Blog Image

Jan Geerts

Mijn blog - reacties welkom


Donderdag 29 november 2012

Hoofdstuk 7 Posted on do, november 29, 2012 21:50

Dit gaat over de toekomst.

Maar eerst even wat over het verleden.

Vroeger was ik bang.

Bang om oud te zijn.

Daar kon ik heel angstig over dromen.

Dat je hulp nodig zou hebben.

Vrijdag was de verkeersmarkt en
mobiliteitsbeurs.

Voor senioren.

In Coevorden.

We waren mooi op tijd.

Gezellig druk.

M. en ik waren de jongsten.

We zaten met gezellige mensen aan een tafel.

Koffie en koek.

De wethouder legde de moeilijke woorden uit:
verkeersmarkt en mobiliteitsbeurs.

Niet iedereen lette op.

Toen kregen we een speurtocht naar
verkeersborden.

Onze tafel ging fanatiek aan de slag.

Daarna mochten we een tijdje vrij rondlopen.

Lang niet iedereen kon vrij lopen.

Er werd uitgelegd hoe een mobiele telefoon
werkt.

Wat een iPad is.

Hoe je tegenwoordig een plaatsbewijs in het
openbaar vervoer kunt krijgen.

Je kon ook elektrische fietsen bekijken.

De nieuwste modellen rollators werden geshowd.

Er was een act.

Twee verklede zusters haalden grappen uit met
een scootmobiel.

Ze deden heel onhandig.

Heel erg hilarisch.

Vond iedereen.

Bijna iedereen.

Daarna mocht M. laten zien hoe ze met een
scootmobiel overweg kon.

Dat was nog veel leuker.

Vond wel iedereen.

Op het eind kregen we een goody-bag.

Proefpakket Tena en uierzalf.

Het duurde de hele middag.

Van dit soort dromen kan ik dagenlang van slag
zijn.

Laat mij a.u.b. lang gezond blijven.

En ik hoef later niet in de hemel.

Een mooi strand in Nieuw Zeeland is genoeg.



Donderdag 22 november 2012

Hoofdstuk 7 Posted on do, november 22, 2012 13:55

Mijn auto gaf een storing aan.

Het dimlicht was stuk.

Gelukkig kon ik op een knop drukken waardoor
de melding verdween.

Bij iedere herstart verscheen de mededeling
weer.

Dit ging dus niet vanzelf over.

Ik heb al heel wat lampjes van auto’s
vervangen.

Hoe groter de auto, hoe gemakkelijker je bij
het lampje kunt.

Ik moest laatst een lampje vervangen van de
auto van M.

Kleine auto.

Het eruit halen ging vlot, erin zetten was
lastig.

Heel lastig.

Ik kon niet zien wat ik deed.

Moest op gevoel werken en dat kan ik niet zo
goed.

Na vele ontvellingen van de knokkels van beide
handen en enige onwelvoeglijke uitingen wou ik het opgeven.

Ik ben al eens eerder met de koplamp er half
uit naar een garage gereden.

Ik kreeg hulp.

Had ik erg nodig.

Hulp van M.

Zij heeft meer gevoel dan ik.

Ze heeft het voor elkaar gekregen.

Dat is knap.

Nu is dus een koplamp van de Volvo stuk.

Grote auto. Veel ruimte.

Ha!

Mooi niet.

Ik kon geeneens zien waar de achterkant van de
koplamp zat.

Handleiding erbij gepakt.

Moest ik de transponder (??) er half indoen,
op de start/stop-knop kort drukken en dan kwam de hele koplampunit eruit.

Geloof ik.

Stond in het boekje.

Nog eens gekeken.

Er zaten ook nog klemmetjes op.

Dit is te lastig voor mij.

Ik naar de dealer.

Die kan het vast wel.

Ben nog niet terug geweest sinds ik de auto
een half jaar geleden kocht.

Altijd leuk om naar de Volvo-dealer te gaan.

Moest dan wel eerst de auto wassen.

Kan toch niet met een vieze auto aankomen.

Dus auto gewassen en op naar de garage.

Voelde me een watje.

Beetje.

Beetje veel.

Bij de dealer mocht ik de sleutel afgeven.

Voelde me er heel welkom.

De verkoper had al gezien dat de koplamp
defect was.

Monteur vroeg naar het kenteken.

Ook dat wist de verkoper.

Ik mocht even wachten in de showroom.

Heb in alle nieuwe Volvo’s gezeten.

Ruiken lekker, zien er mooi uit.

Even later werd mijn auto voorgereden.

Ik kreeg de sleutel.

Hoefde niets te betalen.

Kleine reparaties tussen de beurten zijn
gratis.

Topgarage.

Top Volvo.

Voelde me gelijk een heel stuk beter.

Alles doet het weer.

Geen meldingen.



Woensdag 14 november 2012

Hoofdstuk 7 Posted on wo, november 14, 2012 20:04

Always remember

on this day in november:

A GOOD HOME MUST BE MADE, NOT BOUGHT!

Het werd

het wordt

het is geworden.



Zondag 4 november 2012

Hoofdstuk 7 Posted on zo, november 04, 2012 14:24

Het gaat over allergie.

En trots.

Het is een technisch verhaal.

Ik heb de elektriciteit zelf aangelegd in ons tuinhuisje in
oprichting.

Dat begint met plannen.

Waar komt de kabel binnen?

Dus voor het metselen had ik al een buis gelegd.

Toen ik toe was aan het verder aanleggen van de
infrastructuur van de elektriciteit bleek de grondkabel iets dikker dan de buis
waar hij doorheen moest.

Met boren en hakken heb ik het wel voor elkaar gekregen.

Daarna in het huisje i.o. de buizen aangelegd, draden
getrokken en voordat ik met de aftimmering begon de contactdozen aangesloten.

Alles keurig gedaan zoals het op de verpakkingen stond.

De contactdozen zijn dubbel: zowel stopcontact als
lichtschakelaar.

Het was een heel gepruts om alles goed vast te krijgen in de
dozen.

Daarna huisje i.o. verder afgetimmerd.

Vorige week heb ik de grondkabel aangesloten op de
stroomkabel die er al lag.

Daarna weet je gelijk of het goed is.

Je hebt dan licht, of niet. Of een nieuwe stop nodig.

Het aansluiten van oud op nieuw is lastig.

Ik ben niet zo goed met kleuren.

Ik ben nogal kleurenzwak.

Vooral groen, rood, bruin, beige, blauw, grijs, paars en
geel kan ik lastig onderscheiden.

Maar ik ben optimistisch van aard en heb voldoende
zelfvertrouwen om de klus alleen uit te voeren.

En ik ben trots.

En een man.

Echte mannen vragen niet zo snel hulp.

In het huisje i.o. had ik bruin als fasedraad, blauw als nul
en de aardedraad was groengeel.

Voor de lichtpunten had ik zwart en bruin gebruikt (kwam ik
op terug).

De oude kabel had rood als nul, groen als fase en grijs als
aarde.

Ik had in het huisje de zwarte draad deels gebruikt als
aarde, dus groengeel.

Dit moest ik op elkaar aansluiten.

Heb ik gedaan: rood op blauw, groen op bruin en grijs op
zwart, wat eigenlijk groengeel was.

Gecontroleerd of er stroom was in het huisje en dat was er.

Er was geen stukke stop.

De buitencontactdoos waarin de aansluiting van oud op nieuw
zit, heb ik met een speciale harslaag afgedekt en goed diep onder de grond
begraven.

In het huisje bleek niet alles te werken zoals ik had
gedacht.

Ik had de blauwe en de bruine aansluiting verwisseld.

Dus in de centrale doos komt blauw als bruin binnen en is
bruin blauw.

Daarna zijn ze gewoon bruin en blauw.

De aarde komt zwart binnen en is daarna groengeel.

Bij de lichtpunten had ik een denkfout gemaakt.

De bruine draad (fase) moest natuurlijk een blauwe zijn
(nul).

Logisch.

Ik moest dus de betimmering op vijf plaatsen weghalen en in
kleine hoekjes in een doosje van 7 centimeter doorsnee waarin 11 draden gepropt
zitten verdeeld over drie stekkers er een bruine uithalen en aansluiten bij de
blauwe.

Dat viel niet mee.

Dat viel helemaal niet mee.

Dat is werken in mijn allergie.

Ik heb nu vier van de 5 contactpunten verbeterd.

Nog een te gaan.

Dan de lampen aansluiten.

En voor later onthouden dat bruin eerst blauw is, daarna
bruin, dat blauw eerst bruin is en daarna blauw en bij de lampen de bruine een
blauwe is.

Dat de zwarte geelgroen wordt en eigenlijk zo blijft.

Als ik het zo teruglees, valt het reusachtig mee en is het
goed te volgen.

Eigenlijk heel logisch.

Ons huis kan alleen gekocht worden door kleurenblinden.



Zondag 28 oktober 2012

Hoofdstuk 7 Posted on zo, oktober 28, 2012 13:17

De zoektocht is afgelopen.

Met succes.

We hebben de afgelopen weken ieder weekend besteed aan het
kijken naar caravans.

Doordeweeks zochten we op Marktplaats naar aanbiedingen.

We zijn in Hoogeveen, Emmen en Gieten geweest.

Caravanzaken.

Meerdere keren.

Wij namen er de tijd voor.

Dat is nog een heel proces:

Het eens worden over wat je samen wilt.

Over de indeling waren we het wel eens.

Een vast lengtebed.

Andere wensen liepen uiteen.

M. wil altijd een kleinere caravan.

Belangrijkste reden voor haar is het rijden met een caravan.

Het manoeuvreert lastig met een grote caravan.

Apart is wel dat M. nog nooit met een caravan heeft gereden.

En ook niet gaat doen.

Maar ze fokt zich toch op.

Ik niet.

Ik kan goed vooruit rijden met een caravan.

Achteruit is anders.

Dat lukt aan het eind van een vakantie ook goed.

Ik vind een halve meter meer caravan geen bezwaar.

M. wil de caravan ook niet meer op de plek duwen.

Er moet dus een mover onder.

Gisteren gingen we weer eens naar Emmen.

Daar zagen we de caravan staan die aan al onze wensen
voldeed.

Na keihard onderhandelen hebben we hem gekocht.

Over een paar weken kunnen we hem ophalen.

Dan nog een Autobahnvignet en we zijn er klaar voor!



Zondag 21 oktober 2012

Hoofdstuk 7 Posted on zo, oktober 21, 2012 20:27

Veel felicitaties gehad met mijn verjaardag.

Mooi.

Handig dat facebook je een week van tevoren attendeert op de
verjaardag.

En dat je op de verjaardag steeds berichtjes ziet
verschijnen bij de jarige.

Het sluit makkelijk aan, zeg maar.

Zo doe ik het tenminste.

Maar hartelijk dank voor de vele gelukwensen, want het is heel
leuk om te lezen.

Ik kreeg wel minder kaarten.

Aanzienlijk minder.

Je kan niet alles hebben.

En ik heb al zoveel.

Mijn M. is altijd creatief in het verzinnen van leuke cadeautjes.

Ik kan geeneens een mooi verlanglijstje maken.

Naast de kaarten van M. en de dieren kreeg ik een boek en
gedichtenbundel.

Ook snikgedichten: gedichten op zakdoeken.

Van vrienden kreeg ik een bordje met een passende tekst:

A good home must be made, not bought.

Ik weet waar dat moet hangen.

Daarnaast kreeg ik drank.

Sommigen weten dat ik aan de whisky ben en dat is dankbaar
geven en ontvangen.

M. heeft mij een groot cadeau gegeven.

Ik wou van haar graag een kettingzaag.

Dat vond zij geen goed cadeau.

Onprettige gedachten krijgt ze erbij.

Ik vind het juist erg praktisch.

Zeker nu ik de handzaag vaak gebruik.

Ze heeft een heel ander cadeau gegeven.

Ik wil nl. heel graag weer een caravan.

M. wil dat maar een beetje graag.

Haar cadeau is dat ze dat ook graag zal willen.

Mooi.

En ze zal een financiële bijdrage aan de te kopen caravan
doen.

Dat is nog mooier.

We zijn nu aan het rondkijken naar caravans.

Mooi werk.

Kunnen we de komende weekends goed mee bezig zijn.

Vorig jaar wou ik geen caravan meer.

Ik houd niet van dogma’s.

Je moet soepel met de tijdgeest meegaan.

Kan me nu al verheugen op de volgende vakantie.

Zwitserland.

Zeker weten.



Woensdag 17 oktober 2012

Hoofdstuk 7 Posted on wo, oktober 17, 2012 05:48

In het tv-programma Andere Tijden kwam deze week een klein
stukje over het ontstaan van Te Werve.

Te Werve ligt in midden in Rijswijk.

Het is een landgoed van 23 hectaren.

Rijswijk is sterk verstedelijkt, heel veel (hoge) woningbouw
en Te Werve vormt daarin een oase van rust.

De geschiedenis van het landgoed gaat terug naar ongeveer
1280. Het oudste onderdeel van het park is de duiventoren, die dateert uit de
15e eeuw. Het huidige herenhuis werd gebouwd rond begin 19e
eeuw.

Het meer is in 1910 uitgegraven: het zand was nodig voor het
Laakkwartier. Het meer werd De Put genoemd.

In 1922 is het landgoed aangekocht door de Bataafsche
Petroleum Maatschappij.

De bedoeling was om een landgoed te scheppen waarop de
werknemers van de BPM konden recreëren.

Sportvelden voor voetbal, rugby, hockey. Een atletiekbaan
(sintelbaan). Een meer waarop geroeid, gezeild en gekanood kon worden.
Volleybal- en basketbalveldjes. Tennisbanen.

De Bataafsche Petroleum Maatschappij is een voorloper van de
Shell.

Omdat mijn vader bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij
werkte, onderdeel van de Shell, mocht ik ook gebruik maken van de faciliteiten
van Te Werve.

Ik heb daar dus gevoetbald en gezwommen.

In mijn voetballoopbaan de mooiste tijd.

Vanaf pupillen B op 9-jarige leeftijd tot mijn 27e
jaar, toen wij verhuisden uit Rijswijk.

Groen shirt met witte mouwen, witte broek en groene sokken
met witte boord.

We hadden een leuk juniorenelftal en een goed seniorenteam.
We werden meerdere keren kampioen met ons eerste elftal. Goed team met jongens
die goed met elkaar klikten.

Velen waren jaloers op ons.

Zo’n mooie accommodatie die alleen toegankelijk was voor
Shell-mensen.

Wij vonden het natuurlijk heerlijk.

Het zag er schitterend uit, was prima verzorgd en we voelden
ons bevoorrecht.

De Shell had dit soort accommodaties op meerdere plekken
voor haar werknemers.

In Schoonebeek had je De Boo.

Ook in London had je een met Rijswijk vergelijkbaar
landgoed. We hebben daar gevoetbald in het kader van een uitwisseling.

Ik heb dus in het buitenland gevoetbald.

Net als De Boo is Te Werve niet meer van de Shell.

Veranderende inzichten bij de oliemaatschappij hebben geleid
tot het verkopen van Te Werve.

Het is nu van een feestuitbater.

Je kunt er duur trouwen, bij voorbeeld.

De nostalgische beelden in Andere Tijden deden veel
herinneringen bovenkomen.

Fijne tijd.

http://www.tewerve.nl/locaties/landgoed-te-werve/



Dinsdag 9 oktober 2012

Hoofdstuk 7 Posted on di, oktober 09, 2012 03:21

Oom P. was een huiler.

” Ach vader, toe nou toch”.

Zijn kinderen zeiden dat vaak tegen hem.

Ze schaamden zich er waarschijnlijk voor.

Bij het minste of geringste kwamen de waterlanders bij oom
P. tevoorschijn.

Als hij iemand een tijdje niet had gezien: tranen.

Iets moois zeggen, muziek, herinneringen: de zakdoek kon
maar het beste in de hand blijven.

Hij kreeg dit pas op latere leeftijd.

Ik weet niet of hij er zelf mee zat.

Lijkt me wel.

Voortdurend die emoties.

Je wilt toch niet alles laten zien.

Zijn vrouw reageerde er niet op.

Zijn kinderen dus wel.

Oom P. is al lang geleden overleden.

Ik hoorde laatst dat er vaker wordt gehuild.

Het mag van ons gezamenlijke gevoel.

Collectieve vreugde of verdriet doet ontroeren.

Veel muziek ook.

Weerzien of afscheid kunnen heftig zijn.

Huilen kost veel zakdoeken.

Ik huil niet graag.

Vind het zelfs heel vervelend.

Doe het soms als ik alleen ben.

Als een hond gestorven is.

Het hard waait.

Of iets anders ergs.

Ik wil niet als oom P. worden.

Ben wel familie.

Sommige genen zullen misschien verdwijnen.

Evolutie.

Hoop ik.

Ik heb ook maar een fijne zakdoek.

Die houd ik graag droog.



« VorigeVolgende »