Heel lang heb ik het volgehouden.

Schoolvakanties.

Vanaf mijn vierde jaar tot mijn pensioen.

Dat is lang.

Dan is het een gewoonte.

Ik wist niet beter.

De voorpret van de zomervakantie was het mooist.

Het krijgen meer nog dan het hebben.

Dan had je nog niks, maar alles kwam nog.

Als je vakantie hebt, worden de dagen dat je vrij bent,
minder.

De laatste werkdag, als ik thuis kwam, had ik vaak een leeg
gevoel.

Het was nog een werkdag, maar de vakantie was ook begonnen.

Ik moest nog in de vakantiemodus komen.

En dan weg.

Vele jaren met de tent.

Of caravan.

Of huisjes.

’s Nachts rijden toen de kinderen nog klein waren.

Sliepen ze onderweg tenminste.

Druk op wegen en campings.

Uitrusten.

Lezen. Wandelen. Luieren. Zwemmen. Bekijken.

Ik had aan het eind van de vakantie veel zin om weer te gaan
werken.

Nu heb ik geen schoolvakantie meer.

Ik ben langzamerhand uit het ritme van de vakanties gekomen.

Het voelt niet als altijd vakantie hebben.

Overdag doe ik graag iets nuttigs.

Tuinhuisje timmeren of zo.

Ik zal nooit overdag een boek gaan lezen.

Dat bewaar ik voor de vakantie.

We gaan nu buiten de schoolvakantie.

In september.

Rustig op de wegen.

Duurt nog hele tijd.

Verheug me er op.

Lekker lezen. Wandelen. Luieren. Zwemmen. Bekijken.

Mis de schoolvakantie wel.

Een beetje dan.

De spanning van straks krijgen en heel lang niets hoeven te
doen.

Maar in september is het fijner.

Denk ik.

Alle mensen met schoolvakantie wens ik een goede vakantie.

Jullie hebben nu alles nog tegoed.

Ik ook.