Vroeger had je geen Valentijn.
Ik had nu vroeger wel eens als verrassing een kaartje willen
krijgen.
Van iemand die mij leuk vindt. En dat ik dat dan niet weet.
Nooit gehad.
Nu moet je iets geven.
Nu kun je bijna niet meer met een kaartje aankomen.
Nu moet het een cadeau zijn. En origineel.
Dat is heel moeilijk voor mij.
Ik schaam me nu nog voor de vele verkeerde cadeautjes die ik
zelf heb bedacht. Vroeger.
Normaal heb je een verlanglijstje en dan kun je iets kiezen.
Nu moet het een verrassing zijn.
Wat?
Troll beads? Rozen? Lingeriesetje? Swarovski juwelen?
Horloge?
Genoeg ideeën. In de reclame.
Of een advertentie zetten in de krant. Uitslovers.
Het wordt wel verwacht. Dat je iets geeft.
Op een onverwacht moment iets krijgen van je lief.
Een blijk van waardering. Dat is mooi.
Dat hoeft niet met Valentijn.
Toch is het spannend als je op Valentijnsdag een onverwachte
kaart krijgt.
Dat er iemand is die dat speciaal voor jou doet.
Ik ga de brievenbus de hele dag goed in de gaten houden.
Waarschijnlijk tevergeefs.
Bij ons wordt op maandag nooit post bezorgd.
Toch zat er vanmorgen al vroeg wat in de brievenbus!
Onze brievenbus staat aan de weg. Die haal ik leeg na het
wandelen met de honden.
De krant zit er altijd in.
Vandaag zaten er ook verrassingen in.
Mooie Valentijnskaart. Van een M. En after shave. Stinkie
stinkie zeiden de kinderen vroeger.
En dan nu bedenken wie de afzender is. Leuk. Spannend.
Vlinders in de buik.
Tja.
Mijn verloofde stuurt geen kaart. Ik ook niet.
Daar zijn wij niet van. Nou ja, ik niet.
Ik heb wel een cadeautje.
Gewoon een kwestie van kijken naar de potjes in de badkamer.
Wat veel voorkomt, zal goed zijn.
Nu bedenken wie M. is.
Zal mijn relatiesboekje napluizen.
Zelfreflectie met hulp:
