bij de bouwmarkt.

Ik kwam er dagelijks.

Volgens S. werd het eerst minder voordat het beter werd.

Dat is vaktaal.

Dat betekent dat het in het begin een grote rotzooi is.

Heel veel stof en gruis.

In de woonkamer moesten we groot licht aan om nog wat
te zien.

De badkamer was voor het laatst verbouwd in 1975.

Als isolatiemateriaal gebruikten ze toen kranten.

Kon lezen dat in 37 jaar de thema’s in de krant niet echt veranderen.

Hard doorgewerkt.

Nieuwe douche, wc, meubilair, wasbak, overal tegels,
verlichting, andere afvoer.

En dat in korte tijd.

Wel iedere dag op tijd beginnen.

Dat vond ik lastig.

Ik ben anders gewend.

Mijn werktempo is ’s morgens niet hoog.

Maar heb me er dapper doorheen geslagen.

Nu is het klaar.

En M. is uiterst tevreden.

S. ook.

Was gezellig met S.

Nu het af is, hoeven we niet meer buiten te douchen.

Dat had toch wel wat, vond M.

Ik vond buiten in de regen douchen heel apart.

Ben blij dat ik weer in de douche kan.

En dat ik de wc in de badkamer kan gebruiken.

Moet er op mijn leeftijd geregeld uit ’s nachts.

En dan moest ik dus naar beneden.

Dan ben ik klaarwakker.

Kan nu weer slapend naar het toilet.

Heerlijk.

Vrijdag gaan we op vakantie.

De voorbereiding is begonnen.

Onze taakverdeling is eenvoudig.

Ik doe alles waar een batterij inzit, een snoertje aan kan
of brandstof in moet.

M. doet de rest.

Ik ben vandaag bezig geweest met de fototoestellen en het
filmapparaat.

En het navigatiesysteem.

De batterijen moeten opgeladen worden.

Ieder toestel heeft een eigen oplaadapparaatje.

Ook heeft ieder toestel een eigen stekkertje voor
aansluiting op de computer.

Ik heb vijf verschillende oplaadsystemen en vijf
verschillende stekkertjes.

De verschillen zijn miniem, maar zeer relevant.

Dan moet er nog een aparte stekker mee voor de iPhones en de
iPad.

Dat is voor alle apparaten dezelfde stekker.

Gelukkig.

Ik ben altijd een tijd bezig om alle stekkertjes bij elkaar
te zoeken.

Die liggen in een la.

Mooi bij elkaar.

Eigenlijk vooral door elkaar.

Daar zitten ook nog oude stekkers in.

Van fototoestellen die al bij de kinderen zijn.

Of van oude mp3 spelers.

Nooit weggegooid.

Ben ik niet zo goed in.

Je kan tenslotte nooit weten of je zo’n stekkertje nog nodig
hebt.

Daarom zoek ik altijd lang naar de goede stekkers.

Ik vrees de dag dat ik het niet meer uit elkaar kan houden.

Niet meer weet wat waarvoor was.

Hoe het aangesloten moet worden.

Nu weet ik het nog wel.

Als we iets vergeten zijn, kunnen we het wel schudden.

In Frankrijk kun je zoiets niet kopen.

Dat land heeft heel eigen stekkers.

Passen nooit.

Eigenlijk een ideaal vakantieland.

Wat je niet hebt, kun je niet gebruiken.

Op naar Frankrijk.

Voor de mensen die weer gaan werken: veel plezier!

We zullen op 3 september aan jullie denken.

Om half negen.

Als we wakker zijn.

Ik weet het niet.

Ik heb twijfels.

Ik ben onzeker.

Het is belangrijk om de goede signalen op te vangen.

Daar ben ik niet zo goed in.

In signalen opvangen.

Ik begrijp het pas goed als het me duidelijk wordt gezegd.

Ik moet dus extra alert zijn op kleine opmerkelijke
aanwijzingen.

Een vraag van M. als “ Komt er geen water in het
tuinhuisje?” zou mij aan het denken moeten zetten.

Of “Waarom maak je niet direct ook waterafvoer in het
huisje?”

En “ We hebben wel een erg kleine badkamer”.

Ook “ Zou iemand ook kunnen wonen in het tuinhuisje?”

Ik had tot nu toe gemakkelijke antwoorden op deze vragen.

Vooral “ Is niet praktisch, vooral in de winter”,

en “Is teveel werk” waren goede antwoorden, dacht ik.

Ook “ We hoeven toch niet gelijk in de badkamer?” vond ik
als antwoord afdoende.

Nu begin ik te twijfelen.

M. vroeg mij of ik een buitendouche kon maken.

“Het is zo fijn om in de vrije natuur te douchen.”

Eerst geprobeerd van een soort campingzak.

Was nogal gammel.

Ik bedacht een simpele constructie met tuinslang en ladder.

Gaat uitstekend.

“ Kun je lekker buiten douchen”, zei M.

Mis ik signalen?

Ik twijfel.

Heb het idee dat ik er langzaam uitgewerkt word.

Ik ga goed opletten op meer signalen.

“ Je kunt ook wel buiten plassen”, zei M.

Is dat nog een signaal?

Hoe is de planning?

Als ik over het tuinhuisje vertel, is dat vaak de eerste
vraag.

Ik heb geen planning.

Is het nog niet klaar?

Dat is geen vraag.

Dat is een opmerking.

Kritiek.

Daar ben ik niet zo goed in.

In kritiek ontvangen.

Is geen kerncompetentie.

Ik werk langzaam hard.

Per week meestal 4 dagen.

Op sommige dagen moet ik veel sjouwen.

Of op het dak van het huisje bezig.

Dat is zwaar.

Voor mij heel zwaar.

Steeds als er weer een onderdeel klaar is, kan ik met trots
ernaar kijken.

Allemaal zelf gedaan.

Alleen.

Soms werk ik in mijn allergie.

Op dit moment doet ik dat.

Ik moet de windveren schilderen.

Ik ben zwaar allergisch voor schilderen.

Ik vind er geen bal aan.

Ik kan het niet.

Moet wel gebeuren.

Als de windveren eraan zitten, ga ik voegen.

Heb ik nog nooit gedaan.

Misschien ben ik er wel goed in.

Daarna gaan we op vakantie.

Soort bouwvak heb ik dan.

Wel vier weken.

Ben tenslotte geen echte bouwvakker.

Maar dat wist ik al.

Bij wie ook weer?

Bij Van der Meer!

In Utrecht nog wel.

Daar kochten we onze eerste bank.

Eigenlijk waren het losse stoelen gekoppeld door tafeltjes.

Grenen. Streepjesstof.

We hadden nog nooit zulk mooi meubilair gezien.

Zit in ons collectieve geheugen.

Als we later nieuwe meubels kochten, zaten deze tafels en
stoelen altijd in ons achterhoofd.

Aantal jaren geleden zochten we een loungebank.

We gaan mee met de tijdgeest.

Lang gezocht.

Uiteindelijk gevonden.

Mooie bank. Streepjesstof.

Verkoper waarschuwde ons nog voor de zitkwaliteit.

Dat hoorden we niet.

De bank paste in ons gezamenlijke schoonheidsbeeld.

Staat mooi in huis.

Je kunt er lekker op liggen.

Zit voor geen meter.

Als ouder bezoek in deze bank gaat zitten, moeten we ze
eruit trekken.

We gaan dus een nieuwe bank zoeken.

Op naar Seats en Sofas.

Veel advertenties, goedkoop en direct leverbaar.

Iedere week een nieuwe actie.

Aparte zaak.

We hadden een bank uitgezocht.

Goedkoop en mooi.

Andere meubelstof maakte de bank een stuk mooier.

En veel duurder.

Verkoper wist een truc.

Een grote hotelketen had net dezelfde bank besteld.

We konden met die order meeliften.

Hij wilde wel even bellen met de Europees inkoper-directeur.

Prijs zakte.

Moesten we direct beslissen, want inkoper-directeur had geen
tijd te verliezen.

Daar houden wij niet van.

Druk uitoefenen.

Gezegd dat we een weekendje wilden nadenken.

Verkoper bewoog hemel en aarde om ons te laten beslissen.

Eigenlijk mochten we dan ook nog wel een dag extra nadenken.

Hij zou alles doorgeven aan collega Ruben.

Moesten we voor half tien bellen.

Daar gaan we dus nooit meer naar toe.

In onze directe omgeving verder gezocht.

Blijken ook heel mooie banken te hebben.

Goede banken, veel keus, stuk goedkoper ook.

Zullen we wel slagen.

Jammer wel dat hij niet meer bestaat.

Wie?

Van der Meer.

Had mooi meubilair.

Grenen. Gestreept.

We hebben nog een stoel bewaard.

Mag niemand op zitten.

Staat in de slaapkamer.

Daar liggen we altijd.

Komt hij dus goed tot zijn recht.

Waar maken we ons druk om.

Ter compensatie.

Hier gaat het dus veel meer om:

http://www.youtube.com/watch?v=zve2JWOEVUs&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=zzWCw0RFPWo

1969.

Ik zat in militaire dienst.

Dienstplichtig militair.

Dat zei je er altijd bij, want je zat er niet vrijwillig.

De zomer was warm. Heet. Lang.

Veel oefeningen op de Veluwe in de brandende zon.

In het weekend naar huis als je niet paraat was.

Dan moest je binnenblijven.

Konden we de vijand direct terugslaan.

Het werd herfst.

Met vrienden feestje georganiseerd in Delft.

We waren allemaal ongeveer in dezelfde tijd jarig.

Een van de vrienden was net begonnen op een nieuwe
opleiding.

Had veel meisjes in de klas.

Die werden uitgenodigd.

Dat maakt een feestje veel gezelliger.

Toen gebeurde het.

Contact.

Of ik zin had om de volgende avond bij haar thuis te komen.

Haar ouders waren op vakantie.

Had ik wel oren naar.

Grote oren.

Bij binnenkomst bleken haar ouders weg.

Haar beide zussen niet.

Ook haar beide broers waren aanwezig.

De ouders kwamen later op de avond.

Ik kende alle gezinsleden dus.

Het is aangebleven.

Drie jaar later zijn we getrouwd.

Het is nog steeds aan.

Gelukkig aan.

Heel lang heb ik het volgehouden.

Schoolvakanties.

Vanaf mijn vierde jaar tot mijn pensioen.

Dat is lang.

Dan is het een gewoonte.

Ik wist niet beter.

De voorpret van de zomervakantie was het mooist.

Het krijgen meer nog dan het hebben.

Dan had je nog niks, maar alles kwam nog.

Als je vakantie hebt, worden de dagen dat je vrij bent,
minder.

De laatste werkdag, als ik thuis kwam, had ik vaak een leeg
gevoel.

Het was nog een werkdag, maar de vakantie was ook begonnen.

Ik moest nog in de vakantiemodus komen.

En dan weg.

Vele jaren met de tent.

Of caravan.

Of huisjes.

’s Nachts rijden toen de kinderen nog klein waren.

Sliepen ze onderweg tenminste.

Druk op wegen en campings.

Uitrusten.

Lezen. Wandelen. Luieren. Zwemmen. Bekijken.

Ik had aan het eind van de vakantie veel zin om weer te gaan
werken.

Nu heb ik geen schoolvakantie meer.

Ik ben langzamerhand uit het ritme van de vakanties gekomen.

Het voelt niet als altijd vakantie hebben.

Overdag doe ik graag iets nuttigs.

Tuinhuisje timmeren of zo.

Ik zal nooit overdag een boek gaan lezen.

Dat bewaar ik voor de vakantie.

We gaan nu buiten de schoolvakantie.

In september.

Rustig op de wegen.

Duurt nog hele tijd.

Verheug me er op.

Lekker lezen. Wandelen. Luieren. Zwemmen. Bekijken.

Mis de schoolvakantie wel.

Een beetje dan.

De spanning van straks krijgen en heel lang niets hoeven te
doen.

Maar in september is het fijner.

Denk ik.

Alle mensen met schoolvakantie wens ik een goede vakantie.

Jullie hebben nu alles nog tegoed.

Ik ook.